Morgunblaðið - 23.05.1985, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. MAI 1985
41
Því virtist svo eðlilegt, að hún
hyrfi inn í ljósið eilífa einmitt
þegar vorið sendi sína fyrstu ylj-
andi geisla, sem allt vekja til nýs
lífs eftir svefnhöfga vetrarins. Og
lífið þekkti hún Jórunn vel. Hún
hafði raunar verið því samstíga
lengur en flestir aðrir. Oft leiddi
það hana um bjarta, blómum
skrýdda dali, stundum líka grýtt-
ar götur, en alltaf var hún sátt við
samfylgd þess.
Jórunn Jónsdóttir var fædd að
Smiðjuhóli í Álftaneshreppi í
Mýrasýslu 13. apríl 1891 og var því
nýlega orðin 94 ára, er hún lést
hinn 15. þ.m. Foreldrar hennar
voru hjónin Ólöf Pétursdóttir og
Jón Hallsson bóndi og hreppstjóri
á Smiðjuhóli. Jórunn var næst
yngst fimm systra, er upp komust,
en alls áttu hjónin átta börn.
Bóndinn á Smiðjuhóli var forystu-
maður í sveit sinni eins og hrepp-
stjórar voru jafnan á þeim tímum.
Staða hreppstjórans var virð-
ingarstaða og hvíldu margar
skyldur á hans herðum. Var því
oft gestkvæmt á heimilinu, enda
veitt af rausn, þótt efnin væru
ekki alltaf mikil. Hjónin á Smiðju-
hóli tóku á efri árum í fóstur ung-
an svein, son látins sveitunga síns.
Hann hét Þorsteinn Sveinsson,
seinna lögmaður í Reykjavík.
Þegar Jón Hallsson, faðir Jór-
unnar, féll frá, varð ekkjan að
bregða búi, þá farin að heilsu, og
flytja til Reykjavíkur með dætr-
um sínum og litla fóstursyninum.
Dæturnar voru þá uppkomnar og
leituðu sér þeirrar menntunar,
sem völ var á. Ein þeirra tók kenn-
arapróf og stundaði síðar barna-
kennslu, en Jórunn settist í
Kvennaskólann. Nám í Kvenna-
skólanum þótti góð undirstaða
fyrir líf ungrar stúlku í þá daga,
enda var það allfjölbreytt, bæði
verklega og bóklega séð.
ólöf, móðir Jórunnar, bjó alla
tíð með dætrum sínum fjórum, en
sú yngsta hafði stofnað heimili á
öðrum stað. Oft var þröngt í búi,
þótt nægjusemi væri mikil og
systurnar ynnu til skiptis að ein-
hverju leyti utan heimilis. Jórunn
vann t.d. lengst af við saumaskap
á klæðskeraverkstæði Árna og
Bjarna. Og hjá þessum konum ólst
svo drengurinn Þorsteinn upp við
mikið ástríki og umhyggju. Minnt-
ist Þorsteinn æ síðar bernsku-
heimilis síns með sérstakri hlýju
og þakklæti og taldi árin sín þar
mikið gæfutímabil í lífi sínu. Voru
ávallt mjög ástúðleg tengsl milli
systranna allra og fóstursonarins,
svo óvenjulegt mátti teljast.
Reyndust þær honum í senn sem
mæður og systur.
Ég kynntist Jórunni fyrst árið
1972. Var hún þá komin á níræðis-
aldur og orðin ein eftir systranna.
Mér varð fljótt ljóst, að þarna fór
engin venjuleg gömul kona. Jú,
reyndar var hún einstök á svo
margan hátt. Mér fannst alltaf, að
orðin „ljúflingur" eða „guðs barn“
ættu einmitt við hana, ef lýsa ætti
henni með einu hugtaki. Stundum
gat manni jafnvel fundist, að hún
væri ein af þeim manneskjum,
sem kalla mætti heilagar, slíkt var
fas hennar allt og yfirbragð. Ekki
var hún þó há í loftinu eða lét
mikið yfir sér. Ekki krafðist hún
athygli eða heimtaði umhyggju af
öðrum. En hvar sem hún fór lýsti
af slóð hennar. Sumt fóik er þann-
ig, að návist þess gerir menn ör-
yggislausa og einmana. En svó eru
aðrir, sem með handtakinu einu
saman eða hlýju brosi geta feykt
brott dimmustu skýjum, fengið
menn til þess að skynja, að þeir
séu einhvers virði. Einmitt þannig
var Jórunn. Þess vegna leið manni
alltaf vel í návist hennar. Það er
mikill lærdómur fólginn í því að
kynnast slíku fólki, auðæfi sem
ekki verða frá manni tekin. Alltaf
átti Jórunn til hlýtt orð, nærgætni
í athöfnum, birtu og bros sem ylj-
aði, hvernig sem á stóð. Ef lundin
var leið og allt virtist dapurt og
kalt, var óbrigðult ráð að heim-
sækja Jórunni í litlu íbúðina
hennar að Hverfisgötu 28, íbúðina,
sem í hennar augum var sú falleg-
asta í heimi. Eftir slíkar heim-
sóknir fylltist maður nýjum
þrótti, grámi hversdagsleikans
hvarf og hlutirnir tóku á sig aðra
og fegurri mynd, sporin urðu létt-
ari. — Já, íbúðin hennar Jórunnar
var raunar einskonar konungshöll,
þar sem hún sjálf var drottningin,
því að lund hennar var lund höfð-
ingja. Þó var höllin sú ekki byggð
á heimsins vísu úr dýrum viði,
prýdd lostfögrum húsgögnum,
hejdur var hún reist úr góðvilja,
ástúð, gleði og jákvæðu hugarfari.
Jórunn var nefnilega aldrei auðug
í veraldlegum skilningi, átti ekki
einu sinni „þak yfir höfuðið", sem
þykir vist lágmarkskrafa í nútíma
þjóðfélagi. Nei, hún átti í mesta
lagi fáeina seðla í kistuhandrað-
anum, sem gjarnan fóru þá í það
að gleðja aðra. En samt var hún
rík, ríkari en margur, sem skreytir
sig með ytra prjáli. Auðæfin
bjuggu í hennar eigin sál. Hún
vildi vera en ekki sýnast. Fáir
gáfu því meira en hún, jafnvel í
sárustu kvöl gat hún verið veit-
andi.
Jórunn giftist aldrei og eignað-
ist engin börn, en börn og barna-
börn Þorsteins fóstursonar henn-
ar áttu hug hennar allan, enda
ríkti þar gagnkvæmur kærleikur
og virðing. Sérstaklega var henni
annt um yngstu kynslóðina hverju
sinni og hét þá smáfólkið ef til vill
„besti maður í heimi" á hennar
máli.
Og nú er Jórunn horfin. Hún
hvarf með blessunaróskir og bæn
á vörum því að allir voru svo góð-
ir. Jafnvel þegar líkaminn var orð-
inn að fjötrum, þá var í rauninni
allt harla gott. Líf hennar varð
eins og ljós í glugga á vegum sam-
ferðamanna hennar. Þótt lífsljósið
hennar sé nú slokknað, mun
bjarminn frá því lýsa upp ógengin
spor þeirra, sem þekktu hana.
Við biðjum guð að leiða Jórunni
á brautum eilifðarinnar og henni
sjálfri sé þökk fyrir allt.
Og við spyrjum: Hvað er dauði?
Skáldið arabíska, Kahlil Gibran
svarar þeirri spurningu á þessa
leið: „Hvað er það að deyja annað
en að standa nakinn i blænum og
hverfa inn í sólskinið."
Blessuð sé minning Jórunnar
Jónsdóttur.
Sigríður I. Þorgeirsdóttir
Birting
afmœlis- og
minningar-
greina
ATHYGLI skal vakin i því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með góð-
um fyrirvara. Þannig verður
grein, sem birtast i í miðviku-
dagsblaði, að berast í sfðasta lagi
fyrir hidegi i minudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í
minningargreinum skal hinn
litni ekki ivarpaður. Þess skal
einnig getið, af marggefnu til-
efni, að frumort Ijóð um hinn
litna eru ekki birt i minningar-
orðasíðum Morgunblaðsins.
Handrit þurfa að vera vélrituð og
með góðu línubili.
V iðger ðarmennimir
sjá þá aldrei

auknBcht
Fjárfesting í framtíðar öryggi
í nútíma eldhús þarf nútíma búnað. Stílhreinan,
hagkvæman, ódýran í rekstri og öruggan. Kaup á
heimilistækjum er fjárfesting í framtíðar öryggi.
Bauknecht kæliskápar eru háþróuð þýsk gæða-
vara, þrautreynd á íslenskum markaði og rómaðir
fyrir ótrúlega lága bilanatíðni. Þess vegna sjást
Bauknecht kæliskápar sára sjaldan á verkstæði
Rafbúðarinnar.
Bauknecht leiðir rannsóknir og framfarir í fram-
leiðslu heimilistækja, þess vegna eru Bauknecht
kæliskápamir bæði öruggir í rekstri og ótrúlega
ódýrir.
Ef þú kaupir Bauknecht þarftu ekki að spyrja um
sjálfsagða hluti eins og sjálvirka afþíðingu, eða
gúmmílista með seguiþynnum því tækninýjungar
eru sjálfsagður hlutur hjá Bauknecht
Við höfum oft sagt að þú keyptir
Bauknecht gæðanna vegna
og getum hæglega bætt við að ekki sé
það síður verðsins vegna.
Verð frá kr. 21.149
Tæknilegar upplýsingar
Gerð PD 2614 Gerð: SD 2304 I Gerð: PD 3014
Hæö 142 cm. Hæð 140 cm Hæð 160 cm
Breidd: 55 cm. Breidd: 55 cm. ( Breidd 59,5 cm.
Dýpt: 60 cm. Dýpt: 58,5 cm. | Dýpt: 60 cm.
Verö: 23.145 krónur Verö 21149 krónur Vérð: 27.983 krónur
Við spjöllum saman um
útborgun og greiðsluskilmála
— og komumst örugglega að samkomulagi.
^ SAMBANDSINS
ÁRMÚLA3 SÍMAR 38 900-38903
3
8