Morgunblaðið - 18.08.1985, Síða 28

28 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 18. ÁGÚÍST1985
ást er ...
... að hringja í
hana og senda
henni aðeins
koss.
TM Reg. U.S. Pat. Oft.—all rights reserved
«1885 Los Angeles Times Syndicate
Þetta var „innbrotakóngiirinn“.
Hann tefst því hann getur ekki
opnað ferðatöskuna sína.
Þó standi helmings verðlækkun,
segir það ekki alla söguna!
HÖGNI HREKKVÍSI
„ÖAPTU VE'L -E/NS OG V/EX\K. AP
ÖUEVPA <SUí-LPi5KÍ "
Sprengjum okk-
ur sjálf í loft upp
Ugla skrifar:
Kæri Velvakandi
Ég hef alla tið verið fyrir frið-
inn eins og sagt er og þótt það
verðugt og gott málefni til að berj-
ast fyrir. Ég ætla nú ekki að segja
að ég hafi haft mig svo mikið í
frammi, oft var maður of önnum
kafinn til að geta tekið þátt þegar
stríðsandstæðingar af öllum teg-
undum stóðu fyrir einhverskonar
mótmælum.
Aldrei hef ég verið hrifin af
NATO en þó hef ég í seinni tíð
ekki almennilega vitað hvernig
maður ætti að taka því félagi, svo
hart sem nú er deilt um ágæti
þess. Eiginlega hefur maður alltaf
verið eins og milli steins og
sleggju, þvi þó ég hafi mestu ímu-
gust á hernum gæti ég alls ekki
talist herstöðvaandstæðingur.
Svona er nú það, manni reynist
stundum erfitt að taka afstöðu.
En það var ekki ætlunin með
þessum skrifum að lýsa fyrir al-
þjóð stefnuleysi mínu og reikul-
leik. Þannig er mál með vexti að
mér blöskrar svo allt þetta rifrildi
um kjarnorkusprengjurnar. Þetta
er mál sem greinilega er komið í
blindgötu. Allir vita að ef byrjað
verður að kasta sprengjum á ann-
að borð er úti um okkur öll, en
samt telur fólk hættuna fyrir
okkur Vesturlandabúa vera meiri
þegar NATO ræður færri slíkum
vopnum en Sovétmenn eða öllu
heldur Varsjárbandalagið svokall-
aða. Þetta get ég ekki skilið til
fullnustu. Ef fimm kjarnorku-
sprengjur leggja heiminn í rúst þá
hljóta þessar fimm að vera jafn-
mikil ógnun og tíu því ekki er
hægt að ímynda sér að hægt sé að
sprengja jarðarkúluna oftar en
einu sinni.
Mér hefur því dottið í hug hvort
ekki væri besta ráðið til þess að
halda „óvininum" i skefjum, að
hóta ekki að varpa sprengjum á
hann, heldur öfugt, að við
sprengdum okkur sjálf f loft upp,
geri Varsjárbandalagið árás.
Þannig væri hægt að dreifa um
allt sprengjum, sem væru ein-
faldlega staðbundnar. (Jr því allir
deyja örugglega ef til kjarnorku-
striðs kemur, skiptir engu máli
hvort maður drepur sig sjálfur eða
lætur einhvern annan gera það.
Þaraðauki skilst mér að afleið-
ingar nokkurra kjarnorkuspreng-
inga séu svo víðtækar að ef til þess
kæmi að við þyrftum að sprengja
þessar sprengjur myndu austan-
menn varla að kemba hærurnar
heldur.
Ugla heldur að sjálfsmorðsbótanir
myndu draga úr stríðshættu.
Þetta mætti því nota til að
minnka stríðshættuna og kannski
væri hægt að fá Varsjárbanda-
lagsþjóðir til að feta f fótspor
okkar, þannig að þessi leið væri
nothæf sem hluti af alhliða af-
vopnun.
Enn um
Guðrún Jónsdóttir frá Prestbakka
skrifar:
Velvakandi góður.
Undanfarið hefur verið nokkuð
um það að fólk hafi sent þér þulur
og virðist svo sem sama þulan sé
oft til í mismunandi útgáfum.
Flestar voru þessar þulur þuldar í
eyru mín þegar ég var að alast upp
vestur i Miðdölum i Dalasýslu en
sumar virðast þó dálitið frá-
brugðnar þvf sem ég lærði þar. Vil
ég því bæta við þeirri gerðinni
sem ég lærði, ef vera mætti að
fleiri könnuðust við hana.
Sat ég undir fiskihlaða föður míns.
Menn komu að mér, ráku staf i hnakka mér,
gerðu mér svo mikinn skaða,
lögðu eld í bóndans hlaða.
Hlaðinn tók að brenna, en ég að renna
allt út undir lönd,
allt út undir biskups lönd.
Biskupinn átti valið bú,
hann gaf mér bæði uxa og kú.
Uxinn tók að vaxa og kýrin að mjólka.
Sankti Maria gaf mér sauð,
sá varð mér að miklum auð,
annan gaf mér freyja,
hann kunni ekki að deyja.
Gott þótti mér út að líta
í skinninu hvítu og skikkjunni grænni.
Konan mín í kofanum býður mér til stofu
aðgá.
þulur
Ekki vil ég til stofu gá
heldur upp að Hóli að hitta konu bónda.
Kona bónda gekk til brunns, hún vagaði og
kjagaði.
Lét hún ganga hettuna og smettuna.
Dinga litla Dimmidó,
nú er dauður Egill og Kegill í skógi.
Hvað viðvíkur þeirri breytingu
á umsögninni um Sankti Maríu í
þeirri gerð þulunnar sem áður
hefur birt verið, tel ég að verið
geti að hún sé mjög gömul og gæti
þulan hafa verið til fyrir 1550 í
þeirri mynd sem ég lærði hana, en
hafa verið breytt eftir það til sam-
ræmis við þær kenningar sem
haldið var að fólki hérlendis eftir
þann tíma.
Eftirfarandi þulu lærði ég einn-
ig í nokkuð breyttri mynd frá
þeirri sem Velvakandi hefur birt:
Heyrði ég í hamrinum
hátt var látið, sárt var grátið,
búkonan dillaði börnunum átta,
Ingunni, Kingunni, Jórunni, Þórunni,
Aðalvarði, Ormagarði, Eiríki og Sveini.
Ekki heiti ég Eiríkur, þó ég sé það kallaður.
Ég er sonur Sylgju, sem bar mig undan
bylgju.
Bylgja og hún bára þær brutu mínar árar.
Muna myndu það frændurnir þínir
Hringur Hreyvarðsson, Hreyvarður Garð-
arsson,
Garðar Gunnvarðsson, Gunnvarður Refsson,
Refur Ráðfinnsson, Ráðfmnur Kolsson,
Kolur Kjörvarðsson, Kjörvarður Bjórsson,
Bjór Brettingsson, Brettingur Hakason
og Haki óðinsson
Sá var mestur maðurinn
og allra trölla faðirinn
í helli á skógi.
Enn er þula um kerlingu nokkra
og kannast ég ekki við að hún hafi
verið tengd þulunni um fiskihlað-
ann, þó vera megi að svo sé, en ég
lærði hana svona:
Kom ég þar að kveldi sem kerling sat að eldi.
Hún tók sinni binginn og hugði mig aö
stinga.
Ég tók þá lurkinn minn langa
og lagði hann undir kerlingar vanga
svo aldrei mætti hún gott orðið heyra
með sínu bannsetta, biksvarta, kolsvarta,
krókótta kerlingareyra.
Ég bæti hér við enn einni þulu
ef einhver kynni að kannast við
hana og þá ef til vill aðra gerð
hennar:
Gekk ég upp á hólinn og horfði ég ofan í
dalinn,
sá ég hvar hún Langhala lék sér við sauðinn,
kisa keifaði, kálfurinn baulaði,
haninn gól fyrir miðja morgunsól.
Ég skal dilla syni mínum sælum og ljúfum
þangað til að kýr mínar koma ofan úr fjalli.
Heim ganga þær Hyrna og Stjarna,
ganga drynjandi Dröfn og hún Hringja,
Yla og hún Ála ofan á skála,
Flekka og hún Fræna þær fylla skjólur,
Geit og hún Græna þær ganga í helli.
Hvað er í helli, sem hornunum skellir?
Hrímspýtandi hamramóðir?
Ekki eru allar kýr kerlingar,
vantar hana Sokku og hana Dokku
og hana Trítilrokku.
Skrifið eða hringið
til Velvakanda
Velvakandi hvetur lesendur til að skrifa þættinum um hvaðeina, sem
hugur þeirra stendur til — eða hringja milli kl. 14 og 15, mánudaga til
fóstudaga, ef þeir koma því ekki við að skrifa. Meðal efnis, sem vel er
þegið, eru ábendingar og orðaskipti, fyrirspurnir og frásagnir, auk pistla
og stuttra greina. Bréf þurfa ekki að vera vélrituð, en nöfn, nafnnúmer
og heimilisfóng verða að fylgja öllu efni til þáttarins, þó að höfundar
óski nafnleyndar.
Sérstaklega þykir ástæða til að beina því til lesenda blaðsins utan
höfuðborgarsvæðisins, að þeir láti sinn hhit ekki eftir liggja hér í
dálkunum.
\ ísa vikunnar
Húnvetningar hörku rífast
og heitt er stóðinu.
Deiluhvatar þarna þrífast —
þeir eru í blóðinu.
Hákur