Morgunblaðið - 16.07.1986, Page 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 16. JÚLÍ 1986
félk í
fréttum
Brúðhjónin í fullum skrúða.
Keisarinn
kvæntist í kyrrþey
Pað er. ekki nema eitt ár síðan
Reza II sagðist ekki hafa
nokkum tíma til að kvænast, þar
sem málefni ríkis hans, íran, tælq'u
allan hans tíma. Reza er keisarí
landsins, en hefur um árabil verið
í útlegð. Viðhorf hans til hjóna-
bandsins breyttist þó skyndilega,
er hann hitti hina 18 ára gömlu
Yasmine á samkomu, sem haldin
var fyrir írana í útlegði í Was-
hington í fyrra. Það var fyrst þá
sem hann gerði sér ljóst að hjarta
hans sló fyrir eitthvað annað og
meira en íranska ríkið. Yasmine er
dóttir vel efnaðs verslunarmanns,
sem flúði með fjölskyldu sína frá
íran er Khomeini komst til valda.
Mjög hljótt var um hjónavígslu
þessa, fjölmiðlar voru ekki látnir
vita og aðeins boðið nánustu ætt-
ingjum og vinum. Reyndar höfðu
skötuhjúin lýst því yfír, er þau trú-
lofuðu sig í vor, að brúðkaupið yrði
í ágúst. Bráðlæti þetta kom því öll-
um mjög á óvart. „Undir venjuleg-
um kringumstæðum hefði ég ekki
haft neitt á móti því að hafa blaða-
menn og ljósmyndara til staðar,“
segir keisarinn. „En í þessari að-
stöðu taldi ég best og hættuminnst
að þetta færi allt fram fyrir luktum
dyrum. Það sem mér þykir þó verst
að hafa ekki getað boðið frú Sad-
at, Mubarak forseta og Hassan
konungi Marokkó. Þetta er það fólk
sem reynst hefur okkur best í hörm-
ungunum og hefðu með réttu átt
að vera heiðursgestir. En ég hef
nú þegar sent þeim bréf með út-
skýringum og afsökunarbeiðni —
og veit að þau munu skilja hvers
vegna ég hafði þennan háttinn á.“
Brúðkaupið fór fram þann 11.
júní sl. eða „22. Khordad 1365“
eftir þeirra tímatali. Að sjálfsögðu
var lesið upp úr Kóraninum og fór
vígslan fram eftir öllum settum
reglum. Óvæntan glaðning fengu
hjónakomin frá móður Reza, Farah
Diba, fyrrum keisaraynju — 2 hvítar
dúfur í búri. Þeim var síðan sleppt
lausum en samkvæmt fomri hjátrú
boðar það víst heill og hamingju
hjóna — og ekki síst frið. „Ég geri
mér vonir um að fá tækifæri til að
endurreisa ríkið íran,“ segir Reza,
„en til þess að svo megi verða verð-
ur þjóðin fyrst að losna úr jámgreip-
um Ayatollah Khomeinis." Það ætti
því að vera ljóst að Reza þarf á
öllum fáanlegum friðardúfum að
halda.
„Velkomin í hópinn, Yasmine."
Farah Diba, tengdamamma, seg-
ist alsæl með kvenkost Reza.
Brúðhjónin ásamt nánustu fjölskyldu brúðgumans. Talið frá vinstri: Frú Diba, amma Reza,
Fawzia prinsessa, Farah, brúðhjónin, prins Ali og Leila prinsessa.
A
„Eg á gamla frænku,
sem...“
Pað kannast eflaust flestir við
gamla góða lagið _sem byijar
eitthvað á þessa leið: „Ég á gamla
frænku, sem heitir Ingeborg...“
Segir þar frá frænku einni skrýt-
inni og skondinni, sem setur svip á
bæinn með skringilegum sveiflum
og klæðaburði. Öll munum við líka
eftir einhveijum svona „furðufígúr-
um“, sem svo áberandi hafa verið
á götum bæjarins, að manni fínnst
einna helst sem það ætti að gera
ráð fyrir þeim í sjálfu borgarskipu-
laginu. Á undanfömum árum hefur
þessu fólki farið ört fækkandi, þeir
eru orðnir fáir sem skera sig úr á
einhvem hátt, hafa haldið sínum
séreinkennum, þrátt fyrir hina
rikjandi stefnu að steypa beri alla
í sama mót. Núorðið eru þeir fáir,
sem kjark hafa til að syngja í
strætó, af því að þannig liggur á
þeim, eða glamra á gítarinn sinn í
Austurstræti, í von um að einhver
Ieggi við hlustir.
Sviar eiga enn nokkum slatta
af svona skemmtilegum körlum og
kerlingum, sem krydda líf samborg-
ara sinna með undarlegum en
meinlausum uppátækjum sínum.
Meðal þeirra er hún Inger Brande.
Inger hefur nefnilega afskaplega
gaman af fallegum og litríkum fatn-
HúnInger Brande
gefur lífinu svo
sannarlega lit í sínu
litla sænska þorpi.
Fagurblá föt, skær-
græn og eldrauð -
klæðaskápur henn-
ar er með skraut-
legra móti.
aði frá öllum tímum. Á hún fullan
skáp af forvitnilegum fötum, sem
hún hefur sankað að sér í gegnum
árin. „Ég kaupi öll mín föt á útsöl-
um eða úr dánarbúum auk þess sem
ég sauma heilmikið sjálf," segir frú
Brande. „Ég vil vera öðruvísi en
þessi gráleiti manníjöldi. Það eitt,
að ganga um með skærbleika