Morgunblaðið - 19.07.1986, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 19. JÚLÍ 1986
37
Minning:
Halldóra Guðrún
Halldórsdóttir
Fædd8.júlí 1900
Dáin9.júlí 1986
Með nokkrum línum vil ég
minnast kæru mágkonu minnar og
vinar.
Frá því að við sáumst fyrst eru
rúmlega 40 ár. Strax tókst með
okkur vinátta, sem haldist hefur
síðan og aldrei borið skugga á. Var
þó hvorug okkar fljóttekin.
I Selvoginum bjó hún með sínum
góða eiginmanni, Bjama Jónssyni.
Blessuð sé minning hans.
Ég ylja mér við minningamar frá
þeim dögum. Að koma til þeirra
hjónanna, taka þátt í merkisdögum
fjölskyldunnar og finna yl og vin-
áttu þeirra var mér mikils virði.
Mér fínnst ég alltaf vera komin
heim, þegar ég kem í Selvoginn,
því þar er friður og kyrrð og lofts-
lagið gott, að ógleymdum áhrifum
og helgi Strandarkirkju.
Seinni árin átti hún Dóra mín
lítið sumarhús í Selvoginum og
dvaldi ég stundum hjá henni þar,
þegar tími gafst til. Það voru hátíð-
isdagar. Við fórum f gönguferðir
tvær einar og fundum okkur sjálfar
í snertingu við sjóinn, fjöruna, blóm-
in, fuglasönginn og kyrrðina í
blænum.
Nú er allt þetta horfíð, en minn-
ingin lifír. Hún vina mín kvaddi lífíð
nokkmm klukkustundum eftir 86.
afmælisdaginn sinn. Hún var búin
að sjá á bak eiginmanni og fjórum
af bömum sínum.
Við skiljum ekki þegar æskan
og litlu saklausu bömin verða að
lúta dauðanum, en þegar ellin og
sjúkdómar steðja að, er dauðinn
miskunnsamur.
Góð og göfug kona er horfín á
fund guðs síns og ættingja.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V.B.)
Mágkona
í dag er jarðsungin frá Strandar-
kirkju í Selvogi heiðurskonan
Halldóra Guðrún Halldórsdóttir
fyrmrn húsfreyja að Guðnabæ í
Selvogi, og síðar að Oddabraut 10,
Þorlákshöfn.
Hún lést að morgni þess 9. júlí
sl. í Landakotsspítalanum í
Reykjavík.
Halldóra fæddist í Bartakoti,
Selvogi þann 7. júlf 1900. Eigin-
maður hennar var Bjami Jónsson
frá Stíflisdal í Þingvallasveit, var
hann mikill dugnaðar- og atorku-
maður bæði til sjós og lands.
Halldóra og Bjami bjuggu að
Guðnabæ f Selvogi. Eignuðust þau
sex böm, þijá syni og þijár dætur,
einn soninn misstu þau hjón bam
að aldri. Þama í Vognum eins og
hún sjálf komst oft að orði um Sel-
voginn, stóðu þau Guðnabæjarhjón
vörð um uppeldi og þroska bam-
anna sinna fímm, samhent og traust
í því sem öðm. Öll urðu böm þeirra,
sem vænta mátti, gott og traust
fólk, sem bám foreldmm sínum
fagurt vitni.
Árið 1958 fluttu þau hjón til
Þorlákshafnar, sem þá var ungur
en upprennandi útgerðarstaður,
enda hafði Bjami stundað þaðan
sjó áður fyrr, og var þar öllu vel
kunnugur, þó hyggðist hann heldur
fá sér vinnu í landi. Þau byggðu
sér hús í félagi við son sinn og
tengdadóttur að Oddabraut 10.
Þá var það góðu heilli að ég, sem
þessar línur rita, og flölskylda mín
kynntumst þessum góðu hjónum,
bömum þeirra og tengdabömum,
þegar við árið 1959 fluttum til Þor-
lákshafnar og vomm svo heppin að
fá inni í næsta húsi við þau hjón.
Með okkur og þeim tókst traust og
góð vinátta, sem aldrei bar skugga
á. Og ég veit að þau kjmni áttu
sinn stóra þátt í því hvað við undum
strax vel hag okkar í Þorlákshöfn.
Okkur fannst eins og við væmm
að koma heim.
Halldóra var tilkomumikil kona
og traust í þess orðs bestu merk-
ingu. Kona, sem bar áföll ævinnar
bæði þung og stór með tignarlegri
ró og æðmleysi.
Hún missti Bjama eiginmann
sinn um aldur fram árið 1964. Eft-
ir sat hún ein í íbúð þeirra hjóna,
og í góðu skjóli bama sinna og
tengdabama, sem unnu henni og
virtu að verðleikum. Sjálf vann hún
og stóð á meðan stætt var. Með
fárra ára millibili missti Halldóra,
þá orðin fullorðin kona, þtjú böm
sín í blóma lífsins. Við þessar þungu
sorgir gat engum manni, sem til
þekkti, dulist að þar fór engin með-
almanneskja, sem Halldóra Hall-
dórsdóttir var. Gull prófast í eldi,
svo var með hennar sál. Hún stækk-
aði og skýrðist við hveija raun, og
hún gat sagt af hógvæm hjarta,
verði þinn vilji.
Síðustu æviárin dvaldist Halldóra
á dvalarheimilinu Hrafhistu í Hafn-
arfírði ásamt Dagbjörtu systur
sinni, sem nú er ein eftir af þeim
stóra systkinahópi. Á Hrafnistu
naut Halldóra góðrar umönnunar.
En Vogurinn hennar var drauma-
landið. Þangað leitaði hugurinn allt
til síðustu stundar. Og nú er Hall-
dóra komin heim.
Þessi fátæklegu kveðjuorð mín
vom aldrei hugsuð sem úttekt á
löngu og farsælu æviskeiði Halldóm
Halldórsdóttur, heldur innilegt
þakklæti okkar hjóna til hennar,
sem nú er horfin á braut til móts
við ástvinina, sem fóm á undan
henni til bjartari og betri heima.
Guð blessi minningu hennar og
ástvini alla.
Ragnheiður Ólafsdóttir
ATHYGLI skal vakin á því, að afmælis- og minningar-
greinar verða að berast blaðinu með góðum fyrirvara.
Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði,
að berast í síðasta lagi fyrir hádegi á mánudag og hlið-
stætt með greinar aðra daga. í minningargreinum skal
hinn látni ekki ávarpaður. Þess skal einnig getið, af
marggefnu tilefni, að frumort ljóð um hinn látna eru
ekki birt á minningarorðasíðum Morgunblaðsins. Handrit
þurfa að vera vélrituð og með góðu línubili. Meginregla
er að minningargreinar birtist undir fullu höfundamafni.
Nýbyggð Nauteyrarkirkja vígð
Bæjum, Snæfjallahreppi.
ÞAÐ ER sem hugur manns svifi
í hærra veldi, þá maður kemur
inn i hina nýbyggðu og endur-
reistu Nauteyrarkirkju við
Djúp. Svo hrífur hún hvers
manns liuga, sú framúrskar-
andi reisn og fagurfágaði
frágangur allur, sem þar virki-
lega lofar meistarana.
Kirkjan var vígð sunnudaginn
6. júlí sl. og afhent sóknarpresti
til yfirráða og embættisverka á
guðsvegum öllum, en sóknar-
presturinn, séra Baldur Vilhelms-
son í Vatnsfirði, tók síðan við
sínum helgu umráðum með
snjallri rasðu og greinargóðu er-
indi um upphaf og síðan 100 ára
sögu þessa guðshúss auk þess sem
hann fermdi tvö böm í Nauteyrar-
sókn.
Fjórir prestar voru þama sam-
ankomnir. Auk Baldurs vom við
athöfnina séra Lárus Guðmunds-
son prófastur í Holti í Önundar-
firði, séra Kristján Valur
Ingólfsson á ísafirði og séra Jón
Ragnarsson i Bolungarvík. Allir
þessir skrúðbúnu andans kenni-
menn settu hátíðarsvip á sam-
komu þessa að unun var að og
einnig samtvinnaðist hátíðar-
stemmning kirkjugesta við vígslu-
athöfn, messugjörð og fermingar-
athöfn.
Séra Láms vígði krikjuna og
hélt merka tölu um byggingu
hennar. Hann minntist með þakk-
læti rausn þeirra sem höfðu lagt
þessu verki lið sitt í framlögum
og góðum huga sem rausnar-
höfðingjum er einum lagið því af
góðum vilja, frekar en sterkum
efnum, er aðeins hægt að reisa
slíkt guðshús af fámennum söfn-
uði.
Sönginn leiddi skólastjórinn á
Flateyri, Emil Hjartarson organ-
isti, með ágætum söngkór
Melgraseyrar- og Nauteyrar-
sókna. Að kirkjuáthöfn lokinni var
kirkjugestum, 130-140 að tölu,
boðið til vígslu- og fermingar-
veislu í samkomuhúsi sveitarinnar
að Nauteyri þar sem borð svign-
uðu sannarlega undan hinu
margbrotnasta meðlæti og leyndi
sér þar ekki hversu rausn mikil
og höfðingslund býr í okkar
íslensku húsmæðrum. — Jens
Sðngkór Melgraseyrar- og Nauteyrarsókna sungu við athöfnina
undir stjórn Emils Hjartarsonar organista.
Prestar heilsuðu kirkjugestum eftir messu.
Fjórir prestar voru við vígsluathöfnina: séra Baldur Vilhelmsson sóknarprestur i Nauteyrarsókn,
séra Kristján Valur Ingólfsson á ísafirði, séra Jón Ragnarsson á Bolungarvík og séra Lárus Guð-
mundsson prófastur í Holti í önundarfirði, sem jafnframt vígði kirkjuna.
■»
■V