Morgunblaðið - 01.03.1987, Qupperneq 58

58
Y8«r saAM i HuoAcnmvnjg .giclajhvhjohom
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 1. MARZ 1987
BRJOTUM MURANA - BRYT
Verkefni Norrænu ráðherranefndarinnar um fjölbreyttari atvinnuþátttöku kvenna
Konur stofna fyrírtæki
Samnorræna Jafnróttlsverkefnlð BRJÓTUM MÚRANA gengst fyrir nám-
skeiði fyrir konur á Norðurlandi sem hafa í hyggju að stofna eigið fyrirtæki.
Nimskeiðið felst í þremur vinnuhelgum: í Stórutjarnarskóla 4. og 5. apríl og
í Héraðsskólanum á Laugum, 16. og 17. maí og 13. og 14. júní. Konurnar fá
ráðgjöf á milli vinnuhelganna og í a.m.k. 3 mánuði eftir að námskeiðinu lýkur en
auk þess er gert ráð fyrir að þær vinni saman í hópum þann tíma.
Á námskeiðinu munu konurnar vinna úr hugmyndum sínum með aðstoð leið-
beinenda og fá innsýn í ýmsa þætti sem tengjast stofnun fyrirtækis, s.s.
áætlanagerð, markaðsfræði, sölumál o.fl. Áhersla verður lögð á að efla eigið
sjálfstraust og áræði.
Fjöldi þátttakenda verður takmarkaður við 20 konur. Þær konur sitja fyrir sem
ætla að stofna fyrirtæki á Norðurlandi og hafa hugmyndir um óhefðbundnar leiðir
í atvinnurekstri.
Að námskeiðinu standa ýmsir aðilar auk BRJÓTUM MÚRANA, þ.ám. Iðnþróun-
arfélag Eyjafjarðar, iðnaðarráðuneytið og Akureyrarbær.
Námskeiðsgjald veröur kr. 6000, matur og gisting innifalið.
Kynningarfundur um námskeiðið verður haldinn í Alþýðuhúsinu Skipagötu 14,
Akureyri fimmtudaginn 5. mars nk. kl. 20.30.
Umsóknum skal skila til BRJÓTUM MÚRANA, Kaupangi v/Mýrarveg, 600 Akur-
eyri, á eyðublöðum sem þar fást, í síðasta lagi 16. mars nk. Allar nánari upplýs-
ingar veita Valgerður og Guðrún í síma 96-26845.
Þetta er f fyrsta skipti sem slíkt námskeið er haldið hér á landi og óvíst
er hvort það verður endurtekið.
Við hvetjum því allar konur sem lúra á góðri fyrirtækishugmynd að grípa
tækifærið.
Tveir spennandi
eróbikksins U.S.A.
gestakennarar frá landi
Flestir
muna eftir
mikilli aðsókn hjá
Norvell í fyrra og því er
nauðsynlegt að skrá sig strax
í tímana hjá báðum kennurunum.
Norvell
Robinsonog
Vita
Chittenbenry
HID MJÚKA ERÓBIKK
(low impact)
er nú allsráðandi og þá geta flestir verið með án þess að þjást eða slasast. Við
bjóðum ykkur upp á leikfimi sem hefur öryggi að aðalsmerki. Taktu ekki áhættu
með eigin líkama — æfðu þar sem fólkið fylgist með.
Tveir kennslustaðir: Borgartún 31 og Sigtún 3.
Einnig
★ Tveir flokkar fyrir barnshafandi konur og konur eftir barnsburð.
★ Old boys hressir tímar fyrir unga og gamla.
★ Þrek og púltímar.
★ Rólegir byrjendaflokkar og hið bráðnauðsynlega með Eróbikkinu
magi, rass og læri.
INNRITUN í SÍMA 29191 ★ MUNIÐ ÁRSHÁTÍÐINA 20. mars.
Þekking — öryggi
og umfram allt
alltaf eitthvað
nýtt!!!
fjör
jErobikk
T
Ú D
O
JfÓrtÍFWÍÆ slfgMÆ StiÆ
BORGARTÚNI 31 OG SIGTÚNI 3 SÍMI 29191.
íslensk
slysagildra
Hugleiðing um „Skytturnar“
eftir Steingrím St. Th.
Sigurðsson
„Kiddi ætlar að hætta að drekka
og búinn að lofa því að fara á Vog-
inn,“ sagði sú gifta við „vin“ sinn
Grím Úlfsson á hvalfangaranum —
gegnum talstöðina, svo að allur flot-
inn heyrði. Hún bætti því við, að
hann þyrfti ekki að koma meir —
það væri öllum fyrir bestu. Grímur
(Þórarinn Óskar Þórarinsson) er
önnur söguhetjaní nýju íslenzku
kvikmyndinni „Skjrttumar". Þegar
þetta afdrifaríka samtal fór fram var
Grímur á leið í land eftir útilegu á
hvalbát, ogvirtustöll sólmerki benda
til þess, að hann væri farinn að
hlakka til að sjá hana Ebbu sína
(Guðbjörgu Thoroddsen), sem átti
hann Kidda, er var á leið á Voginn.
Gríms beið annað hlutskipti en
að fara á Voginn — allt annað hlut-
skipti og allt önnur örlög. Þetta
atriði i myndinni — spjaliið í gegnum
talstöðina orkaði — sem ljóslifandi
dæmi beint úr Iífinu og skapaði veru-
leikablæ í kvikmyndinni. Þetta var
þar að auki byijun á öllum þeim
ósköpum, sem áttu eftir að dynja
yfir síðar. Viðbrögð Gríms við því,
að hann væri ekki lengur talinn
æskilegur á ástarfund.sem hann var
þó harla vel undirbúinn til eftir viður-
eign við hvalinn, særði karlmennsku-
stolt hans og setti hann í árásarhug,
sem magnaðist stig af stigi og skap-
aði öra atburðarás og gerði hildar-
leikinn í myndinni sannfærandi í
einfaldleik sínum. Ef þessi þáttur
er ekki settur undir mæliker og
grannt skoðaður til að skilja efni og
inntak myndarinnar, þá er ekki að
vænta réttsýns mats á þessu kvik-
myndaverki. Hvergi hefiir sannast
betur en í þessu tilviki það, sem
enskur andans maður ku hafa sagt:
„You’il find a woman at the bottom
of every scandal" — það er alltaf
kona á bak við hvaða heyksli sem
er, svo að dæmi sé neftit: Hildi-
gunnur Flosadóttir, eiginkona
Höskuldar Hvítanesgoða, sem hvatti
til Njálsbrennu.
Ef til vill er ekki tilhlýðilegt að
geta þessa á þessum rauðsokku-
rembutímum, þegar skrattinn er
alltaf málaður á vegginn, ef karlpen-
ingur á í hlut, því guð einn má vita,
hvort þessi tilvitnun verði skilin sem
ádeila eða niðurrif eða eitthvað það-
an af verra. En því er alls ekki að
heilsa — heldur alveg hinu gagn-
stæða — þetta gerir konuna meira
sjarmerandi í lífi og leik, meira
spennandi, ef hún er óútreiknanleg
eins og veðrabrigðin í lífinu, gerir
hana jafnframt hættulegri og erfið-
ari og setur verðuga veiðimennsku
inn í spilið. Þetta var pínulítill útúr-
dúr, og þó.
Kvikmyndin byijar með glæsi-.
brag. Það er kveikt í henni með
listrænum tilþrifum (eins og það er
atriði að kveikja á öllu, sem skapað
er í máli, myndum og tónum): Hafið
er eins og segulafl, hlaðið af íónum
og elektrónum — glæsilega gert —
og hvaiir sýndir að leik, komandi
upp á yfirborðið af feiknarlegu afli,
minnandi einhver veginn á túnfisk-
veiðar í stíl Hemingways, hvemig
sem á því stendur. Þetta skapar reisn
og spennu — og ennfremur ívafið
með neðansjávarskotin af hvala-
mömmunni og ungviðinu — þetta
gefur dúndrandi líf.
Og svo framvindan — drápið á
hvalnum. Vel gert — snilld!
Hvalveiðiskip öslandi, minnandi á
senur úr Vitaskipinu, sem sýnt var
nýlega í Reykjavík. Það er haft eftir
FViðrik leikstjóra, að hann hafi aldr-
ei séð þá mynd — og því er trúað.
Þetta atriði sýnir næmt auga leik-
stjóra og framleiðanda.
Ekki verður söguþráður rakinn í
þessum hugleiðingum að undan-
skildu því, að viss atriði, sem skipta
máli, verða skoðuð, svo sem eins og
þegar þeir stríðsfélagar fara á putt-
anum og húkka upp tvo bfla. Ekillinn
á fólksbflnum er leikinn af Karli
Guðmundssyni, sem gerir sig furðu
sannfærandi ergilegan íslending. Og
ekki er sá síðri, sem fer með hlut-
verk olíutrukkekilsins (Atli Guð-
mundsson). Hann fellur vel inn í
myndina. Aukahlutverk eru víðast
hvar skemmtilega leyst af hendi og
minna á lífið sjálft.
Þegar komið er að hestinum, sem
hafði slasazt illa við að keyrt var á
hann — skapast undanfari að leik
með vopn — leik með byssu. Grímur
Úlfsson virðist fara létt með að
senda kúlu gegnum hausinn á hross-
inu, en „bangsinn" herra „Meatloaf"
(Kjöthleifur), sem heitir fullu nafni
Guðbjartur Hafsteinsson frá Hellis-
sandi — kallaður Búbbi, er leikinn
frábærlega vel af Eggert Guð-
mundssyni. Minnir hann óneitanlega
á Lenna í Mýs og menn eftir Stein-
beck, ekki síður vel gerður en sú
persóna í samnefndri kvikmynd.
Búbbi þolir illa að sjá blóð — honum
verður illt. Hann er með óspillt hjarta
og innilega einmana og munaðar-
laus. Og það er einmitt þetta sem
tengir þá félaga saman og gerir þá
ómissandi hvor fyrir annan — þetta
munaðarleysi, að eiga engan að, sem
tekur á móti þeim og fagnar þeim
og sýnir þeim mannlega hlýju, þegar
þeir þurfa mest á henni að halda,
blessaðir strákamir.
Þegar komið er inn í rökkvaða
borgina (elsku beztu Reykjavík),
sem er einhvem veginn svo innilega
„indbydende“ eins og danskurinn
segir — með öðrum orðum gefandi
undir fótinn eins og sagt er á tungu
feðranna, þá dregur náttúrlega til
tíðinda. Að sjálfsögðu. Kvikmynda-
takan í því atríði er eins og músík,
kvöldhiminninn og borgin með sín
tindrandi ljós, þessi frumskógur með
sitt næturlíf og afkima og dimmu
hom, þar sem syndin er lævís og
lipur. Það skal tekið fram, að undir-
skráður hefur séð „Skyttumar“
þrisvar og hún batnaði æ meir í
undirvitundinni — og það verður að
segjast eins og er, að eiginlega var
betra að sjá hana í annað sinn og
jaftivel enn betra í þriðja skipti.
Ótrúlegt en satt. Einhvem veginn
var hiynjandi myndarinnar skynjuð
betur, þegar fram í sótti. Hún var
eins og verðug manneskja, sem
maður kynnist rétt við nánari kynni.
„Það sem hinn ódauðlegi óttast,
það kemur yfir hann,“ segir hjálp-
ræðisherkonan, sem er að selja
Herópið á homi Reykjavíkurapóteks.
Grímur Úlfsson skensar hana svolít-
ið, og hún sendir þeim félögum þessa
orðsendingu. Og í það mund gloprar
Bubbi lukkutröllinu sínu ofan í
strætið. Og þá fer að styttast í slysa-
gildruna — meira og meira. Öldur-
húsaramb, varpað út, hvar sem þeir
koma, handalögmál, allt þetta vana-
lega, sem bíður svona kumpána í
næturlífinu, leigubíltúrar, alls staðar
reynt að finpa samastað, athvarf,
partíið hjá skvísunni, sem þeir höfðu
fundið í Glæsibæ — innlifuð af vanri
leikkonu, og þá granninn (Þorsteinn
Hannesson fyrrum óperusöngvari),
þessi vandlætingarfulli náungi, sem
kastar úr glerhúsi eins og gerist oft
og tiðum í sambýlishúsum. „La
skvís", sem er sko ekkert billeg
(Hrönn Steingrímsdóttir), rekur
dólgana út harðri hendi og setur þá
í ginið á löggunni. Niðri á stöð er
herra varðstjóri (Baldvin Halldórs-
son), sem minnir einhvem veginn á
alvöru lögregluforingja, herra Svein-
bjöm frá Snæfellsnesi, sem er oft
löggulegastur allra manna í
skemmtilegri merkingu. Hins vegar
var þetta greindarlega og vel gert
af Bald.vin. Hann er oft kraftmikill
leikari — hann Baldvin.
Þeim félögum er sleppt. Þegar
út er komið þar niðri við Iögreglu-
stöðina er bfll, sem skilinn var eftir