Morgunblaðið - 11.11.1987, Blaðsíða 60

60
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. NÓVEMBER 1987
Minning:
Margeir Sigmjóns-
son forstjóri
Fæddur 22. nóvember 1907
Dáinn 1. nóvember 1987
Það skiptir víst engu máli hvem-
ig dauðann ber að, alltaf skal hann
reynast jafnbeiskur þeim er eftir
lifa. Þótt við ýmsu hefði mátt búast
undanfarin misseri, þá var það ekki
fyrr en alveg undir lokin, að við
gerðum okkur raunverulega grein
fyrir því, að við væru'm að missa
þennan sterka og áhrifaríka mann.
Þennan líka öðling, hann afa.
Hann afi fæddist í Reykjavík
þann 22. nóvember 1907, sonur
hjónanna Sigurjóns Jóhannssonar
söðlasmiðs og Margrétar Þorleifs-
dóttur. Nokkurra daga gamall
missti hann móður sína og var þá
tekinn í fóstur hjá föðurbróður
sínum, Guðjóni, og konu hans
Sigríði Magnúsdóttur.
Afi eignaðist tvö hálfsystkini,
Hannes Húnljörð og Sigríði Jó-
hönnu, en þau em bæði látin. Árið
1932 gekk hann afi að eiga hana
ömmu, Laufeyju Ingólfsdóttur,
dóttur Ingólfs Daðasonar og Lilju
Halldórsdóttur. Böm afa og ömmu
em: Margrét, f. 1933, fulltrúi hjá
Steinavör hf., gift Gissuri Gissurar-
syni og eiga þau sex böm. Lilja,
fædd 1936, fulltrúi hjá Steinavör
hf., gift Flosa Ólafssyni leikara, þau
eiga einn son. Guðjón, fæddur 1942,
forstjóri Steinavör hf., kvæntur
Margréti Jónsdóttur. Þau eiga fimm
böm. Ingólfur Öm, ritstjóri Al-
þýðublaðsins, sambýliskona hans
er Jóhanna Jónsdóttir, læknir, en
Ingólfur á tvö böm með fyrrverandi
sambýliskonu sinni, Tone Myckle-
bost. Siguijón, fæddur 1952, dáinn
1953. Oskar Helgi, fæddur 1954,
skraddari á Vinnustofunni Ás, sam-
býliskona hans er Jóhanna Magnús-
dóttir, starfsmaður hjá efnalauginni
Björgu.
Þá má geta þess að bamabama-
bömin em níu talsins.
Það er orðið langt um liðið síðan
við gerðum okkur grein fyrir því,
hvers virði hann afi var okkur. Við
finnum það alltaf betur og betur,
hvemig það, sem við af honum
lærðum, gerir okkur léttara að tak-
ast á við staðreyndir lífsins. Með
lífsstfl sinum kenndi hann okkur
ráðvendni og heiðarleika, og hafa
margir komist af og haft rýrra
veganesti í pokahominu. „Verið
heiðarleg, en látið samt engan bil-
bug á ykkur finna,“ gat hann sagt
okkur, án þess að segja það nokk-
um tíma berum orðum. Hann afi
var ekki hinn dæmigerði mjúki
maður dagsins í dag, ekki maður
sem bar tilfinningar sínar á torg.
En þrátt fyrir það duldist það engu
okkar, hve vænt honum þótti um
afkomendur sína. Sá gamli fylgdist
nefnilega grannt með okkur öllum,
þó að í fjarlægð væri. Styrk hönd
hans var okkur ætíð nærri er á
reyndi.
Hann afi var athafnamaður af
gamla skólanum, einn af þeim sem
aldrei unni sér hvfldar. Ungur að
ámm reis hann upp úr fátækt, afl-
aði sér menntunar erlendis og fetaði
sig ömgglega upp á við í marg-
slunginni hringiðu viðskiptalífsins.
Síðustu þrjá áratugina stjómaði
hann fyrirtæki sínu af stakri snilld,
rétt eins og hljóðfæraleikari sem
aldrei slær feilnótu. Það var líka
mikið í húfi, því að í raun má segja
að Steinavör hf. hafi um árin reynst
lífakkeri fjölskyldunnar allrar. Flest
stigum við þar okkar fyrstu spor í
atvinnulífinu, og þá að sjálfsögu
undir dyggri stjóm afa.
Hann afi var heimsmaður og
ferðalangur hinn mesti. Við gleym-
um því víst seint hve stolt við vomm
af þeim ömmu og afa þegar þau
komu heim úr ferðum sínum frá
fjarlægum heimsálfum. Oft gátum
við setið tímunum saman og skoðað
myndir frá þessum ferðum þeirra,
en þær vom okkur sem nokkurs
konar ævintýri. Afi og amma með
fólki af ýmsu þjóðemi, svörtu, gulu,
rauðu og hvítu. Og toppurinn af
öllu, afi með blómarósunum á
strönd Hawaii. Á ferðalögum og í
frístundum kom kímnigáfa afa okk-
ur oft í opna skjöldu, en þá var
eins og losnaði um þá spennu sem
óneitanlega fylgdi ábyrgðartilfinn-
ingu hans í starfi. Á þeim stundum
munum við hann geislandi af gleði
sem iét engan ósnortinn, og þannig
þykjumst við vita að hann afi hafí
haldið í sína hinstu for.
Elsku amma, megi góður guð
varðveita þig og styrkja á þessum
sorgardögum.
Tilveru alia
og töfra hennar
giæðir guðsandi.
Lögmál hans
kveikja lífsgneista
vitund verðandi.
Líkt og laukur
lyftist úr moldu,
fóstrar fræ og sáir,
þannig er líf
og þroski manns
eilíf upprisa.
(Davíð Stefánsson)
Kveðja frá barnabömum.
Þegar við, fyrrum leikbræður,
vinir og félagar nú á kveðjustund
minnumst öðlingsins Margeirs Sig-
uijónssonar, er okkur bæði ljúft og
skylt að þakka sérstaka tryggð
hans við sameiginlegt áhugamál,
knattspymuna í KR.
Margeir ólst upp í gamla Vestur-
bænum og byijaði ungur að æfa
knattspymu. Hann lék í öllum ald-
ursflokkum KR, oftast í stöðu
markvarðar og rejmdist þar sem
annars staðar traustur og mikill
liðsmaður. Hann dáði íþróttina alla
tíð síðan.
Þegar svo eldri knattspymumenn
í KR stofnuðu styrktarsamtök, er
nefnast Bakverðir KR, gerðist Mar-
geir strax félagi. Þótt hann væri
elstur stofnfélaga lét hann sig aldr-
ei vanta þegar boðað var til funda.
Mætti hann þar jafnan með sínum
góða vini Haraldi Ágústssyni og
vom þeir oftast fremstir í flokki ef
hlaupa þurfti undir bagga til að-
stoðar við knattspymudeildina og
sýndu með því fordæmi sem hvatti
aðra til dáða.
KR stendur í mikilli þakkarskuld
við félaga á borð við Margeir, sem
ávallt eru reiðubúnir til að gefa góð
ráð og aðstoða á allra handa máta
þegar leysa þarf erfið vandamál.
Margeir var einmitt þannig félagi.
Blessuð sé minning hans.
Við sendum Laufeyju, eftirlifandi
eiginkonu Margeirs, bömum þeirra
og bamabömum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
F.h. Knattspyrnufélags
Reykjavíkur,
Björgvin Schram.
Þegar ég minnist tengdaföður
míns, Margeirs Siguijónssonar,
verður mér ósjálfrátt hugsað til
ömmu minnar, sem mér þótti svo
ákaflega vænt um.
Amma lagði það ekki í vana sinn
að draga fólk í dilka eftir mannkost-
um. Hins vegar hafði hún oft orð
á því hvemig „nærveru“ hver og
einn hefði og vafalaust hefur þessi
„nærvera" haft sitt að segja, þegar
hún lagði mat á manngildi hvers
og eins.
Ég hef fáum mönnum kynnst á
lífsleiðinni, sem höfðu jafngóða
„nærveru“ og öðlingurinn sem við
kveðjum í dag.
Þessum hægláta manni fylgdi
alltaf einhvers konar ljúf birta og
mild hlýja, eitthvað sem ekki verður
með orðum lýst. Návist hans hafði
þau áhrif, að maður fór að líta lífið
og tilvemna bjartari augum.
Margeir hafði öðrum mönnum
betri „nærveru".
Það hefur stundum verið sagt,
að æviskeiði mannsins megi skipta
í árstíðir: vor, sumar og haust. Og
síðan kemur veturinn.
Á síðustu vordögunum og fyrstu
sumardögunun í lífí Margeirs voru
þau hjónin í Færeyjum og þar var
lagður grunnurinn að þeirri farsæld
og hamingju sem umlék þau Mar-
geir Siguijónsson og Laufeyju
Ingólfsdóttur alla tíð, þó sorgin
væri stundum á næsta leiti og sækti
þau heim, eins og svo oft gerist á
langri ævi.
Þau Margeir og Laufey áttu sér
undur ljúfar minningar frá Færeyj-
um og þar eiga þau enn í dag stóran
vinahóp, þó margir gömlu vinanna
séu eflaust horfnir.
Fyrir fimmtán árum var ég að
vinna að verkefni í Færeyjum og
þá rann það upp fyrir mér að besta
veganestið sem ég hafði tekið með
mér að heiman, var ef til vill það
að vera tengdasonur Margeirs. Þeg-
ar það fréttist stóðu mér öll hús
opin og mér varð ljóst að maðurinn
var, þar í landi, ekki aðeins virtur
og dáður. Hann var elskaður af því
elskulega fólki sem byggir Færeyjar
og hafði borið gæfu til að kynnast
honum og þeim hjónum.
Þetta sagði mér meira um mann-
inn en orð fá lýst.
Sumarið leið og seig að hausti.
Það er nú einu sinni lífsins gangur.
Mér fannst stundum líkast því
að forsjónin hefði lagt milda hönd
blessunarinnar yfír haustdagana í
lífi þessa góða manns.
Við sjúkrabeðinn fengu Laufey
og hans nánustu hlutdeild í öllu því
besta sem í þessum öðlingi bjó,
ástúð, hlýju, gleði og góðvild hans.
Við fengum að njóta „nærveru"
hans.
Á þessu hausti sýndi Laufey enn
einu sinni með eftirminnilegum
hætti hvert hjartalag hennar er, og
hvem mann hún hefur að geyma.
Eitt sinn stóð ég álengdar og
virti þau fyrir mér, Margeir og dótt-
ur hans, þar sem hún sat við
rúmstokkinn og hélt í höndina á
honum.
Þau voru bæði í sólskinsskapi.
Og ég hugsaði með mén
— Mikið undur em þau nú lík,
feðginin.
Ef til vill er þetta það fallegasta
sem ég get að skilnaði sagt um
þennan hjartahlýja öðling.
Blessuð sé minning hans.
Flosi Ólafsson
Engum dylst lengur vegur
íslenskrar skáklistar. Skákmeistar-
ar okkar hafa farið sigurför um
heiminn og erlendir meistarar gera
för sína í síauknum mæli á norðlæg-
ar slóðir til þess að kjmnast þessari
undraveröld sem íslenskur skák-
heimur er.
Eðlilegt er að mörgum verði
spum, hvemig þetta geti gerst.
Hvað valdi slíkri sigurgöngu
íslenskra skákmanna? Hér svarar
hver fyrir sig. íslendingar byggja á
aldagömlum arfi í þessum efnum
og miklir skákmeistarar hafa verið
uppi á öllum tímum.
Vænlegast til góðs árangurs er
að komast í kynni við mikla meist-
ara strax á unga aldri og læra
þannig snemma að þekkja leyndar-
dóma manntaflsins og nýta þá.
Margeir Siguijónsson varð
snemma öflugur skákmeistarí og
átti því láni að fagna að bera hróð-
ur íslenskrar skáklistar víða. Hann
varð skákmeistari Færeyja er hann
dvaldi þar um árabil. Eftir heim-
komuna gekk hann í Taflfélag
Reykjavíkur og tefldi þar við góðan
orðstír í meistaraflokki. Hann var
einn af þessum hljóðu einlægu unn-
endum skáklistarinnar sem ávallt
var reiðubúinn þegar leggja þurfti
hönd á plóg og varð þannig einn
af dyggustu máttarstólpum skák-
hreyfíngarinnar.
Drýgstur var hlutur hans ef til
vill samt sem fræðari æskunnar.
Ófáar stundir sat hann að tafli við
unga og upprennandi skákmenn.
Einn þeirra sagði mér að á þessum
árum hafi þeir oft teflt mikið og
eitt sinn mörg hundruð skákir á
nokkrum mánuðum. „Þá tókst mér
að komast úr 20% í 80% gegn
Margeiri og fann styrk minn vaxa
nær daglega." Nú er þessi maður
meðal snjöllustu hraðskákmanna
okkar.
Margeir Siguijónsson kom mér
fyrir sjónir sem hógvær, dulur mað-
ur sem vildi láta verkin tala. Hann
var mikill keppnismaður og svo að
mér þótti alveg nóg um hve hann
lagði sig fram við skákimar á þeim
helgarskákmótum sem hann tók
þátt í, kominn hátt á áttræðisaldur.
Margeir var farsæll í lífi og starfí
og nú þegar hann er genginn stend-
ur skákhreyfingin í stórri þakkar-
skuld við hann.
Eiginkonu og fjöiskyldu færi ég
mínar einlægustu samúðarkveðjur
í þökk fyrir minninguna um góðan
dreng.
Er ég hóf starf hjá G. Helgason
og Melsteð hf. árið 1955 var ég svo
heppinn, að Margeir Siguijónsson
varð minn lærifaðir í öllu, er leit
að starfsemi firmans, sem á þeim
árum var afar flölbreytt. Nýútskrif-
aður kandídat í viðskiptafræðum
veit oftast lítið um það, hvemig
hlutimir ganga fyrir sig í viðskipta-
lífinu. Við höfum lært hvemig þetta
gengur fyrir sig, á bókina, en svo
þegar út í lífið er komið er oft ann-
að upp á teningnum.
Páll Melsteð var mjög áhugasam-
ur brautryðjandi í útflutningi á
íslenskum afurðum, en þröngsýni
og alls kyns skorður komu í veg
fyrir, að hann gæti starfað að þessu
hér á landi. Hann hélt því til Fær-
eyja og hitti Margeir þar fyrir. Það
varð svo úr, að Margeir tók að sér
að veita forstöðu útibúi G. Helgason
og Melsteð í Þórshöfn árið 1937,
flytja út saltfísk m.a. og annað er
til féll, en jafnframt að flytja inn
til Færeyja vömr frá þeim firmum,
sem G. Helgason og Melsteð hf. í
Reykjavík verslaði við. Er ekki að
orðlengja það, að útibúið í Þórs-
höfn, undir stjóm Margeirs Sigur-
jónssonar, varð strax afar
umsvifamikið. Er stríðið skall á,
varð innflutningurinn til Færeyja
afar mikilsverður því færeyskir og
danskir kaupmenn þar höfðu þartil
eingöngu verslað við dönsk og þýsk
firmu, en misstu nú samböndin
vegna stríðsins. Margeir hafði versl-
að við ensk firmu aðallega og varð
nú aðal innflytjandinn. Auk þess
flutti hann inn vömr frá Banda-
ríkjunum um sambönd, er Páll
Melsteð útvegaði, en Páll dvaldi
vestra í 18 mánuði á stríðsámnum
og keypti inn vömr fyrir fiirnu sín
á íslandi og í Færeyjum. Ég hefi
séð það á efnahagsreikningum G.
Helgason og Melsteð frá þeim
ámm, er Margeir veitti Færeyja-
útibúinu forstöðu, að útibúið lagði
árlega dijúgan skerf til móðurfirm-
ans.
Að heimsstyijöldinni lokinni sneri
Margeir aftur til íslands og hóf störf
hjá G. Helgason og Melsteð hf. í
Reykjavík. Er ég kom til starfa, sá
Margeir um útflutning á skreið, sem
á þeim ámm var nær eingöngu flutt
til Nígeríu, en einnig hafði hann
afskipti af innflutningi, aðallega
úmm og klukkum. Þar sem ég
starfaði nær eingöngu undir hans
stjóm komst ég smám saman inn
í útflutnings- og innflutningsmálin.
Ég hefi oft hugsað til bytjunarára
minna og þeirrar þolinmæði, sem
Margeir sýndi mér. Alltaf var sáma
jafnaðargeðið, á hveiju sem gekk.
Ekki var það hávaðinn eða lætin.
Öðm nær. Jafnvel ekki þegar hann
kom eitt sinn úr sumarfríi, sem
ekki vom löng á þeim ámm, og sá
að ég hafði lagað svo rækilega til
á og í skrifborðinu hans, að hann
fann engan af öllum minnismiðun-
um, sem hann hafði skrifað, sem
ekki var nema von því ég hafði
hent þeim öllum. Er þessi staðreynd
var orðin ljós sagði hann aðeins:
„Jæja, þá það.“ Eg er viss um að
Margeir Siguijónsson vissi hug
minn til hans, og ég fann ævinlega
hjá honum hið ljúfa hugarþel meist-
'arans, sem talar af vinsemd við
lærisvein sinn.
Það var þá ekki dans á rósum,
að eiga mikil viðskipti við Nígeríu,
frekar en nú í dag. Viðskiptamenn
okkar vom fæstir stórtækir og
þurfti því að ganga frá mörgum en
tiltölulega smáum sendingum í
hvert skip. En aldrei töpuðum við
á viðskiptunum og alltaf var hveij-
um skreiðarframleiðanda sent
nákvæmt uppgjör um viðskiptin.
Þetta krafðist natni, vandvirkni,
reynslu og þekkingar, en allt lék í
höndunum á Margeiri Siguijóns-
syni.
Nú er starfsdegi Margeirs lokið
hér á jörðu. Hann var einn sá iðn-
asti maður, sem ég hefi kynnst á
lífsleiðinni, og ég er þess fullviss
að hann hefir þannig og með hæfi-
leikum sínum orðið mörgum ungum
mönnum fyrirmynd, sem aldrei
gleymist. Við munum oft hugsa til
hans og óska honum velfamaðar á
þeirri leið, er hann hefír nú lagt
upp á.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og iangamma,
JÓHANNA ÁRNADÓTTIR,
Hjaltabakka 10,
sem andaðist 5. nóvember, verður jarðsungin frá Dómkirkjunni
fimmtudaginn 12. nóvember kl. 13.30.
Bryndís Magnúsdóttir,
Elísabet Magnúsdóttir,
Stella Magnúsdóttir,
Magnús S. Magnússon,
Ingibjörg Magnúsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn
Guðmundur Jóhannsson,
Baldvin Einarsson,
Ragnar Svafarsson,
Jóhanna F. Björnsdóttir,
t
Útför hjartkærar eiginkonu minnar, dóttur okkar, móður, tengda-
móður og ömmu,
ÞÓRU BJÖRNSDÓTTUR,
Geitlandi 2, Reykjavik,
verður gerð frá Bústaðakirkju fimmtudaginn 12. nóvember kl.
15.00. Blóm eru vinsamlegast afþökkuö en þeim sem vildu
minnast hinnar látnu er bent á líknarstofnanir.
Sigþór B. Sigurðsson,
Guðlaug Markúsdóttir, Björn Guðmundsson,
G. Birna Sigþórsdóttir, Helgi G. Kristinsson,
Bylgja B. Sigþórsdóttir, Óskar Guðjónsson,
Sigurður Már Sigþórsson,
Marfa Ósk Óskarsdóttir,
Atli Rúnar Óskarsson,
Tryggvi Steinn Helgason.
Jóhann Þórir Jónsson
Ragnar Borg