Morgunblaðið - 17.02.1988, Síða 37

Morgunblaðið - 17.02.1988, Síða 37
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 17. FEBRÚAR 1988 37 Afmæliskveðja: Sigurður Gestsson Það var þess konar tónn í kvaki fuglsins að andráin varð skáldleg, og hvert kvak átti sér samhljóm í veikum þyti vængsins, og það brast í bóluþanginu þurru og stökku þeg- ar hiti dagsins rann út í rakan sandinn. Maðurinn sat á klöpp í flæðar- málinu að leysa hnúta á kaðli sem bundinn var í net og lagt var í Qörð- inn, og aðflæðið gjálfraði við klofhá stígvél svört. Út við hafsauga námu Strandafjöllin ljós úr sólsetrinu gula rauða gyllta, og það blik var sem af stáli er fellur á ís. Það var þögn yfir landinu, en maðurinn brosti því það glytti í silung við baujuna. í ríki náttúrunnar fellur skartið af manninum og verður hjóm eitt, hann gengur í sól og skugga, smár í víðemi, stór hjá smáum formum, í örlæti og harðlæti sem gefur og tekur til baka svo jafnvægi haldist og hringrásin eilífa. Og eins og steinninn tekur stundum á sig mynd af manni, þá tekur maðurinn einnig á sig mynd af steini, er allur þó mýkri sveigjanlegri viðkvæmari. Og þannig bar Sigurð Gestsson fyrir augu þetta kvöld í fjörunni að leysa sína tilvistarhnúta. Formsterkur með sveigðum línum, veðurbarinn í andliti og með mosa í skeggi, markaður langri reynslu, — silfrað berg. Maðurinn einn með sjálfum sér tekur niður þá grímu sem er um- gjörð sársaukans og hlíf gegn þeim spjótum sem kastast og augum köldum, fláræði og fíflsku, — og sæmir að setja upp í æði nútímans og hringlanda þar sem trylltur lýð- urinn hefur fundið sér takmark til að keppa að, og leikur sitt hlutverk við uppdregin sviðstjöld, en á það til að tapa áttum og missa fótanna og reka fíngur í spilverkið þannig að allt hiynur til grunna með reyk og vonbrigði. En viti menn! Kemur nú ekki upp úr kafínu að afmælis- bam þetta á ekki til neitt grímu- safíi að skarta með, vegna þess að það dregst ekki í dilka: þylgustunnar þymótt land þegna til sin lokkar, játast undir jarðsamband jarðarblómið okkar, og stendur álengdar með sitt góðlátlega fas og vott af stríðni í björtum augum, þó dálítið eins og hissa: Hvaða trix er þetta? og væri allra manna síðastur til að varpa yfír sig dularklæðum og leggja gildrur fyrir fólk með skrumi og skjalli, hvað þá heldur hlaupa í kröfugöngum eða mynda þrýstihóp fyrir góðan eða slæman málstað. En þegar maðurinn er svona berskjaldaður, þá er eins og vindurinn snúist: Viðmælendur hans verða klumsa og skammast sín fyrir að vera ekki betri inn við beinið en almannarómur segir. Þama í Qörunni renna maður land og haf saman í heild, og gol- an strýkur ax af strái á meðan hið óútskýranlega orkuver fer í gang með margslunginni útgeislan og hrífur þá sem hafa viðtækið í lagi og senda kannski veikan straum til baka: Móttekið, skipti. Annar tími, aftur kvöld: Ferða- langar á leið vestur í sýslu búnir að húsvitja i Vatnsdalnum þar sem grasið fær að vaxa í friði þessi árin, og fólkið er að haska sér í burtu undan niðurskurði, fullvirð- isrétti og kvóta. Svanurinn hópar sig á flóðinu og beygjumar í Hól- unum eru mjúkar eins og bijóst á feitri heimasætu á smörbúi í Víðid- al. í hvaða bugðu skyldi hún nú hrasa blessunin í sinni leit: Ó, tunglið tunglið taktu mig, og elsk- huginn hvíar, já hann hann, — já, það er svo yndislegt að láta faller- ast, já já. En þegar hér er komið hugleiðingum réttir Sigurður Gestsson úr bakinu í aftursætinu og segir: „Hann er farinn að sofa, bóndinn í Gröf, og allar kvígumar yxna í hólfínu!" En þetta er bara ein af mörgum ferðum, og þetta óvænta innskot í rómantíkina á sér fjarskylda ættingja úr einni ferð og annarri. Og alltaf er maðurinn jafn ákafur að komast á stað og hlakkar þessi lifandis ósköp til. Svo þegar stund- in nálgast fer hann allur á ið og snýst í marga hringi í kringum sjálfan sig, þar til viðstaddir fá svima og fara að snúast rangsælis um ferðamanninn, farinn að hall- ast ískyggilega mikið fram á við og göngulagið minnir á svangan skógarbjöm sem hefur þefað típþi hunang í næsta ijóðri. Jafnvel skottúr á traktomum inn í „borg- ina“ verður þessum manni sífrjó uppspretta tíðinda, hvalreki þar sem allt hið smágerða í hvers- dagsins önn og amstri tvinnast saman í mikil ævintýr. Ennþá meiri er þó tilhlökkunin að fara fram á heiði að leggja net í vötn og liggja'í tjaldi yfír nótt við mó- fuglasöng og ilm úr rökum sverði, — og hjalar lækur í eyra þegar svefn sígur á brá. Eða fara á bæi að spila Lomber og lyfta glasi til að hýrga andann og færa mýkt í galskapinn með smellinni sögu þegar pólitíkin hringsnýst. En ekki sízt er það mikið yndi að taka á móti gestum og ganga fram af þeim um allar veitingar, sem Unn- ur húsfrú Agústsdóttir töfrar fram eins og þegar smellt er fíngrum, og skiptir þá litlu hvort það er á nóttu eða degi, kvöldmatur eða kaffí, og slíkt er rausnin að það má metta alla sveitina. Loksins þá er gesturinn stendur á öndinni með þaninn kvið og ijóðar kinnar og getur ekki meir. „Guð minn góður, ekki meir, ekki rneir." Kem- ur þá ekki i stórri sveiflu hroðið fat með söltu hrossakjöti og floti, eitthvert það unaðslegasta ljúf- meti sem fundið hefur verið upp á íslandi, og gestinum verður ósjálfrátt að orði: „Það vildi ég að þetta yrði minn banabiti!" Þannig má nálgast manninn á margan máta, en sumir hafa meiri þokka en aðrir, hugijúfír í návist og geðgóðir, lausir við óþarfa kapp eftir vindi, slegnir úr málmi sem ryð fær ekki grandað, — eins og gullið. En til eru þeir menn sem spyija: Er hann nú allur þar sem hann er séður, þessi grallari? og kannski er Sigurður Gestsson í Mörk bara úlfur í sauðagæru, — en þangað til annað sannast má ætla að gervið verði ekki merki- legra, í lengd og bráð, en það að kasta yfír sig reyfi af veturrúinni kind fyrir skemmtunar sakir við ullarmat hjá Kaupfélaginu á Hvammstanga. En áfram liður lognkyrrt kvöld- ið við fjörðinn, krían er farin að sofa, og æðurinn vaggar á mjúkri bárunni skammt undan landi. En upp frá fjörunni liðast slóðin í dögginni um túnið, og gljáandi fískurinn sveiflast í takt við fót- stig mannsins sem er þungt og fast á jörðinni, — heim að bænum. Sigurður Gestsson kom í heim- inn 17. febrúar 1918, sonur Gests Ebenesarsonar og Magnhildar Þórveigar Ámadóttur, sem fædd var á Akranesi. Foreldrar hennar voru Vilborg Pálsdóttir og Ámi Magnússon búsett þar. Foreldrar Gests vom Ebeneser Ámason og Ingibjörg Gestsdóttir. Þau Gestur og Magnhildur Þórveig eignuðust dóttur, auk Sigurðar, Kristjönu að nafni, hún andaðist fyrir fímmtán ámm. Sigurður Gestsson kvæntist árið 1947, Unni Ágústsdóttur (f. 18.5. 1920) frá Gröf á Vatnsnesi, dóttur Ágústs Jakobssonar •bónda þar og konu hans Helgu Jónsdóttur, þau eignuðust níu böm sem öll em á lífí. Foreldrar Helgu vom Jón Eggertsson og Þóra Jóhannes- dóttir á Ánastöðum í sömu sveit, en foreldrar Ágústs vom Jakob Gíslason og Sigurbjörg Ámadóttir á Þverá í Vestur-Hópi. Böm þeirra Sigurður Gestsson- ar og Unnar Ágústsdóttur er flög- ur: Helga býr í Reykjavík, gift Sævari Snorrasyni, þau eiga son og þijár dætur og tvo dætrasyni; Jón er bóndi á Sæbóli í Hvamm- - stangahreppi, kona hans er Laufey Jóhannesdóttir, og eiga þau dóttur saman; Magnhildur býr í Reykjavík með Níelsi Hafstein og eiga þau einn son; Ágúst býr á Hvammstanga, kvæntur Þuríði Þorleifsdóttur, og eiga þau tvo syni. Niels Hafstein Afmæli: Kjartan Ólafsson frá Strandseli Kjartan Ólafsson frá Strandseli, fyrmrn starfsmaður í Samvinnu- bankanum í Reykjavík, verður 75 ára í dag. Hann er fæddur á Strandseli 17. febrúar 1913. For- eldrar hans vom Ólafur Kristján Þórðarson bóndi í Strandseli og kona hans, Guðríður Hafliðadóttir húsfreyja. Kjartan hefur alla ævi unnið mikið að bindindismálum. Hann var um 20 ár í stjórn Stór- stúku íslands og er heiðursfélagi Stórstúkunnar. Hann var 25 ár í stjóm Reglu Musterisriddara. Hann hefur verið áhugamaður um ferðamál og starfaði allmikið að þeim málum meðal bindindis- manna um langt árabil. , Kjartan hefíír ferðast víða. í þeim tilgangi að kynnast menn- ingu, siðum og háttum manna sem búa við ólík skilyrði. Kona Kjart- ans var Kristjana Bjamadóttir frá Ögumesi. Hún lést 1985. Kjartan verður að heiman. N.N. Óperutónleikarnir MEÐ HEIMSSÖNGVARANUM PAATA BURCHULADZE sem vera áttu 11. febrúar verða laugardaginn 20. febrúar kl. 14.30. Efnisskrá: Aríur og ýmis atriði úr rússneskum og ítölskum óperum, sungin og leikin. Stjómandi: PÁLL P. PÁLSSON SÖMU AÐGÖNGUMIÐAR GILDA. Miðar endurgreiddir í Gimli við Lækjargötu, sé þess óskað. Aðgöngumiðasala Í Gimli frá kl. 9-17. Hekla hf. hefur óskaÖ eftir þvi aÖ fá aÖ styrkja Sinfóniuhljómsveitina meÖ því aÖ greiÖa laun Burchuladzes. Sinfóníuhljómsveit íslands þakkar höfðinglegt framtak. A

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.