Morgunblaðið - 27.03.1988, Side 4

4 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27.MARZ 1988
veiddist ein stór bleikja sem höfð
var í morgunmat. Enn var hugað
að járningum áður en lagt skyldi
yfir Ódáðahraun og þarna skildu
leiðir þeirra og Mývetninganna og
kvöddust þau með miklum kærleik-
um. Áttu þau þó eftir að hittast
fyrr en þau grunaði.
Þennan dag var ætlunin að kom-
ast í Grafarlönd. Ekki tókst það því
þegar átti að æja við Péturskirkju
kom í ljós að reiðhestur Áma steig
ekki í einn fótinn. Greinilegt var
að hesturinn var ekki ferðafær og
var ákveðið að reyna að stöðva bíl
og reyna að koma hestinum til
byggða. Þama voru hjón í hjólhýsi
og fór svo að þau lánuðu þeim bílinn
sinn. Afgreiðslan í Mývatnssveit var
snögg því þeir Ámi og Jón voru
búnir að útvega kerru hjá einum,
jeppa hjá öðmm og hest hjá Sverri
ferðafélaga innan hálftíma. Notuðu
þeir tækifærið og óku vatni í mjólk-
urbrúsum og graskögglum að Pét-
urskirkju handa hestunum, en þar
var lítið um gróður.
Næsta dag var bflslóðum fylgt.
Komið var við í Hrossaborg, riðið
framhjá Fetjuási við Jökulsá og
síðan beitt við kofann Tumba. Það-
an var haldið að Feijufjalli og áð
við Grafarlandaá. Þar með var að-
Karl Benediktsson, Jón Stefánsson, Grettir Björnsson og Árni
Pálmason áður en lagt var af stað i ferðina.
Á SLÓÐ BISKUPA
an mat, kryddaðan með villijurtum.
Næsta dag var haldið í Nýjadal
með viðkomu í Eyvindarkofaveri
þar sem allt var loðið af grasi.
Hófst nú leit að rústinni af Eyvind-
arkofa, en ekki fannst hún. Þama
kenndi Jón félögum sfnum að éta
hvönn, en hann hafði legið í þessu
sem krakki f Mývatnssveitinni.
Dunduðu þeir sér á þriðju klukku-
stund og héldu síðan áfram í Efra-
Hreysi þar sem Eyvindur og Halla
voni tekin.
í Nýjadal var rafmagnsgirðingin
sett upp á gróðurlitlum mel. Á
meðan verið var að koma girðing-
unni upp gripu hestamir niður, enda
fegnir að fá gras eftir langa ferð
yfír eyðisand.
Lagt var af stað um klukkan eitt
frá Nýjadal og ferðinni heitið í Ytri-
Mosa í Mjóadal. Á leiðinni fór skeifa
undan. Ok þá fram á hópinn full
rúta af bandarískum ferðamönnum.
Svo skemmtilega vildi til að Jón
þekkti bæði bflstjórann og leiðsögu-
manninn. Ferðamennimir gættu
hestanna á meðan jámað var, en
bflstjórinn og fararstjórinn notuðu
tækifærið til að reyna að koma
hákarli og brennivíni f útlending-
ana. Töldu flórmenningamir að
þeir hefðu gert veitingunum betri
skil en ferðamennimir.
í Ytri-Mosum er ágætis kofí,
hesthús og aðhald. Þaðan var riðið
áfram niður Mjóadal og síðan yfír
háls og komið að eyðibýlinu íshóli
við suðurenda íshólsvatns og áð
þar. Síðan var farið á Hrafnbjargar-
vaði yfír Skjálfandafljót. Þegar
komið var upp úr fljótinu héldu
þeir til norðurs, en hefðu átt að
fara fyrst til suðurs. Ákváðu þeir
því að æfa sig í hraunreið og fóru
yfir Suðurárhraun sem er talsvert
úfíð og illfært.
í Svartárkoti vom ferðalangarnir
drifnir inn í bæ og þeim boðið upp
á heimareykt hangikjöt fyrirvara-
laust.
Skroppið norður
í Kelduhverfi
Þegar lagt var upp frá Svartár-
koti eftir veisluna góðu var langt
liðið á kvöld. Nú fékk Jón að ráða
ferðinni, enda kominn í sína heima-
sveit, og var stefnan tekin á Sel-
landsfjall og komið niður hjá
Grænavatni. Þá var farið að
skyggja. Fóru menn sér hægt í
góðu veðri og næturkyrrð og dóluðu
meðfram Mývatni að Vogum þar
sem þeir áttu eftir að dvelja í góðu
yfirlæti á ættaróðali Jóns næstu tvo
daga.
A meðan þeir dvöldu þar fóru
þeir yfir jámingar og hófa og
keyptu vistir fyrir suðurferðina.
Meirihluti vistanna var sendur á
undan hópnum í Grafarlönd ásamt
graskögglum.
Eftir að hafa dvalið í góðu yfír-
læti í Mývatnssveit héldu félagamir
enn af stað. Þá bættust í hópinn
hjón úr Mývatnssveitinni, þau
Guðný Jónsdóttir og Sverrir Karls-
son, og riðu með í fjóra daga. Stef-
án í Vogum faðir Jóns fylgdi þeim
einnig af stað.
Þótti ómögulegt annað en að
bregða sér norður í Kelduhverfi
áður en iagt var í Ódáðahraunið.
Farið var Reykjahlíðarheiði af stað,
Þorsteinsdal og Víðidal og norður
með Gæsaflöllum í Gæsadal. Þaðan
var riðið eftir góðum moldargötum
norður að Þeystareykjum. Þar er
kofí og mikill gróður og girðing,
sem að vísu var ekki held. Það kom
Gjárnar í Ódáðahrauni eru mjög
breiðar og var hægt að komast
niður í þær á einum stað og upp
úr þeim á öðrum. Hér leiðir Árni
hestana upp úr Fjallagjá. Var
uppgangan svo þröng að taka
varð töskurnar af
klyfjahestunum áður en þeir
fóru upp.
Hestamir koma upp Bræðraklif. Hafragjá i baksýn.
í ljós morguninn eftir þegar aðeins
fjórir hestar voru eftir í henni. Hin-
ir höfðu farið til baka um 10 kíló-
metra leið. Við þetta töfðust ferða-
langamir í fjóra tíma og þijár skeif-
ur töpuðust.
Þegar loks var haldið af stað að
nýju var stefnan tekin á Tóvegg í
Kelduhverfí. Riðið var eftir vegi að
Rauðhól og þaðan eftir gömlum
reiðvegi, Bláskógavegi. Fyrst var
komið að eyðibýlinu Undirvegg og
síðan að Tóvegg. Hafði verið samið
um að fá gistingu hjá bræðrunum
Sveinunga og Adam og ráðskon-
unni Sigríði. Voru móttökur vegleg-
ar og hestunum til að mynda boðið
upp á tún.
Daginn eftir var haldið að Hlíðar-
haga við Eilífsvötn. Fyrst var riðið
suður hjá Meiðavöllum eftir göml-
um hestagötum í gegnum skóg-
lendi. Þegar komið var á vestur-
barm Ásbyrgis stóðu bæði hestar
og menn bergnumdir og störðu yfír
Asbyrgi og norður yfir. Veltu sum-
ir fyrir sér hvaða tilfínningar bærð-
ust með hestunum við þessa fögru
sýn, því svo virtist sem þeir væru
jafn hugfangnir og mennimir.
Ekkert var áð að ráði fyrr en í
gömlu túni við eyðibýlið Svínadal.
Þaðan var hestagötum fylgt um
Hólmatungur og komið að Hafra-
gilsfossi og Dettifossi. Fór fólkið
fótgangandi um dálitlar klungur og
kom að fossinum vestanmegin þar
sem hann blasir vel við.
Síðan var haldið í Grænulág og
í Hlíðarhaga við Eilífsvötn, en þar
var Stefán í Vogum aftur kominn
og var með heitt kaffí á könnunni.
Netbút höfðu þeir með sér og
lögðu hann í vatnið. Fyrsta verkið
um morguninn var að vitja um og
dragandi hinnar eiginlegu ferðar á
enda.
Út í óvissuna
Nú tók óvissan við. Talið er að
Bjami Oddsson sýslumaður á
Burstafelli hafi farið Biskupaleið
síðastur manna árið 1636, en þá
drukknaði einn manna hans í Jök-
uisá.
Þá er fræg vísan sem leiðsögu-
maður Odds biskups Einarssonar
átti að hafa ort er biskupi dvaldist
á leiðinni sunnan Sprengisand.
Leiðsögumaðurinn átti að bíða við
Kiðagil en þraut nestið. Skrifaði
hann vísu þessa í leirflag með staf
sínum:
Biskups hefi ég beðið með raun,
bitið lítinn kost.
Áður en lagði á Ódáðahraun
át eg þurran ost.
Elsta frásögn sem til er af ferðum
þvert yfir Ódáðahraun er í Hrafn-
kels sögu um ferð Sáms á Leikskál-
um. Segir þar að Sámur hafí riðið
frá Möðrudal „til Herðibreiðstungu"
og síðan vestur um Ódáðahraun.
Hefur leið þessi einnig verið nefnd
Sámsvegur.
Talið er að biskupar hafí farið
yfír Ódáðahraun fjórða hvert ár á
vísitasíuferðum sínum til Austur-
lands. Er trúlegt að leiðin hafí alla
tíð verið vandrötuð, enda fóru bisk-
upar ekki þama yfír nema með
vönum fylgdarmanni.