Morgunblaðið - 27.03.1988, Blaðsíða 32

32 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27.MARZ 1988
„ Halhu áfram ouS hreyfa. íaekurnO..
ég uil efclcr cé> þetfca. grxnm&ti
klessist samCin.."
Með
morgunkaffmu
Þér sem tókst að finna upp
hjólbarða með þrefaldri
endingu og óspringandi. —
Þú ert rekinn!
Vélfryst skautasvell í Reykjavík
Til Velvakanda.
Ég vil vekja máls á því hvort ekki
sé kominn tími til þess að þeir, sem
hafa umsjón með íþróttamálum
borgarinnar fari að gera öllum
íþróttagreinum jafnt undir höfði.
Það eru jú til fleiri íþróttagreinar
en handbolti, fótbolti og skíði. Á
sama tíma og settur er upp gervigra-
svöllur í Laugardal, skíðalyftum
hrúgað upp í Bláfjöllum fyrir tugi
milljóna og verið er að tala um að
byggja rándýra handboltahöll, þá
sitja flestar aðrar íþróttagreinar á
hakanum. Flestar greinar fá þó ein-
hvem „smápening" í samanburði við
hinar þijár sem ég nefndi. Þó er ein
íþróttagrein sem á undanfömum
árum hefur verið látin álveg fullkom-
lega afskiptalaus, og allt hefur verið
gert til að drepa hana niður. Það
er skautaíþróttin. Fyrir u.þ.b. tíu
ámm var Melavöllurinn, helsta að-
staða skautafólks, yfirleitt svo
krökkur af fólki að varla varð þver-
fótað þar. Þannig var það alia daga
og öll kvöld. Samfara almennum
skautaáhuga jókst áhugi á íshokký,
og fer hann vaxandi ár frá ári. Gerð-
ur var íshokký-völlur fyrir innan al-
menna skautasvæðið og Skautafélag
Reykjavíkur var endurvakið auk
þess sem aftur var farið að keppa í
bæjarkeppni milli Reykjavíkur og
Akureyrar. Nú er svo komið að
keppnin getur aðeins farið fram á
Akureyri og við áframhaldandi að-
stöðuleysi er Skautafélag Reykjavík-
ur dauðadæmt. Stöðugt vaxandi
áhuga gætir hjá ungum strákum
þannig að félagið er komið til að
vaxa og dafna með batnandi að-
stöðu. Með tímanum fóm starfs-
menn Melavallar að verða latir og
undir lokin sprautuðu þeir helst ekki
völlinn nema spáð væri frosti hálfan
mánuð fram í tímann. Svo fóm þeir
líka að spara ljósin og kveiktu þau
ekki ef fáir vom á svellinu þó svo
að kolniðamyrkur væri úti. Þ.a.l.
fækkaði þeim stöðugt sem komu á
skauta, þó að alltaf væri krökkt af
fólki um helgar, ef það var þá svell.
Nú em nokkur ár síðan Melavöll-
urinn hvarf og síðan hefur eina að-
staða skautafólks verið tjömin, ef
aðstöðu skyldi kalla. Það er þeim
formerkjum háð að til undantekn-
inga telst að hægt sé að skauta á
henni. Oftast nær er svellið svo
skítugt að það verkar eins og sand-
pappír á skautana eða þá tjörnin
frýs eins og öldusjór. í vetur hefur
í fyrsta skipti síðan Melavöllurinn
var tekinn úr notkun verið hægt að
fara oftar en tíu sinnum á skauta
yfir veturinn þó hvert tækifæri væri
notað. Það er líklega vegna þess að
vallarstarfsmenn em að vakna af
dvalanum, en þeir hafa myndast við
að halda við svellinu í vetur. En nú
er mál að linni. Á sama tíma og
skautaiðkun borgarbúa er að lam-
ast, hafa Akureyringar, það er fimm
sinnum minna bæjarfélag; komið
upp vélfrystu skautasvelli. Ég skora
hér með á Davíð Oddsson borgar-
stjóra að hann sjái til þess að komið
verði upp vélfrystu skautasvelli og
mannsæmandi aðstöðu fyrir skauta-
áhugafólk. Strax og sú aðstaða kem-
ur er ég ekki í vafa um að allur sá
ijöldi Reykvíkinga sem fyllti Mela-
völlinn hér á ámm áður myndi hrista
rykið af skautunum og flykkjast á
svellið. Sú aðsókn sem verið hefur
á vélfrysta svellið á Akureyri ætti
að sýna borgarstjóra sem og öðmm
í borgarstjóm að oft var þörf en nú
er nauðsyn. Við þetta ástand verður
ekki unað lengur. Allir vita að Davíð
Oddsson er stórhuga maður, en þar
er enginn að biðja um einhverja
glæsihöll fyrir nokkur hundmð millj-
ónir. Það gera sér flestir grein fyrir
því að það kæmi ekki til fram-
kvæmda fyrr en í fyrsta lagi efitr
10—20 ár, og líklega aldrei. Það sem
þarf er vélfryst skautasvell með til-
heyrandi búningsaðstöðu, sem
seinna væri hægt að byggja yfir,
t.d. stálgrindarhús. Undanfama ára-
tugi hefur einungis verið talað, og
nokkmm sinnum hafa verið teiknað-
ar skautahallir, en ekkert hefur ver-
ið framkvæmt.
Nú er kominn tími til fram-
kvæmda.
Ég skora á skautafólk að láta nú
I sér heyra.
Með þökk fyrir birtinguna.
Sigurður Kjartansson,
7880-9477
Víkverji skrifar
HÖGNI HREKKVÍSI
PVKI' §> b/ i
" NÆ6TI."
ri 33° V o o ff o Æt. íj?-" I
ÁTTU EITTHV/AÐ vip hrotum •?"
Það segir sig sjálft að af því
ógrynni frétta sem daglega
berst inn á ritstjóm Morgunblaðsins
— og frá öllum heimshomum þar
að auki — nær ekki nema örlítið
brot fótfestu á síðum blaðsins þó
að þær taki að gerast æði margar.
Sumir fréttastúfamir em samt
óneitanlega af því tagi að blaða-
maðurinn er nánast með tárin í
augunum þegar hann er að afgreiða
þá í mslakörfuna.
Einn af þessu tagi, sem barst
fyrir tilviijun og eftir talsverða
hrakninga inn á borð Víkveija, seg-
ir frá þeim undmm og stórmerkjum
vestur í San Francisco þegar pen-
ingum tók allt í einu að rigna yfir
mannskapinn. Uppsprettan var
brynvarið bíltröll af því tagi sem
notað er til peningaflutninga á þess-
um slóðum og láðst hafði að loka
nógu tryggilega áður en ferðalagið
hófst.
XXX
Afleiðingin var sú að sem nú sá
brynvarði búnaði þama eftir
götunum belgfullur af dollaraseðl-
um hmkku bakdymar upp á gátt
án þess áð verðimir sem sátu í
framendanum gráir fyrir jámum
hefðu hugmynd um. Þegar þeir átt-
uðu sig, höfðu sem svarar um 28
milljónum króna í gagnsæjum plast-
pokum kosið frelsið ef svo mætti
orða það.
Svona eftirá fínnst yfírvöldum
það þó jafnvel merkilegast við þessa
uppákomu hve margir af þeim veg-
farendum sem lentu í peningaflóð-
inu, reyndust stálheiðarlegir þegar
á hólminn var komið. „Peningar,
peningar!" æptu menn að vísu há-
stöfum þar sem þeir þustu útúr
bílunum sínum og tóku til óspilltra
málanna að tína peningaseðla eins
og þeir væm staddir í dollara-beija-
mó. En meira að segja húsmóðirin
sem rogaðist heim með litlar ellefu
hundmð þúsundir í reiðufé sá að
sér og skilaði hveiju senti til lög-
reglunnar.
Frúin yrði ekki lögsótt, tilkynnti
enda talsmaður hennar.
Aftur á móti getur hann naum-
ast vænst neinnar miskunnar ef
löggunni tekst að góma hann, ná-
unginn sem sást síðast hvar hann
stóð í kösinni hlæjandi eins og vit-
stola maður og hífði hvem sekkinn
af öðmm upp á pallbílinn sinn.
Einhvemveginn eiga menn síður
von á því að hann reynist sérlega
skilvís.
Um daginn byijuðu menn aftur
að tala um að Kolbeinsey yrði
horfín af landabréfinu eftir fáeina
áratugi með ófyrirsjáanlegum af-
leiðingum fyrir þjóðarbúið og að
ekkert virtist til vamar þessu landi
vom þama úti á reginhafí. Satt að
segja finnst undirrituðum umræðan
samt athyglisverðust fyrir þá sök
hve menn em að reyna að vera
fyrirhyggjusamir aldrei þessu vant
— í orði að minnstakosti.
Víkveiji á samt naumast von á
því að grannar okkar í þessum
heimshluta ijúki til eftir svosem
hálfa öld og skipi okkur að snáfa
af stómm flæmum í lögsagnamm-
dæmi okkar á þeirri forsendu að
einn óbyggilegur hólmi hafi sungið
sitt síðasta. Það yrði einsog segir
sig sjálft upphafíð að allsheijar
ringulreið, enda er Kolbeinsey
naumast eina útskerið í víðri veröld
sem á eftir að lúta í lægra haldi
fyrir náttúmöflunum.
Satt að segja hefur Víkveiji
fjarska litlar áhyggjur af því hvort
Kolbeinsey verður til eftir hálfa öld.
Hann heflir mun þyngri áhyggjur
af því hvort það verði yfirleitt til
nokkur veröld.