Morgunblaðið - 04.04.1989, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 4. ÁPRÍL 1989
Helga Oskars-
dóttir — Minning
Fædd 3. október 1942
Dáin 26. mars 1989
Að leiðarlokum.
Árið 1970 voru holtin í Garða-
hreppi, nú Garðabæ þar sem nú
heita Lundir þakin móum og urð.
Vinnuvélar ruddust áfram og
hófu gröft fyrir götum og húsum.
Uppsláttur gægðist upp úr ruðn-
ingnum, ungt fólk fullt af bjartsýni
og trú á sjálft sig og framtíðina
stóð á skurðbörmum eða ofan í
grunnum og kastaði til sandi og
möl.
Ung böm veltust um í sand-
hrúgum, mjólkurflöskur, kaffíbrús-
ar og snúðar stóðu á kössum. Frum-
byggjar Lundanna vom að hasla
sér völl. Bjartsýnt dugmikið fólk
með framtíðina við hönd sér reistu
sér hús fyrir aleiguna og lán í banka
og frá vinum og vandamönnum.
Það var í þessu umhverfí, gijóti,
mold og steinsteypu, sem við kjmnt-
umst nágrannakonu okkar Helgu
Óskarsdóttur.
Við Lundarar vomm flestir að-
fluttir frá Reykjavík eða Hafnar-
fírði og fæstir okkar vissu hvað
þetta litla samfélag Garðahreppur
hafði okkur að bjóða. Óvissa, bar-
átta, börnin ung allt um kring og
húsin spmttu upp eitt af öðm og
stöðugt bættust við nýir grannar í
Lundunum.
Á slíkum tímum er gott að eiga
góða granna. Á slíkum tímum ríður
á samheldni fólks og tilsjón fullorð-
inna með bömum sínum og ann-
arra. Dyr Helgu vom ávallt opnar
litlu fólki.
Eldri böm Helgu, Guðfínna og
Guðmundur, fluttu ung í fmmbýlis-
hverfið. Sævar fæddist síðar og er
því fæddur Garðbæingur.
Fædd21. ágústl915
Dáinn 28. apríl 1989
Mig langar með nokkmm orðum
að kveðja kæra vinkonu mína. Jó-
hönnu Siguijónsdóttur, sem lést eftir
stutta en erfiða baráttu við illkynja
sjúkdóm.
Þessi stóra, fallega og duglega
kona hafði staðið af sér alla storma
lífsins en þessi stormur er því miður
sterkari en hún.
4 ára gömul kynntist ég Jóhönnu
vinkonu minni, þegar systir mín varð
tengdadóttir hennar. Þrátt fyrir
nærri hálfrar aldar aldursmun gat
ég ekki eignast betri vinkonu.
Heimili hennar var mér sem ævin-
týrahöll, þar fékk ég að leika mér á
háhæluðum skóm, með perlufestar,
loðskinn og hatta. Einnig átti hún
fullt af fallegum munum sem gaman
var að skoða, því hún vinkona mæn
hafði svo sannarlega næmt auga
fyrir öllu fallegu og var með smekk-
legri konum sem ég þekki.
Seinna fór ég stundum með henni
í búðina hennar í Kópavogi, þá fékk
ég að raða, verðmerkjá og afgreiða.
Oftar en ekki fór ég svo heim með
eitthvað sem augað gimtist. Þegar
litið er yfír farinn veg er margs að
minnast því þessi stórskemmtilega
kona hefur séð fjölskyldunni fyrir
óteljandi hlátursstundum í gegnum
tfðina. Hún var víðlesin og hafði
næmt auga fyrir skoplegu hliðinni á
tilverunni. Hún var t.d. oft fengin
til að lesa upp á samkomum og vera
með eitt og annað sprell, þá var nú
vinkona mín í essinu sínu.
Ekkert breyttist þótt ég eltist og
eignaðist mína eigin fíölskyldu. Vel-
viljinn, áhuginn og elskulegheitin í
minn garð voru alltaf söm og jöfn.
Eftirlifandi eiginmannni og fjöl-
skyldu hennar sendi ég og fjölskylda
mín okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Eftir að bömin uxu úr grasi fór
Helga að vinna á Vífílsstöðum, síðar
réðst hún til starfa hjá Félagsmála-
ráði Garðabæjar við hárgreiðslu
eldri borgara ásamt því að hún
vann við hárgreiðslu í Þjóðleik-
húsinu. Helga var meistari í sinni
iðn og bæði vandvirk og smekkleg.
Um margra ára skeið tók Helga
virkan þátt í starfí Kvenfélags
Garðabæjar og mörg ár voru þau
hjón virkir þátttakendur í Hjóna-
klúbb Garðabæjar, en samkomur
hans sóttu ungt hresst fólk, sem
naut samvistar hvert við annað í
glaðværð, vináttu og dansi.
Með trega og söknuði kveðjum
við frumbýlingamir vinkonu okkar.
Börnin, sem hafa notið umönnunar
hennar og hlýju kveðja hana með
þakklæti fyrir þerruð tár, hvatningu
og hlýju í oft torskildum heimi.
Við frumbýlingamir vottum eig-
inmanni Helgu, Ara Guðmundssyni,
og bömunum þeirra innilega hlut-
tekningu við lát Helgu og biðjum
Guð að styrkja þau á erfíðri stund.
Megi blessun fylgja Helgu til nýrra
starfa um ókomna framtíð.
Dröfii, Arthur og vinimir
í Lundunum.
Enn hefur maðurinn með ljáinn
höggvið stórt skarð í hóp samferða-
fólksins. Kona á besta aldri er horf-
in yfír móðuna miklu.
Helga Óskarsdóttir átti aðeins
46 ár að baki. Eiginmaður, þijú
böm og aldraðir foreldrar syrgja
hana sárt.
Helga lærði hárgreiðslu og vann
við þá grein hjá ýmsum hárgreiðslu-
meisturum á árum áður. Er hún
giftist og eignaðist börnin, helgaði
hún sig heimilinu, en gaf kost á sér
í iðninni í hlutastörf, aðallega nú
Og vertu nú sæl, það fer vel um þig nú,
og voigydjan oná þig breiði,
og sætt er það þreyttum að sofa eins og þú
með sólskin á minning og leiðL
(Þorsteinn Erlingsson)
Ásdís
Dýpsta sæla og sorgin þunga
svífa hljóðlaust yfir stnrð.
Þeirra mál ei talar tunga,
tárin eru beggja orð.
(Ólöf frá Hlöðum)
Þetta ljóð kom upp í huga minn
er ég frétti að baráttu mágkonu
minnar væri lokið, og eilífðin tekin
við, baráttu, er hvarflaði ekki að
mér að hún ætti í vændum, er við
Lalla dvöldum í góðu yfírlæti hjá
þeim hjónum, austur í sumarbústað
þeirra síðla sumars. En á þeirri
stundu nutu þær systur, Hanna og
Lalla sín vel, við að rifja upp og
gæla við minningamar.
Margt kom upp í huga þeirra,
allt frá bemsku til þeirrar stundar
er var að líða, slíkar stundir er gam-
an að lifa, sjá þá er mannni þykir
vænt um að tárast og gleðjast yfír
því sem liðið er. Þær minntust ferða-
laga innanlands og utan með kvenfé-
laginu Heimaey, en í því félagi voru
þær mjög virkar, skemmtu þar ótal
sinnum með söng og leikþáttum, sem
ætíð féll í góðan jarðveg.
Það er stutt á milli gleði og sorg-
ar, en við lifum í þeirri von að sorg-
in mildist með tímanum.
Við eigum minningu um góða
móður, eiginkonu systur og vin, sem
verður okkur huggun í sorginni.
Finnst mér fara vel á því að enda
þessar minningar með ljóði eftir
H.S.: Dóttir Eyjanna kveður.
Ég fyrr en varir fer minn veg
með fótataki hljóðu.
Allra heilla óska ég
Eyjunum mínum góðu.
Gísli Ólafsson
síðustu árin. Hún starfaði m.a. á
Vífílsstaðaspítalann og í Þjóðleik-
húsinu.
Þjónustumiðstöð aldraðra og
fatlaðra í Garðabæ naut starfa
hennar meira og minna sl. þijú ár
við hársnyrtingu okkar eldra fólks.
Henni er hér þakkað fyrir þau störf
sem hún ræktaði mað alúð og sam-
viskusemi. Ætið var hún reiðubúin,
þegar pöntun barst, að koma og
leysa úr því, oft með æði stuttum
fyrirvara. Hún vissi svo sannarlega
hvað eldra fólkinu hentaði best,
enda leið því vel í hennar höndum
og tjáði sig oft um það. Það fylgd-
ist vel með hennar sjúkdómsstríði
og vonaði, eins og við hin, að hún
kæmi aftur til starfa. Sú von hefur
brugðist, en við huggum okkur við
það, að henni líði vel nú og geymum
minninguna um hugljúfa konu og
góðan samstarfsaðila.
Eiginmanni, bömum og öðmm
ástvinum er vottuð innileg samúð
og megi góður Guð blessa þeim
minninguna.
Guðfínna Snæbjörnsdóttir
Minningamar sækja að. Ég man
eftir íbúð í blokk við Meistaravelli,
þar sem fjölskyldan kom oft saman.
Reyndar var það garðurinn sem
heillaði, enda var hægt að fara í
Gestrisin, hugljúf, gjafafús,
góðkvendis merkin öll hún bar,
opið lét standa hjarta og hús,
hverjum sem þörf á greiða var.
(Bólu-Hjálmar)
Sumt fólk, sem maður kynnist á
lífsleiðinni, fínnst manni vera ódauð-
legra en annað. Þannig var með
tengdamóður okkar Jóhönnu Sigur-
jónsdóttur, sem lést á Landakots-
spítala 28. mars eftir 5 mánaða veik-
indi sem upp komu mjög óvænt. Hún
hafði alla tíð verið óvenjuhraust og
dugleg kona.
Jóhanna fæddist í Vestmannaeyj-
um þann 21. ágúst 1915. Foreldrar
hennar voru Kristín Óladóttir og Sig-
uijón Sigurðsson. í uppvextinum
vann hún allt sem til féll, en kaup-
maðurinn í henni sagði fljótt til sín.
Hún vann lengst af í kaupfélaginu á
staðnum og fékk þá viðumefnið
„Hanna í hominu" sem að henni
þótti vænt um. Eftir að hún flutti
til Reykjavíkur árið 1946 vann hún
ámm saman við afgreiðslustörf. í
yfír 20 ár rak hún verslunina Hlíð í
Kópavogi ásamt Guðríði Sigurðar-
óendanlega marga leiki þar. Á þess-
um tíma var allt stærra en í dag
og fjarlægðimar meiri. Vesturbær-
inn var nánast á mörkum hins
byggilega heims í hugarheimi
bamsins, og í órafjarlægð frá heim-
ili okkar í Kópavogi. Hún Helga
móðursystir mín hafði unnið á hár-
greiðslustofu og því var tilvalið að
fá hana til að klippa þijóska litla
frændur sem litu á klippingu sem
álíka sársaukafulla athöfn og að
fara til tannlæknis.
Ég man líka eftir lítilli íbúð und-
ir súð við Miklubrautina. Það var
sunnudagur og afmælisveisla að
heQast þar sem boðið var upp á
heitar pylsur. Við krakkamir sátum
í kringum lítið borð í eldhúsinu, sem
var allt of lítið. Hún stóð við eldavél-
ina og sá til þess að allir fengju
nægju sína. Þetta var á þeim tíma
sem stórar hnallþórur vom á undan-
haldi og ekkert afmæli stóð undir
nafni nema boðið væri upp á pyls-
ur. Lífíð blasti við Helgu og Ára
og innan árs vom þau flutt í
Garðabæinn. Áhyggjur vom víðs
fjarri, og það var mikið hlegið á
þessum ámm enda framtíðin björt.
Ég man líka eftir Hlíðarveginum
í Kópavogi. Stefán og Lilla bjuggu
í næsta húsi og íjölskyldumar þijár
vom eins og samtvinnaðar. Heim-
sóknir í næsta hús og vestur í bæ
vom tíðar og oft var glatt á hjalla.
Lífíð var svo ungt á þessum ámm
og sorgin svo órafjarri. Það var eins
og ekkert gæti komið fyrir, enda
var það stundum haft á orði að það
væri mikil guðsblessun hvað allt
hefði gengið vel hjá öllum. En hlut-
imir breytast oft fljótt, og örlögin
taka oft í taumana með stuttum
fyrirvara.
í fyrradag horfði ég á myndband
sem ég hafði tekið fyrir mörgum
ámm. Þetta vom myndir frá göml-
um fjölskylduveislum og andlitin
vom kunnugleg. Á einum stað em
Helga og mamma að dansa á miðju
stofugólfí. Ekkert hljóð er á mynd-
bandinu, en hreyfihgamar benda
til þess að tónlistin sé fjömg. í lok-
in tekur Helga bakföll af hlátri.
dóttur. Var hún afar skemmtileg
afgreiðslukona, sem margir í dag
mættu taka sér til fyrirmyndar. Hún
og eiginmaður hennar Sigurður Guð-
mundsson frá Núpi undir Eyjafjöllum
byggðu sér hús í Langagerðinu, þar
sem hennar góði smekkur fékk notið
sín. Hún var mikill fagurkeri. Fal-
legur var líka garðurinn hennar og
mjög vel hirtur. Draumastaðurinn
hennar var svo síðustu árin sumarbú-
staður þeirra hjóna í Þrastarskógi.
Þar sem annars staðar fékk smekkv-
ísi og athafnasemi hennar notið sín.
Þijá syni eignaðist hún. Þeir em
Ingvi Rafn; Sigurður Óli, kona hans
er Guðrún Þórbjamardóttir, þau eiga
tvo syni, þá Þórbjöm og Sigurð Óla,
og einn sonarson, Hörð Inga; Sigur-
jón er þriðji sonurinn, hans kona er
Guðrún Gunnarsdóttir, þau eiga tvo
syni, Styrmi og Egil. Hún bar hag
íjölskyldunnar mjög fyrir bijósti og
innrætti sonarsonum sínum heiðar-
leika og samviskusemi.
Tengdamóðir okkar var mjög
glæsileg kona og mikill húmoristi.
Osjaldan var hún fengin til að
skemmta bæði hjá Kvennadeild
Víkings og Kvenfélaginu Heimaey,
en í því félagi starfaði hún í mörg
ár. Naut hún sín vel innan um þær
konur bæði á fundum og í ferðalög-
um með Heimaeyjarkonum.
Við sem eftir lifum þurfum að
lúta þeirri staðreynd að enginn er
ódauðlegur.
Tengdamóðir okkar er burtkölluð
til annarra starfa. Við biðjum guð
að blessa hana á leið hennar til ljóss-
ins og gerum orð Bólu-Hjálmars að
okkan
Guðhrædd, vel siðuð, góðhjörtuð,
hjá góðu fólki vei metin,
beztu kvenkostum begáfuð,
bæði trúföst og hreinskilin.
Tengdadætur
Þín augu mild mér brosa
á myrkri stund
og minning þín rís hægt
úr tímans djúpi
sem hönd er strýkur mjúk
um föla kinn
Lítil gleðistund, en einkennandi fyr-
ir margar aðrar.
Við Helga sáumst síðast tíu dög-
um áður en hún kvaddi þennan
heim. Það var sólbjartur vetrardag-
ur þegar ég heimsótti hana á St.
Jósefsspítala í Hafnarfírði. Hún var
sárkvalin, en minntist ekki einu
orði á það og brosti. Við töluðum
um fjölskylduna, og um krabbamein
sem í annað sinn á þremur árum
hafði gert vart við sig í fjölskyld-
unni. Það er misjafnt hvemig menn
bregðast við dauðanum og nálægð
hans. Aldrei heyrðist hún kvarta
og þegar við kvöddumst þennan
sólríka dag sagði hún að við mynd-
um sjást aftur. Sá spádómur á
áreiðanlega eftir að rætast, en víst
er að hugrekki hennar þessa síðustu
mánuði vakti undrun og aðdáun
allra.
Kæri Ari, Guðfínna, Guðmundur
og Sævar. Orð verða eitthvað svo
fátækleg og einskisverð á svona
stundum, en megi Guð styrkja ykk-
ur í sorg ykkar. Það er minningin
um allar góðu stundimar sem lifír
um ókomna framtíð.
Karl Garðarsson
Systir okkar, Helga Óskarsdóttir,
lést í St. Jósefsspítalanum í Hafnar-
fírði á páskadag.
Við emm harmi slegin.
Sjúkdómar gera sjaldnast boð á
undan sér og svo var það einnig
að þessu sinni, ekki era liðnir nema
fjórir mánuðir síðan alvarleg og
sársaukafull veikindi hennar upp-
götvuðust og nú er Helga dáin.
En minningin lifír, bros hennar
og hlýtt viðmót sem aflaði henni
svo margra og góðra vina. Við
minnumst Helgu í garðinum í
Hvannalundi 17, þar sem hún krýp-
ur í grasinu og er að koma nýgræð-
ingunum til, það er rétt farið að
vora eins og núna og skyndilega
rís hún brosandi upp og drífur alla
inn með sér í kaffí, sólin skin á
gluggana og áður en maður veit
af er ijúkandi kaffíð komið í boll-
ann.
þin minning björt.
(Ingibjörg Haraldsd.)
í dag kveðjum við ömmu Jóu sem
lést á Landakotsspítala 28. mars
1989. í huga okkar geymum við
margar yndislegar og skemmtilegar
minningar frá liðnum áram.
Það var ekki svo sjaldan sem að
við báðum um að fá að gista í Langa-
gerðinu því þar var iðulega nóg að
gera. Tímunum saman gátum við
setið á háaloftinu hjá henni og
gramsað í gömlu dóti sem þar var
og oftar en ekki fór það svo að við
fórum klyfjaðir heim eftir helgardvöl
hjá ömmy og afa.
Fyrir 10 áram síðan keypti fjjöl-
skyldan sumarbústaðaland austur í
Þrastaskógi. Amma fékk strax hug-
myndir og dreymdi um hvemig fram-
kvæmdum skyldi haga á landinu. það
var síðan fyrr um 5 áram að amma
og afí fóra út í það að byggja á
landinu og reis þar hinn myndarleg-
asti bústaður sem varð allri fjölskyld-
unni til ánægju og yndisauka. Alltaf
vora allir velkomnir austur að Hei-
malandi og aldrei stóð á því að fá
bústaðinn lánaðan. Ömmu og afa
þótti svo vænt um staðinn og oft
hélt maður að þau væra flutt aust-
ur. Það voru ófáir hlutimir sem voru
fluttir úr Langagerðinu og austur í
bústað og alltaf gat amma komið
þeim vel fyrir. Þótt bústaðurinn
standi á nær algrónu svæði fannst
ömmu það ekki nóg og sífellt var
hún að gróðursetja og bæta við þann
gróður sem fyrir var. Oft hafði mað-
ur það á tilfínningunni að hún þekkti
trén og ósjaldan gekk hún um jörð-
ina til að fylgjast með hvort allt
dafnaði ekki eðilega.
Því þökkum við ömmu allar þær
samverustundir sem við höfum átt
með henni og þar sem það er erfitt
að koma orðum að öllu því sem við
vildum um þær segja er best að hver
og einn geymi þær í minningu sinni.
Af hjartans rót ég heiðra þig
sem hafði á mér gætur
höndin þín bjó svo hægt um mig
heill komst ég enn á fætur.
(Þ. Magnússon)
Þórbjörn, Sigurður Óli,
Styrmir og Egill.
Jóhanna Siguijóns-
dóttir - Minning