Morgunblaðið - 07.05.1989, Blaðsíða 28

>28 nC
MQRGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SÚNNUDAGUR 7. MAÍ 1989
Jóhannes Árna-
son sýslumaður
Fæddur20. apríl 1935
Dáinn 30. apríl 1989
Kallið er komið, komin er nú
stundin.
Síst datt okkur í hug, sýslunefnd-
armönnum sem sátum lokafund
sýslunefndar Snæfellsnes- og
Hnappadalssýslu í Stykkishólmi í
vetur, undir röggsamri stjóm Jó-
hannesar Árnasonar sýslumanns,
að það yrði hann, sem fyrstur yrði
kallaður yfir móðuna miklu.
Þá dagana vorum við að kveðja
sýslunefndina, sem hafði verið lögð
niður skv. lögum, og var nokkur
söknuður af því að þessi hópur
ætti ekki eftir að hittast aftur, sem
slíkur.
Jóhannes Ámason sýslumaður
flutti þarna fróðlegt erindi um sögu
sýslunefnda og um stjómsýslu á
íslandi, sem hann hafði kynnt sér
rækilega, bæði hérlendis og erlend-
is, eins og mörg skrif hans í blöðum
um þriðja stjómsýslustigið bera
vott um. Það var honum mikið
áhugamál að íslenska þjóðin bæri
gæfu til að taka upp ömtin gömlu,
eða á annan hátt að taka upp þriðja
stjórnsýslustigið, til þess að hamla
nokkuð á móti ríkisvaldinu og mið-
stýringunni frá Reykjavík. Hann
var mjög eindregið þeirrar skoðunar
að þetta væri besta ráðið til þess
að styrkja stöðu landsbyggðarinn-
ar, og vomm við þar innilega sam-
mála, eins og raunar í mörgum
málum.
Það mun sennilega hafa verið
árið 1964, að fundum okkar Jó-
hannesar bar fyrst saman, á fundi
sveitarstjómarmanna í Reykjavík.
Þá var hann sveitarstjóri á Patreks-
fírði, og vomm við að glíma við
mjög svipuð málefni. Mer þótti gott
að fá þennan unga, en þó ákaflega
virðulega mann, til þess að leggjast
með á árina. Það munaði um Jó-
hannes hvar sem hann beitti sér.
Nokkru seinna tók Jóhannes
Árnason við sýslumannsembætti í
Barðarstrandarsýslu, og gegndi því
í rúm fjórtán ár, eða þar til að
hann tók við sýslumannsembætti í
Snæfellsnes-og Hnappadalssýslu
1982, og fluttist þá til Stykkis-
hólms.
Stundum er sagt að menn séu
fæddir til ákveðinna starfa, t.d. að
hann sé fæddur sjómaður, eða hann
er fæddur bóndi. Þegar mér verður
hugsað til Jóhannesar, finnst mér
að hann hafi verið fæddur til starfa
sem sýslumaður. Þó stutt. væri í
brosið, var hann alltaf virðulegur
og ákveðinn ef með þurfti, en kom
þó sínum málum oftast fram án
átaka. Ég hefí aldrei heyrt annað
en allir beri Jóhannesi það orð sem
sýstumanni, að hann væri sann-
gjarn og góðviljaður, þó hann væri
ákveðinn þegar með þurfti. Hann
var sönn ímynd þess virðulega og
vandaða sýslumanns, sem fóik vill
hafa sem yfirvald.
Það fór svo að ég tók sæti í sýslu-
nefnd nú síðasta kjörtímabil, eða
eins og ég orðaði það, að ég yrði
til þess að fylgja sýslunefndinni til
grafar.
Þá kyntist ég enn hversu stjóm-
samur Jóhannes var, en gerði þó
fundina skemmtilega. Honum var
svo eðlilegt að stjóma að menn tóku
varla eftir því að hann þurfti stund-
um að reka nokkuð á eftir.
En sýslunefndirnar höfðu mnnið
sitt skeið, og voru þetta því upp-
gjörsfundir, og að lokum kveðju-
stund, sem sýslumannshjónin gerðu
ógleymanlega með boði á myndar-
heimili þeirra. Það fórst þeim hjón-
um vel eins og annað.
Þgar við nú kveðjum Jóhannes
Árnason sýslumann í hinsta sinn,
langt um aldur fram, þökkum við
fyrir hin góðu kynni og ógleyman-
legar minningar. Þær lifa þótt hann
sé nú horfinn.
Sigrún mín, ég bið Guð að gefa
þér og bömunum styrk í sorginni.
Sorgin er sár eftir góðan dreng, en
góð minning lifir.
Guð blessi ykkur.
Halldór Finnsson
ÓlafurHaukur Ólafs-
son læknir — Minning
Dánarfrétt kemur sífellt sem
reiðarslag, a.m.k. ef hún varðar
skyldmenni, vini eða einhverja þá,
er menn hafa deilt kjömm með um
alllanga hríð, einkum þó ef um er
að ræða mótunarskeið æskuáranna.
Þannig fór undirrituðum, er frétt
barst af andláti Ólafs Hauks Ólafs-
sonar læknis.
Leiðir okkar lágu fýrst saman
haustið 1946, er ég settist í 4. bekk
máladeildar í Menntaskólanum í
Reykjavík. Þar var þá fyrir hópur
ágætra ungra manna, sem búnir
vom, sumir hveijir, að sitja saman
í MR í 3 ár. Menntaskólinn í
Reykjavík var fram að þeim tíma
sem hér um ræðir 6 vetra skóli, en
eftir tilkomu landsprófs miðskóla
vorið 1946 vom 2 neðstu bekkirnir
lagðir niður og MR gerður að 4ra
vetra skóla. Það var ógleymanlega
ánægjulegt að hefja nám í MR.
Félagsandinn var með ágætum,
og reykvískir nemendur skólans
tóku dreifbýlisfuglum opnum örm-
um. Þannig hefur og reynst æ síðan,
að þeim böndum kunningsskapar
og vináttu sem við félagamir bund-
umst á skólaárunum var ekki tjald-
að til einnar nætur.
Persónuleg kynni okkar Ólafs
Hauks urðu aldrei mjög náin, en
eigi að síður sérlega notaleg og
eftirminnileg. í minningunni þykir
mér, að Ólafur Haukur hafi gegnt
mjög þýðingarmiklu hlutverki í fé-
Iagslegu umhverfi okkar. Hann
hafði yfir sér vissan heimsmanns-
brag, að mér fannst, en var einstak-
lega ljúfur og vinsamlegur í öliu
dagfari og hrókur hvers fagnaðar
á góðum stundum.
Ólafur Haukur lagði, að ég hygg,
ekki sérlega hart að sér við mennta-
skólanám sitt, en það kom ekki að
sök, því að námið var honum í raun
leikur einn.
Gáfur hans voru skarpar, það
dyldist engum, og næmleiki hans
fyrir máli, einkum bundnu máli, var
óvenjulegur.
Mér er ofarlega í huga frábær
þekking hans á hvers kyns bragar-
háttum íslenskum, eldri jafnt sem
yngri. Ólafi Hauki veittist einnig
ofboð létt að setja saman eftir
kúnstarinnar reglum fyndið og
hnyttið ljóðkom, og lék hann þá
list jöfnum höndum á móðurmálinu
sem á ensku og latínu.
Ólafur Haukur var skemmtilegur
og harla vinsæll af skólasystkinum
sínum. Þegar hann steig í ræðu-
pontu, var hann allra manna fyndn-
astur og orðheppnastur. Það kom
því ekki sérlega á óvart, að hann
var kosinn til að vera Inspector
Scholae síðasta menntaskólavetur
okkar, er brautskráðumst vorið
1949.
Lilja Sigfúsdótt-
ir - Minning
Fædd 7. janúar 1946
Dáin 9. apríl 1989
Það var fýrsta dag júnímánaðar
1974 að klofstuttur og pattaralegur
strákur stóð í hlaðinu á Grund,
Fellsströnd í Dalasýslu og fannst
hann vera einn í heiminum, svo
langt frá fjölskyldu og vinum.
Þessi tilfinning hvarf eins og
dögg fyrir sólu er ég, þessi sami
strákur gekk inn í hús heiðurs-
hjónanna Sigurðar Péturs Guðjóns-
sonar og Lilju Sigfúsdóttur sem nú
hefur verið kölluð burt til annarra
og meiri verka hjá þeim sem öllu
ræður.
Lilja er fædd 7. janúar 1946,
eina dóttir Júlíönu Einarsdóttur og
Sigfúsar Jónssonar í Norðurkoti á
Kjalamesi sem nú eru bæði Iátin.
Bræður hennar, Kristinn og Guð-
mundur lifa systur sína, sem og
hálfbróðir hennar, Ólafur, sonur
Sigfúsar. Lilja sleit bamsskónum á
Kjalamesinu, en tæplega tvítug að
aldri lá leið hennar í dalina. Fýrsta
veturinn hennar þár var hún við
nám í húsmæðraskólanum á Stað-
arfelli en síðan réð hún sig í vinnu
flHBRBBRBflHflflfl^flflflRflflflfllflí^^®flfl®
á bæinn Harastaði í sama hrepp,
þar sem hún kynntist eftirlifandi
manni sínum.
Lilja og Pétur hófu síðan búskap
á Grund árið 1967 en réðust nokkr-
um árum síðar í að byggja upp
bæinn Vog, skammt frá minni ást-
sælu Gmnd. Höfðu þau búið þar í
tæp níu ár þegar Lilja var kölluð á
braut.
Lilja var róleg, iðin og ákveðin
kona sem bjó sér og sínum hlýlegt
og rausnarlegt heimili. Hún hafði
svo einstakt lag á að róa niður
ærslafullan strápjakk með fáum vel
völdurn orðum eða rétt tímasettri
þögn. Ég var líka jafnan fljótur að
taka við mér því ekki vildi ég hafa
Lilju á móti mér.
Það var fyrir nokkrum árum að
Lilja greindist með sjúkdóm þann
sem að lokum tók hana frá okkur.
Aldrei kvartaði hún þó og átti ég
jafnan erfitt með fá hana til að
tala um sína hagi. Það var ekki
vani hjá henni að varpa vandamál-
unum á annarra axlir. Ég var
kaupamaður hjá Lilju og Pétri í
mörg sumur. 1 raun má segja að
ég sé það enn, því ég bý enn að
Eftir að leiðir skildu við lok
menntaskólaáranna góðu, 17. júní
1949, urðu fundir okkar Ólafs
Hauks stuttir og stijálir, svo sem
verða vill, er menn dveljast lang-
dvölum erlendis við nám eða störf.
Mörg undangengin ár var Ólafur
Haukur búinn að lifa við sárasta
heilsuleysi studdur af fómfúsri eft-
irlifandi eiginkonu sinni, frú Ásdísi
Kristjánsdóttur.
Þessu stríði er lokið.
Ekkju Ólafs Hauks og bömum
þeirra votta ég einlæga samúð.
í 6. bekk B í MR frá 1949 er
nýtt skarð og vom nokkur fyrir.
Slíkt er hlutskipti þeirra sem eftir
lifa.
Við skólafélagar Ólafs Hauks
kveðjum hann með trega. Eftir situr
dýr minning um góðan dreng og
samfylgd hans á æskuámm okkar.
Benedikt Sigvaldason
þeirri gæfu að hafa einu sinni fyrir
15 ámm staðið í rykugu hlaðinu á
Gmnd, ómeðvitaður um að þar yrði
ég æ síðan.
Lilja lést að kvöldi 9. apríl sl.
Ég sendi Pétri mínar innilegustu
samúðarkveðjur svo og bömum
þeirra, Sigríði Hrefnu, Huldu Júlí-
önnu, Sigfúsi Erni, Inga Einari og
Hönnu Björg. Megið þið fínna styrk
í sorg ykkar.
Axel Nikulásson.
Minning:
Sigurpáll Sigurjóns-
son - Vestmannaeyjum
Fæddur 17. júlí 1931
Dáinn 10. apríl 1989
Laugardaginn 15. apríl sl. var
jarðsunginn frá Landakirkju vinur
minn og samstarfsmaður, Sigurpáll
Sigutjónsson vömbifreiðastjóri.
Hann varð bráðkvaddur aðfara-
nótt mánudagsins 10. apríl sl. á
heimili sínu, Boðaslóð 1. Hann var
sonur hjónanna Siguijóns Eiríks-
sonar verkamanns og Guðrúnar
Pálsdóttur, er lengst áttu heimili á
Boðaslóð 1 hér í bæ. Þau em bæði
látin.
Sigurpáll var einn af sjö bömum
þeirra hjóna, sem allt vom drengir.
Einn dó í bemsku en sex komust
til fullorðinsára og urðu dugnaðar-
menn í Vestmannaeyjum. Gústaf
er þeirra elstur, áður vömbílstjóri
hjá BSV nú verkstjóri hjá ísfélagi
Vestmannaeyja, kvæntur Aðalheiði
Hjartardóttur og eiga þau eina dótt-
ur. Jakob vörabílstjóri hjá BSV.
Hann lést 20. október 1979, 51 árs
að aldri, kvæntur Ingu Lámsdótt-
ur, þau áttu tvo drengi. Sigurpáll
ókvæntur. Garðar, fyrrverandi
skrifstofumaður, nú vistmaður á
Hraunbúðum, ókvæntur. Adolf
vömbílstjóri við BSV, hann lést 3.
janúar 1987, 53ja ára að aldri.
Kvæntur Herdísi Tegeder og áttu
þau 3 drengi. Gaukur vömbílstjóri
hjá Áhaldahúsi Bæjarsjóðs Vest-
mannaeyja, ókvæntur.
Allir eiga þeir bræður það sam-
eiginlegt að helga heimabæ sínum
óskipta starfskrafta sína.
Að kvöldi sunnudags 9. apríl sl.
var fastbundið að Sigurpáll færi í
löndun á loðnu úr BV. Sigurði RE
sem væntanlegur var um nóttina,
og yrði hringt til hans þegar skipið
kæmi. Hann tók olíu á bílinn um
kvöldið, útbjó sig með nesti og lagði
sig til svefns. Þegar hringt var til
hans um kl. 1 kom í ljós að hann
var látinn. Hann var búinn að glíma
í nokkur ár við of háan blóðþrýsting
og hafði áður verið hætt kominn
af þeim sökum.
Sigurpáll kom í þennan heim á
margnefndum kreppuámm, én þá
reyndist Iífsbjörgin erfið barn-
mörgum qölskyldum. Af þeirri
reynslu sem hann kynntist sem
barn mótaðist lífsstíll hann. Sjö ára
gamall varð hann fyrir slysi á fæti,
sem læknum tókst ekki að bæta
þrátt fyrir margar aðgerðir, og hef-
ur hann haft fastan lið um hné frá
því slysið varð. Þessi fötlun hefur
oft gert honum lífið erfítt. Það sem
hefur hjálpað honum mest í þreng-
ingunum er hans ljúfa skap. Eftir
fermingu hóf hann störf við físk-
verkun í H-30 Vinnslustöðinni og
vann þar að mestu áður en hann
hóf störf við akstur vömbifreiða.
í veikindaforföllum Jakobs bróð-
ur hans ók hann vömbifreið Jakobs
frá BSV frá árinu 1952 og af og
til þar til hann gerðist fullgildur
meðlimur í stéttarfélaginu Ekli
v/BSV í janúar 1954. Þegar hann
gerðist meðlimur í félaginu var
kominn mikill áhugi á útgerð hér í
bæ og leiddi það af sér mikla vinnu
í landi. Bifreiðastjómm fjölgaði ört
og komst félagatalan í 35 er flestir
vom. Þessi fjöldi leiddi af sér góð
félagasamtök. Á þessum ámm fóm
fram miklar húsbyggingar hér í bæ
og mynduðu margir bifreiðastjórar
með sér samtök um að fylgja þeirri
þróun að byggja sér hús í samvinnu
og gekk það eftir. Sótt var um til-
skilin leyfí og hafist handa. Steypu-
efni var ekið að gmnnum, síðan
komu bílstjórarnir ásamt vinum og
vandamönnum með hrærivél, hjól-
bömr og fleira tilheyrandi. Þessi
samvinna var mjög skemmtileg og
átti tvímælalaust stærstan þátt í.
að efnalitlir félagar bundust þessum
samtökum. Sigurpáll átti síðasta
húsið sem byggt var á þennan
máta, Hrauntún 10, sem ber eig-
anda sínum fagurt vitni um ein-
staka snyrtimennsku.
Sigurpáll var prúður félagi sem
átti gott með að umgangast fólk
og miðla af meðfæddri kímni og
glettni, _sem var ríkur þáttur í fari
hans. Á gleðistundum var hann
jafnan hrókur samfagnaðar. Okkar
litla samfélag sér á bak góðum
dreng, sem ávallt vildi láta gott af
sér leiða. Fyrir hönd samstarfs-
manna hans á Bifreiðastöð Vest-
mannaeyja færir undirritaður þakk-
ir fyrir samstarfið og frábæra þjón-
ustu. Um leið og við bifreiðastjórar
kveðjum Sigurpál hinstu kveðju,
vottum við ástvinum innilegustu
sainúð okkar.
Guð blessi minningu hans.
Magnús Guðjónsson