Morgunblaðið - 20.01.1990, Qupperneq 29

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. JANÚAR 1990
29
lát afa. Hún hélt áfram heimili af
mikilli reisn og tók á móti gestjim
og gangandi og mörg barnabarn-
anna bjuggu eftir þetta hjá henni
um lengri eða skemmri tíma. Allt
heimilishald var með miklum mynd-
arbrag og allt fram til hins síðasta
hélt hún stórfjölskylduboð en köku-
bakstur var henni alveg sérstök
ánægja. Hún hafði yndi af hannyrð-
um og bóklestri, sem var hennar
aðaltómstundagaman.
Amma var afar hlédræg að eðlis-
fari og vildi aldrei láta hafa fyrir
sér, en naut þess hins vegar að fá
að hlúa að öðrum. Hún tók þátt í
starfi Kvenfélags Húsavíkur og var
gerð að heiðursfélaga þess. Hún
starfaði einnig með slysavarna-
félaginu. Amma var mikil áhuga-
manneskja um íþróttir og var ötull
stuðningsmaður Völsungs og sótti
leiki félagsins fram yfir nírætt. Hún
var ákaflega stolt af Þingéyingum
og öllu sem þingeyskt var og gjör-
þekkti allar þingeyskar ættir. Ætt-
fræði var henni afskaplega hugleik-
in og raunar má segja að henni
hafi verið rík þjóðerniskennd í blóð
borin. Amma fylgdi þeirri hefð að
íslenski þjóðbúningurinn væri
mesta skart kvenna og klæddist
ævinlega peysufötum á sunnudög-
um og upphlut við sérstök tækifæri.
Amma hafði ríka samúð með lítil-
magnanum og eru mér minnisstæð-
ar ferðirnar með henni til að heim-
sækja fólk er flestir létu sig litlu
varða og færa því góðgæti.
Amma og afi bjuggu aldrei við
mikil efni, og á þeim árum sem afi
átti við heilsuleysi að stríða, hefur
þurft ótrúlega útsjónarsemi til að
sjá heimilinu farborða, enda trygg-
ingar þá ekki eins fullkomnar og
síðar varð. Hún tók til þess hversu
mikið eldri börnin lögðu á sig á
þessum tíma til að draga björg í
bú. Eftir að amma fór að fá ellilíf-
eyri þótti henni sem hún hefði fúlgu
fjár á milli handá. Naut hún þess
nú að geta styrkt sína nánustu.
Fannst mörgum nóg um, en þá var
svar hennar jafnan að hún hefði
ekki fé með sér úr þessum heimi.
Amma var einstaklega barngóð
og þrátt fyrir háan aldur sóttist hún
eftir að hafa börn í kringum sig.
Síðastliðið sumar heimsótti ég hana
með fjölskyldu minni. Móttökurnar
voru með sömu rausn og jafnan
áður og sonur minn átta ára vildi
fremur fá að vera hjá langömmu
en að leika sér við jafnaldra sína.
Hann sagði að það væri svo gaman
hjá langömmu. Hún fann alltaf upp
á einhveiju skemmtilegu þar sem
börnin voru þátttakendur en ekki
áhorfendur eins og tíðkast um of
nú til dags.
Það verður einkennilegt að koma
til Húsavíkur og finna ömmu ekki
í Framnesi, en þar hafði hún búið
í nær 60 ár.
Framnes var eins og griðastaður,
þar sem ekkert breyttist hvað svo
sem öðru leið. Amma var á ýmsan
hátt af gamla skólanum, en þau
grundvallaratriði sem hún lifði eftir
falla ekki úr gildi. Afi og amma
máttu ekki vamm sitt vita. Það sem
þau innrættu okkur afkomendum
sínum hefur reynst okkur dijúgt
veganesti. Amma lifði samkvæmt
því boðorði að sælla sé að gefa en
að þiggja og var til hins síðasta
vakandi yfir velferð fjölskyldunnar.
Fjölskyldan safnast saman í dag
til að kveðja hana, en það hefur
hún ekki öll gert frá því að amma
bauð sjálf til stórveislu á níræðisaf-
mæli sínu. Þór, bróðir minn, sem
býr í Bandaríkjunum getur ekki
fylgt ömmu en hugur hans verður
með okkur í dag. Við kveðjum með
söknuði konu sem skilaði lífsstarfi
sínu með sóma og lifði sátt við Guð
og menn.
Sigríður Berglind
í dag kveðjum við heittelskaða
langömmu okkar í hinsta sinn í
þessum heimi. Hún amma Sigríður
eips og við kölluðum hana var ein
sú hjartahlýjasta kona sem við höf-
um þekkt. Allir sem hana sóttu
heim hafa sjálfsagt ekki komist hjá
því að finna friðinn og hreinleika
hjarta hennar. A.m.k. var það sú
tilfinning sem við ávallt fundum í
návist hennar og ef einhver hefur
fylgt boðorðinu „elska skaltu ná-
unga þinn eins og sjálfan þig“ þá
var það hún.
Amma var ávallt hrókur alls
fagnaðar enda hafði hún óborgan-
lega kímnigáfu. Er önnur okkar
heimsótti hana í byijun desember
til að sýna henni fyrsta langa-
langömmubarnið, var hún að gant-
ast með það að fara á ball, hún á
tíræðisaldri.
Allt frá því að við fæddumst
hafði amma búið í Framnesi enda
kom það aldrei til greina að hún, á
sínum efri árum, færi á dvalar-
heimili fyrir aldraða. Hún byggði
sitt hús ásamt afa og þar vildi hún
vera. Oft komum við langömmu-
börnin til ömmu og ósjaldan gaf
hún okkur brauðmola í poka til að
gefa öndunum sem syntu á ánni
við húsið hennar. Amma var svo
ótrúlega ung í anda og er hún var
lögð inn á sjúkrahús í byijun þessa
árs, fannst okkur það eins fjarlægt
og frekast gat verið að hún myndi
ekki eiga afturkvæmt. í Framnes.
Við deyjum víst öll einhvern tím-
ann en einhvern veginn fannst okk-
ur þó, að amma væri undanskilin
þeirri reglu. Það er því og mun
ávallt vera ótrúlegt að skærasta
ljósið hafi getað slokknað.
Blessuð sé minning hennar.
Sjöfii Evertsdóttir,
Kristín S. Ólafsdóttir.
Hún amma Sigríður er látin á
95. aidursári.
Upp í huga okkar systkinanna
frá Fjöllum koma ótal minningar
um ömmu og afa í Framnesi, en
afiJóhannes lést í september 1970.
Afi og amma eignuðust fjögur
börn, móður okkar Sjöfn og synina
Siguijón, Ásgeir Guðmund og
Gunnar Pál.
Sem unga stúlku mun ömmu
hafa dreymt um að verða leikkona,
en þeir draumar urðu aldrei að veru-
leika.
Hennar leiksvið varð heimilið
sem hún helgaði líf sitt, eigin-
manni, börnum og okkur afkomend-
unum, sem hún umvafði kærleika
og ástúð og fylgdist með okkur
hveiju og einu í starfi og leik.
Amma var frekar dul kona og
ekki allra, lítið fyrir að vera mikið
út á við, en afskaplega hlý og glað-
vær.
Við erum þess fullviss að góða
skapið hennar, glettnin og lífsgleðin
átti sinn þátt í hve heilsuhraust hún
var og hvað hún náði háum aldri.
Við dvöldum flest hjá ömmu og
afa meira og minna bæði þar sem
við vorum í skóla á Húsavík og
sóttum þangað vinnu.
Einnig komu þau í heimsókn og
dvöldu um tíma á hveiju ári heima
á Fjöllum.
Húsið Framnes stendur á bakka
Búðarár, einum fallegasta stað í
Húsavíkurbæ.
Endurnar á ánni og niðurinn í
fossinum, koma í huga okkar þegar
við hugsum um heimili þeirra. Það
var alltaf einstaklega gaman að
koma í Framnes og gott að vera þar.
Amma var fastur punktur í tilver-
unni, við gátum kíkt þar inn hvenær
sem var, við gátum treyst því, að
amma var heima. Hún var fljót að
koma með kaffi og meðlæti sem
alltaf var nóg til af.
Hún var svo létt í lund og alltaf
hlæjandi og glettin.
Amma var mikill unnandi bolta-
íþrótta og hafði gaman af að fylgj-
ast með leikjum Völsungs í knatt-
spyrnu. Það eru ekki mörg ár síðan
hún hætti að fara á völlinn.
Amma bjó heima í Framnesi og
sá um sig sjálf þar til viku fyrir
andlátið, að hún þurfti að fara á
sjúkrahús.
Við vitum, að dauðinn er óum-
flýjanlegur og erum afskaplega
þakklát fyrir að hafa haft ömmu
svo lengi hjá okkur. Við eigum eft-
ir að sakna þess að geta ekki komið
í Framnes þegar við eigum leið til
Húsavíkur.
Við kveðjum hana full af þakk-
læti fyrir allt það sem hún var okk-
ur.
Systkinin frá Fjöllum
og ijölskyldur.
Júlíana Kristmanns-
dóttir — Minning
Fædd 18. júlí 1990 '
Dáin 10. janúar 1990
Mig langar í örfáum orðum að
minnast ömmu minnar, Júlíönu
Kristmannsdóttur, sem andaðist í
Borgarspítalanum 10. janúar
síðastliðinn.
Amma fæddist í Steinholti í Vest-
mannaeyjum og voru foreldrar
hennar Kristmann Þorkelsson út-
gerðarmaður og Jónína Jónsdóttir,
þar ólst hún upp í hópi sjö systk-
ina, sem upp komust.
Árið 1930 giftist hún afa, Krist-
jáni Magnússyni frá Dal í Vest-
mannaeyjum, og tveimur árum
seinna fluttu þau til Reykjavíkur.
Þau eignuðust íjögur börn og eru
þijú þeirra á lífi, Jónína, Magnea
og Kristján Þór. Dreng misstu þau
úr kíghósta á fyrsta ári.
Kiddi afí dó fyrir tíu árum, þann
16. nóv. 1979, og var hans sárt
saknað því hjónabandið hafði verið
langt og farsælt. Afkomendur
þeirra eru orðnir 28 talsins.
Oft fór ég í heimsókn til ömmu
og gisti stundum hjá henni um helg-
ar. Þá spiluðum við og spjölluðum
og lásum alltaf bænirnar okkar
saman á kvöldin og amma var iðin
við að kenna mér nýjar bænir.
Ég vil þakka elsku ömmu minni
fyrir allar þær góðu stundir sem
við áttum saman. Minningin um
hana mun ávallt lifa í huga mínum.
Blessuð sé minning hennar.
Fríða Dröfii Kristjánsdóttir
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa,
ENGILBERTS JÓHANNSSONAR,
Eyjahrauni 3,
Vestmannaeyjum
Sérstakar þakkir til starfsfólks Hraunbúða og Sjúkrahúss
Vestmannaeyja. Guð blessi ykkur öll.
Adda Magnúsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
við andlát og útför sambýliskonu
minnar, móður okkar, tengdamóður og
ömmu,
KRISTÍNAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Furugrund 22,
Kópavogi.
Guð blessi ykkur öll.
Þórólfur Sveinsson,
Birna G. Ágústsdóttir, Guðmundur Jónsson,
Petrfna S. Agústsdóttir,
Sveinsjna Ágústsdóttir, Guðbjörn Þór Ævarsson,
Dröfn Ágústsdóttir, Svanur Jónatansson.

Egils þykkni við þorsta
í'tl’i'l',
Það er drjúgt og alltaf njær- ;
tækt þegar fjölskylduna
þyrstir. Blándið ykkur Egils/
ljúffengan og ódýcan svalá-:;':
drykk!
m

Slffiw