Morgunblaðið - 11.02.1990, Síða 13

12 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. FEBRÚAR 1990
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. FEBRÚAR 1990
C 13
IFRYSTIKISTUNNI
eftir Önnu Bjamodótfur
BRUNO ZWAHLEN hefur verið í haldi síðan fimmtudaginn 1. ágúst
1985. Hann var þá handtekinn í garðveislu foreldra ástkonu sinnar
grunaður um að hafa myrt eiginkonu sína sem foreldrar hennar
höfðu fundið nakta i frystikistu nokkrum mínútum áður. Hann var
fúndinn sekur um morð hinn 4. desember 1987 og dæmdur i lífstíðar-
fangelsi. Zwahlen hefúr fúllyrt frá fyrsta degi að hann sé saklaus.
Verjandi hans, hluti kviðdómenda, fjöldi fréttamanna, fangelsisprest-
urinn og fleiri trúa honum. En hæstiréttur dæmdi í sumar að það
væri engin ástæða til að taka málið upp aftur og því hefúr verið
áfrýjað til mannréttindanefndarinnar í Strassborg.
Þeir sem bera hag Zwahlens fyrir brjósti láta ekki þar við sitja.
Fornminjasali hefur skorað á foður hinnar látnu að viðurkenna að
hann hafi óvart veitt henni banahögg og um miðjan febrúar kemur
út bókin „Slys í Kehrsatz" þar sem sýnt er fram á hvernig foreldrarn-
ir gætu hafa framið morðið og komið skuldinni yfir á tengdason sinn.
Christine og Bruno Zwahlen
höfðu verið gift í rúm tvö
ár þegar „Chrigi“
var myrt. Hún var 24 ára
og starf-
aði heima sem saumakona.
Hann var
27 ára og vann við tækni-
teiknun hjá
sveitarfélaginu auk þess sem hann
var foringi almannavarnasveitar
þorpsins Kehrsatz í nágrenni Bem í
Sviss þar sem þau bjuggu. Þau leigðu
einbýlishús af fósturforeldrum
Christine en Alice og Paul Etter
ættleiddu hana sem ungabarn. Ett-
er-hjónin bjuggu sjálf í einbýlishúsi
í næstu götu við unga fólkið og garð-
ar hjónanna lágu saman. Etter-fjöl-
skyldan er nokkuð vel efnuð, Paul
er arkitekt að mennt og starfaði hjá
hinu opinbera áður en hann settist
í helgan stein. Hann var 69 ára þeg-
ar Christine lést og Alice 55. Þau
eru trúuð og virkir meðlimir í sértrú-
arsöfnuði. Fjölskylda Brunos var verr
sett. Faðir hans var drykkfelldur og
bjó um tíma með fleiri en einni konu.
Móðir hans vann fyrir sér og bömum
sínum með hreingerningum. Hún býr
í blokk og heimsækir son sinn reglu-
lega í tukthúsið.
Það fór bara vel á með Christine
og Bmno. Þau gerðu reyndar ekki
margt saman síðustu mánuðina áður
en hún dó - hún var upptekin við
saumaskapinn og hann sótti kvöld-
tíma í verslunarfræðum - en þau
vom ákveðin í að bæta úr því. Þau
ætluðu til hjónabandsráðgjafa og það
stóð til að þau færu saman í frí á
seglbáti á Murtensee skammt frá
Bem. Sambandið við tengdaforeldr-
ana skyggði helst á hjónabandið.
Þeir vora með nefið niðri í öllu sem
unga fólkið gerði og vom ekki nema
mátulega ánægðir með Bmno. Þeim
þótti hann ekki nógu duglegur að
hjálpa til við garðverkin og gmnuðu
hann um græsku. Mamman var allt-
af með annan fótinn hjá Christine.
Hún fékk ekki að afgreiða kúnna
án þess að frú Etter kíkti yfir í
kaffi. Astandið var svo slæmt að
Christine talaði í alvöru
um að flytja en Bruno
vissi að þau gætu hvergi
fundið jafngott húsnæði
fyrir svo sanngjamt
verð. En þau vonuðu að
sambandið myndi batna
og hfökkuðu bæði til
bátsferðarinnar sem átti
að hefjast mánudaginn
29. júlí 1985.
Það var hlýtt í veðri föstudags-
kvöldið 26. júlí. Bmno kom héim upp
úr kl. sjö og spjallaði við Christine
á meðan hún borðaði „Toast Hawa-
ii“ eða ofnhitað brauð með osti,
skinku og ananas eða pem. Hann
hafði borðað samloku með vinnufé-
lögum sínum á matstað og heilsaði
aftur upp á þá seinna um kvöldið
þegar hann fór út að hlaupa. Hann
segir að þau Christine hafi farið að
sofa klukkan rúmlega ellefu en ekki
sofið vel vegna hitans. Foreldrar
Christine segjast hafa vinkað henni
góða nótt rétt fyrir kl. tíu. Ungu
hjónin vöknuðu snemma, eftir því
sem Bmno segir, og dmkku kaffi
eða kókómalt áður en hann hjálpaði
henni að koma mótorhjóli systur
hennar í gang. Hún hafði fengið það
að láni til að fara á inn í bæ en þar
ætluðu þau að hittast klukkan 10 til
að kaupa prímus tii að hafa um borð
í bátnum. Bmno skrapp á pósthúsið
og með tómar gosflöskur í búð á
bílnum. Hann skiptist á nokkmm
vingjarnlegum orðum við tengdaföð-
ur sinn, afgreiddi mál almannavama
og sótti stóra plastpoka í kjallara
sveitarstjómarskrifstofunnar. Hann
fyllti bílinn, kom við í búð á leiðinni
inn í bæ og var mættur á réttum
tíma í kaffihúsið þar sem hann ætl-
aði að hitta Christine.
En hún lét ekki sjá sig.
Hann beið í svona hálftíma, keypti
blómvönd og keyrði heim. Hann fór
í stuttbuxur og fór að vinna í garðin-
um. Kunningi hans kom í heimsókn
upp úr kl. 11 og þeir fengu sér bjór-
glas. Bmno nefndi að hjónabandið
gengi ekki alltof vel. Hann sagðist
ekki vera nógu mikið heima og þau
gerðu ekki nógu margt saman. Hann
ýjaði að ósamkomulagi við tengda-
foreldrana. Eftir að vinurinn fór
skrapp hann með trjábúta yfir til
þeirra til að sjá hvort þeir gætu not-
að þá í lífrænni garðrækt sinni. Ett-
er-hjónin buðu honum upp á kaffi.
Hann spurði eftir dálitla stund hvort
Chrigi hefði nokkuð hringt til þeirra,
hún hefði nefnilega ekki hitt hann í
bænum eins og til stóð. Nei, hún
hafði ekki hringt. Foreldramir vom
hissa á að svo stundvís og passasöm
stúlka hefði ekki mætt á stefnumót.
Bruno lagaði til og hreinsaði húsið
á meðan hann beið eftir að Christine
kæmi eða léti frá sér heyra. Hann
varð órólegur og hringdi í nokkra
kunningja til að spyijast fyrir um
hana. Hann keyrði inn í bæ til að
athuga hvort hann sæi mótorhjólið.
Það kom honum á óvart að það var
við endastöð sporðvagnsins en ekki
inni í bæ. Christine var vön að fara
á hjólinu aila leið í bæinn í góðu
veðri. Hann hringdi í lögregluna um
fimmleytið og spurði hvort hún hefði
frétt af slysi en þeir kváðu nei við
því. Um kvöldið hringdi hann á nokk-
ur sjúkrahús en án árangurs. Hann
sagði nágrönnum sínum að hann
hefði á tilfinningunni að eitthvað al-
varlegt hefði komið fyrir.
Á sunnudagsmorgun tilkynnti
Bruno lögreglunni formlega að
Christine væri horfin. Hann keyrði
til kunningja þeirra sem vom síma-
lausir en hún var ekki þar og hún
var ekki um borð í bátnum sem þau
ætluðu saman í langþráð frí á. Hann
fékk lykil systurinnar til að sækja
mótorhjóiið á stoppustöðina og fiutti
það heim og dundaði sér við að týna
saman hluti sem á Jjyrfti að halda
um borð í bátnum. Á mánudeginum
héldu nánustu fjölskyldumeðlimir
fund og gengu í verslanir í Bern til
spyrjast fyrir um Christine. Það bar
engan árangur. Á þriðjudag sagðist
Bruno ætla til þorpsins Faoug að
pndirbúa foringjanámskeið almanna-
varna. Kunningjakona hans bauðst
til að fara með honum svo að hann
þyrfti ekki að vera einn en hann
afþakkaði gott boð.
Leið hans lá ekki til Faoug heldur
til Zurich. Þar tók hann á móti ást-
konu sinni, Angelu, sem var að koma
úr þriggja vikna ferð ti) Ecuador
með bróður sínum. Bruno hafði notað
FRÖMDU FORELDRARNIR
GLÆPINN SEM EIGIN-
MAÐURINN AFPLÁNAR?
Teikningar Ueli Kleeb.
EFST: Frú Etter fylgdist grannt
með ferðum tengdasonar síns.
í MIÐJU:Vitnisburður konunnar
sem segist hafa séð hina látnu
eftir að hún á að hafa verið myrt
var látinn sem vindur um eyrun
þjóta.
NEÐST: Bruno Zwahlen þvoði
miðstöðvarherbergið nokkru eft-
ir að lík eiginkonu hans var falið
í frystikistunni.
tímann á meðan hún var í burtu til
að fræðast um skilnaðarmál hjá lög-
fræðingi. Hann segist þó ekki hafa
ætlað að skilja heldur viljað hafa
málin á hreinu. Angela og hann
höfðu kynnst um vorið í kvöldskólan-
um - þau vom látin sitja saman í
vélritun af því að þau vom verst -
og urðu hrifin hvort af öðm. Bruno
sagði henni á leiðinni af flugvellinum
að Chrigi væri horfin og hún taldi
hann á að eyða nóttinni með sér.
Tengdaforeldrarnir sem fylgdust
grannt með ferðum Branos sáu að
hann kom ekki heim um nóttina og
ásökuðu hann næsta morgun um að
eiga viðhald. Þeir höfðu þegar sagt
lögreglunni að þá granaði það. Bruno
gekkst ekki við neinu en gaf þeim
símanúmer ástkonunnar þegar þeir
spurðu hvar hægt væri að ná í hann
ef eitthvað fréttist af Christine.
Bmno viðurkenndi heldur ekkert fyr-
ir lögreglunni þegar hún spurði sama
dag hvort önnur kona væri með í
spilinu.
Næsta morgún, fimmtudaginn 1.
ágúst, hringdi Brano á lögreglustöð-
ina og gerði hreint fyrir sínum dyr-
um. Hann ætti ástkonu. Lögreglan
kvatti hann til að segja tengdaforeld-
rum sínum einnig sannleikann.
1. ágúst er þjóðhátíðardagur
Svisslendinga. Foreldrar Angelu,
sem eiga stóra hljómtækjaverslun í
Bem, bjóða þá til garðveislu og
Bruno var boðið í þetta- sinn. Hann
fór heim í sturtu og til að skipta um
föt áður en hann fór þangað. Hann
skrapp einnig yfir til tengdaforeldra
sinna til að segja þeim af Angelu en
hún beið á heimiii hans á meðan.
Þau fóm í veisluna rétt fyrir klukkan
sjö. Tólf mínútum yfir sjö hringdi
Paul Etter í lögregluna og tilkynnti
að hann og kona hans hefðu fundið
lík Christine í frystikistunni heima
hjá henni. Hann sagði hvar eigin-
manninn væri að finna og Bmno var
handtekinn í garðveislunni skömmu
seinna.
Tengdaforeldrarnir segja að þau
hafi ákveðið að leita vandlega að
Christine á heimili hennar eftir að
Bruno kvaddi. Þau leituðu hátt og
lágt. en fundu ekki dóttur sína. A
leiðinni út um kjallaradymar, sem
éru í miðstöðvarherberginu og leiða
út í garðinn og stystu leið heim til
Etter-hjónanna, rak frú Etter augun
í frystikistuna. Hún ákvað að kynna
sér hvað Christine ætti í frystinum.
Hún opnaði kistuna og við blasti
nakið lík dótturinnar, bundið saman
og með plastpoka yfir höfðinu. Hún
hrópaði upp yfir sig og lögreglunni
var gert viðvart.
Líkið var losað úr kistunni með
hjálp hárþurrku og þítt með heitu
vatni. Áverkar aftan á höfðinu og
tvö sár á enni komu í ljós. Það hafði
blætt mikið. Hin látna var væntan-
lega meðvitundarlaus þegar plast-
pokanum var skellt yfir höfuðið og
kafnaði. Það var ekki hægt að segja
tii um dánarstund þar sem líkið hafði
verið fryst.
Blóðblettir fundust á hjónarúms-
dýnunni. Rannsóknarlögreglan dró
þá ályktun að Bmno hefði barið
Christine sofandi með hamri eða
áiíka verkfæri á ennið aðfaranótt
laugardags. Hún hefði hrokkið upp
og skollið með hnakkann á brún
höfuðgaflsins. Hann hefði falið hana
í kistunni og hreinsað húsið vandlega
á laugardagseftirmiðdag til að má í
burtu öll spor. Það var útlokað að
utan að komandi aðili hefði getað
framið glæpinn og foreldrarnir voru
hafnir yfir allan grun. Bruno var
sökudólgurinn áður en rannsókn
máisins hófst.
Etter-hjónin vom öll að vilja gerð
að hjálpa við rannsókn þess. Þau
sögðu lögreglunni allt hið versta um
Bruno og Paui Etter skrifaði sálfræð-
ingi sem kannaði geðheilsu Brunos
iangt bréf um óheilindi tengdasonar-
ins. Lögreglan fann snæri eins og
útlimir Christine voru bundnir saman
með á píanói ungu hjónanna og stóru
plastpokana sem Bruno hafði sótt í
sveitarstjórnargeymsluna í kjallaran-
um. Hún fann rniða úr dagbók Brun-
os þar sem á stóð: „Teningunum er
kastað“ og blóðugu bandspotta í rusl-
inu. En hún fann ekki úrið sem Bruno
D R . OTTO PROKOP
rEttarueknirihn sem austur
ÞJÓDVERJAR EIGNUDU SÉR
FÉLAG FYRIR réttlæti í máli Bruno Zwahlens hyggst gera það
sem það getur til að fá hann látinn lausan. Þess vegna hefur
það meðal annars fengið dr. Otto Prokop, prófessor í réttarlækn-
ingum við Humboldt-háskóla í Austur-Berlín, til að líta á skýrslu
réttarlækningastofhunarinnar í Bern um málið. Skýrslan er
ekki auðfengin en um leið og hægt er að útvega Prokop eintak
ætlar hann að kynna sér málið. Miklar vonir eru bundnar við
niðurstöðu hans.
Dr. Prokop er einn þekktasti
réttarlæknir heims. Hann hef-
ur skrifað 60 bækur um efnið
og kennslubækur eftir hann eru
biblíur fjölmargra réttarlækna.
Hann hefur verið kallaður ótal
sinnum til aðstoðar við lausn
glæpamála og oft varpað ljósi á
ef ekki leyst þau.
Eitt af frægari málum sem hann
hefur fengist við er Offenbach-
morðmálið svokallaða sem gerðist
í Vestur-Þýskalandi. Maður var
dæmdur í lífstíðarfangelsi fyrir að
kyrkja konu með kaðli. Hann
gekkst ekki við morðinu heldur
sagðist hafa tekið konuna upp í
bílinn á sveitavegi, þau hefðu elsk-
ast úti á víðavangi og allt í einu
hefði konan legið örend í fanginu
á honum. Honum brá og tók það
ráð að varpa líkinu fram af kletta-
brún. Mannréttindasamtök í Sam-
bandslýðveldinu fengu Prokop til
að líta á málið. Réttarlæknirinn í
því hafði úrskurðað að far á hálsi
konunnar væri af kaðli eins og
fannst í bíl mannsins. En Prokop
sýndi fram á að svo gæti ekki ver-
ið. Vafningsförin á hálsi konunnar
og kaðlinum snem eins en kaðallinn
hefði skilið eftir spegilmynd af
vafningnum ef hann hefði verið
notaður. Prokop sagði að farið
gæti verið af asparbúti sem konan
hefði legið á og maðurinn var lát-
inn iaus vegna ónógra sannana.
Dr. Prokop er hættur að kenna og
fæst nú aðallega við rannsóknir í
genfræðum. Hann er vísindamaður
í húð og hár og segir að það skipti
sig litlu máli hvers slags stjórn
stjómi landinu svo framarlega sem
hann fær frið til að sinna sínum
störfum. Hann gekk aldrei í Komm-
únistaflokkinn og segir að sérfræð-
ingar sem eru stöðugt kallaðir sem
vitni fyrir rétt eigi ekki að tilheyra
stjórnmálaflokki, þeir verði að vera
hafnir yfír allan grun um hvers
kyns hiutdrægni. Hann nefnir mál
sem hann var kallaður sem vitni í
gegn andalækni á kaþólsku svæði
í Vestur-Þýskalandi sem dæmi.
Hann sagði fyrir réttinum að það
væri hægt að útskýra afrek manns-
ins á vísindalegan hátt og þau
hefðu ekkert með guð og ritning-
una að gera. Þegar veijandi
mannsins heyrði þetta vildi hann
fá að vita hvort vitnið væri kristið.
Morgunblaðið/Anna Bjarnadóttir
Vitnisburður dr. Ottos Prokop
hefur ráðið mörgum dómsúr-
skurði. Hér hefur hann vafið
vasaklút eins og kaðal til að
útskýra lausn Offenbach-máls-
ins.
Prokop sagði að það kæmi málinu
ekki við og veijandinn óskaði eftyr
áliti annars sérfræðings. Hann
sagði þennan vera óhæfan þar sem
hann væri auðheyrilega guðlaus,
veraldarhyggjusinna kommúnisti
úr,;austur-þýskum háskóla þar sem
fijálsar rannsóknir eru ekki leyfð-
ar.“ Það var gert hlé og spurst
fyrir um hæfni vitnisins hjá vest-
ur-þýskum háskólum. Það fékk hin
bestu meðmæli og málinu var hald-
ið áfram.
Dr. Prokop er fæddur í Austurríki
árið 1921. Hann var við störf í
háskólanum í Bonn þegar honum
var boðin prófessorsstaðan í Berlín
árið 1957. Borgin var þá opin og
honum datt ekki í hug að hann
ætti eftir að lifa á bak við múr.
Þegar hann ætlaði áð flytja og taka
við embætti í Austurríki um miðjan
sjöunda áratuginn var honum til-
kynnt að hann væri orðinn austur-
þýskur borgari og gæti ekki flutt
úr landi. Hann gat ekkert gert við
því og sætti sig við örlög sín þar
sem hann gat haldið störfum sínum
áfram og hafði ferðafrelsi.
Hann hafði nóg að gera og annirn-
ar jukust enn þegar kollegar hans
í háskólunum í Halle og Leipzig
flúðu land og hann varð að sinna
störfum þeirra. Honum var útveg-
aður Volvo til að komast hratt á
milli staða en hann hafði ekki átt
bifreiðina í nema 10 daga þegar
öfundsjúkir.„landar“ hans brutu
rúður hennar. Hann ekur um á
Trabant innan bæjar en á lítinn
Peugot í bílskúmum til að skjótast
á lengri leiðir. - Hann segir í þessu
sambandi að ritarinn hans sé nú
smeykur að láta sjá sig á bláu
Lödunni sinni. Öryggislögreglan,
hin hataða Stasi, ók um á bláum
Lödum og enginn á slíkum bíl er
alls óhultur fyrir reiðum almúgan-
um.
Það er óreiða í skrifstofu dr. Pro-
kops en hann veit hvar hlutina er
að fínna. Hann les mikið og safnar
því sem hann hefur áhuga á, með-
al annars dæmum um læknis- og
réttarmisferii í kommúnistaríkjun-
um. Hann hefur kynnt sér morðin
í Katyn og hristir höfuðið yfír að
það sé ekki lengra síðan en í fyrra
að það var gefin út bók í Austur-
Þýskalandi þar sem því er enn
haldið fram að her Hitlers hafi
myrt nokkur þúsund pólska liðs-
foringja sem voru stríðsfangar í
Katyn. Talið er víst að Sovétmenn
hafí myrt liðsforingjana. Pólveijar
hafa krafist rannsóknar en hún
hefur dregist ótrúlega í Sovétríkj-
unum. Búlgarskur kollegi Prokops,
sem nú er látinn, trúði honum fyr-
irþví árið 1962 að hann hefði skoð-
að líkin og „asískur kynstofn" hefði
framið stríðsglæpinn. Honum var
hótað öllu illu og þorði þar af leið-
andi ekki að segja sannleikann við
réttarhöldin í Núrnberg á sínum
tíma. Hann átti við Sovétmenn
þegar hann sagði að asískur kyn-
stofn hefði framið morðin.
Lausblaðamappa með nafni Zwahl-
ens er komin upp í hillu hjá dr.
Prokop. Hann bíður eftir gögnum
til að geta kynnt sér málið. Félag-
ið er reiðubúið að greiða honum
fy rir starf hans en hann vill enga
peningagreiðslu frekar en endra-
nær. Hann segist hafa næg laun
til að lifa af. I gegnum árin hefur
hann farið fram á að fá greitt með
tækjabúnaði fyrir störf sín á Vest-
urlöndum. Þannig hefur hann bætt
starfsaðstöðu sína og samstarfs-
manna sinna á réttarlækninga-
deildinni við Humboldt-háskóla. Og
hann hefur bætt aðstöðuna enn
með því að kaupa eigin bækur fyr-
ir slikk í austur-þýskum bókabúð-
um og senda þær áritaðar til fyrir-
tækja á Vesturlöndum í skiptum
fyrir áhöld ogtæki. Fyrirtækin
gefa uppveðruðum kúnnum bæk-
urnar og munar lítið um að aðstoða
heimsþekkta fræðimanninn í
austri.
- ab.
hafði sagt að Christine hefði verið
með, samanvöðlað lak á bak við
svefnpoka eða tvær körfur sem voru
horfnar úr frystikistunni ásamt með
öllum matnum sem átti að vera þar.
Frú Etter rakst á þessa hluti eftir
að lögreglan hafði gert nákvæma
húsleit og var þakkað fyrir hjálpina.
Dómsvöld álíta að Bruno hafi ætlað
að flytja Christine úr húsinu í einum
pokanna en hann segist hafa ætlað
að nota þá og snærið á píanóinu í
bátsferðinni. Hann kannast ekki við
blóðugu spottana og segist ekki hafa
hent miðanum úr dagbókinni. Engin
skýring hefur fengist á hlutunum
sem frú Etter fann og matarbirgðirn-
ar hafa aldrei komið í ljós.
Það dróst á langinn að málið kæmi
fyrir dómstóla, meðal annars vegna
fyrirspurna veijandans, en var loks
tekið fyrir í nóvember 1987. Átta
leikmenn og þrír iögfræðingar sátu
í kviðdómi. Vitni vom kölluð og spurð
spjörunum úr. Meðal þeirra var kona
um sextugt sem segist hafa séð
Christine á hjóliíiu á leið í bæinn
rétt fyrir klukkan hálf tíu á laugar-
dagsmorgun, 27. júlí. Sjálf var hún
á leið úr búð og tók sérstaklega eft-
ir að Christine var komin með stutt
hár. Christine hafði látið klippa sig
snemma á föstudagsmorgun. Sækj-
andi gerði h'tið úr vitnisburði konunn-
ar, gaf í skyn að hún væri orðin
hálf elliær og benti á að hún hefði
eins vel getað séð Christine á föstu-
dagsmorgun. Hann gerði líka lítið
úr þeirri staðreynd að tveir reikning-
ar sem Bruno póstlagði fyrir Christ-
ine þennan laugardagsmorgun voru
dagsettir þann dag og sagði að hún
hefði skrifað ranga dagsetningu á
reikningana kvöldið áður. En vitnis-
burður réttarlæknisins reið bagga-
muninn var. Hann sagði að koffín
og leyfar af osti, kjötmeti, brauð-
meti og peru hefðu fundist í maga
Christine. Það benti til að „Toast
Hawaii“ hefði verið síðasta rnáltíð
hennar og hún hefði þar af leiðandi
verið myrt aðfaranótt laugardags.
Og þar með var Bruno sekur.
Ekkert tillit var tekið til þess að
peruleyfarnar voru með berki og að
það er óhugsandi að Christine hafí
notað óskrælda, ferska peru á ofn-
brauðið. Matarleyfarnar og skýrsla
réttarlæknisins sanna því ekki nokk-
urn hlut. Auk þess sem grunur ligg-
ur á að réttarlækningastofnunin hafí
falsað niðurstöður sínar til að geðj-
ast sækenda. Vitað er að starfsmað-
,ur rannsóknarstofunnar borðaði„To-
ast Hawaii“ og ferska peru og kast-
aði hvoru tveggja upp til að bera
saman við það litla sem eftir var af
magainnihaldi Christine. Hann neitar
að hann hafi blandað sínu gumsi
saman við hennar en svona vinnu-
brögð eru afar óvenjuleg og þykja
gmnsamleg. - Christine kann að
hafa borðað peru, jógúrt og samloku
áður en hún var myrt á laugardags-
morgun eftir að hún drakk kaffí eða .
kókómalt með Bruno og kvaddi hann.
En ef hún var ekki myrt fýrr en þá
um morguninn þá er Brano saklaus
af því að hann hefur fjarvistarsönnun
allan tímann eftir að hann hjálpaði
henni af stað á hjólinu.
Sekt Brunos var engan veginn
sönnuð fyrir réttinum heldur margt
tínt til sem bendir til að hann hafí
viljað losa sig við eiginkonu sína.
Hún hafði álitlega lífti’yggingu og
hann var ástfanginn af annarri, vel-
efnaðri stúlku. Og enginn annar en
hann þótti koma til greina. Fimm
leikmannanna í kviðdómnum, flestir
þeirra konur, vom ekki vissir um
sekt hans en meirihlutinn réð og
hann var dæmdur sekur um morð.
Hann hefur nú dvalið í fangelsinu
Thorberg fyrir utan Bern í rúm þijú
ár. Hann er rauðhærður, heldur
kubbslegur, meðalmaður á hæð með
stingandi, stálgrá augu. Hann heldur
hugarró sinni, er vingjarnlegur og
segist sannfærður um að sannleikur-
inn eigi eftir að koma í ljós. Lögfræð-
ingur hans áfrýjaði meðferð málsins
til hæstaréttar og nákvæmum blaða-
manni í Zúrich var bent á málið.
Hann sagði sögu þess í smáatriðum
í sextán köflum í vikublaðinu Welt-
woche í fyrra og hún kom út sem
bók, „Morð í Kehrsatz", í fyrravor.
Hæstiréttur dæmdi í sumar að það
hefði ekki verið neitt athugavert við
meðferð málsins. Dómararnir sögðu
að Bruno eða foreldramir væru þeir
einu sem kæmu til greina sem söku-
dólgar og það væri óhugsandi að
foreldrarnir hefðu framið morðið, til
þess hefðu þeir elskað dóttur sína
of heitt. Lögfræðingurinn áfrýjaði
málinu til Strassborgar og blaðamað-
urinn settist niður að skrifa bókina
„Slys í Kehrsatz".
Kenning hans er sú að Etter-
hjónin hafi óttast að Bruno myndi
spilla sambandi þeirra við Christine
og ungu hjónin myndu jafnvel flytja
burtu. Þau grunaði að Bruno héldi
fram hjá henni - þau höfðu einu sinni
séð að hann eyddi heilum eftirmið-
degi með konu á heimili sínu með
hlerana fyrir þegar Christine var í
burtu - og voru ákveðin að segja
henni af því áður en þau færu í báts-
ferðina. Þau fengu hana til að koma
við hjá sér á leiðinni í bæinn á hjól-
inu á laugardagsmorgun og sögðu
henni að Bruno væri ómögulegur.
Hún vildi ekki hlusta á þau og fór
en þau létu ekki þar við sitja heldur
eltu hana. Hún lagði hjólinu við enda-
stöðina og féllst á að skreppa aftur
með þeim heim. En engu tauti var
við hana komið svo faðirinn missti
stjórn á skapinu og sló til hennar.
Hún datt á og missti meðvitund. Þau
veigruðu sér við að hringja á lögregl-
una og ákváðu að fela hana í húsi
Brunos. Þau báru hana í teppi í gegn-
um garðinn. Eitt hið fyrsta sem
blasti við í kjallaranum var frystikist-
an. Þau komu henni þar fyrir og
hirtu matinn. Þau fylgdust síðan
náið með hveiju fótspori Brunos.
Rétta stundin til að „finna“ líkið rann
upp þegar hann hafði gengist við að
eiga ástkonu og eftir það sem þang-
að til voru þau ötul að aðstoða lög-
regluna við að finna gögn gegn hon-
um.
Þetta mál hefur vakið athygli,
sérstaklega í Bern. Útvarpið hafði
klukkutíma viðtal við Bruno í haust
og þess er getið í fjölmiðlum þegar
eitthvað nýtt gerist. Tíl dæmis þegar
kvenkviðdómendurnir, fangelsis-
presturinn og fleiri stofnuðu félag
til stuðnings máli Brunos. Stofnend-
ur þess og félagsmenn, sem eru
nokkur hundruð, vilja ekki sætta sig
við að maður sé dæmdur í lífstíðar-
fangelsi fyrir morð eftir líkum. Og
sérstaklega ekki Bruno Zwahlen sem
þeir eru sannfærðir um að sé saklaus.