Morgunblaðið - 09.09.1990, Qupperneq 41

MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR SUNNUDAGUR 9. SEPTEMBER 1990
41
Óskar Gissurar-
son - Minning
Fæddur 10. maí 1903
Dáinn 31. ágúst 1990
Nú er hann afi okkar, Oskar
Gissurarson, farinn á vit feðra
sinna, horfínn sjónum okkar inn í
kjölfar löngu genginna kynslóða.
Óskar afí fæddist 10. maí 1903
að Byggðarhomi í Flóa, sonur
merkishjónanna Ingibjargar Sig-
urðardóttur frá Langholti og Giss-
urar Gunnarssonar. Bammargt var
á heimilinu og urðu systkinin frá
Byggðarhorni sextán.
Vegna fátæktar og erfíðra tíma
var afí látinn í fóstur á barnsaldri,
austur að Kolsholti í Villingaholts-
hreppi. Þar leið honum vel, þó að
þægindin og tækifærin hafi hvorki
verið mikil né stórkostleg á okkar
tíma mælikvarða. Á máli gamals
manns mátti samt heyra, að honum
fyndist sem lánið hefði aldrei yfir-
gefíð sig. Því jafnvel þegar hann
var unglingur áskotnaðist honum
fjársjóður, fáeinir aurar fyrir ullar-
lagð, sem hann gat keypt fyrir dýr-
indis skauta hjá danska kaupmann-
inum á Eyrarbakka. Alla næstu
vetur gat hann rennt sér af stakri
snilld eftir ísilögðum vötnum og
áveituskurðum í Flóanum. Og
seinna, löngu seinna, í borginni þar
sem hann átti konu, stórt hús og
fjögur uppkomin börn, fór hann
niður á Tjöm og lifði draum æsk-
unnar á spegilsléttu ísköldu svell-
inu.
Hann Óskar afi okkar var bæði
myndarlegur og glæsimenni, og
mannkostamaður mikill, eins og
reyndar öll þau Byggðarhorns-
systkinin. Vorið 1929, eða nánar
tiltekið laugardaginn fyrir hvíta-
sunnu, sem þá bar upp á 19. dag
maímánaðar, markar upphafið að
farsældar- og hamingjudögunum í
lífínu hans afa okkar. Þá gekk hann
að ejga Ingibjörgu Ásgeirsdóttur
frá Ásgarði á Stokkseyri. En hún
var dóttir hjónanna Þorbjargar
Guðmundsdóttur og Ásgeirs Jónas-
sonar sjómanns.
Hann Óskar afi og hún Ingibjörg
amma byggðu sitt bú í Reykjavík.
Fyrst við Rauðarárstíg, en lengst
af var heimili þeirra ofarlega í
Skólavörðuholtinu, á Lokastíg 23.
Þau lifðu í þessum gamla Reykja-
víkurbrag, þar sem fólkið þekkti
vel sína nágranna og allir stóðu
saman í blíðu og stríðu. En heimili
þeirra hafði samt mikið víðtækara
hlutverk; þar var áningarstaður
allra þeirra ættingja og vina. Marg-
ur hefur nú þegið nýmalað kaffið
hennar ömmu á Lokó. Og ekki voru
svo fáar gleðistundimar þegar þessi
Bagnheiður Þórólfs-
dóttir - Minning
Ragnheiður Þórólfsdóttir, Lilla,
eins og hún var kölluð af vinum
sínum, lést 4. september eftir langa
og erfíða sjúkdómslegu. Hún var
fædd í Viðey 21. október 1915,
dóttir hjónanna Önnu Teitsdóttur
og Þórólfs Jónssonar er þar bjuggu.
Lilla var yngst þriggja systra og
eru þær allar látnar. Lilla fluttist
úr Viðey til lands þegar hún var 5
ára gömul og hefur síðan átt heim-
ili í Reykjavík. Faðir hennar lést
árið 1927. Hún giftist Guðmundi
Bjamasyni 23. maí 1937. Lilla vann
ýmis störf en þó lengst við verslun-
arstörf. Hún missti mann sinn 11.
ágúst 1959.
Vorið 1963 tók Lilla upp sam-
býli við Kristján Einarsson húsa-
smíðameistara, sem var ekkjumað-
ur. Hann átti þrjú börn. Hamingjan
brosti nú við Lillu á ný. Það var
hvort tveggja að þau Kristján áttu
mjög vel skap saman og Lilla var
barngóð. Yngsta barn hans, níu ára
dóttir, laðaðist strax að henni. Þau
Lilla og Kristján giftu sig 6. júlí
1985.
Kristján var umsjónarmaður með
Langholtskirkju og Lilla vann ýmis
störf við kirkjuna og safnaðarheim-
ilið. Má segja að þau tækju starfið
það alvarlega og af það miklum
áhuga að það sat í fyrirrúmi fyrir
flestu öðru og jafnan var langur
vinnudagur og mikil binding um
helgar og hátíðir.
Lilla var mjög félagslynd og
starfaði þá af fullum krafti og eld-
móði og ekki munu þær ófáar kök-
urnar, sem hún bakaði fyrir fjáröfl-
unarstarfsemi Kvenfélags Lang-
holtssóknar og ýmis önnur félaga-
samtök. Hún var í.Viðeyjarfélaginu
og í kvenfélaginu Bjarkirnar, sem
er félag eiginkvenna húsasmíða-
meistara. Þá var hún meðal stofn-
enda skemmtifélagsins Kátt fólk ,
og heiðursfélagi þar nú síðustu árin.
Lilla hafði mikið yndi af tónlist
og var hún meðal stofnenda Mand-
ólínhljómsveitar Reykjavíkur en
hún gaf út hljómplötur og hélt tón-
leika.
Lilla hafði mjög gaman af dansi
og gerði mikið af því af fara á
dansleiki og var þá jafnan hrókur
alls fagnaðar. Hún var víða kraftur-
inn í félagsstarfí og ávallt munaði
um hana. Hún var þeirri bjartsýni
gædd að hika ekki við að ráðast í
ýmis stórvirki, það var ekki á neins
manns færi að draga úr henni
kjarkinn með úrtölum eða bölsýni
ef hún var búin að taka þá ákvörð- •
un að verkið væri hægt að leysa.
Völdu þá hjónin gjarnan sjálfum sér
að ráðast á garðinn þar sem hann
var hæstur þegar yfirstíga þurfti
erfíðleika. Þau voru mjög samhent
í slíkum málum.
Lilla var ekki með neinar hálf-
kveðnar vísur, hún var hrein og
bein og sagði sína skoðun, and-
rúmsloftið í kringum hana var
hreint. Hún átti því marga góða
vini. Hún var hjálpsöm og hafði þá
gjarnan frumkvæðið í þeim efnum.
Fjölskylda Kristjáns átti hug
Lillu og var það gagnkvæmt því
bömin og barnabömin litu á hana
sem móður og ömmu. Það voru
ávallt kærkomnar gleðistundir að
fá barnabörnin í heimsókn. Lilla var
gestrisin og þaú hjón bæði og ekki
þurfti hún að afsaka það að ekkert
væri til með kaffínu þegar gesti bar
að garði því hvert kökuboxið af
öðru var jafnan fullt af alls konar
meðlæti. Það var vel og alúðlega
tekið á móti fólki á fallega og hlý-
lega heimilinu þeirra Lillu og Krist-
jáns í Skipasundi 60.
Hjónin lögðu kapp á að komast
í sól og il suðlægra landa og tóku
þá tryggð við þá staði sem þeim
féllu vel og fóm þangað ár eftir ár.
Það var unun að sjá hvað þau
Lilla og Kristján voru samrýnd,
nærgætin og hjálpsöm hvort við
annað. Og í langvarandi veikindum
Lillu studdi Kristján hana af stakri
umhyggjusemi, fór með hana heim
stund og stund og heimsótti hana
dag hvern á sjúkrahúsið.
Vinirnir kveðja Lillu með þökk í
huga. Hún létti mörgum lífið með
stóra fjölskylda safnaðist saman á
Lokastígnum; amma settist við
píanóið og þetta söngelska fólk tók
þá allt undir, svo ómaði um hverfið.
En þó að lífsgleðin hafí verið
höfð í heiðri, þá var lífíð enginn
leikur á alþýðuheimilum Reykjavík-
ur. Langt í frá, iífið var vinna, botn-
laus vinna frá morgni fram á hinsta
kvöld. En hann afi okkar var líka
hörkuduglegur og vinnusamur
maður sem barmaði sér aldrei.
Ævistörfin voru margvísleg allt
hans líf, bæði til sjós og lands. En
lengst af starfaði hann samt hjá
Hitaveitu Reykjavíkur. Þetta var
afskaplega bóngóður og ósérhlífinn
maður. Vinnudagarnir voru flestir
æði langir og unnið svo lengi fram
eftir ævikvöldinu sem kraftarnir
entust.
Sterkust er samt minningin um
hann afa okkar og hana ömmu frá
unaðsreit þeirra, Asgarði, sem var
sumarhúsið á Stokkseyri, æsku-
heimili hennar ömmu. Þar undu þau
svo lengi og áttu trúlega sínar bestu
stundir meðan þau lifðu. Þangað
var nú farið æði oft í heimsóknir og
í minningunni finnst okkur eins og
það hafi ætíð verið sól og hið feg-
ursta veður hjá afa og ömmu á
Stokkseyri. Sjógarðurinn svo
traustur og vel hlaðinn af honum
langafa okkar. Fjaran, með svo
mjúkum sandi, svartir klettar og
brimið sem nauðaði úti fyrir í al-
geru tímaleysi en samt svo óskap-
lega heillandi. Undraveröld, og
hann afi að hugsa um kartöflurnar
sínar, eða að mála grindverkið, og
hún amma að baka pönnukökur,
svo ilminn lagði langt út á hlað.
glaðværð sinni, hjálpsemi og hlý-
hug. Við þökkum góða samferð á
lífsleiðinni og biðjum henni guðs
blessunar á nýjum vegum. Eigin-
manni og fjölskyldu flytjum við inni-
legar samúðarkveðjur.
Páll V. Daníelsson
Útför Lillu verður gerð á
morgun, mánudag, frá Lang-
holtskirkju.
Fá að gista, fara í heimsóknir með
þeim, eða bara að kaupa nýja ýsu.
Ævintýri í litlu lágreistu húsi fyrir
opnu Átlantshafi.
Nú er þetta liðinn tími þó vænt-
anlega munum við minnast þeirra
töfra meðan við lifum.
Að upplagi var hann Óskar afi
ráðdeiidarmaður og fastur fyrir, en
bar samt takmarkalausa umhyggju
fyrir fjölskyldu sinni og vakti yfir
högum afkomendanna, sem nú eru
26 talsins. Sum úr eldri hópi barna-
barnanna hófu sín fyrstu búskapar-
ár í skjóli afa og ömmu á Lokó.
Ómetanlegt veganesti fyrir ungt
fólk að stíga sín fyrstu hjúskapar-
spor í svo einstaklega góðu skjóli.
I hugum okkar eru þau amma
og afi verðugir fulltrúar þeirrar
kynslóðar sem fæddist í allsleysi
og örbirgð en tók þátt í að reisa
nýtt þjóðfélag á íslandi, þjóðfélag
sem afkomendurnir njóta í dag og
lifa við góðan kost, þótt fínnist
okkur á stundum eins og allt sé
sjálfsagt og sjálfgefíð.
En þegar við nú á skilnaðar-
stundu hugsum um líf móðurafa
okkar og ömmu vitum við að ekk-
ert er gefið í heimi hér.
Þau fæddust í mikilli fátækt og
örbirgð, og varla hefur heldur verið
auðvelt að hefja búskap og eignast
heimili á kreppuárunum í Reykja-
vík. En þau urðu samt mikillar
gæfu aðnjótandi í lífinu; þau eign-
uðust þá hamingju að búa við
barnalán. Fjögur mannvænleg
börn, Helga (f. 1931), Ásgeir Þór
(f. 1935), Birna (f. 1941) og Guð-
laug (f. 1947), einstaklega sam-
heldin, eins og best kom fram, þá
er elli kerling barði að dyrum og
halla tók undan fæti í lífí foreldra
þeirra. Og þó að mörgum fínnist
það eflaust sjálfsagt, þá finnst okk-
ur að börnin hans afa og hennar
ömmu eigi heiður skilið fyrir ástríki
og alúð á ævikvöldi foreldra sinna.
Hún amma dó í ágúst 1984 og nú
heldur afí á hennar fund. Og er þá
enginn vafi á að þar verða hlýir og
langþráðir endurfundir. Á kyeðju-
stund leitar margt á hugann. Fyrst
og síðast þakklæti en einnig angur-
vær söknuður. Samt viss huggun,
því hér kvaddi gamall og þreyttur
maður eftir langan og farsælan
dag. Hlýjar bænir um blessun Guðs
og í huganum sindrar allt í minning-
um um góðan mann. Um hann afa
okkar sem við biðjum nú að megi
hvíla í Guðs friði.
Alfreð, Ingibjörg,
Eiríkur og Ferdinand.
Fyrir brúðkaupið:
Kjólar - höfuðskraut - skór - sokkar
- sokkabandið - vasaklútar
- hringa-púðinn - nærföt
Samskipti foreldra og barna
Ný námskeið eru að hefjast.
Leiðbeinendur:
Hugo Þórisson og Wilhelm Norðfjörð, sálfræðingar.
Upplýsingar og skráning í símum 621132 og 626632.
TILBOÐ ÓSKAST
í Nissan P/U 4x4 árgerð ’87 (ekinn 37 þús. mílur),
Hyundai XL GL árgerð '88 (ekinn 8. þús. km.), og aðrar bifreiðar, er verða
sýndar á Grensásvegi 9, þriðjudaginn 11. september kl. 12-15.
Tilboðin verða opnuð á sama stað kl. 16.00.
Sala varnarliðseigna