Morgunblaðið - 15.09.1990, Blaðsíða 25

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. SEPTEMBER 1990
25
Minnin:
Bjami Sigurbjörns-
son fráHænuvík
Fæddur 24. nóvember 1916
Dáinn 10. september 1990
Bjami Sigurvin Sigurbjörnsson
andaðist að morgni 10. september,
á Borgarspítalanum í Reykjavík.
Hann fæddist 24. nóvember árið
1916 á Geitagili í Rauðasands-
hreppi, sonur hjónanna Ólafíu
Magnúsdóttur frár' Hnjóti og Sigur-
bjarnar Guðjónssonar bónda á
Geitagili í sömu sveit. Bjarni var
næst elstur sinna systkina. Þegar
hann var fárra ára fluttust foreldr-
ar hans að Hænuvík, þar sem hann
ólst upp í stórum hópi systkina. Og
þar átti hann heima þar til þau hjón
fluttu á Patreksfjörð fyrir fáum
árum. Heimilið í Hænuvík var mik-
ið menningarheimili. Foreldrar
Bjarna voru bæði mjög félagslynd
og tóku mikinn þátt í félagsmálum
sveitarinnar. Þá voru ungmennafé-
lögin í miklum blóma og voru þau
þar framarlega í flokki. Þau voru
mjög söngelsk og Sigurbjöm var
góður orgelleikari. Sömuleiðis var
hann mikill samvinnumaður, og var
lengi framkvæmdastjóri kaupfé-
lagsins í sveitinni og með rekstur
þess á sínu heimili. Það var því æði
oft gestkvæmt á heimilinu á þeim
árum þegar mest var farið gang-
andi á milli bæja.
Bjarni ólst því upp í því andrúms-
lofti að vera góður gestgjafi. Ég
var ekki gamall er ég fór að koma
fyrst inn á þetta heimili, en þær
voru systur mæður okkar og mjög
kært á milli þeirra. Mér fannst eins
og ég ætti þar annað heimili frá
því ég kom þar fyrst. Þetta breytt-
ist ekki þó Bjarni og Dæja stofnuðu
sitt heimili og foreldrar hans flyttu
burt.
Það væri af nógu að taka ef rifja
ætti upp þó ekki væri nema lítið
af því sem við Bjarni áttum saman
að sælda þau ár sem við vorum
nágrannar, oft þurfti ég að leita til
hans með viðgerðir á vélum og
fleira.
Þá voru ótaldar ferðirnar sem
hann og fleiri fóru fyrir mig að ná
kindum úr klettum, en Bjarni var
einn af færustu bjargmönnum
sveitarinnar.
En það er svo margs að minnast
og sumt sem ég get ekki komið
orðum að.
Ég þakka Bjarna, konu hans og
bömum fyrir samfylgdina, engu
síður fyrir strjála samfundi á seinni
árum, eftir að lengi-a varð á milli
okkar.
Þessi fátæklegu orð eru skrifuð
mér til hugarhægðar, með þakklæti
fyrir allt, og þá vona ég að ég tali
fyrir hönd systkina minna og okkar
venslafólks. Dagbjörgu, börnum
þeirra og tengdabörnum, votta ég
hugheilar samúðarkveðjur.
Ingvar
I dag er til moldar borinn í Sauð-
lauksdalskirkjugarði Bjarni Sigur-
björnsson, fyrrum bóndi í Hænuvík.
Bjarni var fæddur að Geitagili í
Orlygshöfn, sonur hjónanna Ólafíu
Magnúsdóttur og Sigurbjörns Guð-
jónssonar, sem lengi bjuggu í
Hænuvík við Patreksfjörð. Heimili
þeira hjóna mátti með sanni teljast
menningarheimili eins og þau gerð-
ust best til sveita á þeirri tíð og
gestrisnin rómuð. Börnin urðu mörg
og því þröngt á þingi að jafnaði.
Bjarni vandist því snemma að taka
tillit til náungans, lifa í friði við
skyldmenni jafnt sem vandalausa.
Hann var ungur fyrir þeirri raun
að missa fjögur stálpuð systkini úr
hinum mannskæðu berklum, en
„hvíti dauðinn“ hjó stórt strand-
högg í raðir æskufólks í Hænuvík
á kreppuárunum. Harmurinn var
stór, en hann var borinn í hljóði.
Karlmennskan var aðalsmerki
Bjarna og óbugaður var hann til
hinstu stundar, þrátt fyrir langvinnt
og erfitt sjúkdómsstríð.
Arið 1946 gekk Bjarni að eiga
Dagbjörgu Unu Ólafsdóttur, sem
alist hafði upp í Hænuvík, en þar
var jafnan margbýlt á þessum
Minning’:
Stefán Jóhannes-
son íBakkakoti
Fæddur 27. desember 1895
Dáinn 14. apríl 1990
Stefán Jóhannesson, fyrrverandi
bóndi í Bakkakoti í Lýtingsstaða-
hreppi, andaðist á Dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 14. ágúst sl., og
var þá kominn nokkuð á 95. aldurs-
ár sitt. Þegar árin eru orðin svo
mörg og lítið við að vera í þessum
heimi, má segja að hvíldin sé kær,
en engu að síður fylgir brottför
þessa mæta manns söknuður og
tregi hjá öllum þeim sem þekktu
hann og áttu að vini um lengri eða
skemmri tíma.
Stefán Jóhannesson var fæddur
á Nautabúi í Lýtingsstaðahreppi 27.
desember 1895. Foreldrar hans
voru Guðrún Guðmundsdóttir frá
Geirmundarhóli í Hrolleifsdal og
Jóhannes Sigurgeirsson, sem þá
fékkst við kennslu og fleiri störf í
sveitinni. Ekki stofnuðu þau til hjú-
skapar og hvarf Jóhannes um þetta
leyti af landi brott og slóst í hóp
útflytjenda til Vesturheims. Stefán
hafði því aldrei neitt af föður sínum
að segja og ólst upp á vegum móð-
ur sinnar, sem var í vistum á ýms-
um bæjum um framanverðan
Skagafjörð um árabil. Með dugnaði
og eljusemi tókst Guðrúnu að koma
syni sínum nokkuð til mennta og
lauk hann námi í Hvítárbakkaskóla.
Sú námsdvöl varð honum drjúgt
veganesti út í lífið og var hann vel
að sér um marga hluti. Bókhneigð-
ur var hann alla tíð og las mikið.
Einnig skrifaði hann skýra og fagra
rithönd, svo að af bar.
Frá unga aldri starfaði Stefán
sem vinnumaður á ýmsum stöðum
og sem slíkur réðst hann að Bakka-
koti vorið 1922. Þar bjuggu þá hjón-
in Oddný Sigurrós Sigurðardóttir
og Hjálmar Jónsson með þremur
börnun sínum ungum, þeim Sig-
urði, Helgu og Jóni Rafnar. Þetta
fyrsta sumar Stefáns í Bakkakoti
veiktist Hjálmar bóndi og andaðist.
Oddný hélt áfram búskap og gerð-
ist Stefán ráðsmaður hjá henni. Þau
gengu síðan í hjónaband árið 1923
og bjuggu samfellt í Bakkakoti til
1938. Eftir það dvöldust þau á
ýmsum stöðum í Skagafirði og
lengst á Hofi við Varmahlíð eða frá
1943 til 1949, er þau fluttust til
Akureyrar, þar sem þau áttu síðan
heima til æviloka. A Akureyri
stundaði Stefán ýmis störf, en
lengst vann hann þar við Ullar-
þvottastöðina og hélt því áfram til
75 ára aldurs. Þegar aldur færðist
yfir, brugðu þau Stefán og Oddný
á það ráð að fara á Elliheimilið í
Skjaldarvík árið 1982. Oddný and-
aðist árið 1984, en Stefán dvaldist
áfram í Skjaldarvík, þar til fyrir
ári, er hann fór á hjúkrunardeild
Hlíðar á Akureyri.
Þau Oddný og Stefán eignuðust
fimm börn. Tvö þeirra dóu í æsku,
Aðalsteinn og Sigrún Jóhanna, en
upp komust Hjálmar Alexander,
trésmíðameistari í Kópavogi, Sig-
rún og Hrefna, báðar húsmæður í
árum. Dagbjörg var dóttir hjónanna
Gróu Brandsdóttur og Ólafs Péturs-
sonar, sem síðast bjuggu í
Hænuvík, áður á Sellátranesi. Þau
Bjarni og Dagbjörg settu saman
bú í Hænuvík á 'A hluta jarðarinn-
ar. Olnbogarýmið var ekki mikið,
enda sótti húsbóndinn löngum
vinnu út fyrir heimilið, síðast og
lengst sem ýtustjóri við vegagerð
og jarðarbætur, sem mjög var unn-
ið að á þessum slóðum eftir miðja
öldina. Munu þeir fáir vegslóðarnir
í vesturbyggðum Barðastrandar-
sýslu sem Bjarni í Hænuvík nálgað-
ist ekki einhvern tíma með ýtutönn
að vopni, veltandi stórgrýtisbjörg-
um, skerandi snarbrattar skriður
eða öslandi ótræðismýrar. Stóru
verkefnin heilluðu hann jafnan,
hugurinn festist lítt við daglegt
dund.
En þar sem hafið mætir klett-
óttri strönd vann hann sín stærstu
afrek. Þar átti hann einnig sínar
sælustustundir. Hann var á yngri
árum með færustu bjargmönnum
sveitarinnar og lagði m.a. gjörva
hönd að hinu frækilega björgunar-
afreki við Látrabjarg 1947. Þá
stundaði hann mikið sjómennsku
framan af ævi. Kjarkurinn og æðru-
leysið var gott veganesti við slík
störf á styijaldarárunum.
Hin síðari búskaparár í Hænuvík
rýmkaðist hagur þeirra Hænuvíkur-
hjóna, hálflendan í Hænuvík (ytri
jörðin) losnaði úr ábúð um miðjan
7. áratuginn, börnin komust á legg
Reykjavík. Öll eru þau systkin fjöl-
skyldufólk og minnast þau nú sehi
og börn þeirra og barnabörn afa á
Akureyri með hlýju, virðingu og
þökk í huga. Stefán Jóhannesson
var hljóðlátur og hógvær maður
sem jafnan rækti sín störf af
skyldurækni og trúmennsku. Að
upplagi var hann fíngerður og list-
rænn. Mikið yndi hafði hann af
söng og tónlist og lék sjálfur á
harmóniku á yngri árum. Ljúfmenni
hið mesta var hann í allri um-
gengni og barngóður með afbrigð-
um. Það fengu stjúpbörn hans og
síðar börn þeirra ekki síður en eig-
in börn að reyna. Manns sem Stef-
áns er gott að minnast, því að frá
honum stafaði heiðríkja hugans og
sönn góðvild. Það er því bjart yfir
minningu um slíkan mann og sú
birta mun lýsa þeim sem eftir
standa fram um ókomnar ævileiðir.
Blessuð sé minning hans.
Jón R. Hjálniarsson
og afkoman batnaði.
Veturinn 1980-81 ' varð áfalla-
samur í lífi þeirra. Náinn samstarfs-
maður Bjarna lést þá af slysförum,
langt fyrir aldur fram og um vorið
misstu þau dótturson sinn, frum-
vaxta, með sviplegum hætti. Eftir
það fóru þau að hugsa til búferla-
flutnings af þeim slóðum þar sem
allar þeirra rætur lágu, allt frá
bernskutíð. Árið 1981 fluttu þau í
þorpið á Patreksfirði, en einn sonur-
inn, Guðjón, tók við búskapnuin í
Hænuvík.
Hænuvík getur engan veginn
talist með hlýlegri stöðum á ís-
landi, a.m.k. ekki við fyrstu sýn.
En sá sem dvelur þar eina bjarta
og kyrra vornótt fer ekki ósnortinn
á braut. Þegar grjótið verður rautt,
bárurnar logagylltar og döggin á
grasinu eins og silfurslæða, lifnar
umhverfið og verður hluti af manni
sjálfum. Og þeir sem í æsku hafa
notið nálægðar við fjöruna, urðirn-
ar, lækina og klettana komast seint
í kynni við aðra eins ævintýraver-
öld. Fyrir utan heillar hafið þá sem
láta sig dreyma ómældar víðáttur,
bjart og fagurt á góðviðrisdögum,
grátt og úfið í stórviðrum, dimmt
og dularfullt á vetrarnóttum.
Já, minningarnar frá Hænuvík
vakna og söknuður fyllir hjartað.
Við kveðjum kæran og minnisstæð-
an föður. Þó er söknuður okkar
ástkæru móður sárastur. Hún hefur
misst mest. Megi himnafaðirinn
styrkja hana í þrautum sínum, já
megi okkur öllum auðnast að gera
henni fráfall hjartfólgins eigin-
manns sem léttbærast.
Bjarni í Hænuvík er lagður upp
í sinn hinsta leiðangur. Þjáningarn-
ar eru að baki. Við sjáum hann
fyrir okkur brosmildan og léttan í
spori leita á vit hins óþekkta, ódeig-
an og hressan í viðmóti sem fyrr.
Megi hin bjarta mynd af okkar
ágæta föður geymast í minningunni
um ókomin ár.
Systkinin frá Hænuvík
*
Sigtryggur Arna-
son - Minning
Mig langar til að minnast örfáum
orðum elsku afa míns, Sigtryggs
Árnasonar, sem nú hefur kvatt
þennan heim.
Afi var mér alltaf góður og í
hans návist leið mér vel. Hann var
heiðarlegur maður með skoðanir
sem áhugavert var að kynnast.
Heimili afa og ömmu í Keflavík var
þannig, að alltaf var gott að koma
þangað í heimsókn. Þar var gjarnan
mannmargt, enda fjölskyldan stór.
Nú, þegar afi er horfmn sjónum,
rifjast upp fyrir mér heimsóknirnar
til hans á lögreglustöðina, þar sem
hann vann. Virðing mín fyrir bún-
ingnum hans og gylltu stjörnunni
var takmarkalaus, jafnvel þo að ég
léti það eftir mér að máta stundum
jakkann hans þegar enginn sá til.
Litla afastelpan þurfti hins vegar
að príla upp á stól til þess að geta
hengt jakkann aftur upp. Það var
mesta basl, en þess virði fannst
mér þá.
Það er sárt að sjá á eftir afa, en
góðar minningar um hann mun ég
geyma í hjarta mínu. Þær getur
enginn tekið frá mér. Þessa góða
manns verður minnst með virðingu
og þakklæti.
Sigrún Björk Ingvadóttir
Móðir mín,
REGÍIMA SIGURLAUG METÚSALEMSDÓTTIR,
andaðist 12. september í elliheimilinu Grund.
Fyrir hönd aðstandenda.
Sigrún Jóhanna Metúsalems.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim fjölda, er sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður og afa,
EIÐS SVEINSSONAR
verkstjóra,
Nesvegi 41, Reykjavík.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Sæmundsdóttir,
Steindór Eiðsson,
Helga Eiðsdóttir, Einar Jóhannsson,
Sæmundur Eiðsson, Elva Björk Sigurðardóttir,
Katrin Eiðsdóttir
og barnabörn.
t
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför bróður okkar,
INGÓLFS JÓNSSONAR
bónda,
Nýlendi.
Fyrir hönd aðstandenda.
Systkin hins látna.
t
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og
vinarhug við andlát og útför móður okkar, tengdamóður, ömmu
og langömmu,
UNU M. HELGADÓTTUR
frá Steinum
í Vestmannaeyjum.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Sjúkrahúss Vestmannaeyja
og Hraunbúða fyrir góða umönnun.
Þórunn S. Ólafsdóttir,
Þorsteinn B. Sigurðsson,
Unnur K. Þórarinsdóttir,
Ólafur Þórarinsson,
Torfhildur Þórarinsdóttir,
Sigrún Þorsteinsdóttir,
og barnabörn.
Ingunn Sigurðardóttir,
Konráð Einarsson,
Kristin Jónsdóttir,
Kristján Gestsson