Morgunblaðið - 04.04.1991, Blaðsíða 48

48
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. APRÍL 1991
Minning:
Ólafur Frímann
Sigurðsson
Fæddur 23. mars 1903
Dáinn 28. mars 1991
Við lát mágs míns Ólafs Frí-
manns Sigurðssonar er mér bæði
ljúft og skylt að minnast hans að
nokkru að leiðarlokum.
Hann fæddist á Bræðraparti hér
á Akranesi 23. mars árið 1903,
fjórði í röð sex barna hjónanna
Guðrúnar Þórðardóttur og Sigurðar
Jóhannessonar, formanns, sem
seinna bjuggu á Sýruparti. Sigurður
var sonur Jóhannesar Bjarnasonar
bónda í Háuhjáleigu í Innri-Akra-
neshreppi og Ingiríðar Halldórs-
dóttur en Guðrún móðir Ólafs var
dóttir Þórðar Halldórssonar og
Margrétar Tómasdóttur Zoega.
Systkini Ólafs (í aldursröð) voru:
Jóhannes, skipstjóri á Auðnum,
kvæntur Guðmundu Sigurðardótt-
ur, Margrét, gift Daníel Péturs-
syni, kaupmanni, Þórður, skipstjóri,
kvæntur Önnu Ingvarsdóttur, en
yngri en Ólafur voru Júlía, gift
Þorvaldi Sigurðssyni, trésmið, og
»• Agnar Sigurðsson, skrifstofumað-
ur, sem var ókvæntur. Þau systkini
eru nú öll látin.
Eins og önnur börn á Akranesi
í þá daga ólst Ólafur upp í fjörunni
og kringum sjómennina. Þá stund-
aði hann aldrei sjómennsku, en
beitti í landi eins og aðrir drengir.
11 ára gamall fór hann til Sand-
gerðis um vortíma og var þar við
bát og beitti ásamt þremur öðrum
drengjum. Síðar lá leið hans aftur
til Sandgerðis, eða árið 1919, þegar
faðir minn Þórður Ásmundsson fór
þess á leit við Ólaf að hann kæmi
til þeirra Lofts Loftssonar og yrði
verslunarmaður hjá þeim, en í
Sandgerði höfðu þeir félagar Þórður
og Loftur rekið mikla útgerðarstöð
og verslun síðan árið 1913. Þegar
þetta var var Ólafur aðeins 16 ára
gamall. Þeir félagar Þórður og Loft-
ur höfðu mikla trú á Ólafi og starf-
aði hann hjá þeim í Sandgerði
næstu 5 árin, bæði við verslunar-
störf og verkstjórn. Þessi Sandgérð-
isár urðu Ólafi tíðræð síðar á
ævinni, og hafa þau vafalaust
þroskað hann mikið og haft mikil
áhrif á lífsskoðanir hans.
Á árunum 1923-25 stundaði
Ólafur nám við Verslunarskóla ís-
lands, en árið 1925 hefur hann störf
hjá Bjarna Ólafssyni & Co., fyrir-
tæki, sem þeir ráku í félagi Bjami,
Ólafur B. Björnsson og Níels Krist-
mannsson. 5 árum síðar hættu þeir
félagar rekstri nýlenduvöruverslun-
arinnar og keypti Ólafur verslunina
ásamt Joni, Hallgrímssyni frá
Bakkagerði. Skírðu þeir verslunina
Frón og ráku hana sameiginlega í
10 ár, lengst af í húsinu nr. 35 við
Vesturgötu á Akranesi.
Eftir að Ólafur hætti verslunar-
rekstrinum hóf hann aftur störf hjá
föður mínum og_ starfaði hann við
verslun Þórðar Ásmundssonar, út-
gerðarfyrirtækið Ásmund hf. og
•síðar hraðfrystihúsið Heimaskaga,
allar götur til ársins 1975. Vom
öll þau miklu störf sem hann hafði
á hendi, bæði sem bókari, gjaldkeri
og skrifstofustjóri, unnin af trú-
mennsku og dugnaði.
Ólafur var mikill áhugamaður
um íþróttir, sérstaklega knatt-
spyrnu, og spilaði hann með KA í
fjölda ára, oftast í stöðu miðfram-
herja. Hann var formaður Knatt-
spymufélags Akraness um 10 ára
skeið, varð síðar heiðursfélagi þess
félags og var sæmdur gullmerki í A.
Ólafur var söngmaður góður og
'söng með karlakórnum Svönum um
40 ára skeið. Þá var hann félagi í
Rotaryklúbbi Akraness, mætti helst
á hvern fund og leiddi oftast söng-
inn. Hann var reyndar mikill félags-
maður, lífsglaður og hafði mikla
ánægju af að fara á mannamót.
Ólafur var mikill kirkjunnar maður
og var safnaðarfulltrúi Akranes-
kirkju í mörg ár.
Þann 8. ágúst árið 1931 gekk
Ólafur að eiga elstu systur mína
Ólínu Ásu, sem nú lifir mann sinn.
Lolla og Óli eignuðust 7 börn, sem
eru: Þórður, sem lést 5 ára. Sigurð-
ur, framkvæmdastjóri Sjúkrahúss
Akraness, kvæntur Margréti Ár-
mannsdóttur, Ragnheiður, skrif-
stofumaður, gift Baldri Ólafssyni,
Þórður Helgi, starfsmaður Sem-
entsverksmiðju ríkisins, kvæntur
Sonju Hansen, Ásmundur, fram-
kvæmdastjóri Dvalarheimilisins
Höfða, kvæntur Jónínu Ingólfsdótt-
ur, Gunnar, aðalbókari Áburðar-
verksmiðjunnar, kvæntur Ragn-
heiði Jónasdóttur, og Ólafur Grét-
ar, umboðsmaður Sjóvá/Almennra,
kvæntur Dóru Guðmundsdóttur.
Afkomendur Ólafs og Ólínu eru nú
orðnir 37 talsins.
Ég vil að leiðarlokum þakka Ólafi
áralangt samstarf, vináttu og
tryggð, og sendi fjölskyldu hans
samúðarkveðjur.
Julíus Þórðarson
í dag kveðjum við góðan vin og
samferðamann, Ólaf Frímann Sig-
urðsson. Hann fæddist hér á Akra-
nesi 23. mars 1903 og var því rúm-
lega 88 ára, þegar hann lést á
Sjúkrahúsi Akraness 28. mars sl.
Ólafur lifði hér á Akranesi alla
ævi, lengst af á Vesturgötu 45, þar
sem hann, ásamt eftirlifandi konu
sinni Ólínu Þórðardóttur og fjöl-
skyldu, átti heima frá 1932.
Ólafur lauk prófi frá Verslunar-
skólanum 1925. Hann starfaði sem
skrifstofumaður hér á Akranesi hjá
Bjarna Ólafssyni & Co. frá 1925
til 1930. Kaupmaður 1930-40. Var
síðan bókari hjá fyrirtæki tengda-
föður síns, Þórðar Ásmundssonar,
og síðar Síldar- og fiskimjölsverk-
smiðju Akraness, en Þórður Ás-
mundsson hafði mikla drift hér í
útgerð og verslun um áratuga skeið.
Ólafur Frímann var sterkur per-
sónuleiki, sem setti svip á bæinn,
hvar sem hann fór. Hann var hress
og léttur á fæti og í lund, íþrótta-
maður á yngri ámm, stundaði
knattspyrnu í Knattspyrnufélagi
Akraness á fyrstu árum knatt-
spyrnu hér.
Ólafur var mikill starfsmaður á
erfiðum tíma, þegar þjóðin var að
vakna til meðvitundar um þá mögu-
leika, sem hún átti til lands og sjáv-
ar. Hann hreifst með þeim, sem
vildu „íslandi allt“ og fylgdi þeirri
lífsstefnu, ekki bara í orði heldur
með lífi sínu í leik og starfi. Hann
var alinn upp við kröpp kjör þeirra
tíma og vildi eiga þátt í störfum
með þeim, sem reyndu að bæta
skilyrði fyrir betra lífi. En ekkert
hafðist án fyrirhafnar og einstakl-
ingurinn varð að bijótast áfram við
aðstæður, sem reyndu á starfsþrek
og mannkosti, hvort sem það var
atvinnurekandinn eða verkamaður-
inn sem stóðu þar að verki. Ólafur
og hans kynslóð stóðust þessa raun.
Við, sem eftir lifum, njótum verka
þeirra.
Ólafur kvæntist 8. ágúst 1931
Ólínu Ásu Þórðardóttur, sem lifir
mann sinn. Þau eignuðust sjö börn.
Fyrsta barnið, Þórður, dó á 6. ári.
Fimm börn þeirra búa hér á Akra-
nesi og eitt í Reykjavík. Sigurður,
sjúkrahúsráðsmaður, kvæntur
Margréti Ánuannsdóttur. Ragn-
heiður, húsmóðir, gift Baldri Ólafs-
syni. Þórður, skrifstofumaður hjá
SR., kvæntur Sonju Hansen, Ás-
mundur, forstöðumaður Dvalar-
heimilisins Höfða, kvæntur Jónínu
Ingólfsdóttur, Gunnar, skrifstofu-
maður hjá Áburðarverksmiðjunni í
Gufunesi, kvamtur Ragnheiði Jón-
asdóttur og Ólafur Grétar, skrif-
stofumaður, kvæntur Dóru Guð-
mundsdóttur.
Ólafur starfaði mikið að félags-
málum hér á Akranesi. Var formað-
ur KA í 9 ár, spilaði knattspyrnu
með félaginu fyrstu árin, var heið-
ursfélagi þar. Hann var kirkjuræk-
inn trúmaður og safnaðarfulltrúi
um árabil. Hann hafði gaman af
söng og var góður söngmaður, var
í karlakórnum Svönum í um 50 ár,
í stjórn þar um árabil og hlaut gull-
merki kórsins. í Rotarýklúbbi Akra-,
ness um áratugaskeið og héiðursfé-
lagi þar, forseti þar 1968-69. Hann
var áhugamaður í stjórnmálum og
var um skeið i stjórn sjálfstæðis-
manna á Akranesi. Hvar sem hann
tók þátt í félagsstörfum, starfaði
hann af lífi og sál, ósérhlífinn og
góður félagi.
Þau Ólína og Ólafur hafa átt
heimili á Vesturgötu 45 í 69 ár,
þar sem Lolla hefur búið þeim og
börnum þeirra gott og fallegt heim-
ili. Við mestu umferðargötu gamla
bæjarins hefir hús þeirra staðið
opið öllum vinum og nágrönnum,
auk þeirra stóru fjölskyldu öll þessi
ár. Og þótt börnin hafi stofnað eig-
in heimili, hafa þau haldið hópinn
og komið „heim“ í morgunkaffi
þegar tími var til þess. Þetta er
góður og samstæður hópur og þar
er góður andi. Ólafur bóndi mátti
aldrei heyra ljótt orð og aldrei
hnjóðsyrði um nokkurn mann, í
mesta lagi svona létt grín um bestu
kunningjana. í stjórnmálaumræð-
um mátti ekki tala illa um andstæð-
inginn.
Við hjónin höfum átt því láni að
fagna að búa í nágrenni við þessa
góðu fjölskyldu í um 45 ár og höfum
stundum litið inn til Lollu og Óla
og höfum átt þar margar góðar
stundir. Við samferðamenn Ólafs
Frímanns Sigurðssonar 'eigum að-
eins góðar minningar um hann.
Hann var jákvæður og hress og
einlægur félagi. í Rotarýklúbbi
Akraness og karlakórnum Svönum
áttum við samleið í mörg ár. Okkur
sem lengst störfuðum með honum
þar hefur nú fækkað. Við minn-
umst nú þessa lífsglaða manns, þar
sem við ræddum málin í léttum
dúr, og þar sem hann söng með
okkur ættjarðarlögin fullum hálsi,
lögin sem voru uppáhaldslögin
hans.
Við hjónin og börn okkar erum
þakklát fyrir góða samfylgd á
langri lífsleið.
Kæra Ólína. Við vottum þér og
ijölskyldu þinni innilega samúð.
Hulda og Helgi
Mig langar hér í fáeinum orðum
að minnast Óla Frímanns. Hann
hefur verið hluti af lífí mínu frá
upphafi og nú er komið að kaflaskil-
um.
Fjölskyldur okkar hafa alla tið
verið mjög samrýndar vegna þess
að Lolla kona hans og mamma mín
eru systur, hafa alltaf búið í ná-
býli, auk þess sem starfsvettvangur
heimilisfeðranna var sá sami.
Til heimilis þeirra gat ég alltaf
leitað sem væri það mitt eigið og
ófáar eru ferðirnar sem farnar hafa
verið yfir veginn til Lollu og Óla.
Margar góðar minningar frá liðn-
um samvenistundum líða um hug-
ann og sérlega er mér minnisstæð
sumarleyfisferð, sem fjölskyldurnar
fóru saman rigningarsumarið mikla
1955. Ferðinni var heitið austur
fyrir Fjall, til Laugarvatns, en
vegna rigninganna var stefnan tek-
in þaðan norður um og austur á
Firði. Þá var ekið yfír Uxahryggi
þar sem engar ár voru brúaðar en
allar í miklum vexti svo ævintýri
líkast var að komast þar yfir og
gekk ekki þrautalaust. Og margar
voru spaugilegar uppákomurnar.
En yfir komumst við og gekk
ferðin vel eftir það og var hin
ánægjulegasta í alla staði. Oft
var hún rifjuð upp, ekki síst núna
seinni árin.
Núna þegar mér er hugsað til
Óla Frímanns kemur hann mér fyr-
ir sjónir sem maður sem bar mikla
reisn, fastur í forminu, glaðvær,
félagslyndur, söngvinn mjög og
hnyttinn í tilsvörum. Það var aldrei
lognmolla þar sem Óli Frímann
var, það sópaði að honum og hann
setti svo sannarlega svip á bæinn.
Ég hef það á tilfinningunni að
bæjarbragurinn á Akranesi hafi
orðið fátæklegri þegar hann hætti
að ganga þar um götur.
Ég vil fyrir hönd fjölskyldunnar
þakka honum samfylgdina með
okkur í leik og starfi, sorg og gleði.
Blessuð sé minning hans. Lollu
frænku votta ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Margrét Jónsdóttir
Nú er Ólafur Frímann, afi, dáinn
eftir langa sjúkrahúsvist, en hann
hafði dvalið á Sjúkrahúsi Akraness
um nokkurra mánaða skeið. Hann
hafði átt við sykursýki að stríða og
var orðinn máttfarinn af hennar
völdum. Annars var afi nokkuð
hraustur á ævi sinni þrátt fyrir
háan aldur. Afi, Ólafur Frímann
Sigurðsson, var búinn að vera
kvæntur ömmu, Ólínu Ásu Þórðar-
dóttur, í næstum 60 ár, en hún lif-
ir mann sinn. Þau eignuðust sjö
böm, Þórð, sem dó barnungur, Sig-
urð, föður undirritaðra, Ragnheiði,
Þórð Helga, Ásmund, Gunnar og
Ólaf Grétar. Þau eru Öll búsett á
Akranesi nema Gunnar, sem býr í
Reykjavík.
Mikil samheldni hefur verið innan
ijölskyldunnar og gladdi afa alla
tíð. Þegar við hittumst öll var yfir-
leitt sungið mikið en afi elskaði
söng og þá sérstaklega að stjórna
honum, það var hans líf og yndi,en
afi var mjög félagslyndur maður
og hafði gaman af að fara á manna-
mót, segja nokkur orð og taka lagið.
Heimili afa og ömmu stendur á
móti heimili okkar og var oft hlaup-
ið yfir götuna til þeirra og alltaf
hægt að leggja á borð fyrir einn
eða fleiri í viðbót og gátum við leit-
að til þeirra hvenær sem var og
báru þau mikla umhyggju fyrir
okkur systkinunum sem og barna-
börnunum öllum.
Afi var mikill kirkjunnar maður
og trúrækinn mjög og fór í kirkju
meðan hann gat.
Síðastliðin jól gat afí farið heim
til ömmu og var hann þakklátur
fyrir það, en hana Lollu sína vildi
hann alltaf hafa við hlið sér og var
mjög háður henni.
Við þökkum afa fyrir allan þann
kærleika sem hann gaf okkur og
biðjum Guð að styrkja ömmu.
Blessuð sé minning hans.
Ólafur Frímann, Margrét Sól-
veig, Emelía Petrea og Olína Ása
Kveðja frá Rótaryklúbbi
Akraness
Ólafur Fr. Sigurðsson var félagi
í Rótarýklúbbi Akraness í meir en
35 ár. Hin síðustu var hann heiðurs-
félagi klúbbsins og einn af þeim
fáu, sem þann sóma hefur hlotið í
þau 44 ár sem klúbburinn hefur
starfað. Allir voru saminála um að
heiðurssæti þetta hefði Ólafur skip-
að með sóma og verið vel að því
kominn.
Hann var rótarýfélagi af lífi og
sál. Uppfyllti allar skyldur sínar við
klúbbinn eins og best varð á kosið
allt frá því að hann gerðist þar fé-
lagi 1955 og þar til í byijun síðasta
árs að heilsu hans tók að hnigna.
Ólafur bar með sér öll einkenni hins
góða rótaiýfélaga og hafði mikla
ánægju af störfum sínum í klúbbn-
um. Virðing hans fyrir þeim lögum
og reglum, sem rótarýstarfið bygg-
ist á, var einlæg og traust, eins og
maðurinn sjálfur. Honum þótti vænt
um klúbbinn og bar virðingu fyrir
störfum hans. Hann var trúr vinur
félaga sinna og gagnkvæmt. Aldrei
lét hann neitt hindra störf sín í
klúbbnum. Árum saman var hann
með 100% mætingu og léku það
fáir eftir. Hann var allra manna
duglegstur að sækja fundi í öðrum
klúbbum og flytja kveðjur á milli
klúbba og rækta þannig félags-
starfið eins og best mátti verða.
Hann var ætíð reiðubúinn að vinna
sérhvert það starf sem honum var
falið og hafði gegnt öllum þeim
embættum sem fyrirfinnast í
klúbbnum. Um árabil var hann þar
forsöngvari, en söngur hefur jafnan
veriðæinn þátturinn í fundarstarf-
inu. Ólafur var þrautreyndur kórfé-
lagi og lét sig aldrei vanta á fundi
klúbbsins. Kunni urmul af ljóðum
og lögum. Var einnig þeirrar skoð-
unar
„að söngurinn göfgar
hann lyftir í ljóma
lýðanna kvíðandi þraut“.
Ólafur var einstaklega félags-
lyndur maður. Góðviljaður og
trygglyndur. Hann sá alltaf hinar
bjartari hliðar á tilverunni. Jafnan
í sólskinsskapi og sá fyrst og fremst
það góða í fari annarra. Hafði
skemmtilega frásagnargáfu og gott
minni til hins síðasta. Slíkur mann-
kostamaður hlaut því að verða önd-
vegis rótarýfélagi, traustur og heill,
sem skilur eftir sig hjá okkur félög-
um hans margþættar minningar um
fórnfúst og drengilegt starf, sem
ekki gleymist. Hann var vel að sér
í sögu rótarýhreyfingarinnar, átti
ríka þjónustulund og vildi veg henn-
ar sem mestan. Hann var umfram
allt jákvæður félagi, sem aldrei lét
á sér standa. Með slíkum er gott
að starfa.
Þegar leiðir skilja eftir langa
samfylgd hafa rótarýfélagar á Akr-
anesi margs að minnast. Þeir þakka
störfin hans og það fordæmi, sem
hann gaf öðrum félögum um lifandi
starf fyrir gott málefni og blessa
minningu hans. Jafnframt eru Ól-
ínu, heilladís hans á langri ævi,
sendar einlægar samúðarkveðjur,
ásamt hinum Stóra hópi vanda-
manna, sem nú kveður ástríkan og
umhyggjusaman heimilisföður.
F.h. Rótaryklúbbs Akraness,
Dan. Ágústínusson
Birting afmælis-
og minningargreina
Morgunblaðið tekur afmælis- og minningargreinar til birting-
ar endurgjaldslaust. Tekið er við greinum á ritstjórn blaðsins á
2. hæð í Aðalstræti 6, Reykjavík og á skrifstofu blaðsins í Hafn-
arstræti 85, Akureyri.
Athygli skal á því vakin, að greinar verða að berast með góðum
fyrirvara. Þannig verður grein, sem birtast á í miðvikudagsblaði að
berast síðdegis á mánudegi og hliðstætt er með greinar aðra daga.
í minningargreinum skal hinn látni ekki ávarpaður. Ekki eru tek-
in til birtingar frumoit ljóð um hinn látna. Leyfilegt er að birta til-
vitnanir í ljóð, tvö erindi, eftir þekkt skáld, og skal þá höfundar
getið. Sama gildir ef sálmur er birtur. Meginregla er sú, að minning-
argreinar birtist undir fullu nafni höfundar.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar
greinar um fólk sem er 70 ára eða eldra. Hins vegar eru birtar afmæl-
isfréttir með mynd í dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er á það lögð að handrit séu vel frá gengin, vélrituð
og með góðu línubili.