Morgunblaðið - 18.09.1991, Síða 33

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. SERTEMBER 1991
33
Sveinn Vilbergs-
son — Minning
Fæddur 7. raars 1920
Dáinn 9. september 1991
Þegar ég fékk upphringingu á
mánudaginn þá datt mér ekki í hug
að verið væri að tilkynna okkur að
Svenni tengdapabbi væri dáinn.
Dauðinn er alltaf svo fjarlægur,
sama hver er, en þegar hann kemur
að okkar dyrum þá bregður manni
við.
Sveinn var fæddur 7. mars 1920
á Eyrarbakka, sonur Ólafíu Ólafs-
dóttur, Helgasonar í Nýjabæ á Eyr-
arbakka og Vilbergs Jóhannssonar,
bifreiðastjóra og sjómanns í Haga
á Eyrarbakka. Sveinn ólst upp að
mestu leyti hjá Elínu Einarsdóttur
móðurömmu sinni og syni hennar
Gesti Ólafssyni. Ungur fór hann að
stunda sjóinn og fór hann þá fyrst
með föður sínum er hann var um
fermingu. Þaðan lá leiðin á hina
ýmsu mótorbáta og togara. Var
hans sjósókn aðallega frá Keflavík,
en þangað hafði hann flust því
móðir hans giftist þar ágætismanni
sem hét Guðmann Guðmundsson
frá Hörgsholti í Hrunamanna-
hreppi. Suður í Keflavík kynntist
hann fyrri konu sinni Dagbjörtu
Ólafsdóttur en hún var fædd 3.
apríl 1921 og lést 21. september
1984. Bjuggu þau allan sinn búskap
í Keflavík, fyrst í Lásabæ er var
við Tjarnargötu og síðan á Asa-
braut 15. Þau eignuðust 6 mann-
vænleg börn og eru þau öll á lífi.
Sveinn og Dagbjört slitu samvistir.
Böm þeirra eru: Ólafur Ingi, f.
1943, svæðanuddari, búsettur í
Reykjavík. Hann er kvæntur Minníu
ísleifsdóttur og eiga þau einn son,
ísleif. Ólafur átti dóttur fyrir er
heitir Dagbjört og á hún tvær dæt-
ur. Sigurbjörg Hlín, f. 1945, búsett
í Keflavík og starfar þar við heimil-
ishjálp og á hún þrjú börn, Elín-
rósu, Jóhann Svan og Lilju Tahiri.
Erling Rafn, f. 1947, kennari, bú-
settur í Heiðarskóla, Leirársveit.
Hann er kvæntur undirritaðri og
eigum við fjögur börn, Önnu
Björku, Sindra Má, Árna Frey og
Guðríði Sunnu. Guðbjörg Hrönn, f.
1951, búfræðingur að mennt, bú-
sett í Keflavík og á hún þijár dæt-
ur, Steinunni, Maríu Hlín og Unu
Þóru. Sóley Guðný, f. 1959, hús-
móðir í Noregi, gift Ole Snortheim
og eiga þau eina dóttur er heitir
Froja Elísa. Vilhjálmur Ásgrímur,
f. 1951, vélstjóri, búsettur í Kefla-
vík og á hann einn son, Fannar
Smára.
Sveinn átti níu hálfsystkini. Sam-
mæðra eru: Sigríður, Ólafía og Elín
Guðmannsdætur. Samfeðra eru:
Karen, Sigurður, Ólafur, Jóhann
Vilhjálmur, Ásta Þómnn og Sigríð-
ur Vilborg.
Þegar við áttum heima suður í
Sandgerði þá kom Svenni oft í
heimsókn til okkar. Krökkunum
þótti þessar heimsóknir svo
skemmtilegar því afi Svenni kom
alltaf með eitthvað góðgæti í poka
til að gefa þeim. Svenni sagði okk-
ur oft sögur frá því hann var ungur
á vertíðum og þá fengum við að
heyra ýmislegt sem yngra fólk hafði
aldrei heyrt um eins og vertíðarlífið
og annað slíkt.
Árið 1988 kvæntist hann seinni
konu sinni Þórunni Sigurlásdóttur
frá Lambhaga á Rangárvöllum.
Þegar við komum í heimsókn til
þeirra var alltaf tekið vel á móti
Sturla Sigfús-
son - Kveðjuorð
Fæddur 20. júní 1958
Dáinn 30. ágúst 1991
Stríðinu er lokið. Þó barist hafi
verið af ölllum mætti þá sigraði
maðurinn með ljáinn. Við verðum
að lúta vilja þess sem öllu ræður,
þó svo okkur kunni að finnast þetta
óréttlát úrslit.
Ég ætla að minnast Sturlu félaga
míns nokkrum orðum. Ég ætla ekki
að rekja ætt hans og uppruna. Það
gera mér fróðari menn. Ég kynntist
honum er við störfuðum saman hjá
Strætisvögnum Kópavogs 1987 og
höfum þekkst síðan. Hann var
ávallt léttur og skemmtilegur
vinnufélagi og geislaði af ánægju í
starfi sínu. Síðan hélt hann aftur
til sjós en hann var vélstjóri á fiski-
skipum. Leiðir okkar lágu saman
aftur nokkru síðar en þá hafði sjúk-
dómur sá er hann er nú fallinn fyr-
ir, komið upp og hann í meðferð á
Landspítalanum.
Ég fylgdist með allri hans miklu
baráttu við þennan vágest en alltaf
var hann bjartsýnn og trúði því að
hann myndi sigra. Það er búin að
vera mér mikil lífsreynsla að fylgj-
ast með allri hans baráttu. Oft
fannst mér mikið á hann iagt og
fannst á stundum að ekki væri
hægt að leggja svo mikið á einn
mann, en hann hafði óbilandi kjark
en þrekið minnkaði og örlög sín fær
enginn flúið þó hans góðu læknar,
svo og alit starfsfólk deildar 11E á
Landspítalanum gerðu allt sem í
mannlegu valdi stóð til að lækna
hann og hlúa sem best að honum
í veikindum hans.
Við Sturla ræddum oft mjög náið
saman, um hans veikindi o.fl. þar
sem ég þekkti margt af þessu af
eigin raun, þó svo ekki hafið verið
lagt eins mikið á mig og hann
mátti þola. Hann talaði af hrein-
skilni um þessi mál og ég tel það
hafa hjálpað mörgum af hans sam-
ferðafólki sem dvaldi á Landspítal-
anum, hann var ófeiminn og sagði
sína meiningu, stóð og féll með
henni.
Einn er sá þáttur í hans baráttu
sem ég verð að geta sérstaklega,
en það er ást og umhyggja Önnu
Soffíu, eiginkonu hans, sem var
alvegeinstök í hans veikindum. Hún
vakti má segja yfir velferð hans dag
sem nótt meðan á þessu stríði stóð,
ávallt reiðubúin að reyna að lina
þjáningar hans. Þetta var ekki síður
erfiður tími fyrir hana og börnin
þeirra en þó gat hann verið heima
hjá sér á milli þess sem hann lá
inni á Landspítalanum, en hann
sagði mér að það væri sér svo mik-
ils virði að geta það og það var
ekki síst Önnu Soffíu að þakka.
Það er erfitt að sjá félaga sinn
falla eftir slíka baráttu, en þetta
er staðreynd sem ekki verður
breytt. Ég votta Önnu Soffíu og
börnum hans, móður og öðrum að-
standendum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi minning um góð-
an dreng lifa með okkur.
Fari góður félagi í Guðs friði.
Eggert Garðarsson
Nú héðan á burt í friði ég fer
6 faðir, að vilja þínum
i hug er mér rótt og hjartað er
af harminum læknað sínum;
sem hést þú mér Drottinn, hægan blund
ég hlýt nú í dauða mínum.
(M. Luther - Helgi Hálfdánarson)
Nú þegar sumarið er á enda,
kveður okkur Sturla Sigfússon eftir
langa og stranga baráttu við krabb-
amein, aðeins þijátíu og þriggja ára
gamall. Þó að við vissum að hveiju
stefndi var okkur brugðið. Við erum
búin að fylgjast með þessari bar-
áttu frá upphafi og höfum dáðst
að dugnaði þeirra beggja, ekki síst
Önnu sem hefur barist ótrauð við
hlið eiginmanns síns og stutt hann
á allan hátt.
okkur, og var alltaf eins og hún
hefði þekkt okkur alla tíð. Þeirra
sambúð varð ekki löng en ég held
að Svenni hafi aldrei verið jafn
hamingjusamur og þann tíma sem
þau voru saman. Um síðustu ára-
mót ætluðu þau til Spánar en þá
veiktist Svenni og þurfti að leggjast
inná spítala, náði hann sér fljótt
eftir það og fóru þau eins og þau
höfðu ætlað sér í ferðalagið. Núna
í haust fóru þau aftur til Spánar
til að endurnýja krafta sína fyrir
veturinn. En enginn veit sína ævi
fyrr en öll er eins og sagt er því
hann varð bráðkvaddur þarna úti.
Ég og börnin viljum þakka
Svenna fyrir samfylgdina og við
hefðum viljað að sá tími er við deild-
um hér í þessu lífi væri lengri, en
við trúum því að það sé líf eftir
þetta, og erum þess fullviss að við
munum hittast aftur á öðrum stað,
á öðrum tíma.
Tóta mín, við sendum þér okkar
bestu kveðjur og megi Guð styrkja
þig á leið þinni áfram í gegnum lífið.
Þó ég sé-látinn harmið rnig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og ótta
ég er svo nærri að hvert eitt ykkar tár
snertir mig og kvelur;
Þó látinn mig haldið...
En þegar þið hlægið og syngið með glððum
hug,
sál mín lyftist upp í mót til ljóssins.
Verið glöð og þakklát fyrir allt er lífrð gefur,
og ég, þótt látinn sé, tek þátt í gleði ykkar.
(Höf. ók. i bókinni Neistar frá sömu sól.)
Bergþóra M. Jóhannsdóttir
í dag, miðvikudaginn 18. sept-
ember, verður Sveinn Vilbergsson,
sjómaður frá Keflavík, Stigahlíð 10,
Reykjavík, borinn til grafar frá
Bústaðakirkju.
Sveinn var fæddur 7. mars 1920
á Eyrarbakka, sonur Vilbergs Jó-
hannssonar frá Haga og Ólafíu
Ólafsdóttur frá Nýjabæ. Sveinn ólst
upp á Eyrarbakka hjá ömmu sinni
Það eru ekki nema þrjár vikur
síðan Sturla og Anna ætluðu að
koma norður með börnin þijú og
dvelja í sumarhúsi í Eyjafirði í viku.
Við sem búum á Akureyri vorum
farin að hlakka til að sjá þau. En
tveim dögum áður en þau ætluðu
að koma versnaði Sturlu það míkið
að þau urðu að hætta við og 30.
ágúst var Sturla allur. Við eigum
margar minningar um Sturlu. Hann
var kátur og hress, reyndar galgopi
hinn mesti. Oft og tíðum gerði hann
góðlátlegt grín að sjálfum sér og
öðrum. Hann hafði ákveðnar skoð-
anir á flestum hlutum, hvort sem
rætt var um „pólitík“ eða heimsmál-
in yfirleitt. Hann hafði mikinn
áhuga á músík og eyddi ófáum
stundum í að hlusta á músík og
ræða um hana.
Áður en hann veiktist var hann
á bát sem stoppaði oft héma á
Akureyri. Þá gaf hann sér alltaf
tíma til að koma í heimsókn, fá sér
kaffí og spjalla. Það voru oft mjög
fjörugar umræður.
Við viljum með þessum fátæk-
legu orðum kveðja góðan dreng og
votta Önnu, börnunum og fjölskyldu
hans okkar dýpstu samúð. Megi
Guð styrkja þau á þessari stundu.
Hjördís, Hallur og börn,
Sigurður Helgi.
Elínu Einarsdóttur og með Gesti
móðurbróður sínum. Skólagangan
varð ekki löng fremur en þá var
títtrÞegar á unglingsárum fór hann
á sjóinn með föður sínum.
Þáttaskil verða hjá Sveini, þegar
hann flytur alfarinn til Keflavíkur
skömmu fyrir 1940, en móðir hans
átti þá heima í Keflavík ásamt eig-
inmanni sínum, Guðmanni Guð-
mundssyni frá Hörgsholti í Hruna-
mannahreppi.
Um þetta leyti var Keflavík ört
vaxandi útgerðarstaður og fram-
farahugur í mönnum. Fólk hafði
verið að flytja þangað búferlum og
þá ekki síst af Suðurlandi. Þótt
aðstaða til útgerðar væri óhagstæð
vegna hafnaraðstöðu var sjórinn
fast sóttur. Það var nefnilega til-
tölulega stutt á gjöful fískimið. Lífs-
björgina í sjónum varð að sækja,
þegar hún gafst.
Sjómennska varð ævistarf Sveins
og það alltaf fram á síðastliðið ár.
Vélstjóraréttinda hafði hann aflað
sér. Sveinn var verkfær í besta lagi,
snarráður og fumlaus, allt lék í
höndum hans. Hann var því eftir-
sóttur í skiprúm. Sjálfur gerði hann
út báta um hríð frá Keflavík.
Árið 1945 kvæntist Sveinn Dag-
björtu Ólafsdóttur frá Eyrarbakka.
Þau eignuðust 6 börn, sem öll eru
á lífi: Ölaf Inga, Sigurbjörgu Hlín,
Erling Rafn, Guðbjörg Hrönn, Sól-
eyju Guðnýju og Vilhjálm Ásgrím.
Þau Sveinn og Dagbjört skildu.
Dagbjört lést árið 1984.
Árið 1988 kvæntist Sveinn öðru
sinni, Þórunni Sigurlásdóttur, ætt-
aðri frá Lambhaga á Rangárvöllum.
Þótt þau fengju ekki notið langra
samvista þá veit ég að hann stéig
þar hamingjuspor og að hann mat
Þórunni mikils. Aðdáunarvert var
að fylgjast með því hvað hann sýndi
henni mikla ástúð og umhyggju í
erfiðum veikindum hennar.
Ég hygg að Sveinn hafi verið
nokkuð dulur að eðlisfari, nánast
hlédrægur á stundum. Skaplaus var
hann engan veginn. Bjartur og heið-
ur svipur hans og hýrt bros bar
vott um ljúfmennsku, sem aflaði
honum margra vina.
Góður drengur er genginn. Við
þökkum samleiðina og árnum hon-
um fararheilla. Söknuður hans nán-
ustu er mikill. Þeim er vottuð inni-
leg samúð.
Blessuð sé minning Sveins Vil-
bergssonar.
Vilhjálmur Þórhallsson
Kynni mín af Sveini Vilbergssyni
hófust fyrir um fjórum árum, þegar
móðir mín, Þórunn Sigurláksdóttir,
kynnti hann fyrir mér sem tilvon-
andi eiginmann sinn. Höfðu þau
kynnst á ferðalagi erlendis og var
þeim er til þekktu það ljóst að þau
áttu afar vel saman.
Svenni, eins og flestir kölluðu
hann, var sú manngerð sem átti
auðvelt með að láta fólki líða vel
hjá sér strax við fyrstu kynni, því
hann var bæði opinn í viðmóti og
ræðinn um flesta þá hluti sem efst
voru á baugi hvetju sinni.
Svenni varði stærstum hluta
ævinnar sem sjómaður og var hann
alltaf sannur sínu lífsstarfi. Jafnvel
þó hann hafi verið hættur til sjós
í bili, þá fylgdist hann alltaf með
öllu sem var að gerast á þeim vett-
vangi því hann ætlaði sér að fara
aftur á sjóinn síðar.
Öllum er ljóst, að kallið kemur
hjá öllum sem í þessum heimi lifa
og sumir sjá tíma sinn jafnvel fyr-
ir, en þegar einhver er kallaður
héðan án alls fyrirvara, þá fallast
okkur jafnan hendur, því við eigum
ekki svar við, hvers vegna.
Mér er sérstakt þakklæti í huga,
fyrir þá tryggð og hjálpsemi, sem
Svenni sýndi móður minni þann
stutta tíma sem þau nutu samvista.
Bömunum, barnabömum, systk-
inum og öðrum aðstandendum flyt
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Megi kæri Svenni hvfla í friði.
Vatn, sem rennur
um rauðanótt
út í hyldjúpt haf.
í dul þína risti
mín dökkbrýnda gleði
sinn ókunna upphafsstaf.
Og sorg min glitraði
á grunnsævi þínu
eins og gult raf.
(Steinn Steinarr)
Þór Ostensen
Ingibjörg Stefáns-
dóttir - Minning
Fædd 4. janúar 1914
Dáin 10. september 1991
Hún amma mín dó aðfaranótt
10. september og langar mig til að
minnast hennar með nokkrum lín-
um.
Amma, Ingibjörg Stefánsdóttir,
var fædd 4. janúar 1914 að Arn-
ardrangi í Langbroti, dóttir hjón-
anna Stefáns Þorlákssonar og
Margrétar Davíðsdóttur og ólst þar
upp önnur í röð sjö systkina og eins
uppeldisbróður.
Amma kynntist afa, Þorláki Sig-
uijónssyni frá Hofi í Öræfum, og
giftust þau árið 1942. Þau eignuð-
ust þijú börn, Snorra, Margréti Sig-
ríði og Sigurdísi.
Afl og amma bjuggu að Eystri-
Tungu í Landbroti til ársins 1960.
Þau fluttu til Reykjavíkur árið
1967, en árið 1976 andaðist elsku-
legi afi minn á heimili sínu á Hverf-
isgötunni.
Amma bjó sín síðustu ár á dvalar-
heimilinu á Kirkjubæjarklaustri og
vildi hún hvergi annars staðar vera.
Þar átti hún sína vini og oft var
glatt á hjalla við spilamennskuna
að Heiðarbæ og tók amma þátt í
því þegar heilsan leyfði.
I sumar sem leið kom amma til
Reykjavíkur, en ekki datt mér í hug
að það yrði hennar síðasta ferð til
okkar í Æsufellið.
Amma náði aldrei góðri heilsu
en hún andaðist á sjúkrahúsinu á
Selfossi.
Ég þakka henni fyrir þær yndis-
legu samverustundir sem ég átti
með henni og bið Guð almáttugan
að varðveita hana.
Ingibjörg Þóra