Morgunblaðið - 22.09.1991, Blaðsíða 10

10 G
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 22. SEPTEMBER 1991
Morgunblaðið/Þorkell Þorkelsson
í HÖFÐI MÉR
eftir Kristínu Marju Baldursdóttur
SVIPBRIGÐI söngvaranna endurspeglast í andliti hljómsveitarstjór-
ans, sem verður ýmist djöfullegt eða blítt sem á erkiengli, allt eft-
ir því hvort hann hefur náð hinni einu sönnu tilfinningu frá flytjend-
um eða ekki. Sennilega er ekkert andlit eins athyglisvert í heimin-
um og andlit hljómsveitarsfjórans sem stendur í gryfjunni. En það
sjá áhorfendur því miður aldrei. Robin Stapleton hljómsveitarstjóri
gæti hrifið heilan her með svipbrigðum sínum, en hann er nú kom-
inn hingað enn á ný, í þetta sinn til að stjórna Töfraflautunni eftir
Mozart, sem frumsýnd verður í íslensku óperunni 30. september nk.
eir sem koma hingað
einu sinni virðast
alltaf koma aftur,“
segir hann, þegar
ég spyr hvemig á
því standi að hann,
eftirsóttur hljóm-
sveitarstjórinn,
leggi iðulega leið
sína til íslands.
Robin Stapleton kom hingað
fyrst árið 1981 og stjómaði hátíð-
artónleikum sem vom annað verk-
efni íslensku ópemnnar og ári síð-
ar stjórnaði hann Sígaunabarónin-
um. Síðan stjórnaði hann Aidu
árið 1987 og Tosca 1989. Hann
hefur auk þess oft stjórnað Sinfó-
níuhljómsveit íslands.
„Andrúmsloftið er alveg sérs-
takt héma,“ segir hann. „Rólegt,
borið saman við erlend ópemhús,
og svo em vinnuskilyrði góð. Önn-
ur ástæðan fyrir því að ég er héma
er sú að mér var boðið að stjóma
Töfraflautunni, og þar sem ég er
nú oftast beðinn um að stjóma
ópemm eftir Verdi og Puccini
fannst mér þetta boð ákaflega
freistandi. Veit að það eykur
reynslu mína og orðstír.
Að vinna hér í óperunni er eins
og að vinna hjá litlu fyrirtæki þar
sem allir þekkjast. í erlendum
óperuhúsum koma menn hvað-
anæva að, en hér vinna nær ein-
göngu íslendingar. Og þeir em
allir vinir. Það er mjög gott fyrir
mig sem stjórnanda því þá vinna
þeir sem einn hópur, em ekki með
neina sérþarfir, ólíkt því sem ger-
ist erlendis þar sem oft verða inn-
byrðis árekstrar sem hafa áhrif á
sýninguna."
— Er ekki erfítt að koma úr
erlendum glæsisölum inn í litla
húsið okkar hér?
„Nei það hefur sína kosti að sjá
ópemna frá öllum hliðum, það er
svo margt sem fylgir einni ópem,
Ijósin, búningamir, tæknilegu atr-
iðin, og hér vita allir hvað hinn er
að gera. Ég þekki Kristínu sýning-
arstjóra, Jóa og Þorleif og alla
hina, og við vinnum eins og einn
maður að þvi að skapa þá erfið-
ustu list sem nokkm sinni hefur
verið fundin upp.
Hér era hvergi hindranir, þú
sérð, við sitjum héma við hliðina
á saumakonunum."
Píanóleikari
Við sitjum í næsta herbergi við
saumastofuna uppi á háalofti í ís-
lensku ópemnni og heymm mas
og hlátra saumakvennanna sem
em að leggja síðustu hönd á bún-
inga fyrir Töfraflautuna.
Maður er
vanur að
horfa alltaf á
bakið á stjórn-
endum og því
er ákaflega
gaman að sjá
framan í Rob-
in Stapleton
og heyra
skoðanir hans.
Andlit hans er
svipbrigð-
aríkt, röddin
sterk og örlítið
rám og skapið auðvitað breskt.
Þessi létti húmor og eilífa hóg-
værð, en samt er eins og æfinga-
herbergið sem við sitjum í sé ekki
nógu stórt fyrir manninn.
Robin Stapleton er yngsti hljóm-
sveitarstjóri sem Covent Garden í
Lundúnum hefur átt, var aðeins
21 árs þegar hann hóf feril sinn.
í Covent Garden hefur hann stjóm-
að fjölda óperusýninga og unnið
með stórstjömum á borð við Pavar-
otti, Domingo, Carreras, Caballe
og Kabaivanska, svo að nokkur
nöfn séu nefnd. Hann hefur einnig
stjórnað í ópemm í Skotlandi, á
írlandi, og út um víða veröld, með-
al annars í Bandaríkjunum, Japan,
Þýskalandi, Spáni, Finnlandi og
Iran.
Robin var ellefu ára gamall þeg-
ar hann hóf tónlistamám sitt við
Royal College of Music in London
og eftir að hann brautskráðist það-
an hóf hann nám við London Op-
era Centre. í bæði skiptin fékk
hann námsstyrk sem aðeins hinir
bestu nemendur hljóta.
Ég spyr hann hvort það hafí
verið hans eigin ósk eða foreldra
hans að nema tónlist, og hann seg-
ir að það hafi eiginlega verið hvort-
tveggja. „Ég byijaði að leika á
píanó þegar ég var fímm ára gam-
all og það var eiginlega fyrir slysni.
Heima var ekkert píanó, það var
hjá bróður mínum sem er mun eldri
en ég. En ég var farinn að spila
lög eftir nokkra daga svo að móð-
ir mín áleit að best væri að ég
fengi kennslu. Og ég verð að segja
að hún hvatti mig óspart öll árin
sem ég var að læra.“
— Mannstu hvaða tónlist þér
geðjaðist best að í þá daga?
„Ah,“ segir hann og það rymur
í honum: „Chop-
in. Mér líkaði
rómantísk mús-
ik. Fannst leiðin-
legt að spila
Bach og Mozart
í þá daga. Svo
var ég hrifinn af
popmúsik. Lék
eftir eyranu öll
lögin í útvarp-
inu.
Ég er ekkert
hrifinn af pop-
músik Iengur,
hún er of hávaðasöm. Mér finnst
að tónlist eigi að kalla fram hlýju
og ákveðið andrúmsloft, rómantík
eða hvað sem þú vilt kalla það.
Ég er líka hrifínn af tónlist íjórða
og fímmta áratugarins. Leikna af
stómm hljómsveitum. Og söngleik-
ir frá þessum tíma hrífa mig. En
popmúsik, nei. Ætli maður sé að
verða gamall?“ segir hann og horf-
ir á mig stómm augum.
Robin Stapleton hljómsveitarstjóra
dreymir um f ullkomnun í tónlistinni,
leitar enn aó uppóhalds óperunni
sinni, elskar bíla og líkar vel að vinna
í íslensku óperunni þar sem bann
stjórnar nú Töfraflautunni.