Morgunblaðið - 20.11.1991, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 20. NOVEMBER 1991
31
Minning:
Brynjólfur Lárusson
Það var yndislegur dagur sem
rann upp 9. nóvember síðastliðinn,
blankalogn, snjór á jörðu, himinninn
heiðskír og tær. Þetta var dagurinn
þegar Binni frændi var kvaddur.
Kirkjan á Bolungarvík var troðfull,
flestir Bolvíkingar mættir ásamt
okkur hinum sem komum að sunn-
an. Eftir minningarathöfnina var
farið út á sjó, veðrið var farið að
æsa sig og báturinn valt aðeins, við
sigldum þangað sem Binni fórst á
Sómabátnum Sunnu og köstuðum
blómum út á hafið, þessi athöfn var
eins og lítið ævintýri.
Binni var móðurbróðir minn og
giftur Huldu Margréti Þorkelsdótt-
ur eða Huldu Möggu eins og hún
er kölluð fyrir vestan.
Ég gleymi því aldrei þegar Hulda
Magga og Binni byijuðu saman,
hún var 15 ára en Binni 19 ára,
ég var svo yfir mig hneyksluð, af
því að mér fannst Binni vera orðinn
stór maður en Hulda Magga bara
smástelpa eins og ég, því við erum
jafnaldra. Nú þegar Hulda Magga
er orðin ekkja aðeins 34 ára gömul
þá dáist ég að hve dugleg hún er.
Það var ekkert mál hjá henni að
hýsa okkur öll sem komum að sunn-
an, hún huggaði okkur og sagði
sögur og brandara af Binna, svo
Fæddur 2. ágúst 1959
Dáinn 28. október 1991
Það er erfitt að sætta sig við
leikslok þegar náinn vinur fellur
frá. Þetta upplifði ég þegar fréttir
bárust um að Mímir RE 3 hafi far-
ið niður í Hornafjarðarósi. Með
óþyrmilegum hætti var minnt á
hversu lítils megnug við oft erum.
Fyrstu viðbrögð voru reiði og
beiskja. En um leið sóttu að minn-
ingar um skemmtilegar og ógleym-
anlegar stundir með Þórði og
Beggý. Upp í hugann komu minn-
ingar frá skólaárunum, úr ferðalög-
um innanlands og erlendis og frá
ljúfum stundum heima. Það er sér-
staklega erfitt að sætta sig við þetta
ótímabæra kall þar sem Þórður
hafði mikið til að lifa fyrir.
Þórður fór ekki troðnar slóðir.
Það undruðu sig margir á því að
hann skyldi velja sjómennsku sem
lífsstarf. Hann var góður námsmað-
ur og að loknu stúdentsprófi stóðu
honum allar dyr opnar. Þá lá bein-
ast við að hann færi í háskólanám,
enda hafði hann áhuga á mörgum
fræðigreinum. Hann vissi að hann
gat lagt fyrir sig hvaða fag sem
var og staðið sig með prýði. En í
stað þess að fara í háskóla lá leiðin
í Stýrimannaskólann þar sem hann
lauk prófi með hæstu einkunn í nær
öllum fögum.
I stöðu skipstjóra á skólaskipinu
Mími sameinaði Þórður mörg
áhugamál. Fyrir sex árum var hann
valinn í þetta starf úr röðum
reyndra umsækjenda. Hann hreppti
hnossið og á daginn kom að óvana-
legur bakgrunnur Þórðar gerði
hann sérstaklega hæfan í starfið.
Hann bjó yfir mikilli reynslu á sjó,
var vel lesinn og hafði þægilega
framkomu.
Honum farnaðist veí í starfi, enda
má segja að leiðsögn hafi verið
honum í blóð borin. Af og til mátti
lesa lofgreinar í blöðum frá frétta-
riturum úti á landi um komu Mím-
is. Þessar frásagnir fylltu félaga
lians stolti.
Mér varð ekki ljóst að Þórður
hafði valið sjómennsku sem lífsstarf
fyrr en mörgum árum eftir að hann
lauk Stýrimannaskólanum. Sjó-
mennska var ekki millibilsástand
hjá honum. Ég hélt að hann myndi
leggja fyrir sig jarðfræði, því hann
hafði sérstakt dálæti á þeim fræð-
um. En mér skildist að lokum að
jarðfræðin skipaði ekki fyrsta sæti
það var mikið meira hlegið en grát-
ið.
Binni var mikill músíkmaður,
hann spilaði á gítar og söng, það
var ekki ósjaldan, þegar við vorum
yngri að við rauluðum saman. Að-
eins 16 ára gamall samdi hann lag-
ið Biðin og gerði einnig textann,
þetta lag er eitt fallegasta lag sem
ég hef heyrt. Það er einkennilegt
að þetta lag er eins og samið fyrir
Huldu Möggu nú í dag.
Lagið var spilað af segulbandi
við minningarathöfniria og var það
Binni sjálfur sem spilaði og söng.
Það mátti heyra saumnál detta, slík
var þögnin. Tilfinningarnar voru
ólýsanlegar, ég held að á þeirri
stundu hafi flestir komist eins ná-
lægt himnaríki og hægt er í lifanda
lífi.
Bolvíkingar hafa mátt þola mikið
mannfall síðustu árin. Aðdáunar-
vert er hvað fólkið er með hlý og
stór hjörtu og lætur ekkert buga
sig. Samheldni fjölskyldna og vina
er mikil og getum við lært mikið
af þeim. Allt of oft er hraðinn það
mikill í daglegu lífi að tíminn fyrir
fjölskyldu og vini er allt of lítill.
Við vitum aldrei hver er næstur.
Söknuður fyllir hugann nú að
leiðarlokum og ég spyr mig hvað
hjá honum.
Þórður gerði sér grein fyrir hvaða
hættur fylgja störfum sjómanna.
Hann var varkár og lét öryggismál
sjómanna sig mikiu varða. Það var
ekki hans stíil að fara ógætilega.
En þrátt fyrir það komu örlögin
honum að óvörum.
Þótt erfitt sé að horfa á eftir
góðum vini, þá er það mikils virði
að það hafi verið snarræði Þórðar
að þakka að drengirnir um borð
komust af. Rétt áður en brotið reið
yfir hljóp Þórður út til að loka stýr-
ishúsinu. í þann mund braut aldan
á bátnum, hurðin lokaðist og hann
náði ekki að komast inn aftur. Ég
veit að Þórður hefði aldrei borið
þess bætur ef hann hefði komist
af en ekki drengirnir.
Sú hugsun hefur oft komið upp
í huga mér eftir slysið að Þórður
hafi notað vel þann stutta tíma sem
honum gafst til að rækta fjölskyld-
una. Það var áberandi í fari hans
að návist fjölskyldunnar var honum
mikilvæg. Einkar náið var samband
feðganna, Þórðar og Hafþórs, enda
gerðu þeir margt saman. Þær voru
ófáar ferðirnar um hálendið sem
þeir nafnarnir fóru saman, annað-
hvort tveir eða öll fjölskyldan.
Vegna þess hve mikla rækt Þórð-
ur lagði við fjölskylduna er áfallið
enn meira, söknuðurinn sárari og
sorgin dýpri. En það verður að nota
tímann vel _ þegar knappt er
skammtað. Ég veit að það sem
Þórði tókst að miðla á meðan hann
lifði mun verða fjölskyldunni styrk-
ur í framtíðinni. Seint mun sá
gleymast er mikið gefur.
Beggý, Hafþór Örn og Heiðrún
Rós, við vottum ykkur okkar inni-
legustu samúð og óskum þess að
Guð gefi ykkur styrk í framtíðinni.
Eiríkur Hilmarsson
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að það,
sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru
hans, eins og fjallgöngumaður sér
fjallið best af sléttunni.” (Úr Spá-
manninum.)
I októberlok bárust mér þau voð-
atíðindi að skólabáturinn Mímir
hafi farist við Hornafjarðarós.
Þræðir sorgar og gleði fléttuðust
saman í þessu hörmulega slysi, því
fimm af sjö lifðu af þessar hremm-
ingar. Áhöfn bátsins, vinur minn
Þórður Orn Karlsson skipstjóri og
læri ég af þessari reynslu og fæ
mörg svöi’. Ég veit að Binna líður
vel þar sem hann er nú umvafinn
fjölskyldu og vinum. Við eigum eft-
ir að eiga samleið einhvern tímann,
einhvers staðar.
Bið ég algóðan guð að blessa
minningu Binna og veita fjölskyldu
hans og ástvinum huggun og styrk.
Þó ég sé látinn, hannið mig ekki með tár-
um, hugsið ekki um dauðann með harmi
og ótta. Ég er svo nærri, að hvert eitt ykk-
ar tár snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið. En þegar þið hlæið og syngið
með glöðum hug, sál mín lyftist upp í mót
til ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir allt
sem lífið gefur, og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Höf. ókunnur)
Anna Lea Björnsdóttir
„Hér sit ég ein við sjóinn
og hugsa út til þín ...
... en tíminn leið og þú komst ei
ég bíð þín alltaf ein ...”
Þetta er hluti úr texta Binna,
eins og við alltaf köiluðum hann,
við undurfallegt lag hans sjálfs.
Mörg ár eru liðin síðan þetta var
samið. Við kynntumst Binna fyrst
þegar hann kom ungur ásamt vini
sínum til heimabyggðar okkar Bol-
ungarvíkur, að vinna í fiski. Það
vakti alltaf athygli þegar nýtt fólk
kom á vertíð og þannig var það
einnig með Binna. Ekki fyrir það
að svo mikið færi fyrir honum, held-
Bjarni Jóhannsson vélstjóri urðu að
lúta í lægra haldi fyrir móður nátt-
úru, sem ekki fer í manngreinarálit
á stundum sem þessum.
Leiðir okkar Þórðar lágu saman
í skólagöngu okkar suður með sjó,
þar sem stór og skemmtilegur vina-
hópur sameinaðist í heimspekileg-
um umræðum og fjallaferðum inn
á milli. Áður hafði verið höggvið
skarð í þennan hóp með hliðstæðum
hætti, er vinur okkar Stefán Þór
Hafsteinsson, sem mig langar að
minnast hér, fórst í Þingvallavatni
fyrir fáum árum.
I myndasafni hugans eru margar
myndir sem tengjast Þórði og sam-
verustundum okkar, flestar eru af
ferðalögum, bæði með fjölskyldum
okkar og án. Farnar voru ferðir á
skíði, til veiða, eða náttúruskoðun
upp um fjöll og firnindi, en Þórður
var einlægur unnandi íslenskrar
náttúru.
Ekki ætla ég að tíunda hæfileika
og mannkosti Þórðar, af þeim var
gnægð, en í svartnætt.i sorgar og
saknaðar skín ljós, ljós sem er minn-
ing um' góðan dreng. 1 tímanna rás
mun þetta ljós sigra myrkrið, og
ýta því út í horn og eftir sitja dýr-
mætar minningar sem enginn getur
né vill gleyma.
Elsku Beggý, Hafþór og Heiðrún,
sem og aðrii’ ættingjar, við Bára
vottum ykkur okkar dýpstu samúð,
megi allir mögulegir kraftar sam-
einast í því að veita ykkur styrk
og stoð á þessum sorgar- og sakn-
aðarstundum.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guð sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Bára og Tóti
ur spurðist það fljótt út að hann
væri liðtækur á gítar. Binni var þó
lítið fyrir að vekja á sér athygli og
átti í fyrstu erfitt með að koma
fram fyrir almenning. En ekki leið
á löngu áður en stofnuð var hljóm-
sveitin Mímósa, af þeim Binna, Jón-
mundi Kjartanssyni, Pálmá Gests-
syni og Hrólla. Vegna snöggra,
tímabundinna veikinda Hrólla, hljóp
Sossa í skarð hans um tíma, en
síðan spiluðu þau öll saman og hélt
hljómsveitin úti í rúmlega tvö ár.
Það var einstaklega skemmtilegur
tími þar sem ekki einungis var spil-
að saman heldur einnig ófáum
kvöldum og nóttum eytt í stofunum
litlu á bökkunum, ýmist hjá Jomma
og Stínu eða Binna og Huldu, sem
þá þegar hafði hreiðrað um sig í
lífi Binna, — þar voru framtíðar-
draumarnir ræddir og auðvitað við-
burðir líðandi stundar.
Binni var einstaklega ljúfur
drengur og þægilegt að vera í ná-
vist hans. Hann átti auðvelt með
að vinna með öðrum, þó í raun og
veru væri alltaf sjálfum sér nógur,
.enda er það víst þannig með þá sem
auðveldlega geta verið einir, — eru
sáttir við sjálfa sig, að þeir eiga í
engum vandræðum með umgengni
við aðra.
Allt frá því við kynntumst var
Binni að dunda við laga- og texta-
19. nóvember var jarðsunginn
frændi minn frá Bolungarvík sem
lést á svo hörmulegan hátt í bíl-
slysi þann 2. nóvember sl. Ágúst
þekkti ég best þegar við lékum
okkur sem börn í húsi afa og ömmu
á Suðureyri. Hann var fullur af lífs-
gleði og ánægju. Aldrei leið sá dag-
ur að Ágúst fyndi ekki upp á ein-
hveiju nýju sem kom honum og
öðrum til að brosa. Þegar von var
á strákunum þeirra Önnu og Mark-
úsar í bæinn lá mikil eftirvænting
í lofti því alltaf mátti gera ráð fyr-
ir miklu fjöri þegar þeir voru saman
komnir.
I mínum huga lifir myndin af
Ágúst sem lítlum strák með breiða
brosið og glettnisglampa í augun-
um. Það er erfitt að sætta sig við
slíkan missi þegar svo ungum
manni er svipt á brott fyrirvara-
laust. Spurningar vakna sem aldrei
verður svarað og eftir stendur tóm
sem aldrei verður hægt að fylla.
Anna, Markús, Guðmundur Jón og
Katrín; það er stórt skarð höggvið
í fjölskylduna sem ekki verður upp-
fyllt. Eg sendi ykkur öllum iriínar
smíðar. Sjórinn og sjómannslífið
voru honum og ærið yrkisefni. Hann
var viðkvæmur í nálægð sinni við
tónlistina og umgekkst hana ein-
hvern veginn alltaf af varfærni. Lög
hans eru yfirleitt einföld með falleg-
um melódíum, og full einlægni. Það
er í dag mikill fjársjóður að eiga
nokkur þessara laga hljóðrituð, en
fyrir tveimur árum gaf hann ásamt
vini sínum Jónmundi út hljómplötu
með tónsmíðum þeirra beggja.
Binni hafði í gegnum tíðina stundað
sjóinn af og til og nýlega eignaðist
hann sinn eigin bát.
Þó var hann einhvern veginn
aldrei alvöru sjómaður, heldur
miklu fremur maður með eðli lista-
mannsins sem stundaði sjóinn sem
áhugamál, enda fór hann aldrei sjó-
ferð án þess að hafa gítarinn með.
Fyrir tveimur árum lágu leiðir
Binna og Sossu aftur saman í spila-
mennskunni, þegar hún flutti tíma-
bundið á heimaslóðir. Þann vetur
héldu þau úti lítilli danshljómsveit
ásamt Magnúsi Hávarðarsyni. Það
var vetur snjóa og ófærðar eins og
þeir gerast verstir í Bolungarvík.
Sossa vænti þá litla sonar síns og
var Binni óþreytandi við að sækja,
keyra heim, bera hljóðfæri ... allt
til að veija litla ófædda lífið.
Elsku, elsku Hulda Magga, Keli
og fjölskyldur ykkar Binna. Binni
sagði líka í textanum sínum um
sjómannskonuna sem beið:
... En lifið samt í voninni
bíð þess þú birtist mér...
Lifið í voninni um bjarta framtíð
og Binni mun birtast ykkur í fögrum
minningum og síðast en ekki síst í
tónlistinni sem lifir hann.
Elskulegu Bolvíkingar. Tími erf-
iðleika sorgar og missis hefur hald-
ið okkur í heljargreipum síðustu
daga og mánuði. Búseta og sambúð
við sjóinn er ekki alltaf auðveld þar
sem hann tekur jafnt og hann gef-
ur. Missið þó aldrei sjónar á von
um bjartari tíma, standið hver við
bak annars. I því liggur styrkurinn
að búa í svo litlu samfélagi sem
Bolungarvík er. Megi algóður guð
styrkja ykkur sem nú syrgið ástina
ykkar, og gefa ykkur kraft til að
höndla daglegt líf að nýju.
Sossa, Hrólli og fjölskyldur.
innilegustu samúðarkveðjur og
vona að ykkur hlotnist nægur kraft-
ur til að takast á við lífið með þenn-
an harm að baki.
Elín Lára Jónsdóttir
Spádómarnir rætast
Þórður Orn Kárlsson,
Keflavík — Minning
*
Agúst Helgi Mark-
ússon — Minning