Morgunblaðið - 12.12.1991, Blaðsíða 66

66
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. DESEMBER 1991
Auglýsing frá sóknarnefnd -
Kálfatjarnarkirkju, Vatnsleysuströnd
Þeir aðilar, sem vilja fá lýsingu á leiði yfir jólahá-
tíðina, hafi samband við Friðþjóf Sigursteinsson
í síma 92-46633 eða Bryndísi Rafnsdóttur í síma
92-46548.
Ljósin verða til afhendingar frá og með
15. desember.
Sóknarnefnd.
ISLENSKAR
B ÓKMENNTIR
TRÖLLASÖGUR
Gunnar Harðarson,
Magnús Gestsson og
Sigfús Bjartmarsson
Kynleg og hversdagsleg
atvik úr lífi trölla og
manna í samtímanum.
VATNSDROPASAFNIÐ
saga
Ásta Ólafsdóttir
Einstæð saga, ögrandi
og full af kátínu.
f
BJARTUR
m xV'fsa#
| Meiraenþúgeturímyndaóþér!
Guðbjöm Þorsteinsson
skipsijóri - Minning
Bói fengið gott veganesti frá þess-
um mönnum.
Guðbjörn hóf skipstjóraferil sinn
1953 á mb. Bjarna Olafssyni frá
Keflavík. Síðan var hann skipstjóri
á ýmsum skipum. Aflaði hann vel
og var farsæll í stafi. Lengst af var
hann á tveimur skipum sem báru
nafnið Þorsteinn og gerð út frá
Reykjavík. Átti hann hlut í þeim.
Mér er það ofarlega í huga að hugsa
til gulláranna þegar nóg var af síld,
þorski og loðnu. Alltaf var gott að
hafa samband við Guðbjörn um
hveijir voru að físka best. Hann
hafði sérstaka hæfíleika sem okkur
hinum var ekki gefið að fá menn
til að tjá sig um aflabrögð.
Ég get fullyrt að ég mæli fyrir
munn samferðamanna hans að við
eigum honum mikið að þakka að
hafa notið vináttu hans og hjálp-
semi sem alltaf var til reiðu. Ég
man vel þegar lægðir komu í veið-
arnar. Þá var gott að ræða málin
við hann í gegnum talstöðina.
Guðbjörn vígðist inn í Oddfellow-
regluna Þorkel Mána no. 7 4. apríl
1973. Féll hann vel inn í þann
félagsskap.
Svana mín, við hjónin vottum þér
og bömum ykkar innilegustu samúð
við fráfall Guðbjöms. Guð blessi
minningu hans.
Gísli Jóhannesson
„Sæmd er hverri þjóð að eiga sægarpa enn
ekki er að spauga með þá útnesjamenn
sagt hefur það verið um Suðumesjamenn
fast þeir sóttu sjóinn og sækja hann enn.“
(Ó.A.)
Ungur Keflvíkingur lét draum
sinn rætast, varð sjómaður eins og
faðir hans hafði verið og frændur
hans flestir.
Hann vissi að „Unnur“ myndi
bjóða honum faðm sinn, ferleg og
há, en hann lærði líka að beita
hana brögðum sínum þá.
Hann lærði að stýra og sterk
varð hans mund, og „bárum ristu
byrðingarnir ólífissund".
Og hann lærði að „hræðast
hvorki brotsjó né bálviðra glym, því
að gull að sækja í greipar þeim
geigvæna mar, ekki nema ofur-
mennum ætlandi var“.
Með sjómannsblóð í æðum sér
gat ekki farið hjá því að Guðbjörn
Þorsteinsson sækti sjóinn eins og
Suðurnesjamenn Ólínu Andrésdótt-
ur.
í fermingarfötunum fór hann á
sjó og sótti fast yfir fjörutíu ár.
Byijaði sem háseti og áður en lauk
hafði hann gegnt nálega öllum
störfum, sem til féllu á íslenskum
fiskiskipum, þó lengst sem skip-
stjóri.
Þegar hann hafði í síðasta sinn
bundið landfestar, kaus hann að
velja sér starf, þar sem hann gat
fylgst með aflabrögðum þeirra sem
komu að landi. Vigtaði aflann og
rabbaði við sjómenn og horfði út á
sæinn.
Þegar í land var komið gátu þau
hjón, Guðbjörn og Svanhildur, ferð-
ast um landið eins og þau höfðu
lengi þráð.
Óku þau og gengu með mal sinn,
poka og tjald og nutu Jiess sem
fyrir augu bar á hálendi Islands og
óbyggðum.
Veistu, ef þú vin átt,
þann er þú vel trúir,
og vilt þú af honum gott geta,
geði skaltu við þann blanda
og gjöfum skipta,
fara að finna oft.
Þó að vafasamt sé að Guðbjörn
hafi legið yfir Hávamálum er þó
eins og þessa vísu hafi hann haft
að leiðarljósi. Vinmargur og frænd-
rækinn í besta lagi. Ef ekki gafst
færi á heimsóknum, hringdi hann
og spjallaði um það sem fréttnæmt
var. Ékki langt símtal, en hressandi
hiátur og ekkert hugarvíl. Þó að
hann vissi hvað í vændum var
hræddist hann hvorki bijotsjó ná
bálviðra glym.
Ég mun sakna hans.
Helga S. Einarsdóttir
Það var fyrir 26 árum að ég
kynntist öðlingnum honum Guð-
birni Þorsteinssyni er ég giftist
Trausta, hálfbróður hans. Ég fann
strax að þama fór harðduglegur
sjómaður sem lét sér ekki allt fyrir
bijósti brenna. Hann stundaði sjó-
inn af harðfylgi og var fiskinn og
með mestu aflaskipstjórum síns
tíma.
Guðbjörn var sonur hjónanna
Margrétar Guðnadóttur og Þor-
steins Eggertssonar, skipstjóra, og
voru þeir tveir bræðurnir, Eggert
G. og Guðbjörn.
Föður sinn missti Guðbjörn 23.
nóvember 1940 og voru það erfiðir
dagar hjá tengdamóður minni og
sonum hennar.
Guðbjörn var gæfumaður í lífi
sínu. Honum var gefin í vöggugjöf
einmuna létt lund. Það var ekki vol
eða víl á þeim bæ. Hann eignaðist
indæla konu, Svanhildi Snæbjörns-
dóttur og varð þeim fjögurra barna
auðið og eru þau í aldursröð: Mar-
grét, Snæbjörn, Signý og yngst er
Steinunn. Barnabörnin eru orðin
níu.
Fyrir nokkrum árum fór Guð-
björn að kenna sjúkdóms þess sem
nú hefur lagt hann að velli langt
um aldur fram. Þá kom enn betur
í ljós bjartsýnin og eljusemin sem
hann bjó yfir. Hann var alltaf svo
hress þó aðrir vissu betur.
Nú hefur Guðbjörn mætt sinni
ögurstund. Hann er farinn í sinn
síðasta róður.
Hann skilur eftir skarð í fjöl-
skylduna sem verður vandfyllt. Ég
og fjölskylda mín vottum Svönu,
börnunum og tengdabörnum okkar
dýpstu samúð og biðjum algóðan
Guð að vera með þeim á þessum
erfiðu stundum sem í hönd fara.
Fari hann í Guðs friði.
Hrefna Hektorsdóttir
Guðbjörn Þorsteinsson, skip-
stjóri, vigtarmaður hjá Reykjavík-
urhöfn, lést föstudaginn 6. desem-
ber í Landspítalanum, en þangað
var hann fluttur úr vinnu sinni
morguninn áður.
Guðbjörn var búinn að beijast
síðastliðin fjögur ár við mikla van-
heilsu með ótrúlegu þreki sem við
samstarfsmenn hans dáðumst mjög
að, því oft var hann sárþjáður í
vinnu.
Hann var fæddur í Keflavík 30.
október 1927, sonur Þorsteins Egg-
ertssonar, skipstjóra frá Kothúsum
í Garði, en hann fórst í róðri með
skipi sínu 23. nóvember 1940, og
konu hans, Margrétar Guðnadóttur.
Þau áttu einnig annan son, Eggert,
fyrrverandi ráðherra og forstjóra.
Þeir bræður voru sérlega samrýnd-
ir.
Skólaganga Guðbjörns var ekki
löng. Eftir barnaskólanámið fór
hann í Laugarvatnsskóla og var þar
hausttíð en hætti þar námi um ára-
mót og fór þá til sjós alfarið, en
fyrst hafði hann verið í skipsrúmi
14 ára gamall en seinna fór hann
í Stýrimannaskólann.
Guðbjörn byijaði sína sjó-
mennsku á vélbátum. Fór síðan á
nýsköpunartogara sem báru af öll-
um fiskiskipum sem byggð höfðu
verið fram að þeim tíma. Þegar
stóra síldarævintýrið hófst sneri
hann sér að síldarskipum og tók
við skipstjórn á skip sínu Þorsteini
og var mjög afiasæll skipstjóri og
mjög mikill heppnismaður á sjó
enda kominn af sjósóknurum í ætt-
ir fram. Guðbjörn mun hafa verið
um 40 ár á sjó. Eftir að hann hætti
sjómennsku réðst hann til Reykja-
víkurhafnar 1. janúar 1983 sem
vigtarmaður en starf það krefst
mikillar nákvæmni og var þar rétt-
ur maður á réttum stað. Guðbjörn
var mjög ánægður í starfi sínu og
höfnin ánægð með hann. Segja má
að hann hafi verið í essinu sínu á
vigtinni. Þar var hann ávallt í sam-
bandi við bátaflotann og átti marga
kunningja þar.
Ekki hætti hann alveg sem skip-
stjóri því hann leysti skipstjórann á
loðnuskipinu Skarðsvík frá Hellis-
sandi af f mörg ár og var alltaf
jafn aflasæll.
í einkalífi var Guðbjörn einnig
mjög farsæll. Eiginkona hans er
Svanhildur Snæbjörnsdóttir og eiga
þau Qögur börn, þijár dætur og
einn son. Fyrir hjónaband átti hann
eina dóttur. Öll lifa þau eiginmann
og föður.
Þegar Guðbjörn var orðinn land-
maður eins og sagt er þegar sjó-
menn hætta á sjó, gerðist hann
félagi í Oddfellow-reglunni og starf-
aði þar meðan heilsan leyfði.
Kvaddur er góður félagi og
starfsmaður og sendum við sam-
starfsmenn eiginkonu, börnum og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Sigurður Þorgrímsson
Nú er Bói afi farinn til Guðs. Það
er skrýtið að eiga ekki eftir að hitta
hann afa aftur. Hann fór með okk-
ur krakkana í leikhús, á skemmtan-
ir og í skemmtileg ferðalög.
Nú eru jólin að koma og þessi
jól verða allt öðruvísi án Bóa afa.
Við biðjum góðan Guð um að leiða
afa okkar á nýjum vegum og gefa
henni Svönu ömmu styrk.
Svanhildur og Harpa
Engum er ljóst hvaðan lagt var af stað
né hver lestinni miklu ræður.
Við sláumst í fðrina fyrir það,
jafnt fúsir sem nauðugir, bræður.
(Lestin mikla. Tómas Guðmundsson)
Andlát frænda míns kom mér
jafnt sem öðrum á óvart. Þrátt fyr-
ir það að hann hafði kennt sér
meins og átt við erfið veikindi að
stríða síðastliðin fjögur ár, átti ég
ekki von á þessari fregn. Eitt er
víst, að hversu sem reynt er að
undirbúa sig undir slíkt, kemur
fréttin ætíð á óvart. Við slíkar að-
stæður er eðlilegt að minningar og
minningarbrot leiti á mann.
Mín fyrsta minning um Bóa
frænda, en þannig var hann af flest-
um kallaður, er frá því að ég var
þriggja eða fjögurra ára gamall.
Bói var að koma úr siglingu með
togara og kom á heimili foreldra
minna. Af því tilefni gaf hann mér
lítinn járnkassa fullan af sælgæti.
Ekki þætti þetta merkilegt nú til
dags, en í barnshuga var eins og
mér hafði verið afhentur fjársjóður.
Reyndar á ég þennan kassa enn
þann dag í dag og hann vekur ætíð
hjá mér ljúfar minningar.
Næsta minningarbrot um frænda
minn er frá því er hann var skip-
stjóri á bátum Bæjarútgerðar Hafn-
aríjarðar. Ófáar voru þá ferðirnar,
sem ég fór með föður mínum úr
Bústaðahverfinu, á kvöldin í Kópa-
vog til ömmu minnar Margrétar og
síðan var haldið suður í Hafnarfjörð
til þess að taka á móti Bóa er hann
lagði að. Ekki veit ég með vissu
hvort þetta var siður ömmu minnar
frá því í Keflavík, þegar afi réri
þaðan. Hitt veit ég, af hve miklum
áhuga og oft með kvíða, hún fylgd-
ist með syni sínum þegar hann var
á sjó. Áhugi hennar var svo mikill
að þeir bræður gáfu henni útvarp
með „bátabylgju" til þess að hún
gæti betur fylgst með.
Sú minning sem væntanlega á
eftir að lifa hvað lengst í mínum
huga, er frá þeim tíma er Bói réð
mig sem háseta á sumarsíldveiðar,
þá óharðnaðan ungling. Mér er ekki
grunlaust um það, að ekki hafi sú
ákvörðun hans að ráða mig verið
öllum að skapi. Hinu get ég ekki
leynt að ég mun standa ævilangt í
þakkarskuld við hann fyrir það. Sú
lífsreynsla sem ég varð aðnjótandi
þau fjögur sumur sem ég var há-
seti hjá Bóa mun endast mér allt
mitt líf. Það verður aldrei á blað
fest, svo vel sé gert, lýsing á því
hversu slík reynsla mótar og styrk-
ir ungling og hjálpar honum að
komast til manns. Þarna kynntist
ég Bóa frænda á allt annan hátt
en ég átti áður að venjast. Það var
að sjálfsögðu ekki fyrr en seinna
sem mér hlotnaðist sá skilningur
að átta mig á hversu góður stjórn-
andi hann var og gæfumaður. Að
sjálfsögðu var ekki tekið eftir slíku
í hita leiksins: Sá skilningur kemur
hægt og hægt. Gæfumaður var
hann engu að síður. Mér vitanlega
missti hann aldrei mann á sjó og