Morgunblaðið - 12.12.1991, Síða 68

68
MORpVííBLAÐIÐ FIMM'ÍUDAOUR ,lg. DESEMPSR 1991
Sigurður Jóns-
son - Minning
Fæddur 27. desember 1919
Dáinn 2. desember 1991
Nú er hann Sigurður Jónsson
farinn yfir móðuna miklu. Kallið
kom snöggt og kom öllum á óvart,
eins og ævinlega þegar maðurinn
með ljáinn lætur til sín taka.
Sigurður Jónsson fæddist í Eyja-
fírði 27. desember 1919 og var því
tæplega sjötíu og tveggja ára þegar
hann lést.
Ég kynntist Sigurði fyrir rúmlega
aldarfjórðungi. Þau kynni snerust
fljótlega upp í vináttu sem hélst til
loka. Það var skákin sem tengdi
okkur fyrst saman. Skákin var sú
íþrótt sem Sigurði þótti mest gaman
að. Hann hafði yndi af íþróttinni
og það skipti kannski ekki alltaf
máli hver fór með sigur af hólmi.
Skák byggist á innsæi og þekkingu
iðkandans. Sigurður var einn af
þeim mönnum sem treysti innsæinu
betur en fræðabálkum. Þegar sá var
gallinn á honum þá gat hann verið
harður í hom að taka í skákinni og
landsliðsmenn okkar fengu oft
óvænta skelli í keppni við Sigurð.
Sigurður var bílstjóri að atvinnu
mestan hluta starfsævinnar, lengst
af sem bflstjóri með eigin bíl á sendi-
bflastöðinni Þresti. Sigurður var
lipurmenni og duglegur við þau störf
sem önnur. Hann fór með engum
hávaða. Lempni og húmor voru hans
stfll, þó svo að einstaka nöldrarar
gætu farið í taugarnar á honum á
stundum.
Þegar heilsan tók að bresta hætti
Sigurður sendibílaakstrinum. Mitt
fyrirtæki varð þeirrar gæfu aðnjót-
andi að hafa Sigurð í sinni þjónustu
um skeið eða allt þar til heilsan
leyfði það ekki lengur fyrir rúmu
ári síðan.
Sigurði varð tveggja barna auðið
á lífsleiðinni. Á seinni árum naut
hann samvista við bamabörnin.
Sigurður var mjög bamgóður og
sýndi unga fólkinu oft mikla þolin-
mæði, þótt ærsl væru mikil.
Sigurður gat verið hrókur alls
fagnaðar á gleðistund og naut hann
sín við að þylja upp ljóða- og vísna-
bálka, hvort sem var í söngformi
eðá töluðu máli. Sigurður hafði
gaman að ljóðum svo og öðmm
vönduðum bókmenntum. Hann fiík-
aði ekki þekkingu sinni. Hann var
maður hógværðarinnar.
Við Sigurður deildum oft um póli-
tík. Hann var sá róttæki. En alltaf
vom málin kmfín vel og skilið í
góðu.
Ejölskyldan í Austurgerði 9 hefur
misst tryggan og góðan vin. Sam-
vistarstundir við Sigurð verða hafð-
ar í minningunni.
Guð blessi minningu Sigurðar
Jónssonar.
Gunnar Birgisson
og fjölskylda.
í dag kveðjum við okkar ágæta
vin, Sigurð Jónsson, en hann varð
bráðkvaddur á heimili sínu 2. des. sl.
Sigurður var fæddur 27. des.
1919 í Eyjafirði, einn af 15 börnum
hjónanna Jóns Kristjánssonar,
kennara og Rannveigar Sveinsdótt-
ur.
Sigurður ól æskuár í Eyjafírði en
móðir hans lést er hann var á unga
aldri en hann var næst yngstur
barnanna. Fjórar systur Sigurðar
er enn á lífi.
Hann kvæntist Önnu Káradóttur
og eignuðust þau einn son. Þau slitu
samvistir eftir tveggja ára sambúð.
Sigurður vann ýmis störf til sjáv-
ar og sveita lengst af sem bílstjóri.
Leið hans lá hingað suður um 1955.
Starfaði hann m.a. hjá Meitlinum í
Þorlákshöfn á fyrstu árum þéttbýlis
þar. Eftir að Sigurður fluttist til
Reykjavíkur ók hann lengst af eigin
sendibifreið hjá sendibílastöðinni
Þrótti.
Sigurður bast sterkum vináttu-
böndum við fjölskyldurnar á Hrauni,
en vinátta okkar varð ekki náin fyrr
en við fórum að takast á við skák-
borðið. Sigurður var góður skák-
maður og hafði mikið yndi af þeirri
hugans íþrótt. Hann „stúderaði"
skákina, eins og við skákmenn oft
köllum það. Var hann því jafnan
vel að sér í byijunarfræðunum og
ekki heiglum hent að eiga við hann,
sérstaklega þegar hann var í góðu
formi. Oft fórum við saman hér
austur um sveitir á skákmót félag-
amir. Minnisstæðastar eru þó
stundirnar hér heima þegar við Sig-
urður, bræður mínir og mágur hitt-
umst um heigar og settum upp
skákmót með tilheyrandi tilþrifum.
Margar mínar bestu minningar eru
bundnar við þessar stundir. Sigurð-
ur var traustur, áreiðanlegur og
sérstaklega skemmtilegur félagi.
Hann hafði skemmtilega kímnigáfu
og sá hann oft spaugilegar hliðar á
tilverunni og gerði stundum grín að
sjálfum sér.
Best þótti mér honum takast upp
þegar hann sat með okkur hjónum
í sunnudagskaffinu og sagði frá
atvikum úr vinnunni eða sögur af
samferðamönnum. Margir brandar-
ar og sögur sem þá fuku eru enn
ljóslifandi í huganum.
Við hjónin vottum aðstandendum
samúð okkar og þökkum Sigurði
samfylgdina og ánægjustundirnar.
Hrafnkell Karlsson
Ég vil minnast nokkrum orðum
vinar míns, Sigurðar-Jónssonar, eða
Sigga Jóns eins og hann var oftast
kallaður. Siggi Jóns var að norðan,
en kom suður í vinnumennsku upp
úr 1950. Fljótlega eftir að hann kom
suður kom hann á heimilið að
Hrauni II í Ölfusi, þar sem hann
var fyrst sem vinnumaður. Svo föst-
um böndum tengdist hann heimilinu
að upp frá því dvaldist hann þar
flestar helgar fram undir það síð-
asta. Þar sem stutt er á milli bæja
á Hrauni kynntumst við á Hrauni I
Sigga og hann varð fljótt vinur okk-
ar systkinanna og foreldra okkar.
Tilviljun réði því að Siggi Jóns
hóf vinnumennsku á Hrauni. Hafði
hann komið austur í Ölfus ásamt
tveimur öðrum mönnum að hitta
Steinþór heitinn frá Bakka, sem þá
var bústjóri á Breiðabólsstað. Stein-
þór vildi nota mannskapinn og sendi
PálmiH. Ágústsson
kennari - Kveðjuorð
Fæddur 12. desember 1911
Dáinn 8. október 1991
I dag, 12. desember, hefði Pálmi
Helgi Ágústsson orðið áttræður
væri hann enn ofar moldu, en hann
andaðist 8. október sl. og skorti því
liðlega tvo mánuði til þess að ná
áttræðisaldrinum.
Hann fæddist í Narfakoti í Njarð-
víkum 12. desember 1911. Voru
foreldrar hans Friðrik Ágúst Pálma-
son, bóndi í Hvammi í Laxárdal,
Austur-Húnavatnssýslu (f. 27. des-
ember 1880, d. 31. janúar 1942)
og Sigríður Jónsdóttir, bónda í Rúts-
staða-Suðurkoti í Flóa (f. 9. apríl
1886, d. 5. maí 1969). Var hún
systir hins kunna listmálara Ás-
gríms Jónssonar.
Pálmi settist í Menntaskólann í
Reykjavík, 1. bekk, haustið 1925,
tæplega 14 ára að aldri, en kröpp
WIKA
Allar stæröir og gerölr
StauteMigiMir lk <S@ M.
Vesturgötu 16 - Símar 14680-132»
kjör og hin harða lífsbarátta stöðv-
uðu hann á þeim vegi. Það er ekki
fyrr en löngu seinna að hann innrit-
ast í Kennaraskóla íslands og lýkur
þar kennaraprófi vorið 1937. Þegar
undirritaður settist í Kennaraskól-
ann haustið 1935, var Pálmi að
helja sitt síðasta námsár þar.
I skólalífínu var hann þekktur
sem nemandinn með hina björtu og
tæru tenórrödd. Á þeim misserum
í skólanum var hann aðaltenór-
söngvari skólakórsins og vakti hin
fagra söngrödd hans verulega og
verðskuldaða athygli allra, sem á
hana hlýddu. Skólafélagar hans
ýmsir spáðu honum frama á söng-
brautinni, en efnin voru lítil sem
engin til meiriháttar söngnáms.
Lengi söng hann með Þröstum í
Hafnarfirði og var um skeið ein-
söngvari þessa kunna karlakórs.
„Týndi tenórinn“, sagði Jón Ás-
geirsson tónskáld og söngkennari
eitt sinn um hann í áheym undirrit-
aðs, en þeir, Jón og Pálmi, voru um
Nytsamleg
jolagjof
Nýfamin glæsileg
satín sængurverasett
10%
staðgreiðsluafslúttur
af öllum vörum
verslunarinnar
Fídó - Smáfólk
Iðnaðarhúsinu, Hallveigarstíg 7.
skeið samkennarar í Lækjarskóla í
Hafnarfirði. Jón stjómaði þar
morgunsöng, sem Pálmi tók þátt í
af innilegri innlifun. Jóni fannst það
harmsefni, að Pálmi skyldi ekki
hafa átt þess kost að leggja út á
námsbrautina í söng til þess að
þjálfa og þroska hina sérstæðu te-
nórsöngrödd sína. Þegar þetta var
haft á orði við Pálma, brosti hann
hógværlega, en lét annars engin orð
um þetta falla.
Pálmi H. Ágústsson var mikill
reglumaður og snyrtimenni og hátt-
vís í allri framkomu. Stundvísi og
trúmennska voru honum í blóð bor-
in. Áhugi hans beindist mjög að því
★ Pitney Bowes
Frfmerkjavélar
OTTO B. ARNAR HF.
Skipholti 33-105 Reykjavík
Simar 624631 / 624699
að fegra og bæta umhverfið. Það
var því ekki að undra að hann gerð-
ist góður liðsmaður „Skógræktarfé-
lags Hafnarfjarðar" og starfaði að
skógrækt á vegum þess um alllangt
skeið. Á þessu sviði kom snyrti-
mennska hans og natni berlega í
ljós og nákvæmni í störfum og vænt-
umþykja hans til alls gróðurs. Hon-
um var sýnt um og lagið að hlúa
vel að nýgræðingnum sem hann var
að sýsla við í skógræktinni þar sem
hann vann á sumrum um árabil
ásamt Guðmundi heitnum Þórarins-
syni og fleirum við að rækta nýjan
skóg. Þeir Pálmi og Guðmundur
voru samkennarar við Lækjarskóla
og báðir áhugasamir ræktunar-
menn, enda kennarar að menntun
og starfí.
Fljótt að loknu kennaranámi hóf
Pálmi að kenna. Veturinn 1938-’39
var hann kennari á Barðaströnd, í
Leiðvallaskólahverfí 1939-’40 og
Viðey 1940-’41. Þar var þá enn all-
gróskumikið mannlíf við lýði. Að
Lækjarskóla í Hafnarfírði kemur
hann ekki fyrr en haustið 1956 og
kennir þar óslitið til 1975 að hann
lætur af kennslustörfum, en í milli-
tíðinni hafði hann stundað skrifstof-
ustörf í Hafnarfirði á árunum 1941-
1956.
Hann kvæntist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Helgu Þórarinsdóttur,
ættaðri úr Austur-Húnavatnssýslu,
10. ágúst 1940, afbragðs konu, sem
reyndist manni sínum traustur og
góður lífsförunautur. Þau eignuðust
5 mannvænleg börn sem reynzt
hafa hinir nýtustu borgarar, hvert
á sínu sviði. Börnin eru þessi: Ár-
dís, f. 9. maí 1940, kaupkona í
Osló. Steinunn, f. 13. nóvember
1941, kennari í Hafnarfirði. Friðrik
Ágúst, f. 13. nóvember 1941, raf-
eindavirki, Garði. (Steinunn og Frið-
rik eru tvíburar.) Þórarinn, f. 7.
maí 1944, bókari, Djúpavogi, og
Guðlaug Jórunn, f. 8. júlí 1954,
kennari í Hafnarfírði.
I hartnær tvo áratugi átti undir-
ritaður gott og náið samstarf við
Pálma heitinn Ágústsson í Lækjar-
skóla. Að samfylgd lokinni er þakk-
læti efst í huga. Guðsblessun fylgi
góðum dreng og samkennara og
dýpstu samúðarkveðjur til Helgu,
eftirlifandi eiginkonu hans, ástvina
og annarra ættmenna og vina.
Þorgeir Ibsen
þá að Hrauni II, þar sem hann vissi
að Ólafur bóndi lá í flensu og koma
þurfti út miklum fjóshaug. Þegar
til átti að taka var haugurinn svo
gaddaður að venjuleg tól unnu ekki
á. Ekki þótti fært að missa af vinnu-
mönnunum, svo að það varð úr að
haugurinn var sprengdur í loft upp
með dínamíti og síðan keyrður út.
Þannig hófst vinnumennska Sigga
Jóns á Hrauni.
Siggi Jóns var atvinnubílstjóri
mest af sinni vinnuævi, lengst af
sendibílstjóri. Þetta kom okkur
krökkunum á Hrauni vel og ýmsum
fleirum sem tengdust sveitinni, því
alltaf var hægt að reiða sig á að
komast austur með Sigga um hveija
helgi, en upp úr hádegi á laugardög-
um hirti hann okkur upp víða um
Reykjavík á leiðinni austur. Síðan
skilaði hann öllum til Reykjavíkur
snemma á mánudagsmorgni. Það
var létt yfír þessum ferðum enda
Siggi Jóns gamansamur þó ábyrgur
væri.
Siggi Jóns var liðtækur skákmað-
ur og tefldi um árabil á fyrsta borði
hjá Sendibílastöðinni Þresti. Hann
tefldi einnig mikið á skákmótum á
Suðurlandi og með Breiðfírðinga-
félaginu í Reykjavík. Þær eru einnig
óteljandi skákirnar sem við bræð-
urnir á Hrauni og fleiri tefldum við
Sigga. Það er ótrúlegt hvað hann
nennti að tefla við okkur sem vorum
miklu yngri en hann og því full-
léttúðugir fyrir hans smekk. Oft
„grísuðum“ við á Sigga Jóns í þess-
um skákum. Hann var ekki eins
forhertur og við þannig að það virt-
ist taka meira á taugarnar hjá hon-
um að tefla. Þetta margsannaðist
þegar við rannsökuðum skákir að
þeim tefldum, því að þá kom best
í ljós að Siggi kunni meira en við
hinir.
Á tímabili stríddi Siggi Jóns við
Bakkus. Kenndur var hann
skemmtilegur, lék á alls oddi. Á
eftir leið honum illa, svo að þjáning-
arnar voru stundum linaðar með
afréttara. Hann fór með fyrstu ís-
lendingunum á Freeport í Banda-
ríkjunum og eftir það fór hann að
hafa betur í baráttunni. Þó „féll“
hann nokkrum sinnum eftir veruna
á Freeport en stóð afar vel og var
að sjá að hann hefði haft Bakkus
endanlega undir í glímunni.
Þegar ég hugsa um Sigga Jóns
nú að honum látnum, kemur fram
mynd af manni sem var vandur að
virðingu sinni og ávallt stilltur í allri
framgöngu. Manni fannst eins og
hann gæti ekki gert flugu mein. Það
var til þess tekið hve prúður hann
var og ekki fylgdi honum hávaðinn.
Hann gekk mikið um gólf þar sem
hann koip, og var þar eins og kött-
ur færi, svo léttstígur var hann.
Þrátt fyrir alvörugefíð fas var Siggi
Jóns manna orðheppnastur. Hann
sá ævinlega kómískar hliðar mála.
Gamansemin var þannig stór þáttur
í skapgerð hans. Hann var hnyttinn
í tilsvörum, kom með frumlegar at-
hugasemdir og umfram allt gat
hann gert grín að sjálfum sér. Eitt
sinn sagði hann mér að bíllinn hans
hefði bilað fyrir austan og hann
hefði fengið vörubílstjóra til að taka
sig í tog til Reykjavíkur. Það var
ausandi rigning og Siggi var svo
óheppinn að lenda á versta glannan-
um sem ók sandi milli Hrauns og
Reykjavíkur. Sigurður sagði að vö-
rubílstjórinn hefði ekið að venju eins
og vitfírringur og sjálfur hefði hann
bókstaflega ekki séð veginn. í ör-
væntingu sinni reyndi hann hvað
eftir annað að snögghemla til þess
að slíta bílinn lausan. En allt kom
fyrir ekki, tógið hélt. Siggi sagðist
aldrei á ævinni hafa orðið eins
hræddur en skellihló um leið og
hann lauk sögunni.
Siggi Jóns var um margt fróður
og unni kveðskap. Margar vísurnar
fór hann með fyrir mig og jafnvel
heilu ljóðin, nokkuð sem ég met
mikils. Sérstaklega man ég eftir því
hve hrifínn Siggi var af ljóðum
Steins Steinarrs. Mörg þeirra kunni
hann og fór með þau þegar vel lá
á honum.
Á sínum yngri árum kvæntist
Sigurður Önnu Káradóttur, en þau
slitu samvistir eftir nokkur ár. Ég
votta börnum hans báðum og öðrum
aðstandendum samúð mína, því að
mikill öðlingur er fallinn frá og er
hans sárt saknað.
Þorlákur Karlsson