Morgunblaðið - 14.07.1992, Page 34

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. JÚLÍ 1992
Sigurður B. Hauks-
son - Minning
Fæddur 23. mars 1972
Dáinn 3. júlí 1992
Þegar okkur bárust þær óhugn-
anlegu fréttir að Sigurður, vinur
okkar, hefði farist í flugslysi, greip
okkur mikil skelfing og lamandi
sorg. Ótrúlegt virtist vera að hinn
ungi og lífsglaði Sigurður sem
ávallt var brosandi væri nú ekki
lengur á meðal okkar.
Sigurður var glaður á góðri
stund, vinur vina sinna og í alla
staði fyrirmyndarmaður sem fundið
hafði sig í flugi og í örmum unn-
ustu sinnar, hennar Lilju, sem við
færum okkar dýpstu samúðarkveðj-
ur og biðjum hana að vera hug-
rakka á þessari sorgarstund.
Foreldrum hans, systrum, vinum
og vandamönnum færum við sam-
úðarkveðjur á þessum sorgartimum
í þeirri trú og vissu um að Sigurður
hvíli á öruggum og hlýjum stað og
bíði þar með bros á vör.
Bjarni, Hanna, Þórir,
Fríða og Aggi.
Eitt bros getur dimmu í dagsljós
breytt. Þessi setning kemur ósjálf-
rátt upp í huga okkar þegar við
komum saman til að minnast Sig-
urðar Bernharðs Haukssonar,
Sigga frænda. Hann var góður
drengur, hress, glaðvær og ávallt
til í hvað sem var. Þar sem við
vorum systkinaböm vorum við mik-
ið saman í æsku, skoðuðum heiminn
og brölluðum ýmislegt saman. Siggi
frændi var myndarmaður og kom
það fram í öllu sem hann tók sér
fyrir hendur. Hann var duglegur í
vinnu og átti auðvelt með að læra.
Flugið var ekki hans eina áhuga-
mál, hann stundaði einnig körfu-
bolta og karate um árabil. Siggi
var sannur vinur vina sinna, þó við
hittum hann kannski ekki í langan
tíma, reyndist hann okkur ávallt
sem bróðir.
Föstudagurinn 3. júlí sl. rann upp
skír og fagur. Við frænkurnar ætl-
uðum í ferðalag. Daginn áður hitt-
um við Sigga sem ætlaði líka í
ferðalag, en hans ferðalag varð þó
miklu lengra en við bjuggumst við.
Það verður sannarlega tómlegra
næst þegar frændsystkinahópurinn
kemur saman. Stórt skarð hefur
myndast. Sigga verður sárt saknað.
Elsku Haukur, Auður, Sóley, Ella
Freyja, Lilja, amma, frændur og
frænkur, Guð gefi ykkur styrk til
að takast á við sorgina. Missir okk-
ar allra er mikill, en dýrmætar
minningar um góðan dreng lifa
Fæddur 25. janúar 1928
Dáinn 4. júlí 1992
í dag er jarðsunginn frá Árbæ-
jarkirkju vinur minn og mágur,
Baldvin Haraldsson, múrari,
Heiðarási 24, Reykjavík. Hann lést
á Landspítalanum fjórða júlí sl.
langt um aldur fram, eftir harða
baráttu við illskeyttan sjúkdóm
sem hann að lokum laut í lægra
haldi fyrir.
Baldvin var fæddur á Akureyri,
sonur hjónanna Ólafar Sigurðar-
dóttur og Haraldar Þorvaldssonar,
sem bæði eru látin. Hann var
yngstur ijögurra systkina sem öll
eru nú einnig látin. Þau hétu Sig-
urlína, sem var elst, Valdimar og
Valgarð. Baldvin fluttist til
Reykjavíkur 1951 frá Akureyri,
þá nýbúinn_ að ljúka námi í
múraraiðn. Árið eftir giftist hann
systur minni, Steinu Guðrúnu
áfram og enginn fær minningarnar
frá okkur teknar.
Að leiðarlokum þökkum við hin-
um hæsta höfuðsmið himins og
jarðar fyrir Sigga frænda. Hvíli
okkar ástkæri frændi í friði.
Björk og Soffía.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu á aftur
huga þinn og þú munt sjá að þú grætur
vegna þess, sem var gleði þín.
(Kahil Gibran.)
Vinur minn og skólafélagi Sig-
urður B. Hauksson er nú fallinn
frá, tvítugur að aldri. Sigurður lést
í flugslysi þann 3. júlí. Ekkert kem-
ur jafnmikið á óvart og þegar vinur
í blóma lífsins er kvaddur á braut
með slíkum hætti og erum við þá
minnt á hvað allt í tilverunni er
óvíst og fallvalt. Erfitt mjög er að
átta sig á þeim snöggu umskiptum
sem fylgja slíkum sorgarviðburðum.
Helsti metnaður Sigurðar var
flugnám og leið honum vel í loftun-
um, enda var stefna hans á atvinnu-
mannapróf. 3. júlí var sá dagur sem
við félagarnir sáum Sigurð í hinsta
sinn er hann flaug með okkur til
Þórsmerkur. Einungis nokkrum
klukkustundum eftir að við kvödd-
um hann í loftið fórst flugvél Sig-
urðar.
Leiðir okkar Sigurðar lágu sam-
an haustið 1988 þegar við báðir
hófum nám við Menntaskólann við
Sund. Að stuttum tíma liðnum fór
vinskapur að myndast okkar á milli,
og áttum við á menntaskólaárunum
margar sameiginlegar gleðistundir
sem urðu rætur að traustri vináttu.
Minningin um Sigurð er björt, tengd
gáska og gleði áhyggjulausra tíma
ævinnar. Sú mynd af Sigurði á
morgni lífs síns sem helst birtist
mér í huga er hans einlæga bros
og lífsþróttur. Hann var ætíð glaður
í bragði eins og sólskinsdagur sem
stráir birtu allt í kring um sig. Siggi
var vinum sínum traustur og var
þeim ætíð til staðar. Hann var mjög
virkur í félagslífí skólans og gegndi
því starfí á tímabili að vera gæslu-
stjóri skólans á böllum. Einna
minnisstæðast er mér allur sá
ómældi íjöldi skólaballa og skemmt-
ana sem við Sigurður sóttum saman
en báðir vorum við að ég held öðr-
um skólabræðrum okkar duglegri í
þeim málum. Að horfa upp á vin
sinn deyja á slíkan hátt, tvítugan
að aldri kemur mér gjörsamlega í
opna skjöldu. Á tvítugsaldri finnst
manni dauðinn vera mjög fjarlægur
og dettur manni eigi annað í hug
Guðmundsdóttur, og hófu þau
búskap í húsi sem þau byggðu sér
í Smáíbúðahverfinu. Þar eignuðust
þau soninn Tómas Aldar. Baldvin
vann síðan að mestu við múrverk
meðan heilsan leyfði og var þá
lengi í stjórn og trúnaðarmanna-
ráði Múrarafélagsins. Hann tók
sér þó öðru hvoru frí frá múrverk-
inu og fór til sjós, bæði á físki-
báta og flutningaskip. Árið 1978
hóf hann störf við íþróttahús Fella-
skóla og starfaði þar allt þar til í
vor, þá vann hann þar oft mikið
veikur en samviskusemin og vand-
virknin var aðalsmerki hans, sama
við hvað hann vann.
Alla tíð var Baldvin mikill
íþróttamaður, keppnismaður á
skíðum meðan hann bjó á Akur-
eyri og keppti þá fyrir KA. Síðan
hafði hann ávallt sterkar taugar
til þess félags. Fljótlega eftir að
hann fluttist suður fór hann út í
sportveiði og gerðist meðlimur í
en framundan sé tuga ára sjóferð
lífsins í samfloti vina sinna. Sjálfur
trúi ég samt sem áður á að lífið sé
einungis bernska ódauðleikans.
Minningar mínar um Sigurð eru
mér dýrmæt eign og munu þær
skipa veglegan sess í huga mér sem
og hans samferðamönnum. Ég
votta unnustu, foreldrum og systr-
um innilega samúð mína. Blessuð
sé minning Sigurðar Bernharðs
Haukssonar.
Kallið er komið,
komin er stundin,
vinaskilnaður viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Jónas Orn Jónasson.
„Mjög erum tregt tungu að
hræra“. Þessar upphafslínur úr
Sonatorreki Egils Skallagrímssonar
koma upp í hugann þegar ég minn-
ist Sigurðar Bernharðs Haukssonar
sem á vordögum lífs síns var hrifinn
brott úr faðmi ástvina sinna í
hörmulegu slysi. Það var ekki laust
við að ég efaðist eitt augnablik um
miskunn þess sem öllu ræður þegar
æskuvinkona mín og skólasystir til-
kynnti mér lát einkasonar síns og
frumburðar. „Því eru forlögin svo
miskunnarlaus?" spurði ég sjálfa
mig, en fékk engin svör.
I kjölfarið komu upp í hugann
ljúfar minningar um okkur vinkon-
urnar — unglingsstelpur sem hitt-
ust á skólabekk fyrir mörgum árum
og tengdust órjúfanlegum vináttu-
börnum. Á sama tíma kynntumst
við lífsförunautum okkar og
skömmu síðar annars konar og
sterkari tilfinningum; móðurástinni.
Tveir litlir hnokkar litu dagsins ljós
með eins mánaðar millibili árið
1972. Stoltar mæður, ungar og
hamingjusamar, báru saman bækur
sínar; fyrstu brosin, fyrstu tennurn-
ar, fyrstu skrefin. Ég fylgdist með
Sigga dafna og þroskast og það fór
ekki fram hjá mér að þar fór eink-
ar vandaður og geðþekkur piltur.
Snemma bar á þeim einstæðu
mannkostum sem áttu eftir að ein-
kenna hans stuttu ævi. Hann var
ekki hár í loftinu þegar móðir hans
trúði honum fyrir umönnun systra
sinna og sannarlega stóð hann und-
ir þeirri ábyrgð. Siggi var auk þess
sérstaklega dagfarsprúður og kurt-
eis drengur sem bar mikla virðingu
fyrir foreldrum sínum. En þrátt
fyrir hæverskt yfirbragð hafði hann
til að bera skapfestu, ákveðni og
einurð sem síðar áttu eftir að skila
sér þegar hann réðist í dýrt og erf-
itt flugnám sem hann var staðráð-
inn í að ljúka.
Svo liðu árin. Hnokkarnir okkar
urðu unglingar og í fyllingu tímans
ungir og gjörvilegir karlmenn. Ann-
ars konar vonir og væntingar tóku
Stangaveiðifélagi Reykjavíkur og
varð kennari um tíma hjá félaginu
í flugu- og lóðarköstum.^ Þá var
Baldvin valinn í landslið íslands í
kastkeppni sportveiðimanna. En
hin seinni ár helgaði hann sig
golfíþróttinni og náði þar góðum
árangri og var í landsliði öldunga
í þeirri íþrótt. Hann var í Golf-
klúbbi Reykjavíkur og starfaði
mörg sumur við umhirðu og upp-
byggingu á Grafarholtsvellinum.
Þegar Múrarafélagið keypti
Öndverðarnesið byggði Baldvin
sér þar fljótlega sumarbústað,
einnig vann hann af eldmóði við
byggingu sundlaugarinnar þar og
síðar að því sem var hans mesta
áhugamál, gerð golfvallar á staðn-
um. Stofnaður var Golfklúbbur
Öndverðarness og var Baldvin einn
af aðalhvatamönnunum að stofn-
un hans.
Nú þegar Baldvin er allur hugs-
ar maður um þær fjölmörgu stund-
ir sem við og fjölskyldur okkar
áttum saman heima hvorir hjá
öðrum og í þeim fjölmörgu ferðum
sem við fórum saman innanlands
og utan, veiðiferðir þar sem Bald-
vin veiddi alltaf manna mest, sigl-
ingu með Gullfossi, Mallorkaferð
og margar aðrar ferðir sem
við. Hvað myndi framtíðin bera í
skauti sér þeim til handa? Og víst
voru áherslurnar ólíkar eins og títt
er meðal ungra manna. Strax á
unglingsárum átti flugið hug og
hjarta Sigga á meðan önnur áhuga-
mál freistuðu sonar míns. Enn sem
fyrr bárum við vinkonurnar saman
bækur okkar, stoltar og áhugasam-
ar um framtíð þessara glæsilegu
ungmenna. Báðar upplifðum við
ástina í lífi sona okkar og tókum
fagnandi á móti verðandi tengdad-
ætrum. Framtíðin brosti við okkur.
En skjótt skipast veður í lofti.
Bjartan sumardag heldur Siggi af
stað í sína hinstu för á flugvélinni
sinni sem hann hafði af eljusemi
og dugnaði keypt ásamt fleirum. Á
svipstundu hrynja framtíðardraum-
ar og væntingar eins og spilaborg.
Eftir standa hnípnir ástvinir með
lamandi sorg í hjarta. Á slíkum
stundum veltum við fyrir okkur til-
gangi lífsins og spyrjum okkur
áleitinna spurninga. Áf hverju var
ungur maður í blóma lifsins hrifsað-
ur frá okkur á svo harðneskjulegan
hátt?—
Og enn er ekkert svar við þeirri
spurningu. Eina huggunin er sú að
Sigga hafí verið ætlað annað og
merkilegra hlutverk handan við
móðuna miklu þar sem afi hans og
amma taka á móti honum með út-
breiddan faðminn.
Við, sem berum þá gæfu að eiga
ástvini okkar heila, drjúpum magn-
vana höfði og biðjum þess að góður
Guð gefi ástvinum Sigga styrk í
hinni miklu sorg. Skarðið sem hann
skilur eftir sig verður aldrei fyllt
en ljúfar minningar um góðan son,
bróður, og ástvin munu í fyllingu
tímans sefa sárasta tregann því
tíminn einn getur mildað hjartasár-
ið mikla sem eftir stendur.
Elsku Auður, Sóley, Ella, Lilja
og aðrir ástvinir. Minnist þess ávallt
að skærustu sólinni fylgja alltaf
ánægjulegt er að minnast.
Stella mín, missir þinn og Tóm-
asar er mestur, en minningin um
góðan eiginmann og góðan föður
glatast ekki.
Góður drengur sem gott er að
minnast er genginn til feðra sinna.
Þorvaldur Ragnar
Guðmundsson.
dimmustu skuggarnir og að sama
skapi syrgið þið nú hann sem gaf
ykkur mesta gleðina. Af vanmætti
sendum við ykkur styrk í huganum
og biðjum þess af alhug að þrátt
fyrir allt verði vonin og trúin sorg-
inni yfirsterkari. Guð blessi minn-
ingu Sigurðar Bernharðs Hauks-
sonar.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er dvaldir þú hjá mér
var sólskinsstund og sæludraumur hár
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness).
Ragnheiður Davíðsdóttir.
Þann 3. júlí sl. flaug Sigurður
vinur okkar í sína hinstu flugferð.
Inn í gerningaþoku sem hann hefur
ekki eygt leið út úr, en varð upphaf
annarrar og lengri ferðar til móts
við sindrandi stjörnur og dansandi
norðurljós, til móts við eilífðardvöl
með almættinu.
Þar er hann núna þessi fyrrum
brosmildi og lífsglaði vinur okkar
sem við syrgjum nú. Sigurður sem
svo stutt var á meðal okkar og við
ímynduðum að ávallt yrði hjá okk-
ur. Þessi galsafengni og hamingju-
sami ungi maður sem fundið hafði
sér farveg í lífinu og stefndi að því
í fyllingu tímans að hafa atvinnu
af því að fljúga um loftin blá.
Ékkert varir að eilífu og á það
jafnt við um hamingju og sorg.
Allir eiga sinn vitjunartíma og Sig-
urðar er runninn upp, þó að við
vinir hans og aðstandendur eigum
erfitt með að átta okkur á missinum
því minningin um Sigurð er of skýr
og hlý í hugum okkar allra, nánast
snertanleg.
Við viljum votta foreldrum og
systrum Sigurður, unnustu svo og
öllum ættingjum og vinum, okkar
innilegustu samúð og biðjum þau
að brosa með okkur í gegnum tárin
í trausti þess að hann Sigurður
fljúgi ennþá okkar á meðal, ham-
ingjusamari en nokkru sinni fyrr.
Reynir, Sverrir og Þórhallur.
„Eitt sinn skal hver deyja.“ Þetta
eru þau sannindi sem við þurfum
að lifa við og búa okkur undir að
mæta, ekki aðeins hjá okkur, heldur
einnig hjá vinum og ástvinum. Aldr-
ei finnst okkur við vera nógu vel
undirbúin þegar að kveðjustund
kemur, en aldrei eins berskjölduð
og þegar ungur og hraustur mað-
ur, sem er að byija sín fullorðins
ár, er skyndilega tekinn burt frá
okkur. En mitt í sorginni hrannast
upp myndir af kröftugum strák með
hressilegt bros.
Fyrsta mynd mín af Sigurði B.
Haukssyni, eða Sigga eins og við
kölluðum hann alltaf, er frá þeim
tíma sem ég og fjölskylda mín
bjuggum í Glaðheimunum. Við
hjónin vorum nýflutt til landsins og
Andri sonur okkar var að hefja
skólagöngu í nýju landi. Hann var
hálffeiminn í fyrstu, en fljótlega
sagði hann mér að hann hefði
kynnst strák. Sá bjó hinum megin
við Langholtsveginn og því óhægt
um vik að hittast. Svo var það eitt
sinn í byijun sumars að ég var úti
við að bogra yfir blómabeði. Þá er
mér litið upp og mæti þessu fal-
lega, hressilega brosi og Andri
kynnti mig fyrir Sigga og bætti svo
við, „og þetta er Sóley systir hans“.
Þarna var Siggi mættur, traustur
og duglegur.
Þannig liðu tvö ár. Strákarnir
urðu eldri og gátu hlaupið á milli.
Þá var kominn okkar tími til að
flytja í nýja hálfkaraða húsið, en
þá komu gleðifréttirnar. Foreldrar
Sigga voru að kaupa íbúð í sama
hverfi og því gátu vinirnir haldið
áfram í sama bekk.
Þannig fékk vinskapur drengj-
anna að halda áfram að þróast og
brölluðu þeir margt saman. Þeir
fengu að fara einir í útilegu á Þing-
völl. Seinna var Esjan klifin og það
var líka farið í keppnisferð í körfu-
bolta til Svíþjóðar. Stundum fóru
þeir sínar eigin leiðir og vinahópur-
inn stækkaði, en alltaf lágu leiðir
saman aftur.
Baldvin Haraldsson
múrari — Minning