Morgunblaðið - 08.12.1992, Blaðsíða 16

-1&-----------------— *----------- MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. DESEMBER 1992
Nýjar bækur
VELKOMIN heim- Hannibal
Hansson heitir ný barnabók eft-
ir Guðrúnu Helgadóttur. Það er
Brian Pilkington sem hefur gert
myndskreytingar við söguna.
í kynningu útgefanda segirm.a.:
„„Hér segir frá Hannibal litla
Hanssyni sem er á leiðinni heim
til íslands í flugvél eftir dvöl í út-
löndum. Þá lendir hann í félags-
skap skýjabamanna kátu sem svífa
um himininn, gusa rigningu niður
á jörðina og grípa málblómin sem
svífa upp til þeirra. Og skýjabömin
hafa ýmislegt skrýtið að segja
honum um mannabörnin.“
Útgefandi er Iðunn. Bókin er
prentuð í Prentbæ hf. Verð
1.280 krónur.
Nýjar bækur
Barnabók eftir Jón Dan
TVEIR krakkar og kisa heitir
bamabók eftir Jón Dan.
í kynningu segir m.a.: „Þetta
er sagan um Kötu Mjöll, sem er á
þriðja ári, Bessa, sex ára og kettl-
inginn Kríu. Saman lenda þau þijú
í ævintýram og hremmingum sem
ganga nærri lífi þeirra. Þótt sögu-
hetjurnar séu ungar að ámm hent-
ar sagan ekkert síður eldri bömum
og foreldrar sem lesa þessa bók
fyrir bömin sín kynnu að fínna
leynda merkingu undir yfirborð-
inu.“
Útgefandi er Skjaldborg hf.
Þuríður Dan myndskreytti bók-
ina. Verð 990 krónur. Jón Dan
Guðrún Helgadóttir
Bamabók eftir Guð-
rúnu Helgadóttur
Jet Black Joe
Glæsilegt upphaf
Hljómplötur
Hákon Sveinsson
Sú fullyrðing kann að hljóma
mótsagnakennd að einn ferskasti
vindur sem blæs nú um íslenskt
dægurtónlistarlíf komi frá hljóm-
sveit sem minnir hvað mest á
sveitir sem stóðu í blóma á önd-
verðu sýrutímabilinu, undir lok
sjöunda áratugarins. Sú er þó
raunin með hljómsveitina Jet
Black Joe sem hefur nýverið
gefið út sinn fyrsta geisladisk
og er útkoman nánast ótrúleg.
Jet Black Joe skipa þeir Páll
Rósinkranz söngvari, Gunnar
Bjami Ragnarsson gítarleikari,
Starri Sigurðarson bassaleikari,
Jón Öm Arnarsson trymbill og
Hrafn Thoroddsen organisti. Þar
að auki njóta þeir á disknum
dyggrar aðstoðar þeirra Eyþórs
Arnalds, sem grípur í sellóið, og
Móeiðar Júníusdóttur, sem að-
stoðar við söng.
Þegar sest er niður til að
hlusta á fmmburð hljómsveitar
hverrar meðalaldur liðsmanna
liggur undir tvítugu, setur maður
sig ósjálfrátt í ákveðnar stelling-
ar og býr sig undir að þurfa að
fyrirgefa viðkomandi hljómsveit
eitt og annað sökum reynsluleys-
is. Hjá Jet Black Joe er því ekki
fyrir að fara. Fagmennska ein-
kennir þennan disk út í gegn.
Eyþóri Amalds ferst upptöku-
stjóm meistaralega úr hendi og
gæði laganna era með því besta
sem íslensk rokktónlist hefur upp
á að bjóða. Þegar slíkt fer saman
þarf ekki að spyija að leikslok-
um.
Það lag sem hefur notið hvað
mestrar hylli hingað til af þess-
um diski er lagið „Rain“ eftir
þá Gunnar Bjarna og Pál Rós-
inkranz. Eftir að hafa ekki heyrt
neitt annað frá hljómsveitinni
síðasta hálfa árið var farið að
hvarfla að manni að um einhvers
konar „byijendaheppni" hefði
verið að ræða hjá þeim félögum,
en svo er aldeilis ekki. Af þeim
ellefu lögum sem prýða diskinn
era, við fyrstu áheym, að
minnsta kosti fímm á heims-
mælikvarða að mínum dómi.
Fjögur þeirra era frumsamin en
hið fimmta er lagið „Lazy Old
Suri“ sem samið er af gamla
Kinks-brýninu Ray Davies og er
eina erlenda lagið á disknum.
Framsömdu lögin í þessum há-
gæðaflokki era „Rain“, „Fall-
ing“, „Chicks in the House“ og
„Big Fat Stone“. í tónsmíðum
virðist Gunnar Bjarni vera at-
kvæðamestur, þó með dyggri
aðstoð Páls Rósinkranz sem oft-
ast semur einnig textana. Það
má því segja að í einni svipan
hafí Gunnar Bjarni skipað sér í
hóp efnilegustu lagahöfunda
þessa lands.
Það sem gerir Jet Black Joe
frábragðna öðram hljómsveitum
í svipuðum þyngdarflokki er, að
mínu mati, hversu melódísk lög
þeirra eru. Þungarokk er þess
eðlis að auðvelt er að komast
upp með meðalmennsku, bæði í
lagasmíðum og flutningi. Þess
gætir lítið hjá drengjunum í Jet
Black Joe og verður að segjast
eins og er að fáar hljómsveitir
nú á seinni áram hafa minnt
mig eins mikið á Bítlana á hippa-
skeiði þeirrar sveitar, um og eft-
ir útkomu Hvíta albúmsins, þótt
áhrifavalda megi vissulega finna
víðar. Þessara áhrifa gætir ekki
síst í raddsetningu og sérstak-
lega yljaði það mér að heyra vel
útfærða tvíupptöku á rödd Páls
í nokkram laganna.
Nokkuð hefur verið agnúast
út í það að textar hljómsveitar-
innar era allir á ensku. Þótt vita-
skuld sé mikilvægt að hlúa að
tungu okkar finnst mér óþarft
að taka hysteríuköst í hvert
skipti sem brugðið er út af þeirri
línu. íslenskir lagatextar hafa
færst gífurlega í vöxt síðasta
áratug og er ekkert nema gott
um það að segja. Ég er hins
vegar þeirrar skoðunar að tónlist
Jet Black Joe yrði ekki söm á
öðru tungumáli en ensku.
Diskurinn er auðvitað ekki
gallalaus en gallarnir era fáir
og smávægilegir. Þrátt fyrir ít-
rekaða hlustun á ég ómögulegt
með að skilja 26 sekúndna „lagl-
ing“ Eyþórs Amalds sem nefnist
„I’m in a Dream I’m“ og gildir
þá einu hvort ég spila stúfínn
afturábak eða áfram. Einnig
fínnast mér tvíræð textaskot í
lögunum „Chicks in the House“
og „Suck my Thing“ (!) óþörf.
Hljómsveitin er einfaldlega of
góð til að þurfa að reyna að ná
athygli með klúrum textum enda
ber ekki mikið á slíkum tilburð-
um.
Að mínu mati er Jet Black Joe
efnilegasta hljómsveit landsins
um þessar mundir. Heildarsvip-
ur, eða „karakter", bandsins er
sterkur eins og þessi fyrsti disk-
ur ber með sér og er vart hægt
að hugsa sér betra upphaf á ferli
einnar sveitar. Ég er vafalaust
ekki einn um að bíða spenntur
eftir framhaldinu. Til hamingju
piltar.
ÞEGAR MEST Á REYNIR...