Morgunblaðið - 12.02.1993, Qupperneq 36

Morgunblaðið - 12.02.1993, Qupperneq 36
>36 MORGUNBLAÐLÐ FÖSTUDAGUR 10.! FEBRÚAR 1993 Minning Haraldur Sigurjóns son frá Hvanneyri Fæddur 24. desember 1916 Dáinn 24. janúar 1993 Fyrirvaralaust var í þorrabyrjun burtu kvaddur heiðursmaðurinn Haraldur Sigurjónsson trésmiður frá Hvanneyri. Ég átti þess ekki kost að vera viðstaddur útför hans og því langar mig til þess að minn- ast hans með nokkrum orðum. Aðrir hafa þegar greint frá helstu æviatriðum Haralds, svo að þau verða ekki rakin hér. Haraldur var Dýrftrðingur að uppruna, fæddur að Granda og kominn af kjammiklu fólki. Sem ungur maður nam hann við Hvanneyrarskóla og þar á stað átti hann síðan mörg og starfsöm ár. Bein kynni mín af Haraldi hófust fyrir liðlega þrjátíu árum, er ég fór fyrst til náms að Hvanneyri. Þar sem ég var öllu ókunnugur þar á bæ, þótti móður minni ráð að biðja Harald, fermingarbróður sinn, að taka á móti piltinum. Leiðin suður var óhemju löng, kvöldsett orðið og myrkvað er rútan stoppar við Hvanneyrarvegamót. Bíll bíður þar — Haraldur mættur, hress og glað- ur í bragði, og kom mér í öruggt skjól. Mér fannst ég ekki hafa lent á ókunnum stað. Fljótlega varð mér Ijóst að Har- aldur var einn af föstu punktunum þar á skólastaðnum. Sífellt að störf- um; að endurbæta, að lagfæra og að hjálpa — fasmikill og vígreifur til orðs og æðis hvar sem hann fór. Hagleikur Haralds var einstakur. Datt mér oft í hug lýsing einnar persónu Stefáns Jónssonar í Hjalta- bókunum þekktu, á hagleiksmann- inum, sem gat smíðað allt nema lampaglös. Hún fannst mér eiga vel við Harald. Margs þarf skólabú við — og mörgu bjargaði Haraldur á þessum árum; nýsmíði á tré og jám, málun, dúkalögn, múverki, pípu- lögnum, vélvikjun; já, nefndu það bara — Haraldur kunni á öllu skil, og var jafnan snar í vendingunni. Fáir báru sæmdarheitið smiður bet- ur en Haraldur Siguijónsson. Árið 1963 var reist mikið hús á Hvanneyri, sem lagt var undir verk- kennslu og búvélaprófanir. í miðju þess fékk Haraldur ágæta aðstöðu fýrir verkstæði sitt. Af mörgum ástæðum varð það miðpunktur dag- legs umgangs margra á skólastaðn- um. Þama var Haraldur sem kóng- ur í ríki sínu. Margir urðu smáfund- irnir þar, bæði með heimamönnum og gestum. Haraldur var sérlega vel máli farinn, hafði mergjað tungutak, sem unun var á að hlýða, einkum ef hitnaði undir. Hann hafði gott lag á því að magna umræður, talaði þá gjarnan eilítið um hug sinn til þess eins að skara upp stemmninguna — en rak svo upp hraustlegan hlátur þegar honum þótti hæfilega langt komið málum. Við sem unnum hinum megin við þilin sátum okkur helzt ekki úr færi að njóta stundarinnar. En meðan á öllu þessu stóð hélt Harald- ur verkum sínum áfram á óbreytt- um hraða. Ég efast um að hjálpsamari mann en Harald hafi getið. Á marg- mennum stað, þar sem allir þekkt- ust, gat það ekki endað nema á einn veg: Allir leituðu til Haralds. Hann var alltaf að — undantekning- arlítið fyrir aðra. Mér er minnis- stætt laugardagssíðdegi á hásumri frá þessum árum. Einn af starfs- mönnum skólans hafði ætlað sér í helgarferð. Fjölskyldan stór hafði komið sér fyrir í bílnum, sem nokk- uð var lúinn. Verður þá vart bilunar í bílnum, sem við athugun reyndist alvarleg. Haraldur hugðist bregða sér af bæ með sínu fólki þennan dag, en til hans var leitað. Bílinn dreif hann inn á verkstæði, reif sundur, lagfærði og setti saman. Fjölskyldan stóra komst af stað í helgarferðina sína undir kvöldið — Haraldur fór ekki. Engum sem til þekkti duldist hve mikill fjölskyldufaðir Haraldur var. Af mörgum dæmum væri að taka, en minnisstætt verður sumar eitt frá þessum árum, er Brynjar, elsti sonur hans, hóf að smíða sér bíl. Haraldur stóð þétt að baki honum, hvatti með ráðum og gerðum og sparaði hvergi fyrirhöfn sína. Dag einn er bíllinn tilbúinn, draumajeppi þeirrar tíðar. Brynjar býður konu- efni sínu og okkur hjónaleysunum með í reisu vestur á firði. Ber okk- ur hratt áfram á gegnum morgun- kyrrð og kúahóp vestur í Reykhóla- sveit. Nokkru vestar kemur upp vélarbilun í jeppanum. Nutum vð nú Haralds enn, því kunningi hans frá Hvanneyrarskóla — einn af mörgum — bjó þar á nálægum bæ. Brynjar hafði lært snör og örugg smiðstök af föður sínum og lag- kl. 14.00. Guðlaug Marteinsdóttir, Magnús Marteinsson, Sigurbjörg Marteinsdóttir, Kristín Marteinsdóttir, Halldóra Marteinsdóttir, Unnur Marteinsdóttir, Sigríður Marteinsdóttir, Erna A. Marteinsdóttir. færði bilunina við frumstæðar að- stæður. Ferðin fékk góðan endi. Þótt starfsdagur Haralds væri langur, urðu hvíldarstundirnar þó skemmri en ætla mætti, því félags- lífi sinnti hann með sama þrótti og ósérhlífni og öðrum verkum. Ófá voru verkin fyrir Ungmennafélagið íslending, en Haraldur var formað- ur þess um skeið. Fyrir þau verk var hann kjörinn heiðursfélagi þess. Skemmtanir voru haldnar, leikrit æfð og sýnd meðal annars. Einhver sagði mér að Haraldur hefði meira að segja sótt áhorfendurna líka á bíl sínum, þegar svo bar undir — málum fylgt eftir af dugnaði og einurð. Árið 1968 fluttist Haraldur með fjölskyldu sinni til Reykjavíkur. Éftir varð skarð og nokkur tóm- leiki, þótti okkur mörgum. Á Hvanneyri bar fundum okkar síðast saman á aldarafmæli Bændaskól- ans vorið 1989. Hátíð var haldin. í morgunblíðunni árla vorum við nokkrir að ljúka undirbúningi með því að koma fyrir skiltum hátíðar- gestum til glöggvunar. Harald bar þar að, glaðbeittan að vanda og þó fremur, því hann hafði átt Jóns- messunótt með góðum vinum á gömlum slóðum. Oðar en varði var hann farinn að leggja okkur lið, þótt gestur væri, klæddur spariföt- um — hjálpsemin var honum inn- gróin og eðlislæg. Á Hvanneyri átti Haraldur smið- ur mörg verkin. Við leiðaskil er þeirra minnst með virðingu og djúpu þakklæti. Hressandi stundir með samferðarmanni, sem auðgaði umhverfið, rifjast upp og vekja yl. Fyrir þær er ekki síður þakkað. Við hjónin sendum eftirlifandi eigin- konu hans, Eygló Gísladóttur, börn- um þeirra og fjölskyldum, einlægar samúðarkveðjur. Óli S. Jónsson, Sólveig S. Óskarsdóttir, Jóhann K. Sigurðsson, Guðgeir Jónsson, Friðjón Ástráðsson, Blessuð sé minning Haralds Sig- uijónssonar frá Hvanneyri. Bjarni Guðmundsson. Sem heimilismaður frá Hvann- eyri langar mig til að minnast Har- alds Siguijónssonar, sem kom til Hvannéyrar 1941 og var þar í tæp 30 ár smiður staðarins og þó svo miklu meira. Lífskóróna hans var fólkið í kringum hann og síðan starfið sem hann naut að inna af hendi. Fólkið var fyrst ijölskylda hans, vinir og ættingjar, eiginkonan Eygló, sem hann umgekkst þannig að maður fann alltaf í nálægð þeirra, ástina, þessa óskiljanlegu strauma sem eru milli tveggja aðila. Þessi tilfinning var svo sterk að manni leið alltaf vel heima hjá þeim á Garði, húsinu sem stóð þá svo fjarri byggðar- kjarnanum á Hvanneyri, en stóð á bjargi sem haggaðist ekki með út- sýni yfir Fitina og Hvítá og allt að Kistuhöfða og þaðan yfir til Borgar- ness. Ég fór ungur einn langa ferð frá Svíra að Garði að fá klippingu hjá Halla. Það var alltaf að kveldi og oftast var Halli við að lagfæra dráttarvélar, bíla eða eitthvað ann- að í bílskúrnum og þar varð ég í einu vettvangi fullorðinn, því að við mig var rætt áf skilningi og hvatn- ingu. Og síðar þegar starfsár byrj- uðu á Hvanneyri, fyrst í hlutverki kúsks og eftir því sem þroski varð meiri við ýmis störf, var það alltaf Halli sem leiðbeindi þannig að ekki gleymist. Það var ekki skipað held- ur örvað til verksins, að vinna sjálf- stætt og skilja þá ábyrgð sem hvert starf kallaði á. Haraldur var ómissandi á Hvann- eyri á þessum árum. Allt vann hann af trúnaði og allir virtust eiga vin- áttu hans. Það var þessi lýsandi lífs- kóróna sem geislaði frá honum. Ef til vill var það í brosinu sem lýsti mikilli hlýju í augum og glettni í munnvikum. Eða var það í viðmóti hans, stundum gusti í orðum, en þó með brosi, ákafa sem var smit- andi, hvort sem það var í ung- mennafélagsstörfum eða öðru fé- lagsstarfi til heilla og gleði, ein- lægni, sem fannst í handtaki hans og því sem hann gerði, sem flestir aðrir létu ógert, en hugsuðu um að gera, þegar þurfti að styrkja, hugga og gleðja. Foreldrar mínir áttu Harald á sitt hvom máta að kærum vini sem lýsir að hluta þessari segulmögnuðu lífskórónu sem Haraldur bar. Fyrir hönd fjölskyldunnar í Svíra og síðar í Álfhól eru honum og eftirlifandi eiginkonu, Eyglóu og börnum þeirra, Brynjari, Þóri og Guðrúnu færðar þakkir fyrir allt það sem þau lögðu af mörkum í þágu annarra á Hvanneyri og síðar. Trúarorð Heil- agrar ritningar fylgja honum með fyrirheitinu sem hann fékk svo ríku- lega að reyna með fjölskyldu sinni, vinum og ættingjum: „Vertu trúr allt til dauða og ég mun gefa þér lífsins kórónu." Halldór Gunnarsson. Það var með þó nokkurri skelf- ingu að ég beið fyrsta fundar míns við Harald Siguijónsson. Ég og einkadóttirin, Guðrún Sig- ríður, höfðum í einhveiju dularfullu bjargarleysi verið að dragast hvort að öðru um allnokkra hríð en höfð- um sleppt öllum opinberunum gagnvart ættingjum, ekki síst vegna þess að bæði höfðum við Sérfræðingar í hióinaskroyiiiigiini vió öll la'Uila'ri Skólavörðustíg 12, á horni Bergstaðastrætis, sími 19090 t J Maðurinn minn og faðir okkar, JÓN JÓNSSON, Söndu, Stokkseyri, verður jarðsunginn frá Stokkseyrarkirkju laugardaginn 13. febrúar kj. 14.00. Sesselja Hróbjartsdóttir og börn. t Elskuleg móðir mfn, tengdamóðir, amma og langamma, ÞÓRUNN GUÐMUNDSDÓTTIR, verður jarðsungin frá Flateyrarkirkju laugardaginn 13. febrúar kl. 14.00. Fyrir hönd vandamanna, Erla Ragnarsdóttir, Sigurður Sigurdórsson, barnabörn og barnabarnabörn. t Faðir minn, tengdafaðir og afi, ÞÓRÐUR P. SIGHVATS Skagfirðingabraut 35, Sauðárkróki, verður jarðsunginn frá Sauðárkrókskirkju laugardaginn 13. febrú- ar kl. 14.00. Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á Sjúkrahús Sauðárkróks. Guðný Þórðardóttir, Grétar Guðbergsson, Þórður Grétarsson. t Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og útför ástkærs eig- inmanns míns, föður okkar, sonar og tengdasonar, GÍSLA SIGURÐAR GEIRSSONAR, Heiðvangi 74, Hafnarfirði. Kristin Þ. Edvardsdóttir, Eðvarð Þ. Gíslason, Berglind S. Gisladóttir, GeirS. Gíslason, Geir Sigurjónsson, Bergsveina Gísiadóttir. Edvard Júlíusson, Elín Alexandersdóttir. t Útför sonar míns og bróður okkar, AGNARS HELGA VIGFÚSSONAR frá Hólum í Hjaltadal, sem andaðist í Landspítalanum þann 3. febrúar sl., fer fram frá Sauðárkrókskirkju mánudaginn 15. febrúar kl. 13.30. Jarðsett verður í Hólakirkjugarði. Kveðjuathöfn ferfram í Háteigskirkju f dag, föstudaginn 12. febrú- ar, kl. 10.30. Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast hins látna, er bent á Krabbameinsfélag Islands eða Hjartavernd. Helga Helgadóttir og systkini hins látna t Þökkum vinsemd og hlýhug vegna and- láts og útfarar föður okkar, tengdaföður og afa, HAFSTEINS BERGMANN HALLDÓRSSONAR s járnsmiðs, Fálkagötu 34. Sævar Hafsteinsson, Þóra Berglind Hafsteinsdóttir, Heiðrún Hafsteinsdóttir, Sigurvin Bergmann Hafsteinsson, Henný Helga Hafsteinsdóttir, tengdabörn og barnabörn. t Útför ástkærrar systur okkar og mágkonu, GUÐNÝJAR JENNÝAR MARTEINSDÓTTUR frá Sjónarhóli, Neskaupstað, til heimilis í Fannborg 1, Kópavogl, verður gerð frá Norðfjarðarkirkju laugardaginn 13. febrúar

x

Morgunblaðið

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.