Morgunblaðið - 25.07.1993, Blaðsíða 22
22 B
MORGUNBLAÐIÐ SAMSAFNEÐ SUNNUDAGUR 25. JÚLÍ 1993
DRAUMALAND...
GUÐRÍÐAR JÓHANNESDÓTTUR FRAMKVÆMDASTJÓRA ÍSLENSKU ÓPERUNNAR ER
Toscana
„Ég væri ekki sjálfri mér
samkvæm ef ég veldi mér
eitthvert annað land en
Toscanahérað á Ítalíu sem
mitt draumaland," segir
Guðríður Jóhannesdóttir
framkvæmdastjóri íslensku
x óperunnar. „Sedrusviðurinn
í toskönsku hæðunum, sér-
staklega til sveita, og öll
gömlu húsin sem falla svo
einstaklega vel inn í lands-
lagið heilla mig mjög. Mig
dreymir um að komast til
Toscana eftir tvö til þrjú ár
bg finna mér þar lítið þorp
til þess að búa í um skeið.“
Toscanahérað er tæpir 23 þús-
und ferkílómetrar að Stærð
og liggur að Lígúríuhafi að vest-
an. Þar er stundaður mikill iðnað-
' ur en hérlendis er þetta svæði lík-
lega þekktast fyrir mikla vínrækt,
einkum í Chiantifjöllum. Toscana
er hæðótt land en við ströndina
og meðfram fljótum eru fijósamar
sléttur. í Toscana voru heimkynni
Etrúskanna sem voru hámenning-
arþjóð fram á fímmtu öld fyrir
Krist þegar Grikkir og Rómveijar
fóru að vinna af þeim lönd og
borgir.
„Ég kom fyrst til Flórens sem
^.er stærsta borgin í Toscana árið
1967 og hreifst þá strax mjög af
borginni," segir Guðríður. „Tutt-
ugu og einu ári síðar átti ég þess
kost að dveljast þar í þijá mán-
uði. Þá kynntist ég svolítið þessu
lifandi, skemmtilega og heita
mannlífi sem einkennir þessar
slóðir, mannlífi sem er svo geró-
líkt því sem við erum vön. Það
er ekkert auðvelt fyrir stressaðan
Guðríður
Jóhannesdóttir
íslending að falla inn í daglega
lífið hjá íbúunum þama. Okkur
kemur það spánskt fyrir sjónir
þegar afgreiðslufólkið í bankanum
spjallar í mestu rólegheitum við
kúnnann um daginn og veginn og
lætur það ekki hafa nein áhrif á
sig þó að það sé komin löng bið-
röð. En þetta er lærdómsríkt fyrir
okkur. Lífið heldur áfram þó að
allir hlutir gerist ekki í hvínandi
hvelli."
Guðríður segir að eitt af því sem
veki athygli sína í Toscana sé sú
mikla væntumþykja og virðing
fyrir gömlum minjum og menn-
ingu sem íbúunum virðist í blóð
borin. „Þama heldur fólk í heiðri
gömlu handbragði til þess að geta
haldið við öllum sínum gömlu
minjum og varðveitfþær. Þetta
Etrúría, land Etrúsk-
anna, var þar sem nú er
Toscana. Þetta land og
menning þess er draumaland
Guðríðar. Etrúskarnir lutu í
lægra haldi fyrir Rómveijum
og Grikkjum sem gengu af
menningu þéirra dauðri.
Minjar um forna frægð þeirra
er þó enn að finna í Toscana.
Þessi mynd sýnir etrúsk hjón
og er af loki á grafkeri frá
2. öld fyrir Krist.
er ekki áhlaupaverk því að margra
alda saga mætir manni við hvert
fótmál.“
Guðríður segir að Flórens sé
enn eftirlætisborgin sín í Toscana.
„Ég held ég fái mig seint fullsadda
af því að skoða þá borg og öll lista-
verkin frá endurreisnartímanum.
Á einni af hæðunum norðaustan
við Flórens er Fiesole, lítil borg
sem Etrúskamir stofnuðu á sínum
tíma. Þangað er ógleymanlegt að
koma, bæði til þess að njóta útsýn-
isins yfir Flórens og eins til þess
að komast í örlitla snertingu við
eldfoma menningu Etrúskanna.
Minningu þeirra er þó enn betur
haldið á lofti í Volterra þar sem
er að finna einstakt safn um sögu
þeirra og menningu."
ÚR MYNDASAFNINU
ÓLAFUR K. MAGNÚSSON
„Byggjum leikhús“ var yfirskrift á
göngum sem leikarar í Leikfélagi
Reykjavíkur fóru í á sjöunda og
áttunda áratugnum til að safna fé
fyrir byggingu nýs leikhúss. Mynd-
irnar að þessu sinni eru
úr einni slíkri göngu,
snemma á áttunda ára-
tugnum. Einu sinni á ári
dubbuðu leikarar sig
upp í alls kyns búninga
og gengu frá Iðnó og í
Austurbæjarbíó en þar
voru fjáröflunarsýning-
ar; miðnætursýningar í
mörg ár um helgar. Leikararnir
Steindór Hjörleifsson og Margrét
Ólafsdóttir töldu að myndinar væru
úr göngu fyrir sýninguna „Þegar
amma var ung“, sem var samsafn
atriða úr gömlum revíum. Göngurn-
ar vöktu að vonum mikla athygli
borgarbúa fyrstu árin
enda sungu leikararnir á
leið sinni úr miðbænum
í Austurbæjarbíó. Voru
borgarbúar þakklátir
fyrir þessa tilbreytingu
enda þekktust götuleik-
hús ekki hér á þessum
tíma. Og leikararnir
höfðu erindi sem erfiði,
Leikfélag Reykjavíkur flutti í Borg-
arleikhúsið árið 1989.
Helga Þ. Stephensen og Guðrún Asmundsdóttir í gervi Grænlendinga.
ÉG HEITI...
GUÐBJÖRG GLÓÐ LOGADÓTTIR
Guðbjörg Glóð átti uppruna-
lega að heita Glóð Logadóttir.
Hún segir að móður sína hafi
skort þor til þeirrar skírnar og
því varð úr að Guðbjargarnafn-
inu var bætt framan við. Þegar
stúlkan var að vaxa úr grasi
var hún betur kunn sem Guð-
björg en Glóð. Nú er það hins
vegar að breytast. í dag segist
hún nota nafnið meira en áður
og hún undirritar ávísanir og
greiðslukortakvittanir sínar:
„G. Glóð Logadóttir".
Að sögn Glóðar er hugmyndin
að nafninu komin frá Loga,
föður hennar, og segist hún vera
skírð í höfuðið á honum. Það verð-
ur að teljast frekar ólíklegt að
Glóð verði ruglað saman við nöfnu
sína því samkvæmt þjóðskrá árið
1989 bar hún ein nafnið íslenskra
kvenna. Foreldrar hennar, þau
Bjargey og Logi, hafa greinilega
gætt þess að gefa bömum sínum
fágæt og sérstök nöfn því systk-
ini Glóðar heita Steinbjörn og
Ljósbrá.
Glóð er ákaflega myndrænt
nafn. Enda liggur þar að baki
nafnorðið glóð í merkingunni
„eldur, glóandi eldsneyti". Að
baki Loga liggur á sama hátt
nafnorðið logi sem merkir „eldur,
eldtunga". Því má segja að það
sé aðeins stigs- en ekki eðlismun-
ur á Glóð og Loga. Þegar Glóð
Logadóttir er spurð hvort fólk
geri sér ekki stundum leik úr
Morgunbíaðið/Einar Falur
Guðbjörg Glóð Logadóttir, sem
starfar á veitingahúsinu Við
Tjömina, hefur ákaflega hlý-
legt nafn.
nafninu þá getur hún ekki neitað
því. „Það er þá helst hitinn í því
sem vekur áhuga,“ segir hún.
Glóð segist oft þurfa að kynna
sig tvisvar og er stundum spurð
í efasemdartón: „Og ert þú Loga-
dóttir.“ Hún kveðst þó aldrei hafa
þurft að sýna persónuskilríki til
þess að sannfæra viðmælendur
sína!
ÞANNIG...
FORÐAST REBBIVATNSBAÐ
Rebbi er brögðóttur...
ÞAÐ HEFUR löngura verið
haft fyrir satt, að refurinn
sé býsna slyngur og ekki sé
óalgengt að skyttur megi
láta í minni pokann þegar
brögðóttur skolli er annars
vegar. Refurinn er fjölhæf-
ur veiðikappi og ef nauðsyn
rekur hann til, þá kann hann
einnig að taka sundtökin.
Einhvern veginn hefur það
þó verið álitið að þrátt fyrir
þetta sé hann lítt fyrir vatns-
bað gefinn og forðist það
fremur en hitt. Hann getur
þó sparað sér annars nauð-
synlegt bað — þannig gerir
hann það:
Sönn saga segir frá bónda ein-
um sem nytjaði nokkrar smá-
eyjar vestur á Mýrum. Þar var
dúntekja, selveiði og grásleppu-
veiði svo eitthvað sé nefnt. Eitt-
hvað gat hann veitt af sjóbirtingi
og laxi að auki. Dag einn reri
hann við annan mann út í aðaleyj-
una og gengu þeir félagar verka
sinna. Fóru í það nokkrir klukku-
tímar og héldu þeir síðan við svo
búið til báts síns á ný. Sá þá bóndi
að mjög ljós tófa lá dauð í flæðar-
málinu örskammt frá bátnum.
Þótti honum með ólíkindum að
hann hefði ekki séð dýrið liggja í
svörtu fjörugijótinu er þeir lentu.
Þótti honum raunar einnig með
ólíkindum að fínna tófu úti í eyju,
en hann hafði aldrei vitað ref í
eyjum sínum fyrr þó hann vissi
dæmi þess að refir hefðu synt út
í eyjar nágranna sinna.
Bóndi fór nú að velta dýrinu
við í fjörugijótinu og leist þannig
á að vel mætti nýta feldinn, sem
var ljós og mjög fallegur. Dýrið
var auk þess sýnilega nýdautt og
því upplagt að nota feldinn. Tók
hann dýrið og setti í bátinn og
reri til lands, en það var tveggja
stunda róður. Allan tímann var
dýrið hreyfingarlaust við fætur
þeirra félaga.
Þeir félagarnir tóku nú land og
fóru að bera pinkla frá bátnum.
Loks var ekkert eftir í bátnum
utan hinn dauði refur og hafði
bóndi einmitt verið að ákveða það
með sér á leið til lands, að láta
sníða húfu úr feldinum. Leist hon-
um svo á að þar myndi hann eign-
ast góða vetrarflík. Hann fór í
bátinn, laut yfir refinn til að lyfta
honum úr bátnum, en varð þá
vægast sagt illa brugðið, því ref-
urinn rauk allt í einu á fætur, tók
til fótana og hljóp upp fjörukamb-
inn. Bóndi horfði forviða á eftir
dýrinu og sást síðast til þess
stefna til fjalla. Þótti bónda sýnt,
að refurinn hefði þarna snapað
sér far með því að sýnast dauður.