Morgunblaðið - 08.07.1994, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 8. JÚLÍ 1994 27
MINNINGAR
SIGURJON
ILLUGASON
+ Siguijón 111-
ugason var
fæddur á Hellis-
sandi 19. júní 1914.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 1. júlí síðast-
liðinn, þá nýlega
orðinn áttræður.
Foreldrar hans
voru hjónin Guð-
rún Jónina Jóns-
dóttir, frá Dynj-
anda í Jökulfjörð-
um og Illugi Sig-
urðsson, sjómaður,
er fórst í sjóslysi
er Siguijón var mjög ungur.
Eldri bróðir Siguijóns er Le-
opold Helgi Sigurðsson, en
faðir hans fórst líka í sjóslysi.
Siguijón byijaði ungur að
vinna. Hann var lengst af til
sjós og átti lengi bátinn Bár-
una með Þorvarði Eggerts-
syni, eða frá árinu 1945-1958.
Um fimmtugt hætti hann á
sjónum og vann síðan ýmis
störf í landi, en starfaði síðast
við Lóranstöðina á Gufuskál-
um. Siguijón giftist Gísllaugu
G. Elíasdóttur, frá Hellissandi.
Hún var fædd 3. mars 1918
og lést 11. febr. 1994. Þau eru
bæði uppalin á Hellissandi og
bjuggu lengst af á Hellisbraut
21, eða Strönd eins og það var
jafnan kallað. Síðustu átta árin
bjuggu þau á Höfðagrund 9,
Akranesi. Þau hjónin eignuð-
ust tvo syni. Sá eldri var Sæv-
ar, vélsljóri, f. 14. sept. 1939.
Hann fórst með Sæfelli frá
Flateyri 10. okt. 1964. Unnusta
hans var Ósk Elín Jóhannes-
dóttir og áttu þau eina dóttur
saman, Sigurlaugu, f. 1962.
Yngri sonurinn er Gunnar Jón,
verkstjóri hjá íslenska járn-
blendifélaginu, f. 8. mars 1946,
giftur Kristnýju Pétursdóttur
og eiga þau tvö börn saman,
Eydísi Rut, f. 1969, og Sævar
Jón, f. 1974, en fyrir átti
Kristný soninn Guðmund Geir,
f. 1964. Barnabarnabörnin eru
nú orðin fjögur, auk þess sem
Guðmundur á einn son. Útför
Siguijóns fer fram frá Akra-
neskirkju í dag.
HANN AFl minn var skyndilega
kallaður burt úr þessum heimi 1.
júlí sl. Hann hafði verið heilsu-
hraustur alla tíð, utan þess að
hann fékk hjartaáfali fyrir þremur
árum og magasár fyrir um 30
árum.
Hann varð áttræður fyrir rúm-
um tveimur vikum. Þá hittumst
við öll í Húsafelli og þá var hann
hress og glaður. Ekki grunaði mig
að það yrði okkar síðasta stund
saman.
Söknuðurinn er sár, en það er
huggun harmi gegn að hann þurfti
ekki að upplifa mikii veikindi og
sjúkrahúslegu.
Ég var mikið hjá afa og ömmu
á Hellissandi sem barn. Þar var
mjög gott að vera og þaðan á ég
mínar ljúfustu minningar. Hjá
þeim átti ég alltaf mitt annað heim-
ili.
Minningamar um afa renna í
gegnum huga minn. Afí sitjandi á
rúmstokknum hjá mér, að lesa með
mér bænir á kvöidin, úr fallegu
bænabókinni sem þau amma gáfu
mér. Afi að kenna mér að lesa.
Allar ökuferðirnar með afa og
ömmu, stuttar sem langar. Afí,
sem var svo stoltur af bílnum sín-
um, sem alltaf var nýbónaður.
Afi, með sitt bjarta og fallega bros,
sem alltaf var tilbúinn að gera allt
fyrir litlu sonardóttur sína. Ást-
fangni afi með stjörnur í augum
að horfa á konuna í lífi sínu, hana
ömmu mína.
Afi var mjög reglusamur á alla
hluti og stundvís fram
í fíngurgóma. Ég efast
um, að það hafi nokk-
um tíma þurft að bíða
eftir honum. Hann var
umburðarlyndur og
skipti sjaldan skapi.
Hann var tryggur vin-
ur vina sinna og mikill
afi. Hann var mjög
hæverskur og vildi alls
ekki láta aðra hafa
neitt fyrir sér.
Afi og amma voru
mjög nægjusöm og
voru þakklát og
ánægð með það sem
þau höfðu, fóru spart með alla hluti
og nýttu allt eins vel og hægt var.
Þau vora samt svo örlát og fús að
deila með öðram því sem þau áttu.
Þau gáfu mér alltaf svo fínar gjaf-
ir, þó efnin væru ekki mikil og
gáfu mér líka svo mikið af því sem
þau áttu nóg af, ást og kærleika.
Þama var fólk með stórt hjarta. .
Samband afa og ömmu var ein-
stakt. Það var svo fallegt og ég
undraðist oft sem fullorðin hversu
samtaka þau vora í einu og öllu
alla tíð og hversu vel þau önnuð-
ust hvort annað. Afí stóð alltaf sem
klettur við hlið ömmu í veikindum
hennar og barðist með henni af
þrautseigju og með svo mikilli
umhyggju þar til hún dó, en hún
dó fyrir aðeins fjóram og hálfum
mánuði.
Þau vora trúað fólk og ég var
varla talandi þegar þau kenndu
mér bænir. Ég hugsaði mikið um
þessi naut sem vora í faðirvorinu
í „voram skuldunautum", áður en
ég hafði vit á því að spyija. Bænir
á kvöldin urðu að reglu sem ég
hélt fram á fullorðinsár. Vissan
um að guð væri alltaf hjá mér og
að hann og englamir myndu gæta
mín og að pabbi minn væri einn
þeirra veitti mér öryggi og vernd.
Þau yfírgáfu æskustöðvarnar,
Hellissand, fyrir átta áram og
fluttu til Akraness, bæði til að
vera nærri læknaþjónustu, því
amma þurfti þess með, og líka og
ekki síst til að vera nálægt syni
sínum, Gunnari Jóni, sem býr á
Akranesi og hefur reynst foreldr-
um sínum ómetanleg stoð.
Eldri bróðir afa, Leopold, sem
hefur alla tíð þurft sérstakrar
umönnunar við, bjó hjá afa og
ömmu í tæp 50 ár. Hann hefur
nú verið í nokkra mánuði á Elli-
heimilinu Höfða á Akranesi. Þeir,
bræður hittust alltaf að minnsta
kosti tvisvar á dag síðustu mánuð-
ina. Missir hans er mikill, að missa
þau bæði á svona stuttum tíma.
Eldri soninn sinn, Sævar föður
minn, misstu þau aðeins 25 ára
gamlan, fyrir tæpum 30 árum. Þau
syrgðu alla tíð drenginn sinn og
vora alltaf með minningar um hann
í veskinu sínu, en þau bára harm
sinn í hljóði, eins og afi gerði eftir
að amma dó. Ég trúi því að hann
hafi á ný hitt sína heittelskuðu
eiginkonu og son í lífínu handan
við lífið. Eftir ljúfa endurfundi
munu þau ganga saman glöð um
óravíddir alheimsins og halda
áfram að verða öðram til góðs og
gefa öðrum af sínu fallega hjarta.
Ég veit að afi vildi ekkert oflof
um sig eftir sinn dag, en fyrir mér
vora afí og amma einstakt fólk,
sem gáfu mér svo mikið. Þessa
umvefjandi hljóðlátu umhyggju
fann ég í öllu sem þau gerðu. Eg
skildi það ekki fullkomlega fyrr en
ég varð fullorðin hversu mikið ég
bý að umhyggju þeirra og kær-
leika. Þau gáfu mér hluta af sjálf-
um sér. Minninguna um þetta ynd-
islega fólk mun ég ætíð geyma í
hjarta mér.
Við Einar og bömin okkar, Hild-
ur Inga og Sævar Öm, kveðjum
nú kæran afa og langafa hinsta
sinni í þessu jarðlífi með þakklæti
fyrir allt. Blessuð sé minning afa
míns.
Sigurlaug R. Sævarsdóttir.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(Hallgr. J. Hallgrímsson.)
í dag kveð ég elskulegan afa
minn í hinsta sinn. Það er sárt að
kveðja svona góðan afa og mikill
söknuður er í hjarta mínu.
GESTUR JONSSON
+ Gestur Jónsson
var fæddur í
Flagveltu í Land-
sveit. Hann lést á
Landspítalanum 1.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Jónsson frá Ak-
braut í Holtum og
Sigríður Gestsdóttir
frá Flagveltu.
Systkini hans, sem
öll eru látin, voru
Guðfinna, Sveinn og
Sigurjón. Foreldrar
Gests bregða búi
1946 og flytur þá
fjölskyldan á Selfoss og sest
að fyrst um sinn þjá Guðfinnu
og manni hennar Sigurði Þor-
björnssyni í Vík. Arið eftir
flylja Sigríður og Jón ásamt
bræðrunum að Artúni 8 þar
sem Gestur bjó síðan. Hann
giftist 5. september 1953 eftir-
lifandi eiginkonu sinni Stein-
unni Ástgeirsdóttur frá Syðri-
Hömrum í Ásahreppi. Þau hófu
búskap fyrr á því ári. Börn
þeirra eru: Arndís Ásta, búsett
í Vestmannaeyjum, Sigríður,
býr á Hrauni í Ölfusi, Jóna
Bryndís, búsett á Laugarvatni,
Garðar, býr á Selfossi, Margrét
búsett í Vestmannaeyjum, og
Sigrún, búsett á Selfossi. Gest-
ur starfaði nær allan sinn
starfsaldur hjá Kaupfélagi Ár-
nesinga á Selfossi, fyrst við
viðgerðir á verkstæði félagsins
og síðar sem vaktmaður þar.
Síðustu árin vann hann sem
húsvörður Vöruhússins þar til
hann lét af störfum
í desember 1992.
Útför hans fer fram
frá Selfosskirkju í
dag.
GESTUR tengdafaðir
minn var bóndi af guðs
náð og hafði mikið
yndi af sauðfé. Hann
byggði fjárhús og
ræktaði tún inn með
„Á“ í Hellislandi.
Hann átti lengst af
rúmar hundrað kindur
og annaðist þær með
sinni föstu vinnu en skar fjárstofn-
inn um það leyti sem framleiðslu-
stýring var sett á. Síðustu árin
hafði hann örfáar kindur sér til
gamans og styttu þær honum
stundirnar, sérstaklega eftir að
hann hætti störfum.
Gestur hafði gaman af bókum
og las mikið, sérstaklega þjóðlegan
fróðleik, ævi- og ferðasögur. Oft
miðlaði hann mér af þekkingu sinni
á þessum sviðum og færði mér
bækur sem hann hafði lesið. Hann
hafði einnig gaman af ferðalögum
og ferðaðist um landið með fjöl-
skyldunni þegar færi gafst. Gestur
var verklaginn og hafði gaman af
hvers kyns smíðum. Saman áttum
við margar stundir á þessu sviði
og var hann betri en enginn ef leysa
þurfti vandamál við nýsmíði eða
viðgerðir hér heima á Hrauni. Þeg-
ar mikið var að snúast í búskapnum
voru Gestur og Steinunn mætt,
hvort sem var í réttir, rúning, hey-
skap eða uppskerustörf.
Mér var mjög bragðið er ég var
stödd hjá foreidram mínum og
nágrannakonan hans afa hringdi
og lét okkur vita að hann hefði
hnigið niður og sjúkrabíll væri á
leið að sækja hann.
Þá sýndi það sig enn einu sinni
hversu stutt bilið er oft á milli gleði
og sorgar. Því aðeins hálfum mán-
uði áður voram við öll saman kom-
in í Húsafelli til að halda upp á
áttræðisafmælið hans. Þar var
hann mjög hress og ánægður og
naut sín meðal okkar og litlu lang-
afabarnanna sinna, sem hann var
afskaplega góður við og hélt mikið
uppá.
Kærar minningar streyma í
gegnum hugann, en erfítt er að
skrifa minningargrein um afa án
þess að minnast á hana ömmu
mína, en hún og afí vora mjög
samrýnd hjón. Amma lést fyrir
aðeins fjórum og hálfum mánuði
eftir mikið heilsuleysi síðustu ár.
Þau voru mjög trúuð og er það
mér mjög minnisstætt er þau
kenndu mér bænirnar og fóra yfir
þær með mér á hvetju kvöldi þeg-
ar ég var í heimsókn hjá þeim á
Hellissandi. Einnig er mér mjög
minnisstætt þegar afí tók fína bíl-
inn sinn út úr bílskúmum og fór
með okkur í sunnudagsbíltúrinn,
en það var fastur liður í lífí afa
og ömmu og af þessum bíltúr
mátti ég alls ekki missa.
Afí og amma fæddust á Hellis-
sandi og bjuggu þar í 70 ár. Sam-
band þeirra var mjög náið og mik-
ill kærleikur ríkti á milli þeirra.
Þau eignuðust saman tvo syni,
Sævar og Gunnar Jón, föður minn.
Það var þeim mikill missir þegar
Sævar fórst í sjóslysi aðeins 25
ára gamall. Sævar lét eftir sig
unnustu og dóttur. Það má segja
að þeirra þriðja bam hafí verið
Leopold, hálfbróðir afa, en um
hann var alltaf vitað að hann gæti
ekki hugsað um sig sjálfur og því
önnuðust þau hann í 50 ár eða
allt fram á síðasta dag. Þó að
amma hafi verið veik síðustu árin
þá hugsaði hún um hann af mik-
illi kostgæfni.
Það hófst nýr kafli í lífí afa og
ömmu þegar afí varð fimmtugur,
en þá hætti hann á sjónum og fór
að vinna í landi, fyrst í fískvinnslu,
Gestur var hæglátur maður og
hlédrægur og sóttist ekki eftir veg-
tyllum í lífinu. Hann hleypti mönn-
um ekki að sér við fyrstu kynni,
en tryggur og traustur var hann
þeim sem náðu til hans og reyndist
þeim sannur vinur. Barngóður var
hann og hændust böm mjög að
honum og var því oft kátt í Ártún-
inu þegar barnabörnin mættu.
Gestur átti í erfiðum veikindum
síðustu mánuðina. Hann sýndi í
þeirri baráttu mikið æðruleysi og
brotnaði aldrei þó dauðinn blasti
við. Ég vil færa starfsfólki krabba-
meinsdeildar Landspítalans þakkir
fyrir einstaka alúð og hjálpsemi við
hann og fjölskyldu hans á erfiðum
stundum.
Tengdamóður minni, Steinunni
Ástgeirsdóttur, og fjölskyldu sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Hrafnkell.
síðan á Lóranstöðinni á Gufuskál-
um. Ég held að enginn hafí verið
svikinn af verkunum hans afa því
vandvirkari og samviskusamari
mann var vart hægt að fínna og
er mér minnisstætt þegar ég vafc.
hjá þeim að amma mátti klæða
hann í sokkana, svo slæmur var
hann í bakinu, en í vinnuna skyldi
hann fara.
Þá gerðist það einnig að afí tók
bílpróf og keypti sér bíl og úr því
urðu þeim allir vegir færir. Á
hveiju sumri í mörg ár fóra þau í
langar ferðir um landið með sínu
trausta vinafólki, Cyrasi Dan og
Guggu. Þessi ferðalög vora þeim
ómetanleg og allt fram á síðasta
dag voru þau að riíja upp þessar
ferðir. .
Árið 1985 þegar heilsu ömmíí
fór hrakandi ákváðu þau að flytja
til Akraness þar sem foreldrar
mínir búa. Það var þeim geysilegt
átak að flytja burt og festa rætur
í ókunnugu umhverfi. En þau
þurftu engu að kvíða því að fljótt
fundu þau fyrir mikilli öryggistil-
fínningu að vera komin á stað þar
sem góð læknisþjónusta er og að-
búnaður aldraðra allur til fyrir-
myndar. Einnig vora þau sérstak-
lega heppin með nágranna og
töluðu oft um þetta góða fólk sem
í kringum þau var.
Afí.var afskaplega mikið snyrti-
menni og hjá honum var allt í röð
og reglu og báru bflamir hanlA;
þess inerki að vel var hugsað um
þá. Hann var einnig mjög stund-
vís, frekar mætti hann hálftíma
of snemma heldur en að mæta
aðeins of seint. Hann átti það til
að vera skemmtilega svartsýnn,
sérstaklega gagnvart okkur unga
fólkinu og skildi ekkert í því hvem-
ig við færum að því að kaupa íbúð,
fara í skóla, eignast böm og spurði
mig oft: Hvernig er þetta hægt,
Eydís mín? En hvemig átti hann
að skilja þetta, maður sem tð&'
aðeins eitt lán á allri sinni ævi og
keypti aldrei neitt með afborgun-
um? Afi og amma voru ekki efnuð
en þau vora sparsöm og fóru vel
með.
Þau voru bæði hlédræg og lítt
gefin fyrir fjölmenni, en höfðu
gaman af því að gleðjast í góðra
vina hópi og þótti afskaplega vænt
um þegar gömlu vinimir frá Sandi
kíktu í heimsókn.
Þegar amma dó í febrúar sl.
fundum við breytir.gu á afa. Aldrei
kvartaði hann þó að söknuðurinn
hafí verið honum sár.
Elsku afi, ég sakna þín sárt og
það er erfítt að hugsa sér lífið %
þín. Ég atti ekki von a þvi að þinn
tími væri kominn, því þú varst svo
hraustlegur daginh áður þegar þú
varst að leika þér við bamabama-
börnin þín. Það verður tómlegt að
koma upp á Akranes og geta ekki
skroppið í heimsókn á Höfðagrand
9, þar sem alltaf var tekið vel á
móti okkur. En ég veit að það
hefur verið tekið vel á móti þér
af ömmu og Sævari, syni þínum.
Þakka þér, elsku afí, fyrir allar
þær góðu minningar sem ég mun
ætíð eiga um þig og megi guð
varðveita þig.
Þín,
Eydís Rut Gunnarsdóttir.
Skilafrestur vegna
minningargrema
EIGI minningargrein að birtast á
útfarardegi (eða í sunnudagsblaði
ef útför er á mánudegi), er skila-
frestur sem hér segir: í sunnu-
dags- og þriðjudagsblað þarf
grein að berast fyrir hádegi á
föstudag. í miðvikudags-,
fímmtudags-, föstudags- og laug-
ardagsblað þarf greinin að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dög-
um fyrir birtingardag. Berist
grein eftir að skilafrestur er útr-
unninn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi.
Formáli
minningargreina
Æskilegt er að minningargrein-
um fylgi á sérblaði upplýsingar
um hvar og hvenær sá, sem fjall-
að er um, er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra hans,'
systkini, maka, og börn, skóla-
göngu og störf og loks hvaðan
útför hans fer fram. Ætlast er
til að þessar uppiýsingar komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í greinun-
um sjálfum.