Morgunblaðið - 28.08.1994, Qupperneq 25

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 28. ÁGÚST 1994 25
ÓLAFUR ÓLAFSSON
+ Ólafur Ólafs-
son, fyrrver-
andi húsvörður
Landsbókasafns,
var fæddur 20. jan-
úar 1940. Hann lést
á Landakotsspítala
24. ágúst síðastlið-
inn. Olafur var son-
ur hjónanna Ólafs
Guðmundssonar,
starfsmanns S.D.A.
í Reykjavík, og
konu hans, Ástu
Lilju Guðmunds-
dóttur, húsmóður.
Ólafur átti þrjú
systkini: Robert, nú látinn, er
bjó á Borgundarhólmi, Sigríði,
f. 10.12. 1930, myndlistarkenn-
ara, og Hönnu, f. 19.2. 1934,
sjúkraþjálfara í Danmörku.
Olafur var í Illíðardalsskóla í
Ölfusi, og lauk þaðan prófi. Fór
síðan i Kennaraskólann og eftir
það lá leiðin til Danmerkur.
Hann vann og nam um skeið á
Skodsborgarheilsuhæli, jafn-
framt söngnámi við konung-
lega Óperuskólann í Kaup-
mannahöfn. Ólafur vann hin
ýmsu störf á næstu árum, en
hann bjó í Kaupmannahöfn í
22 ár. Ólafur eignaðist fjögur
börn í Danmörku í tveimur
hjónaböndum. Þau eru: Maj-
Lis, f. 20.8. 1963, Dan Ólaf, f.
4.12. 1967, Lilja María f. 20.3.
1975, og Anja Stella, f. 28.6.
1976. Barnabörn: Nicolaí Alex-
ander, f. 5.9. 1991, Thomas
Benjamin, f. 7.2. 1993, og Daní-
el Ingi, f. 2.5. 1993. Útför Ólafs
fer fram frá Fossvogskapellu á
morgun.
HANN SAGÐI eitt sinn: „Það
er ekkert dýrmætara í heimi hér,
en eiga sanna trú og sanna vin-
áttu.“ Þá var hann sjúkur maður,
en hann nefndi þó ekki heilsuna í
forgangsröð. Hann bar veikindi sín
af sömu auðmýkt og einkenndi
hann alla tíð.
Heilsuleysi, kvalafullur sjúkdóm-
ur, böl sem er þyngra en tárum
taki. Aldrei eitt æðruorð. Hann var
sérstakur maður. Engan hef ég
fyrir hitt sem svo vel hefur varð-
veitt barnið í brjóti sér. Hann
hreifst og gladdist á sama máta
og á bernskudögum og barnsleg
einlægni hans lýsti upp brosið á
andlitinu.
Söngur, tónaflóð. Hann nærðist
á tónlist. Hrærðist í músík. Hann
var barn að árum er hann söng
sitt fyrsta einsöngslag, með bjartri
drengjarödd. Þau urðu síðar nær
óteljandi einsöngslögin hans, við
öll möguleg tækifæri. Mjúki,
hljómfagri kontrabassinn hans mun
aldrei gleymast. Ég kallaði hann
„söngönd“. Sjaldgæf tegund.
Raunar aðeins eitt eintak og það
var hann. Söngöndin flaug út í
heim ung að árum, forvitin, full
af væntingum. Vildi reyna væng-
ina, vildi reyna röddina. Hann
byggði hreiður í útlandinu, tvisvar,
eignaðist unga, þijár dætur og einn
son. Góð börn og mannvænleg.
Elsta dóttir hans sagði við mig
skömmu eftir að öndin var laus úr
viðjum líkama hans. „Faðir min
vann ekki sigra í lífinu, en sem
faðir var hann sigurvegari." Þetta
hljómaði betur á dönskunni henn-
ar, en merking orðanna er hin
sama.
Hann gat ekki veitt börnum sín-
um mikið af efnislegum gæðum,
en kærleikur hans í þeirra garð var
fölskvalaus og uppsprettan sú
tæmdist aldrei.
Við kynntumst í skóla. Höfðum
raunar lítið saman að sælda þá.
Ég var feimin við þennan söng-
fugl. Svo liðu árin og eftir langa
búsetu erlendis flytur hann heim
með dætrum og eiginkonu. Þar eru
kaflaskilin hin fyrstu. Konan hans
og ég vorum sessunautar í skóla
og í henni hef ég alltaf átt tryggan
vin.
Samstarf okkar Óla
hófst fyrst þegar við,
ásamt fleiri góðum fé-
lögum, stóðum að há-
tíð ti að samgleðjast
og þakka að einn okk-
ar hjartkærasti vinur
sneri til lífsins af
sjúkrabeði. Veislu-
stjórn og hvers konar
skipulag mannamóta
var Óla í blóð borið.
Engum hef ég kynnst
sem það starf leysti
betur af hendi, smekk-
vísi hans og iistrænt
innsæi réð þar öllu um.
Þau eru ófá stórafmælin og brúð-
kaupin sem hann hefur gert að
perlum í minningunni fyrir okkur,
vini sína. Alltaf var hægt að leita
til Óla. Hann var óþreytandi, vildi
allra götu greiða, neitaði aldrei
neinni bón. Þannig var hann bara.
Betri vin var ekki hægt að eignast
og hann vildi allra vinur vera. Þar
koma hin kaflaskilin önnur. Berg-
mál verður til. Vinafélagið sem
hann dreymdi um og varð svo veru-
leiki fyrir tveimur árum. Hann
hafði þá hugsjón að gömlu skólafé-
lagamir frá H.D.S. og aðrir sem
með okkur vildu vera stofnuðu fé-
lag sem hefði það markmið að hlúa
að vináttunni okkar á meðal og
einnig hvetja til góðra verka út á
við, þar sem við sæjum að þörf
væri á útréttri vinarhönd. Hann
vissi svo vel að vináttan, kærleikur-
inn, er það afl sem sterkast er á
jörðu hér. Og við skyldum syngja!
Ferðast saman, gleðjast saman.
Það vantaði söngbók fyrir hópinn
og þar kunni Óli vel til verka. Hann
var óþreytandi þó sjúkur væri.
Safnaði efni, flokkaði, setti upp.
„Ferðalög" litu dagsins ljós, og litlu
síðar „Frostlög". Siguijón vinur
okkar og hjálparhella á ómældar
þakkir skildar ásamt allri sinni fjöl-
skyldu sem fékk sannarlega smjör-
þefínn af okkur meðan á prentun
stóð.
Það var svo gefandi að vinna
með Óla. Hann hreif mann með sér
í ákafa sínum og barnslegri gleði.
Við Kata og Þórdís, aðstoðarstúlk-
urnar hans, urðum greinar á sama
tré og hann. Fylltumst viðlíka eld-
móði.
Nú þegar hin þriðju kaflaskil
hafa orðið er allt svo undarlega
tómt. Óli, aflvakinn sem alltaf var
hægt að fá orku frá, vinurinn sem
alltaf var hægt að leita til með hin
margvíslegustu vandamál, „er“
ekki lengur. Söngöndin okkar er
flogin.
Síðustu orðin sem Óli skrifaði í
bókina sína voru um Bergmál. Að
hann vonaði að þeir sem læsu létu
það berast til vina sinna að Berg-
málsins væri þörf. Vinir ættu að
tengjast og vinna saman í kær-
leika. Sárþjáður, skömmu fyrir
andlátið, voru þessi skilaboð rituð,
með yfirskriftinni „Til þín sem
lest.“ Ég á svo bágt með að trúa
að hann sé farinn. Þá þyrmir yfir
mig á stundum og þá verkjar mig
í hjartað. Ég sendi öllum þeim
kveðju, sem þótti vænt um hann
og til hans hugsa, og segi að ást
hans og virðing fyrir öllu sem lifði
er eftirbreytni verð. Að tengjast í
vináttu, virða skoðanir hvert ann-
ars og reyna að láta gott leiða af
veru okkar hér á jörðinni, er besta
leiðin til að heiðra minningu hans.
Það haustar. Ég skrifa ekki meira.
Þó er allt ósagt.
Vinafélagið Bergmál.
Kolbrún Karlsdóttir
og fjölskylda.
Þegar ég hugsa til Ólafs er mér
minnisstæðast glaðlyndi hans, góð-
lyndið og jafnvægið. Þessir eðlis-
þættir reyndust ómetanlegir í erfið-
um veikindum hans en sl. ár greind-
ist hann með krabbamein er flest-
um verður að fjörtjóni fyrir aldur
fram nú á tímum. Og nú er hann
allur, þessi látlausi, skemmtilegi
MINNINGAR
maður, vinur okkar allra í Safna-
húsinu við Hverfisgötu. Það urðu
okkur mikil sorgartíðindi er við
fréttum af veikindum hans. Hann
var samstarfsmaður sem öllum
þótti vænt um.
Ég hitti Ólaf á spítalanum í sum-
ar. Þrátt fyrir helstríðið gat ég
ekki merkt kvíða eða sorg í barns-
legum augum hans. Þarna lá hann
æðrulaus, jafn stutt í spaugið hjá
honum sem fyrr. Fyrr en varði
voru veikindin gleymd, við slógum
á iéttari strengi, gerðum að gamni
okkar, gleðin ein ríkti og hlátras-
köllin glumdu. Ólafur gat verið
manna fyndnastur. Hann talaði
fátt um sorg og sút. En því fleira
um fegurð og gleði. í augum hans
greindi ég sama næmið og sömu
þakklátu glettnina og áður. Án efa
hefur létt lundin og hláturinn verið
sterkustu vopn Ólafs til að lifa af
allan sársaukann og hremmingarn-
ar í lífi sínu. Mér er nær að halda
að hann hafi stundum hlegið til að
forðast klökkva.
Ólafur átti oft erfiða ævi. Þrátt
fyrir fátækt í veraldlegum skilningi
var þó ávallt fullt af fegúrð og vin-
um umhverfis hann. Ekki voru all-
ir vinirnir sýnilegir. Andarnir sem
hann umgekkst daglega voru í
dularheimi listar og trúar. Hann
var mikill söngmaður, hafði unun
af því að syngja á gleðistund í
góðra vina hópi. Fyrir honum var
listin alls staðar og í öllu, eins og
andi guðs, hulinn og ekki hulinn.
Með Ólafi er genginn góður
drengur. Ég votta börnum hans,
öðrum ættingjum, vinum og vensla-
fólki innilegustu samúð. Megi sú
vissa vera þeim huggun harmi gegn
að góðir menn gleymast ekki þótt
þeir dejd. Þeir lifa ekki aðeins í
minningunni. Þeir lifa í verkum sín-
um og ekki síst í þeim áhrifum sem
þeir höfðu á samferðamenn sína.
Ég er Ólafi þakklát fyrir samver-
una og bið guð að blessa minningu
hans.
Svanfríður S. Óskarsdóttir.
Ó, vinir elskulegir!
Okkar þó skilji vegir
ura stund í heimi hér,
sýtið ei sárt né kvíðið,
í sælli trú þess bíðið
að endurfinnumst frelsuð vér.
Ég halla höfði mínu
að hjarta Jesú, þínu;
þar sofna’ eg sætt og rótt.
Ég veit þín augu vaka
og vara á mér taka.
Gef mér og öllum góða nótt.
(Guðjón Pálsson.)
Þegar ég gekk í Kirkju Jesú
Krists hinna Síðari daga heilögu
fyrir 12 árum var ekki annað hægt
en að taka eftir Ólafi Ólafssyni.
Hann var ekki aðeins stór í líkam-
legum skilningi heldur einnig í and-
legum. Þar gekk maður sem setti
allt sitt traust á Jesúm Krist og
himneskan föður. Hann hafði djúpa
og fagra rödd og yndi hans var að
syngja og kenna okkur hinum sem
ekki var gefin jafn góð rödd af
Guðs náð.
í okkar hópi er stórt skarð höggv-
ið, skarð sem erfitt verður að fylla.
Aðeins þremur stundum áður en
Ólafur dó kvaddi annar trúbróðir
okkar þennan heim, Rúnar Stefáns-
son, en hann lék á píanó af mikilli
snilld. Ólafur og hann unnu töluvert
saman hér fyrr á árum, Rúnar á
píanóið en Ólafur á sína miklu rödd.
Ólafur vissi hvert stefndi, því
hann hafði síðustu mánuði barist
við illvígan sjúkdóm sem leggur
margan góðan manninn að velli.
Ólafur óttaðist þó ekki dauðann,
hann leit á hann sem nýtt og spenn-
andi viðfangsefni, sem hann varð
að takast á viá.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég mikilhæfan og góðan mann
sem ég á eftir að sakna sárt. Ég
kveð hann með þeim óskum um að
við hittumst heil við fótskör frelsar-
ans.
Börnum hans og öðrum aðstand-
endum sendi ég innilegustu samúð-
arkveðjur.
Margrét Annie.
MIRIAM BAT JOSEF
Að virkja innsæi með teiknun.
Fjögurra daga námskeið á Snæfellsnesi.
Ferðqþjónusta bænda, sími 623640/42/43.
-----/---------------------------------

LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfda 4 — sími 871960
+ Ástkær móðir okkar,
HELGA LÁRUSDÓTTIR,
andaðist 26.8. sl. í St. Jósefsspítala, Hafnarfirði. Jarðarför augl’ýst síðar. Börnin.
t
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
HELGA V. SIGURÐARDÓTTIR,
Frostafold 121,
Reykjavík,
andaðist á heimili sínu þann 25. ágúst.
Ólafi'a Bragadóttir,
Guðmundur Friðbjörnsson,
Sigurður Ómarsson
og barnabörn.
Gunnar Daviðsson,
Anna Kristjánsdóttir,
t
Móðir okkar, tengdamóðir og amma,
LAUFEY pORVARÐARDÓTTIR KOLBEINS,
Túngötu 31,
Reykjavik,
sem lést í Borgarspítalanum 12. ágúst, verður jarðsungin frá
Dómkirkjunni þriðjudaginn 30. ágúst kl. 15.00.
Þeir, sem vildu minnast hennar, eru beðnir að láta Minningarsjóð
Þorgerðar Þorvarðardóttur njóta þess (sími 30565 og 34233).
Kristjón Kolbeins, Ingibjörg S. Kolbeins,
Eyjólfur Kolbeins,
Margrét Kolbeins
og barnabörn.
t
Útför sonar okkar, bróður og mágs,
RÚNARS STEFÁNSSONAR,
verður gerð frá Garðakirkju þriðjudag-
inn 30. ágúst kl. 13.30.
Þeir, sem vilja minnast hans, láti Alnæm-
issamtökin á íslandi njóta þess.
Sigurbjörg Sigvaldadóttir,
Hanna Stefánsdóttir,
Sigrún Stefánsdóttir,
Bylgja Stefánsdóttir
Stefán Stefánsson,
Guðný Stefánsdóttir,
Stefán Benediktsson,
Jón Guðlaugsson,
Sigþór Sigurjónsson,
Guðbergur Olafsson,
Guðfinna Baldvinsdóttir,
Agnar Agnarsson.
Í
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát
móður minnar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
NÝBJARGAR JAKOBSDÓTTUR.
Hanna Marta Vigfúsdóttir, Björn K. Örvar,
Björg Örvar,
Kjartan B. Örvar, Anna Birna Björnsdóttir,
Björn Lárus Örvar, Unnur Þorsteinsdóttir
og barnabarnabörn.
+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hluttekningu við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður, systur, ömmu og langömmu,
SIGRÍÐAR LOFTSDÓTTUR,
Viðimel 47,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til dvalarheimilisins Blesastöðum og stjórnar og
starfsfólks Ræsis hf.
Þórunn Edda Sigurjónsdóttir, Leifur Magnússon,
Loftur Þór Sigurjónsson, Guðjóna Loftsdóttir,
Lovísa Loftsdóttir, Kjartan Þór Halldórsson,
Sigurjón Halldórsson, Gunnlaug Thorlacius,
Þórunn Edda Sigurjónsdóttir.