Morgunblaðið - 30.08.1994, Side 30

MORGUNBLAÐIÐ
30 ÞRIÐJUDAGUR 30. ÁGÚST 1994
MINNINGAR
■4- Guðmundur
■ Magnússon,
húsasmíðameist-
ari, var fæddur
13. júní 1916 í
Hnífsdal. Hann
lést 20. ágúst í
Reykjavík. Hann
var sonur Magn-
úsar Hálfdanar-
sonar, íshússljóra
í Hnífsdal, og
konu hans, Hall-
dóru Þorsteins-
dóttur. Kona Guð-
. mundai' var Anna
Steindórsdóttir
jámsmiðs Jóhannessonar á
Akureyri og konu hans, Sigur-
bjargar Sigurbjarnardóttur.
Þau Guðmundur og Anna
eignuðust fimm börn: Asu, f.
10. ágúst 1942, maki Böðvar
Hauksson, d. 1987; Gylfa, f.
6. ágúst 1943, maki Nína Kar-
en Grétarsdóttir; Magnús, f.
20. nóv. 1947, maki Margrét
Ingimarsdóttir; Anna Dóra, f.
5. des. 1952, maki Sigurður
Ársælsson; og Sigurborg, f.
13. júní 1955, maki Björn Ing-
varsson. Barnabörn eru tólf
^jvg barnabarnabörn tvö. Útför
Guðmundar verður gerð frá
Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag.
ÞAÐ ERU um það bil 15 ár frá
því að kynni hófust á milli okkar
Guðmundar Magnússonar, húsa-
smíðameistara. Upphafið var, að
Ása dóttir hans og Böðvar sonur
minn ákváðu að ganga hinn sama
veg í lífinu. Þau gengu í hjóna-
band og eignuðust einn son, Árnar
$fey, f. 17. febrúar 1981, og er
hann nú 13 ára. Arnar naut föður
síns ekki lengi; Böðvar lést aðeins
fertugur, árið 1987.
Brátt myndaðist gott og náið
samband á milli beggja fjölskyldn-
anna, og átti kona Guðmundar,
Anna Steindórsdóttir, svo og börn
þeirra, ríkan þátt í að gera öll
samskiptin sem ánægjulegust.
Guðmundur var
Vestfirðingur að ætt
og uppruna, fæddur
í Hnífsdal, og átti sín
æskuár þar. Þá flutti
hann til Akureyrar,
þar sem hann kynnt-
ist konu sinni, og þar
átti hann heima til
ársins 1953, að þau
fluttu til Reykjavík-
ur, og þar hefur
heimili þeirra verið
síðan.
Á Akureyri lærði
Guðmundur húsa-
smíði og frá þeim
tíma hafa húsbyggingar verið
hans lífsstarf, enda naut hann
mikils trausts á þeim vettvangi.
Hann var afburða teiknari, og sem
dæmi um það má nefna að hann
var farinn að teikna hús áður en
hann lauk námi, og voru hús,
teiknuð af honum, byggð bæði á
Akureyri og í Reykjavík. Svein-
björn Jónsson, alltaf kenndur við
Ofnasmiðjuna, kynntist Guðmundi
þegar á unga aldri og sá, að þar
fór efnilegur maður á sviði bygg-
ingarlistarinnar. Hann hvatti Guð-
mund mjög til frekara náms á því
sviði, og bauð honum sinn stuðn-
ing. En þá kom stríðið, svo að öll
áform um það urðu að víkja. Guð-
mundur vann um langan tíma sem
sjálfstæður verktaki og byggði
sem slíkur m.a. mikið fyrir Póst
og síma, bæði hér í Reykjavík og
úti á landi. Má þar nefna símstöðv-
arhúsin á Húsavík, Patreksfirði
og í Borgarnesi, og svo endur-
varpsstöðina á Rjúpnahæð og sím-
stöðvarhúsið að Múla við Suður-
landsbraut í Reykjavík. Síðasta
viðfangsefni hans á sviði húsbygg-
inga var einbýlishús fyrir þau
hjónin að Logafold 87 í Grafar-
vogi. Er hann hófst handa við það
verk, var hann nær sjötugu og
lauk svo að mestu við frágang
bílskúrsins og lóðarinnar, sem var
mjög erfitt, nú á þessu ári, þá 78
ára gamall. Þau hjónin voru þó
búin að njóta þess að búa í sínu
fallega og afburða vel gerða húsi
í 7 ár, er hann lést.
Með okkur Guðmundi og ijöl-
skyldum okkar tókst góð vinátta.
Hann var maður traustur og vin-
fastur, og ávallt léttur í lund, fróð-
ur og skemmtilegur. Hin síðari ár
tók heilsan að gefa sig nokkuð,
en hann lét ekki undan fyrr en
krabbameinið heltók hann og lauk
sínu verki á skömmum tíma.
Við Lára vottum Önnu, eftirlif-
andi konu Guðmundar, börnum
þeirra og fjölskyldum, okkar inni-
legustu samúð við fráfall þessa
mæta manns.
Haukur Eggertsson.
Guðmundur Magnússon, afi
okkar, er látinn. Það eina sem við
getum verið viss um í þessu lífi
er að einhvern tíma kemur að því
að kveðja, nú er komið að því að
fylgja ■ ástkærum afa okkar til
hinstu hvílu, vitandi það að nú líð-
ur honum vel.
Okkur langar að þakka afa í
Grafarvogi fyrir allar þær stundir
sem við áttum með honum og biðj-
um guð að styrkja ömmu okkar
sem og okkur öll, sem syrgjum
hann.
Hvíl í friði, elsku afi.
Aldís Björk, Brynjar
og Arnar Freyr.
Fyrir um þremur vikum þegar
ég heimsótti af á spítalann, þá
töluðum við mest um flutningana.
Afi og amma höfðu nýlega selt
húsið sitt í Logafoldinni og ætluðu
að flytja 20. ágúst. í þetta skipti
fluttu þau ekki saman. Afi flutti
á æðra tilverustig. Þegar ég svo
fór frá afa, þá kyssti ég hann og
kvaddi. Innst inni hafði ég það á
tilfinningunni að þetta væri í síð-
asta skipti sem ég sæi afa á lífi
en trúði því ekki. Ég vonaði svo
heitt og innilega að afi myndi
hressast. Þegar ég fékk síðan
fréttirnar að afi væri dáinn hellt-
ust yfir mig ótal minningar. Flest-
ar snerust þær um afa og ömmu
Önnu. Sú minning sem er mér
sterkust um afa er skrifstofan
hans. Þar geymdi afi allar teikn-
ingar, pappíra sem viðkomu smíð-
um og alla þessa skrítnu penna
sem skrifuðu ekki neitt. Nú veit
ég betur, þetta voru teiknipennar.
Afi var byggingameistari. Öll
hans vinna og áhugamál snerust
í kringum smíðarnar. Hann þurfti
alltaf að vera að vinna við eitt-
hvað. Ég man ekki það skipti sem
ég kom í Logafoldina að afi hafi
ekki verið í vinnusloppnum á verk-
stæðinu í kjallaranum.
Fyrir fjórum árum eignaðist ég
hana Stefaníu Kristínu. Afa, sem
hafði yndi af börnum, þótti svo
gaman að fá hana í heimsókn. Þá
fór afi með hana niður í sjónvarps-
herbergi þar sem hann geymdi
taflið sitt. Þar gátu þau setið dá-
góða stund. Þegar áhuginn minnk-
aði um stundarsakir á taflinu, fóru
þau upp í eldhús til hennar ömmu,
sem alltaf átti eitthvað með kaff-
inu. Síðan var aftur farið að leika
sér að taflmönnunum.
Elsku afi, nú þegar ástvinir
kveðja taka nýir við fyrir handan.
Þar mun þér einnig líða vel. Þegar
minn tími kemur þá vona ég að
þú verðir meðal þeirra ástvina sem
taka á móti mér. Vertu sæll að
sinni.
Anna Guðrún og
Stefanía Kristín.
Hann afi minn, Guðmundur
Magnússon, er dáinn. Hann háði
stutta en erfíða baráttu við illvígan
sjúkdóm. Það er sama hvernig við
reynum að undirbúa okkur þegar
að kallinu kemur, alltaf er það
reiðarslag. Eftir sitjum við sorgbit-
in og dofin. Á stundu sem þessari
er svo margs að minnast. Áfi var
einstakur maður, heiðarlegur og
trúr og vinnusamur og ekki síst
fjölskyldumaður og bamgóður
mjög.
Afi var húsasmiður og mjög
metnaðargjarn og vandvirkur sem
slíkur og standa mörg mannvirki
eftir hann um allt land.
Ég naut þeirra forréttinda að
alast upp hjá afa og ömmu mín
GUÐMUNDUR MAGNUSSON
LEGSTEINAR
Flutningskostnaður innifalinn.
Stuttur afgreiðslufrestur.
Fáið myndalistann okkar.
720 B°rc|arfirSi eystra, sími 97-29977
ERFIDRYKKJUR
P E R L A N
•r----------------
sími 620200
Erfidrykkjur
(ila*silet» kaílt-
lilaðborð lalleííir
sídir og ntjög
góö þjónusta
lípplýsingíU'
ísínia22322
FLUGLEIÐIR
HAFSTEINN HJARTARSON
Hafsteinn
Hjartarson var
fæddur í Kaup-
mannahöfn 5. sept-
ember 1908. Hann
andaðist í Borgar-
spítalanum 20. ág-
úst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigríður Sig-
uijónsdóttir, fædd í
Reykjavík 5. des-
ember 1889, og
Hjörtur Árnason
Fjeldsted, kaup-
maður í Reykjavík,
ættaður frá Hörgs-
hóli í Vestur-Húnavatnssýslu.
Hafsteinn var tvígiftur. Fyrri
kona hans hét Sigurlaug Guð-
mundsdóttir frá Helgavatni í
Þverárhlíð, dáin í Reykjavík
21. október 1943. Þeirra sonur
er Tómas Reynir, prentari,
fæddur í Reykjavík 10. nóvem-
ber 1935 og býr hann í Pól-
landi. Seinni kona Hafsteins er
Jórunn Sigríður Sveinbjörns-
dóttir frá Hnausum í Austur-
ÁRIÐ 1942 gerðist ég lögreglu-
þjónn í Reykjavík. Þá voru þrískipt-
ar vaktir allan sólarhrmginn. Tutt-
ugu nýliðar voru ráðnir þetta ár og
skipt á vaktirnar, sem voru þá
kenndar við varðstjórana. Ég lenti
á vakt Pálma Jónssonar. Þarna
vom saman komnir menn víðs veg-
ar af landinu, hver öðrum myndar-
legri.
Þá var alltaf mikið sótt í að kom-
ast í starfið og því úr mörgum að
velja. Fljótlega eftir að ég kom á
vaktina, veitti ég athygli háum og
Húnavatnssýslu.
Þeirra dætur eru
Hilda, f. 17. júlí
1949, og Hjördís,
f. 15. nóvember
1952. Foreldrar
Hafsteins voru
ekki gift og ólst
hann upp hjá hjón-
unum Rannveigu
Gissurardóttur og
Tómasi Klogh
Pálssyni á Lind-
argötu í Reykjavík.
Sigríður, móðir
Hafsteins, fluttist
til Danmerkur og
giftist 19. apríl 1912 dönskum
manni, Andreas Jensen, og
bjuggu þau í Kaupmannahöfn.
Hann dó 1962 en Sigríður dó
1990, 101 árs gömul. Hafsteinn
hafði mjög gott samband við
móður sína og heimsóttu þau
hjónin hana öðru hvoru til
Kaupmannahafnar og einnig
kom hún nokkrum sinnum til
íslands. Utför Hafsteins fer
fram frá Fossvogskapellu í dag.
grönnum manni með dökkt hár og
bjartan og hreinan andlitssvip.
Þessi maður var Hafsteinn Hjartar-
son. Þegar við kynntumst betur,
kom í ljós að við vorum ættaðir úr
sömu sýslu, Vestur-Húnavatns-
sýslu. Ég er fæddur þar og uppalinn
en faðir Hafsteins, Hjörtur Arnason
(tók sér ættarnafnið Fjeldsted), var
frá Hörgshóli, sonur Árna Árnason-
ar bónda þar, sem var þekktur fé-
lagsmálafrömuður og sveitarhöfð-
ingi.
Þessi sýslutengsl okkar hafa ef
til vill orðið til þess að við gáfum
okkur meira hvor að öðrum. Oft
gat ég frætt hann um sýsluna okk-
ar og frændfólk hans þar. Aftur á
móti gat hann sagt mér svo margt
um Reykjavík, því þar var ég alveg
ókunnugur.
Síðar áttum við eftir að tengjast
fjölskylduböndum þegar Hafsteinn
giftist Jórunni systur konu minnar.
Eftir það var að sjálfsögðu áfram-
haldandi vinskapur milli okkar
heimila þótt við hættum að vinna
saman hjá lögreglunni.
Hafsteinn var bókhneigður og las
mikið þegar tími gafst til enda mjög
fróður um menn og málefni, en
sérstaklega vel heima í sögu borg-
arinnar. Hann sagði mér einnig
margt frá sínum æskudögum, bæði
í leikjum og störfum og fannst mér
það nokkuð ólíkt minni æsku í sveit-
inni.
Eftir að Hafsteinn hætti vegna
aldurs í lögreglunni gerðist hann
gæslumaður hjá Stjórnarráðinu og
vann þar þangað til hann varð 83
ára gamall.
Oll störf vann hann af mikilli
trúmennsku og var vel látinn af
sínum yfirmönnum.
Hafsteinn var góður heimilisfað-
ir, sá vel fyrir öllu og voru þau hjón
samhent að móta sitt fallega heim-
ili í Stóragerði 10. Aldrei heyrði ég
Hafstein hallmæla nokkrum manni
og alltaf tók hann málstað þeirra
er minna máttu sín í þjóðfélaginu.
Það eru áreiðanlega margir, bæði
starfsfélagar og samferðafólk, sem
eiga góðar minningar um þennan
mæta mann og óska honum góðrar
heimkomu í landið eilífa.
. Ég og fjölskylda mín sendum
fyrstu ár, þar sem móðir mín bjó
þá enn í foreldrahúsum. Mín fyrsta
minning um afa er að sem lítið
barn sofnaði ég við sussuhljóð í
fangi hans. Það var líka svo gott
að leiða hann því afi hafði svo
stórar og traustar hendur.
Ég var ekki há í loftinu þegar
ég rölti sjálf út í vinnu til afa. Við
bjuggum þá í Vesturbænum og
afi með með verkstæði í JL-hús-
inu. Þegar hann kom heim í hádeg-
inu, sem þá var siður, tók hann
sér alltaf spil í hönd, lagði nokkra
kapla, og hallaði sér síðan. Eins
eru jólin mér mjög minnisstæð,
þau voru svo hátíðleg. Þegar farið
var á jólaball hjá Oddfellow, þar
sem afi var félagi, var ég þá eins
og alltaf mjög hreykin af honum.
Ég fékk snemma það verkefni
og þótti mikið til koma að bursta
skóna hans þegar hann fór á
stúkufund. Alltaf fékk stelpan
hrós, þó sjálfsagt hafi verkið ekki
verið fullkomið. Honum fannst
mjög gaman þegar öll fjölskyldan
kom saman, ekki síst ef tekið var
í spil. Mér var kennt að spila mjög
ungri og fékk oft að vera mótspil-
ari afa.
Margar voru góðu stundirnar í
sumarbústaðnum sem afi byggði
uppi á Vatnsenda og þegar ég bað
um rólu var það auðfengið.
Svona gæti ég haldið lengi
áfram, svo margar eru minning-
arnar um hann afa minn. Alltaf
átti ég hauk í horni þegar hann
var annars vegar. Dóttir mín var
svo heppin að hafa „langa“ eins
og hún kallaði hann sín fyrstu tvö
ár. Nú smíðar „langi“ ekki lengur,
nú er hann að „lúlla“. Skömmu
áður en afi veiktist fannst honum
nauðsynlegt að ná sér í gott efni
og koma upp rólu fyrir þá litlu.
Afi og amma voru að flytja í ann-
að og minna húsnæði, en daginn
sem áætlað var að flytja fór afi
til annarra heimkynna. Það er mér
huggun að hann er laus við þraut-
ir og líður vel. Megi guð styrkja
hana ömmu og okkur öll á þessari
sorgarstund. Hafðu þakkir fyrir
allt það sem þú varst okkur.
Minningin um þig lifir.
íris Laufey og Ása Lilja.
konu hans og börnum innilegar
samúðarkveðjur.
Dýrmundur Olafsson.
Dauðinn kveður oft snögglega
dyra hjá okkur mannanna börnum.
Þótt dauðinn sé oft nálægur og vit-
undin um að eitt sinn skal hver
deyja, erum við sjaldnast viðbúin.
Þegar slíkir atburðir gerast eru
góðar minningar um hinn látna oft
sú huggun sem við höllum okkur
að. Ég var svo lánsöm að alast upp
hjá afa mínum og ömmu og eru
ófáar þær góðu stundir sem við
áttum saman. Alltaf leysti afi úr
öllu sem upp kom og var hann
manna glæsilegastur. Hæglyndi var
hans aðalsmerki.
Fósturforeldrar hans voru Rann-
veig Gissurardóttir og Tómas Klogh
Pálsson. Ungur að aldri fór hann í
fóstur til þeirra og reyndust þau
honum með afbrigðum vel, hann
elskaði þau af öllu hjarta. Ungur
sótti hann vinnu og var alla tíð
afskaplega duglegur til verks.
Aldrei gafst hann upp þó að á
móti blési. Að leiðarlokum vil ég
þakka fyrir þá hamingju að fá að
eiga þær stundir með afa sem ég
átti með honum síðustu æviárin
hans. Guð gefi ömmu styrk til að
komast yfir áfallið og ná jafnvægi
til að geta notið samvista við afkom-
endur sína og vini. Yil ég hér til-
einka honum þetta ljóð.
Þ6 að lokist lífsins hringur
far þú sæll þá þú vilt
tryggð og hlýja áfram syiigur
í huga mér.svo milt, .
minning þín verður víðar
ég mun koma til þín síðar.
Þín afastelpa,
Sigurlaug Hrafnkelsdóttir.