Morgunblaðið - 09.02.1996, Side 33

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 9. FEBRÚAR 1996 33
KATRIN
SVEINSDOTTIR
+ Katrín Sveins-
_ dóttir var fædd
í Ólafsvík hinn 27.
september 1932.
Hún andaðist á
Borgarspítalanum í
Reykjavík laugar-
daginn 3. febrúar
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Þórheiður
Einarsdóttir, hús-
móðir, f. 4. apríl
1895, d. 6. júní 1964,
og Sveinn Einarsson
sjómaður í Ólafsvík,
f. 10. janúar 1892,
d. 13. september
1967. Hún átti 10 systkini: Ein-
ar, f. 1916 - látinn, Lárus, f.
1919 - látinn, Maríu, f. 1921,
Sigurð, f. 1923 - látinn Elín-
berg, f. 1926, Sólveigu, f. 1928,
Sæunni, f. 1930, Jónatan, f.
1934, Sveinbjörn, f. 1936, og
Guðmund, f. 1939. Auk þess ólst
upp á heimili for-
eldra hennar bróð-
urdóttir Sveins,
Þóra Stefánsdóttir.
Katrín eiguaðist
eina dóttur, Þór-
heiði Einarsdóttur,
flugfreyju, fædd 11.
mars 1955. Eigin-
maður hcnnar er
Friðrik Guðmunds-
son, rafeindavirki,
og búa þau í Kópa-
vogi. Dætur þeirra
eru Katrín fædd 29.
marz 1983, og
Oddný Dögg, fædd
14. ágúst 1990. Á
yngri árum vann Katrín ýmis
þjónustu- og verslunarstörf en
síðustu 25 árin af starfsævinni
vann hún sem talsímavörður hjá
Póst- og símamálastofnuninni.
Útför Katrínar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
KLUKKAN var rétt að halla í tólf
sl. laugardagskvöid er ég sat við
sjúkrabeð tengdamóður minnar er
kallið mikla kom. Þó svo vitað væri
hvert stefndi kom kallið óvænt og
fyrirvaralítið.
Er ég lít til baka þau ár sem við
áttum samleið sé ég fyrir mér
kjarkmikla dugnaðarkonu sem unnið
hafði á erfiðum veikindum og ekkert
virtist geta bugað. En lengi má
manninn reyna því þó Kata ynni bug
á krabbameinsveirunni í tvígang
varð hún aldrei söm eftir slag er hún
fékk fyrir rúmum fjórum árum. Á
fætur komst hún þó en átti erfitt
með að sætta sig við þá fötlun sem
hún hafði hlotið, t.d. missti hún allan
mátt í hægri hendi. Það var svo 21.
desember sl. að Kata veiktist heiftar-
lega af lungnabólgu og var flutt á
Borgarspítalann þar sem hún svo
lést 3. febrúar sl. eftir erfiða legu.
Katrín var mikið fyrir mat og
matargerð meðan heilsan leyfði en
líf hennar snerist þó fyrst og fremst
um Tótu og dætur hennar tvær.
Naut ég þar góðs af sem tengdason-
ur hennar. Dætur okkar, þær Katrín
og Oddný Dögg, njóta nú hand-
leiðslu þinnar ekki lengur og sakna
ömmu sinnar sárt. Ég veit að þú
hefðir viljað sjá Katrínu fermast og
taka þátt í þeirri athöfn og það
munt þú örugglega gera þaðan sem
þú nú ert. En nú er þjáningum þínum
lokið, Kata mín, og sá friður sem
færðist yfir þig er yfir lauk segir
mér að þér líði vel á nýjum stað.
Ég veit að þú fylgist með okkur,
telpunum sérstaklega, og þín góða
minning mun hjálpa okkur Tótu að
tryggja þeim bjarta framtíð.
Kata mín, þakka þér fyrir sam-
fylgdina og Guð blessi minningu
þína.
Friðrik.
Skilafrest-
ur vegna
minningar
greina
Eigi minningargrein að birtast
á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dögum
fyrir birtingardag. Berist grein
eftir að skilafrestur er útrunn-
inn eða eftir að útför hefur
farið fram, er ekki unnt að
lofa ákveðnum birtingardegi.
Nú legg ég augun aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur,
mín veri vöm i nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
Guð geymi þig elsku amma mín.
Katrín og Oddný Dögg.
Katrín Sveinsdóttir, eða Kata eins
og hún var kölluð innan fjölskyld-
unnar, lést 3. febrúar sl. eftir erfiða
sjúkdómslegu. Góð kona með stórt
hjarta er gengin á vit forfeðranna
en skilur eftir þakklæti í huga okkar
sem fengum að njóta návistar henn-
ar. Með Kötu kveðjum við mjög ná-
inn fjölskylduvin.
Kata fæddist í rÓ!afsvik og ólst
þar upp. Hún var fjórða yngst 11
systkinna og er móðir mín ein af
þeim 7 sem eftir lifa. Hörð og erfið
lífsbarátta í Ólafsvík á þriðja og
fjórða áratugnum hefur sjálfsagt
sett mark sitt á hana svo og nálægð-
in við hafið og hættur þess. M.a.
þurfti Kata að sjá á eftir tveimur
bræðra sinna í orðsins fyllstu merk-
ingu í heljargreip Ægis á 15. afmæl-
isdegi hennar þegar bátur er þeir
voru á fórst við Ólafsvíkurhöfn. Slík
lífsreynsla hlýtur að skilja eftir djúp
sár sem gróa seint eða aldrei. Erfið-
leikar og mótlæti verða samt oft til
að þjappa fólki saman. Samveru-
stundir móðursystkina minna sem
ég var vitni að eru mér margar minn-
isstæðar. Vinátta og samheldni sem
oft skapast í svo stórum systkina-
hópi endurspeglaðist í hressilegum
samræðum og frásögnum. Kata var
enginn eftirbátur annarra í þeim
efnum og frásagnargleðin leyndi sér
ekki er hún sagði sögur, t.d. frá
Ólafsvík.
Kata eignaðist Þórheiði, eða Tótu
eins og hún er jafnan kölluð, árið
1955 og flutti suður til Reykjavíkur
1959. Hún bjó í Reykjavík en flutt-
ist síðan í Kópavoginn og bjó síðast
í Fannborg 8, í næsta nágrenni við
nána ættingja sem höfðu flutt frá
Ólafsvík.
Ég minnist Kötu sem náins fjöl-
skylduvinar og stórfrænku. Ég
minnist hennar fyrst þegar ég var
lítill hnokki í Stórholtinu þar sem
hún bjó ásamt Tótu í sama húsi og
foreldrar mínir bjuggu í. Ótalmargar
samverustundir koma upp í huga
minn og þá sérstaklega frá þeim
tíma sem Kata bjó í Úthlíð í Reykja-
vík. Hún hafði sérlega gaman að fá
fólk til sín og halda því góða veislu
og var hvergi sparað í þeim efnum.
Kata hefur jafnan verið við-
stödd á helstu stundum fjölskyldu
minnar. Hún fylgdist alltaf náið með
högum mínum og systkina minna,
bæði hér á íslandi og einnig er við
dvöldumst langdvölum erlendis. Hún
sýndi börnum okkar mikinn áhuga
og var óspör á hlýju og gjafir til
þeirra. Síðasta heimsókn hennar til
okkar var á afmælisdegi yngri sonar
míns í desember sl.
MINNINGAR
Kata hafði einstaklega gaman af
ferðalögum og ferðaðist víða um
heiminn ásamt Tótu, dóttur sinni.
Hún hafði af mörgu spennandi og
skemmtilegu að segja úr þessum
ferðum og var alltaf einhver ævin-
týraljómi í kringum þær. Það var
fátítt í þá daga að fara til fjarlægra
landa eins og til Egyptalands og
hitta jafnvel frægar kvikmynda-
stjörnur eins og hún Kata gerði. Því
miður þá hætti Kata mikið til að
geta ferðast vegna veikinda sem hún
varð fyrir árið 1991. Hún fór síð-
ustu utanlandsferð sína til Flórída á
sl. ári.
í gegnum sína erfiðu sjúkdóms-
göngu hin síðari ár naut Kata frá-
bærrar umhyggju Tótu og Friðriks
sem voru henni stoð og stytta. Dæt-
ur Tótu, nafna hennar ■ Katrín og
Oddný Dögg, voru Kötu sérstaklega
kærar og kom alltaf sérstakur
glampi í augu hennar er hún var
að segja frá þeim þó að hægur bati
sjúkdómsins hvíldi þungt á henni.
Éinnig hafa systkini og mágafólk
Kötu verið henni afar hjálpleg og
stutt hana á margan hátt í baráttu
hennar við að lifa eðlilegu lífi þrátt
fyrir umtalsverða fötlun hin siðustu
ár.
Elsku Tóta mín, fyrir hönd okkar
Sigurveigar og strákanna votta ég
þér okkar innilegustu hluttekningn
og við lýsum um leið yfir aðdáun
okkar hversu vel þú hefur hlúð að
mömmu þinni í veikindum hennar.
Lárus Sigurður Ásgeirsson.
Kata, móðursystir mín, var svo
lengi sem minni mitt nær nátengd
heimili mínu og uppvexti okkar
systkina. Einkadóttir Kötu og ég
vorum skírðar saman og fermdar
saman. Kata bjó á heimili foreldra
minna um tíma og ef að þeir þurftu
að bregða sér frá var það ævinlega
Kata sem var fengin til að gæta
mín og bræðra minna. Mér er það
minnisstætt hve glettin hún var og
góð í frásögnum og eftirhermum.
Hún gat haldið okkur rólegum og
góðum lengri tíma með því að segja
okkur sögur og leika þær fyrir okk-
ur og var tilbúin að margendurtaka
fyrir þráláta beiðni okkar. Ég naut
þess oft að fylgjast með, Tótu dóttur
hennar, hvort heldur var í sundi eða
ballett eða öðru sem mæður okkar
buðu okkur að reyna.
Kata var lífsglöð en skapmikil,
eins og oft er sagt um rauðhært
fólk. Hún var glæsileg, bar sig vel
og hafði gaman af því að búa sig
upp á. Eftir að dóttir hennar hóf
vinnu, sem tengdist flugmálum, náði
hún að ferðast víða um heim. Feng-
um við á stundum að heyra ævin-
týralegar lýsingar af þeim ferðalög-
um. Kata ferðaðist stundum með
jafnöldrum dóttur sinnar, en hún var
svo ung í anda að hún fylgdi þeim
í einu og öllu. Kata lá ekkert á skoð-
unum sínum. Hún hafði ríka samúð-
arkennd og mátti ekkert aumt sjá
án þess að það snerti hana djúpt.
Þetta birtist meðal annars í því að
hún var ein sú fyrsta sem tók að
sér fósturbarn í gegnum S.O.S.
barnaþorpin og fylgdist af miklum
áhuga með indverska drengnum,
sem hún kostaði uppeldið fyrir.
Kata var mikill listakokkur og var
oft haft á orði að það væri synd að
þær mæðgur væru aðeins tvær í
heimili, því hún eldaði alltaf eins og
hún væri á bernskuheimili sínu, þar
sem ólust upp 12 börn. Kata og
Sæunn, móðir mín, voru mjög ná-
tengdar og tóku til hinstu stundar
virkan þátt í því sem gerðist hvor
hjá annarri. Þær unnu oft saman
að ýmsu sem tengdist heimilishaldi,
svo sem og bakstri, sláturgerð og
öðrum slíkum stórræðum. Eftir að
Kata veiktist var móðir mín óþreyt-
andi að reyna að hjálpa henni á alla
lund og leitaðist við að gera henni
lífið bærilegra, þrátt fyrir þá fötlun
sem hún varð að búa við.
Kata var einstaklega barngóð og
það upplifði ég mjög sterkt eftir að
ég eignaðist sjálf börn. Umhyggja
hennar fyrir mínum börnum var
mikil alla tíð. Þrátt fyrir mjög erfið
veikindi undanfarin ár sýndi hún
börnunum alltaf sama alúðlega við-
mótið og fýlgdist glöggt með ferli
þeirra.
Síðustu árin voru Kötu á margan
hátt erfíð og lífsviljinn þvarr, hvert
áfallið á fætur öðru gekk yfir hana.
Hún gældi lengi við það að henni
myndi batna, en því miður reyndist
henni ekki unnt að öðlast nema tak-
markaða heilsu eftir heilablóðfall,
sem hún fékk fyrir fjórum og hálfu
ári. í gegnum veikindin, sem fengu
mikið á hana, fylgdist hún alltaf
grannt með líðan Gísla, eiginmanns
míns, sem átti við alvarleg veikindi
að stríða. Hún viknaði oft þegar hún
ræddi um þau örlög er honum voru
búin. í banalegunni átti hún erfitt
með að tjá sig, en eigi að síður tókst
henni að láta mig skilja að hún
væri að spyija eftir líðan hans. Ör-
lögin höguðu því svo að þau létust
sama daginn.
Ég vil að leiðarlokum þakka Kötu
frænku minni fyrir allt það góða sem
hún gerði fyrir mig og mína og votta
Tótu, dóttur hennar, og fjölskyldu
mína innilegustu samúð.
Berglind.
Ég rita þessi fáu orð til að minn-
ast góðrar frænku minnar, hennar
Kötu, sem lést að kveldi 3. febrúar
á Borgarspítalanum. Kata hafði
sterkan persónuleika sem mun seint
gleymast. Ef orð fá einhveiju lýst
þá eru það kjarkur, áræðni og skap
sem lýsa henni best. Kata var skap-
mikil kona sem mátti þó ekkert
aumt sjá. Hún hafði skoðanir á
flestum hlutum og' lét fólk heyra
það umbúðalaust ef henni mislíkaði
eitthvað. Þó hafði hún hliðar sem
öll börn, sem hún kom nálægt,
kynntust. Kata hafði gaman af
börnum og var alltaf tilbúin til að
rétta út höndina til hjálpar þeim er
þurftu. Sterkar eru minningarnar
þegar ég heimsótti Kötu sem barn.
Hún var stöðugt að hafa áhyggjur
af því að maður borðaði ekki nóg
og venjulega var maður leystur út
með eitthvert góðgætið til að
tryggja það að maður færi saddur
og ánægður frá henni. Þrátt fyrir
mikil veikindi síðustu árin, þar sem
hún þurfti að taka á öllu sem hún
átti, voru börn alltaf það sem gladdi
hana mest. Ég sé fyrir mér bros
hennar þegar hún var að fylgjast
með mínum eigin dætrum leika sér
hjá henni veikri og enn var hún að
rétta þeim hjálparhönd þegar litlar
hendur eða fætur brugðust hlut-
verki sínu.
Líf Kötu var ekki dans á rósum
þó að glæsileikinn geislaði af henni.
Áræðni hennar var aðdáunarverð
og var ljóst að þarna fór sjálfstæð
kona sem lét engan trufla sig eða
hindra í að ná settum markmiðum.
Gjafmildi hennar og ræktarsemi var
mikil og alltaf fann hún gjafir sem
glöddu fólk þó að stundum hafi hún
haft úr litlu að spila. Sem einstæð
móðir var hún alltaf til staðar þeg-
ar mest á reyndi og varði sína nán-
ustu með sinni ákveðni þegar þess
þurfti.
Síðustu minningarnar um Kötu
endurspeglast í orðunum kraftur
og þrautseigja. Hún tókst á við þá
sjúkdóma sem hijáðu hana síðustu
árin af sama krafti og bestu íþrótta-
menn takast á í úrslitaleikjum en
svo fór að alvarlegt heilablóðfall dró
verulega úr keppnisanda hennar.
Framfarir hennar síðustu árin voru
hægar en stöðugar og var ég farinn
að vona að enn einu sinni myndi
Kata sigrast á erfiðleikunum, en
hún tapaði lokaslagnum.
Guð blessi og styrki Tótu, Kat-
rínu, Oddnýju Dögg og Friðrik í
sorginni.
Þór Heiðar Ásgeirsson.
• Fleiri minningargreianr um
Katrínu Sveinsdóttur bíða birt-
ingar ogmunu birtast í blaðinu
næstu daga.
AUÐUR
G UÐJÓNSDÓTTIR
1921 til 1947. Auður
var yngst sinna systk-
ina en þau eru: Þor-
grímur, f. á Kirkju-
bóli í Akraneshr. 11.9.
1909, d. 17.6. 1910,
Sigríður Þorgerður,
f. á Kirkjubóli 10.10.
1910, d. 14.4. 1995,
Þorbergur, f. á
Kirkjubóli 20.9. 1911,
Ágúst Sigurður, f. í
Hrauntúni í Leirár-
sveit 28.8. 1912, d.
3.9. 1995 og Jóhanna,
f. í Hrauntúni 30.12.
1913.
gerðishreppi 3. maí 1873, d. 9. Utför Auðar verður í dag frá
ágúst 1954. Þau bjuggu lengst Akraneskirkju og hefst athöfnin
í Melkoti í Leirársveit eða frá kl. 14.
+ Auður Kristín
Guðjónsdóttir
fæddist 29. maí
1916 í Hrauntúni í
Leirársveit í Borg-
arflrði. Hún lést 4.
febrúar síðastliðinn
á Sjúkrahúsi Akra-
ness. Foreldrar
Auðar voru Guðjón
Jónsson, f. í Belgs-
holtskoti í Melasveit
f. 13. janúar 1873,
d. 26. október 1960,
og Ólöf Þorbergs-
dóttir, f. á Arnar-
stöðum í Hraun-
AUÐUR var ógift og barnlaus og
var alla ævi með bróður sínum,
Þorbergi, sem einnig er ókvæntur
og barnlaus. Þau bjuggu í Melkoti
eftir að foreldrar þeirra létu af
bústörfum árið 1947. Þar voru þau
langt á þriðja áratug og ólu önn
fyrir foreldrum sínum meðan þeir
lifðu. Árið 1974 brugðu Þorbergur
og Auður búi og fluttu út á Akra-
nes en þar voru systkini þeirra og
flestir ættingjar. Á Akranesi hélt
Auður heimili þeirra Þorbergs, hin
síðustu ár í notalegu raðhúsi við
Höfða. Auður var lengst sinnar ævi
frekar heilsulítil. ‘ Fyrir nokkrum
árum gerði vart við sig sjúkdómur
sá sem leiddi hana til dauða. Auður
var þrautseig í veikindunum og
hélt vel gleði sinni. Hana munaði
þó mikið um styrka stoð bróður
síns sem ætíð var nálægur. í byijun
þessa árs var hún lögð inn á Sjúkra-
hús Akraness og þar lést hún eftir
mánaðarlegu.
Fyrir rúmum áratug kynnist ég
þeim frændsystkinum mínum, Auði
og Þorbergi bróður hennar. Það var
nokkrum árum eftir að ég fluttist á
Akranes að þau leituðu mig uppi
vegna ættartengsla okkar. Móðir
þeirra og amma mín voru systur,
fæddar á Arnarstöðum í Flóa, og
það var ærin ástæða til nýrra kynna.
Þau kynni hafa verið mér afar
ánægjuleg. Margar stundir hef ég
átt á heimili Auðar og Þorbergs og
notið þess að ræða um allt milli
himins og jarðar og notið góðgerða.
Tíðræddast var okkur um ættfræði.
Auður mundi vel og hafði á yngri
árum komið að Arnarstöðum og vék
oft tali sínu að þeim stað og ætt-
mennum okkar þar. Hún var líka
fljót að draga fram gamlar myndir
til að sýna. Að sama skapi var Auð-
ur glögg að þekkja fólk á gömlum
myndum í mínum fórum. Hjá þeim
systkinum hefur mér því hlotnast
margháttaður fróðleikur sem ann-
ars væri mér hulinn og fyrir það
er ég þakklátur.
Ég þakka þér, Auður, ánægjulega
og lærdómsríka viðkynningu á liðn-
um árum. Megir þú hvíla í friði. Ég
og konan mín sendum eftirlifandi
systkinum, Þorbergi og Jóhönnu,
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Eiríkur G. Guðmundsson,
Akranesi.