Morgunblaðið - 05.06.1996, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 5. JÚNÍ1996 35
MIIMIMIIMGAR
RÍKARÐUR R.
STEINBERGSSON
+ Ríkarður Reynir Stein-
bergsson fæddist í Skriðu í
Hörgárdal í Eyjafjarðarsýslu
13. apríl 1930. Hann lést á heim-
ili sínu í Reykjavík 25. maí síð-
astliðinn og fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju 3. júní.
En handan við pllin
og handan við áttirnar og nóttina
rís tum ljóssins
þar sem himinn sefur.
Inn í frið hans og draum
er förinni heitið.
(Snorri Hjartarson)
Kær frændi minn Ríkarður Reyn-
ir Steinbergsson er látinn eftir erf-
iða baráttu við óvægan sjúkdóm.
Hann var glæsimenni, ákaflega vel
gerður og greindur maður og því
var það svo sárt að hann skuli svo
ótímabært hrifínn úr umfangsmiklu
starfi og ekki síður frá fjölskyldu
sinni og vinum, svo hlýr og gefandi
persónuleiki sem hann alla tíð var.
Ríkarður var á öðru aldursári
þegar faðir hans lést eftir stutt
veikindi og Jóna Steinunn, einka-
systir hans, fæddist rúmum mánuði
síðar. Þau systkin hafa alla tíð ver-
ið sérlega samrýnd. Þau ólust því
upp hjá móður sinni við ástúð og
öryggh
Vöggugjafir fékk hann ríkulegar,
námið var honum auðsótt og sleppti
hann síðasta bekk í barnaskóla og
tók próf upp í menntaskólann, lauk
stúdentsprófi vorið 1949. Lauk
fyrrihlutaprófi í verkfræði frá Há-
skóla íslands vorið 1952 og prófi í
byggingaverkfræði frá Danmarks
Tekniske Hojskole 1955. Ég veit
að öll sín störf vann hann af þekk-
ingu og alúð og var mjög farsæll í
umfangsmiklum og krefjandi störf-
um, en um það munu aðrir kunn-
ugri fjalla.
í Kaupmannahöfn kynntist hann
fyrri konu sinni Valgerði Gróu Ingi-
mundardóttur og þar er fyrsta barn
þeirra Steinberg fæddur, síðar
komu Hildur, Heimir og Reynir. Það
voru dimmir dagar í Geitastekknum
þegar Gógó féll frá svo óvænt í
október 1978. En aftur birti til þeg-
ar inn í líf hans kom Valdís Garðars-
dóttir, seinni kona hans, en Valdís
var ekkja með sex uppkomin börn.
Það var svo sannarlega stór hópur
þegar öll fjölskyldan var saman
komin á glæsilegu heimili þeirra
hjóna.
Við Ríkarður vorum systrabörn
og þegar pabbi minn deyr skyndi-
lega ákveða þær systur að flytja
saman með börn sín og móðurömmu
okkar. Þetta reyndist ákaflega vel
og við börnin vorum öll mjög sam-
rýnd og höfðum alltaf nóg fyrir
stafni. Eftir nokkur ár urðu heimil-
Skilafrest-
ur minn-
ingar
greina
Eigi minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í
miðvikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dög-
um fyrir birtingardag. Berist
grein eftir að skilafrestur er
útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingar-
degi.
in aftur tvö en sambandið hélst og
mikill samgangur alla tíð. Ég sé
Ríkarð ljúfan og glaðan í leik,
hiaupandi eftir bolta, í snjókasti, á
sleða, við erum að kveðja hann,
hann að fara í sveitina og þegar
hann kemur heim um haustið, hvað
hann hefur lengst, ermarnar alltof
stuttar og buxurnar líka og hvað
hann er glaður að vera kominn
heim og við fögnum öll. Ríkarður
fermdur, Ríkarður fallegur ungur
maður með hvíta kollinn sinn og
allir voru svo stoltir og samfögnuðu
af heilum hug. Ríkarður kemur í
Úthlíðina að kveðja, hann er brúnn,
búinn að vera í mælingum um sum-
arið. Hann tekur tvær, þrjár mynd-
ir og af okkur Jonnu mágkonu með
Marinó og Boggu sem hann sendir
mér síðar. Við Einar stoppuðum í
Kaupmannahöfn í tvo daga haustið
1954. Öðrum deginum eyddi Rík-
arður með okkur og um kvöldið
borðuðum við hjá þeim Gógó, sem
þá voru gift og áttu von á sínu
fyrsta barni. Það var yndislegt að
koma til þeirra þetta kvöld eins og
ævinlega.
Ríkarður var gleðimaður og naut
sín vel á góðri stundu, hvort heldur
var í fámennum hópi eða fjöl-
menni. A níræðisafmæli Sumarósar
móður hans 10. maí 1995 var henni
haldin vegleg veisla á heimili þeirra
Valdísar og lék Ríkarður á als oddi,
bráðskemmtilegur að vanda. Minn-
ingarnar eru margar en þó held ég
að uppúr standi myndin af þessum
hlýja og góða dreng sem alla tíð
var sjálfum sér og sínum sannur.
Jónas Hallgrímsson sagði svo
fallega eftir látinn vin:
Dáinn, horfinn! Harmafregn!
Hvílíkt orð mig dynur yfir!
En ég veit að látinn lifir;
það er huggun harmi gegn.
Og Ríkarður lifir í börnum sínum,
barnabörnum og afkomendum öll-
um, í verkum sínum, orðstír og í
hugum okkar sem þótti svo vænt
um hann. Elsku Valdís og elsku
Sumarrós mín, Didda, börnin og
fjölskyldan öll. Við Einar og okkar
fjölskylda samhryggjumst ykkur af
heilum hug í djúpri sorg.
Hann var fæddur inn í vorið og
hefur nú Iagt upp í þá ferð sem
okkur er öllum búin. Þegar sumarið
er komið, jörðin að skrýðast sínum
óviðjafnanlegu litum og sólin má
varla vera að því að setjast. Það
hlýtur að hafa verið falleg landtaka.
Hulda Marinósdóttir.
Laugardaginn 25. maí sl. var
okkur hjónum tilkynnt andlát Rík-
arðs Steinbergssonar, fram-
kvæmdastjóra Húsnæðisnefndar
Reykjavíkur, en hann hafði andast
þá um nóttina. Andlátsfregn hans
kom mér til að hugleiða hve stutt
er í raun á milli lífs og dauða. Hve
skammur tími er frá því að maður
er í fullu starfi, með áform um
næstu skref sem stigin verða, til
að þoka þessu eða hinu verkefninu
fram á veg til hagsbóta fyrir þá
stofnun og einstaklinga sem unnið
er fyrir hveiju sinni, og þar til
umskiptin verða.
Það er ekki liðið nema eitt ár frá
því að Ríkarður greindist með þann
sjúkdóm sem varð honum að aldurt-
ila langt fyrir aldur fram.
Ríkarður hóf afskipti sín af hin-
um svokölluðu félagslegu hús-
næðismálum á árinu 1967.
Hann hafði afar næman skilning
á því að félagslegt húsnæði þyrfti
að vera vel úr garði gert og fylli-
lega sambærilegt við það sem ger-
ist hjá öðrum. Hann taldi að styrk-
ur þessa félagslega kerfis væri fólg-
inn í því að geta boðið gott en þó
ódýrt húsnæði.
Ríkarður hafði gott auga fyrir
hönnun enda verkfærðingur að
mennt.
Það var hans lífsstíll að leysa
hvert verkefni eins vel af hendi og
kostur var á og leita að bestu lausn
í hveiju tilfelli fyrir sig.
Þær rúmlega 3.700 íbúðir sem
nú tilheyra þessu kerfi hér í Reykja-
vík sanna þessa skoðun mína.
í erilsömu starfi sínu sem fram-
kvæmdastjóri reyndist hann vel
miklum fjölda fólks sem leitaði til
hans með vandamál sín og við
stjórnarmenn og starfsmenn undr-
uðumst oft á tíðum það minni sem
hann hafði.
A löngum fundum stjórnar við
úthlutun húsnæðis kynntust menn
vel hverjir öðrum og þeim viðhorf-
um sem menn hafa í þeim við-
kvæmu málum sem oft á tíðum er
ijallað um.
Ríkarður minnti oft á að menn
yrðu að gæta samræmis í gjörðum
sínum og ekki mætti sá gjalda þess
sem minna færi fyrir.
Ríkarður átti auðvelt með að
umgangast fólk og náði góðum
tengslum við samstarfsfólk sitt.
Hann var fljótur að átta sig á hveiju
máli, fljótur að greina aðalatriðinfrá
aukaatriðum, hann var fylginn sér
í rökræðum en tók þó fullt tillit til
skoðana annarra, en umfram allt
var hann traustur og heilsteyptur
maður sem vildi leysa starf sitt af
kostgæfni.
Á góðum stundum var hann
hrókur alls fagnaðar og þá var
gaman að hlusta á hann rifja upp
eftirminnileg atvik, hann hafði
næmt skopskyn og þá var stutt í
brosið.
Fyrir hönd Húsnæðisnefndar
Reykjavíkur, stjórnar og starfsfólks
vil ég þakka Ríkarði Steinbergssyni
fyrir farsælt og gott forystustarf í
nær þijá áratugi við að liðsinna
fólki sem leitaði til Húsnæðisnefnd-
arinanr með sín alvarlegustu mál.
Persónulega viljum við, ég og
kona mín, þakka honum fyrir aldar-
fjórðungs vináttu og hlýhug. Val-
dísi og öðru venslafólki vottum við
okkar dýpstu samúð.
Páll R. Magnússon,
formaður Húsnæðisnefndar
Reykjavíkur.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast Ríkarðs Steinbergssonar
verkfræðings, sem andaðist 25. maí
sl. á heimili sínu.
Kynni okkar Ríkarðs urðu þegar
hann starfaði við verkfræðileg verk-
efni fyrir Sigluijarðarkaupstað en
hann rak þá Verkfræðistofuna
Traust hf. ásamt fleirum.
Ríkarður vann fyrir Rafveitu
Sigluljarðar áætlun um viðgerð á
stíflu Skeiðsfossvirkjunar sem
byggð var á stríðsárunum. Til liðs
við sig fékk hann verkfræðingana
Ríkarð Kristjánsson og Hákon Ól-
afsson sem hafa sérfræðiþekkingu
á steypuviðgerðum.
Á árunum 1968-1969 voru mikl-
ir kuldar og hafís fyrir Norðurlandi
og þar af leiðandi erfiðleikar með
raforkuvinnslu vatnsaflsstöðva.
Á þessum árum vorum við að
skoða möguleika á stækkun Skeiðs-
fossvirkjunar neðar í Fljótá, Sigurð-
ur Thoroddsen hafði gert áætlun
um virkjun við Reykjarhól, sem
gerði ráð fyrir jarðstýflu og göngum
fyrir vatn að virkjuninni.
Við endurskoðun á þessum hug-
myndum var mælt með steyptri
stíflu og pípu. Miklar umræður voru
um orkumál á þessum árum og
flýtti olíuverðshækkun 1973 mjög
fyrir ákvörðunum um byggingu
hitaveitna og ákvörðunum um línu-
lagnir milli einangraðra raforku-
kerfa.
Um þetta leyti fékk Rafveita
Siglufjarðar leyfi til að byggja virkj-
un 1,7 Mw í Fljótaá, veitunefnd
samdi við Ríkarð og Ásgeir Sæ-
mundsson að hanna virkjunina og
sá Ríkarður um byggingateikningar
og burðarþolsreikninga en Ásgeir
um rafbúnað.
Meðan á þessu verki stóð vorum
við í miklu sambandi en Ríkarður
var með verk víða á landinu og
þótt erfitt gæti verið að finna hann
vegna aðkallandi úrlausnarefna
leysti hann öll slík mál á sinn hægl-
áta og þægilega hátt. Þegar ég lít
til baka finnst mér að þetta verk
hafi höfðað sérstaklega til hans og
hann hafi haft gaman af að takast
á við það. Ríkarður var fæddur á
Skriðu í Hörgárdal 13.4. 1930 og
útskrifaðist úr MA 1949, hann lauk
verkfræðiprófi frá Kaupmannahöfn
1955. Hann hafði miklar taugar til
Norðurlands og metnað fyrir Akur-
eyri, ræddum við oft um framtíð
þessa landshluta í samkeppni við
höfuðborgarsvæðið.
Ríkarður tók við framkvæmda-
stjóm við byggingu verkamannabú-
staða í Reykjavík og síðan Hús-
næðisnefndar Reykjavfkur.
Samskipti okkar minnkuðu og
hin síðustu ár töluðum við saman
í síma og oftast var umræðuefnið
hvernig atvinnulífið og mannlífið
gengi á Siglufirði.
Ég átti þess kost að skoða með
honum nokkra áfanga á vegum
Húsnæðisnefndar Reykjavíkur og
fann hve stoltur hann var af þessum
framkvæmdum.
Ég á minningar um móttöku á
heimili hans og fyrri konu, Gróu
Valgerðar Ingimundardóttur, en
Ríkarður missti hana snögglega
1978.
Ég sakna nú vinar í stað. Þótt
samskiptin hafi minnkað var nota-
legt að vita af Ríkarði, ef eitthvað
kæmi upp á var svo þægilegt að
grípa símann og ræða málin.
Áð leiðarlokum vil ég þakka fyr-
ir þau störf sem hann vann Siglu-
firði og sérstaklega það sem hann
vann við virkjanirnar.
Aðstandendum færi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Sverrir Sveinsson.
• Fleiri minningargreinar um
Ríkarð R. Steingrímsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát og
útför föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUNNLAUGS FRÍMANNS RÖGNVALDSSONAR
frá Kvíabekk.
Börn, tengdabörn og afabörn.
t
ELÍSABET SVEINSDÓTTIR,
fædd 22.júnf 1922,
dáin 5. mai 1996.
Við áföll í lífinu er dásamlegt að eiga einlæga vini.
Innilegar þakkir og kveðjur.
DavfA S. Jónsson
og fjölskyldur.
t
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinsemd við andlát og
útför mannsins míns, föður, stjúpföður, tengdaföður og afa,
ÓLAFSÁRNASONAR
frá Oddgeirshólum.
Sérstakar þakkir til starfsfólks D-deildar Landspítalans og Sjúkra-
húss Suðurlands fyrir frábæra umönnun.
Guðmunda Jóhannsdóttir,
Kristín Ólafsdóttir, Kristján Jónsson,
Eyrún Briem Kristjánsdóttir, Hákon Fannar Kristjánsson,
Heiðar Ragnarsson,
Hörður Ragnarsson, Guörún Jónsdóttir,
Drífa Harðardóttir, Una Harðardóttir,
Ragnar Haröarson.
t
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför
BENEDIKTU E. HAUKDAL
frá Bergþórshvoli.
Sigurður Haukdal, Anna Haukdal,
Eggert Haukdai, Guðrún Bogadóttir,
Ásta Valdimarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð, vináttu og hlýhug
við andlát og útför föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
DANÍELS GUÐJÓNSSONAR,
dvalarheimilinu Hlíð,
áður Norðurgötu 39,
Akureyri.
Dóróthea Daníelsdóttir, Ingólfur Þórarinsson,
Guöjón H. Danfelsson, Anna Þorsteinsdóttir,
Anna Lillý Danfelsdóttir, Kristján Árnason,
barnabörn og barnabarnabörn.