Morgunblaðið - 29.12.1996, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
SUNNUDAGUR 29. DESEMBER 1996 B 27
henni kleift að lifa lífínu lifandi til
hinzta dags, en það var hennar
heitasta ósk að svo mætti verða.
Guð blessi minningu Nönnu Guð-
mundsdóttur.
Andreas Bergmann.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum.
Það yrði margt, ef telja skyldi það.
í lífsins bók það leyfir samt í minnum,
er letrað skýrt á eitt hvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helgu tryggð og vináttunnar ljós,
er gerir jafnvel dimma daga bjarta,
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margr. Jónsd.)
Það var erfitt að fá þær fréttir
að amma væri dáin - því hún
kenndi sér einskis meins og hverj-
um hefði komið það til hugar þegar
ég sá hana ganga inn í nýju íbúð-
ina sína fimmtudaginn 19. des. sl.
að það væri í síðasta sinn sem ég
sæi hana. Þar gekk hún ákveðnum
skrefum og bar höfuðið hátt. Það
var ávallt mikil reisn yfir henni
hvar sem hún fór og alltaf var
mikil gleði í kringum hana. Það er
alltaf erfítt þegar einhver persóna
sem okkur þykir vænt um er tekin
svo snögglega frá okkur - en þetta
var hennar stíll.
Okkur langar í nokkrum orðum
að minnast ömmu sem er ekki leng-
ur hjá okkur. Við eigum hvert og
eitt okkar minningar um hana sem
við geymum í hjörtum okkar. Minn-
ingarbrotin í grein þessari geta
verið tengd annarri hvorri okkar
eða báðum. Hún amma var kona
sem kunni að lifa lífinu lifandi,
hafði ávallt gaman að því að vera
þar sem fjörið var. Hér á árum
áður áttu allar ömmur að vera
heima og pijóna - en hún amma
okkar var ekki að eyða tímanum í
það - heldur notaði hún tímann til
að vera með skemmtilegu fólki og
njóta lífsins - enda kölluðum við
hana „ömmu táning" í hugum okk-
ar. Hún tók bílpróf þegar hún var
orðin sextug og fór allar sínar ferð-
ir á bílnum sínum. Hún sótti okkur
á rútuna þegar við komum í bæinn
í frí frá skólanum, hvort sem það
voru stutt helgarfrí - eða lengri
frí. Hvað ætli það séu margir sem
hafa fengið að keyra hjá ömmu
ekki komnir með bílpróf? Sennilega
ekki margir, en hún leyfði það og
mikið hafði hún gaman af því að
kenna unglingnum það sem hún
sjálf var nýbúin að læra. Hún unni
landinu sínu mjög og gafst henni
m.a. mjög gott tækifæri til að skoða
það þegar hún vann í eldhúsbílnum
hjá Guðmundi Jónassyni hf. hér á
árum áður. Hún sýndi mikinn
áhuga þegar við sögðum henni frá
ferðum sem við fórum um landið
og frá þeim stöðum sem hún hafði
jafnvel verið sjálf á. Ef um var að
ræða staði sem hún hafði ekki kom-
ið á og sýnt var að þangað mundi
hún sennilega ekki komast sagði
hún jafnan: „Ég fer þangað í næsta
lífi“ og það mun hún örugglega
gera.
Ömmu þótti vænt um öll börn
hvort sem þau voru hennar eigin
afkomendur eða ekki, enda hænd-
ust þau mjög að henni. Það var
alltaf gott og hlýtt að koma til
ömmu hvort sem það var á Álfa-
skeiðið eða í nýju íbúðina hennar
að Sólvangsvegi, en þangað flutti
hún á þrettándanum (6. jan. 1996).
Mikið var hún ánægð með nýju
íbúðina sína og auðvitað stjómaði
hún okkur öllum í þeim flutningum
og sagði hvar og hvernig hún vildi
hafa hlutina. Saman áttum við
margar góðar stundir, hvort sem
það var að fara á tónleika með
Karlakórnum, á jólafundi eða jafn-
vel að sitja saman og horfa á góða
bíómynd í sjónvarpinu. Hún skilur
óneitanlega eftir sig tómarúm sem
erfitt verður að fylla á næstunni.
Hún hafði gaman af ljóðum og
heilræðum hvers konar og klippti
þau út og hélt saman því sem vakti
áhuga hennar. Ljóðin sem eru með
grein þessari eru úr safninu henn-
ar. Þau segja svo margt sem við
vildum segja á þessum tímamótum
í lífi okkar.
Meðan sól í morgunheiði skín
og moldin lykur faðmi börnin sín
um vistahvörf og tekur höndum tveim,
við treystum henni fyrir ölium þeim
er leita að hvíld og fagurdreymisfrið.
Að ferðalokum hjartanlega við
þökkum ævi þinnar bjarta skin,
og það - að hafa átt þig fyrir vin.
(Bragi Bjömsson frá Surtsstöðum.)
Megi góður guð hjálpa okkur og
styrkja í sorg okkar, þeim sem eft-
ir erum og eigum um sárt að binda
- blessuð sé minning ömmu.
Mjöll og Drífa.
Elsku amma mín.
Ég skrifa þessi orð til að kveðja
þig og þakka þér fyrir allt sem þú
gafst mér, ást, umhyggju, öryggi
og hlýju. Hjá þér varð ég alltaf
aftur litla stúlkan þín sem þú vildir
endilega dekra við á alla lund. Og
það voru tímar þegar það var ein-
mitt það sem maður þurfti; að koma
heim og láta dekra svolítið við sig.
Oft áttum við góðar stundir þeg-
ar við sátum inni í stofu og spjölluð-
um þar til stóra klukkan sló tólf
af því að við gátum ekki verið
þekktar fyrir að fara að sofa fyrir
miðnætti.
Það var svo gaman að segja þér
fyndna sögu, hvað þú hlóst inni-
lega. Enda voru gæði gamanleikrita
á Patró í gamla daga mæld eftir
því hvort og hversu hátt Nanna hló.
Það var líka notalegt að hafa þig
hjá mér hérna fyrir vestan. Svo
gott að hafa þig í húsinu og ómetan-
legt fyrir dætur mínar að kynnast
langömmu sinni.
A milli heimsókna áttum við löng
og góð samtöl í símanum sem alltaf
enduðu á því að þú spurðir „Hvenær
kemurðu næst í bæinn?“
Núna er ég svo fegin að ég dreif
mig suður í desember og hitti þig
og svo kvöddumst við vel og inni-
lega fyrir jólin með góðu, föstu og
löngu faðmlagi.
Það var þinn sterkasti eiginleiki
hve jákvæð þú varst og ákveðin í
að njóta lífsins og allt sem það
hefur upp á að bjóða. Þannig mun
ég ávallt minnast þín og þar sem
þú stendur í nýju íbúðinni þinni í
Höfn með allar blómamyndirnar og
jólabjöllurnar í kringum þig.
Okkur þótti svo undurvænt
hvorri um aðra, það var öruggt, við
þurftum ekkert að segja.
Núna eruð þið afi aftur saman
og ég veit að þið fylgist með okkur
öllum.
Ég kveð þig amma mín og þakka
þér fyrir allt og allt.
Nanna Sjöfn.
Þegar amma Nanna varð
bráðkvödd föstudaginn 20. desem-
ber fékk það mikið á okkur bræður
því við höfðum átt náið samband
við „ömmu í Hafnarfirði" í okkar
uppvexti. Hún var tíður gestur á
heimili foreldra okkar og okkur
ávallt mjög góð. Hún var alltaf
hress og glaðvær og var ómöguleg
ef hún komst ekki út úr húsi a.m.k.
4-5 sinnum í viku. Hún talaði oft
um það undir það síðasta hvað
henni þætti slæmt að geta ekki
dansað meira, því fátt fannst henni
skemmtilegra. Það var alltaf jafn-
gaman að koma til ömmu og nú
um jólahátíðina verður okkur hugs-
að til jólaboðanna sem amma hélt
alltaf á jóladag. Þar komum við
saman afkomendur ömmu og afa
ásamt öðru frændfólki og var þá
ávallt glatt á hjalla. Amma naut
sín aldrei betur en einmitt í þessum
boðum þar sem hún var hrókur alls
fagnaðar. Einnig er okkur minnis-
stætt hve mikinn áhuga amma hafði
á íþróttum og skák en hún kenndi
okkur tveimur eldri mannganginn
sem síðan yngri bróðir okkar naut
góðs af. Þannig var amma Nanna
engin venjuleg amma, meiri nú-
tímakona en flestar konur á hennar
aldri og að því leyti á undan sinni
samtíð. Með „ömmu í Hafnarfirði"
höfum við misst stóran þátt úr lífi
okkar en minningarnar um hana
munum við geyma í huga okkar.
Jón Bragi, Ottar Már
og Gísli Björn.
GUÐVARÐUR
JÓNSSON
+ Guðvarður Jóns-
son málara-
meistari á Akureyri,
fæddist á Bakka í
Sléttuhlíð í Skaga-
firði 23. nóvember
1916. Hann lést á
Akureyri 22.des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Jón Jónsson f. 20.1.
1887, d. 22.11. 1961,
og Anna Egilsdóttir,
f. 10.8.
1959.
Systkin hans eru:
Áslaug, f. 1913, býr
á Dalvík, Hólmfríður, f. 1914,
látin, Jóhannes Pétur, f. 1915,
látinn, Ingibjörg, f. 1917, látin,
Sigvaldi, f. 1919, látinn, Guð-
björg f. 1920, býr í Kópavogi,
Marsibil, f. 1923, látin, Þóra, f.
1926 býr á Akureyri. Fósturfor-
eldrar Guðvarðar voru Guð-
varður Pétursson, f. 1895 (föð-
urbróðir) og María Ásgrímsdótt-
ir, f. 1896, lengst af á Minni-
Reykjum í Fljótum.
Guðvarður lærði málaraiðn
hjá Herberti Sigfús-
syni á Siglufirði,
lauk sveinsprófi
1950. Hann starfaði
alla tíð sem sjálf-
stæður málara-
meistari. Guðvarð-
ur kvæntist 23.9.
1942 Kristbjörgu
Reykdal Trausta-
dóttur, f. 12.6. 1920
á Akureyri. Börn
þeirra eru: 1) Arn-
ald Reykdal, (sonur
Kristbjargar, fóst-
ursonur Guðvarð-
ar), f. 1938, maki
Ásta Þórðardóttir. 2) Gréta Kol-
brún, f. 1943, maki Steinþór
Oddsson. 3) Trausti Reykdal, f.
1944, maki Helga Einarsdóttir.
4) Guðfinna, f. 1948, maki Val-
garður Stefánsson. 5) Snorri, f.
1953, vinkona Auður Eyþórs-
dóttir. Guðvarður átti 23 barna-
börn og 21 langafabarn.
Útför Guðvarðar fer fram frá
Akureyrarkirkju á morgun,
mánudaginn 30. desember, og
hefst athöfnin kl. 13.30.
Fyrir mörgum árum gekk ég
með Guðvarði Jónssyni, Varða,
tengdaföður mínum, inn á Glerár-
dal. Aðalmarkmið fararinnar var
að leita að fallegum steinum og
steingervingum. Varði naut þessar-
ar ferðar og oft staðnæmdist hann
í lotningarfullri hrifningu yfir nátt-
úrufegurðinni og rósemd og tign
ijallanna. Hann kunni svo vel þá
list að láta hrífast. Inni á Glerárdal
fundum við marga fallega steina,
reyndar þótti mér Varði finna þá
allt of marga því bakpokinn hans
varð á endanum margfalt þyngri
en minn poki og þótti mér samt
nóg um minn burð. í annað sinn
fórum við saman upp í miðjar hlíð-
ar Kerlingar, auðvitað líka til að
sækja góðan slatta af sérvöldu
gijóti sem hann svo smíðaði borð-
plötu úr. Þessar gönguferðir koma
nú upp í hugann þegar Varði hefur
lagt af stað í sína hinstu fjallgöngu
sem endar við Gullna hliðið. Vafa-
laust hefur Varði tínt upp nokkra
fallega mola á þeirri göngu og
laumað svo lítið beri á inn í himna-
ríki. Því ef Varði vissi af fallegum
steinum einhvers staðar þá aftraði
honum ekkert frá að nálgast þá.
Til allrar hamingju, fjölskyldunnar
vegna, þá eignaðist Varði aldrei
fjallajeppa því þá hefði steinasöfn-
unin áreiðanlega farið úr böndun-
um. Hinsvegar þurfti Varði aldrei
að fara langt til að láta hrífast af
náttúrufegurð þessa lands. Hann
ferðaðist ekki mikið. Ég held að
hann hafi farið í sínar lengstu ferð-
ir í andanum því stundum fékk
maður það á tilfinninguna að hann
gæti látið hugann flytja sig til fjar-
lægra landa. Hann las alla tíð mjög
mikið og var ijölfróður.
Varði skrifaði niður suma
drauma sína af mikilli nákvæmni
og var áhugamaður um guðspeki
og sálarrannsóknir. Hann var einn-
ig virkur frímerkjasafnari og stóð
í bréfasambandi við aðra safnara
út um allan heim um langt árabil.
Varði var mikill listunnandi og
átti gott safn listaverkabóka. Á
yngri árum nam hann útskurð og
lætur eftir sig marga vandaða, vel
út skorna muni. Söngmaður var
hann góður og söng í karlakórum
á Siglufirði og síðar hér á Akur-
eyri um tíma. Síðustu árin var hann
veikur fyrir hjarta en enginn heyrði
hann kvarta eða kveinka sér. Það
var ekki hægt annað en að öfunda
hann af þeirri sálarró sem hann
var gæddur. Ég veit ekki fyllilega
hvert leyndarmálið var en líklega
var hann að þroska sig í andanum
alla ævi.
í þau 30 ár sem ég átti Varða
að vini heyrði ég hann aldrei deila
eða segja styggðarorð gegn nokkr-
um manni. Ekki einusinni gegn
misvitrum stjórnendum þessa bæj-
ar eða lands. Samt leyndi hann
ekki skoðunum sínum en hann
kunni að setja þær þannig fram
að ekki hallaði á nokkurn mann.
Guðvarður var raunar lukkunnar
pamfíll í lífinu, því hann eignaðist
hinn besta lífsförunaut sem Krist-
björg var honum. Oft var glatt á
hjalla í Berlín þegar börnin og síð-
ar barnabörnin og barnabarnabörn-
in komu í heimsókn. Ég veit að
þeim þótti öllum óskaplega vænt
um afa sinn og ömmu. Ekki síst
fyrir þá list þeirra að fá-börnin til
að tala um sín hugðarefni og hrósa
þeim þegar þau áttu það skilið.
Hafi Varði átt sér eitthvert lífs-
mottó þá fólst orðið gleði áreiðan-
lega í því. Þegar fjölskyldan flutti
frá Siglufirði til Ákureyrar, laust
fyrir 1960, tíðkaðist sá siður á
Siglufirði að tendra ártal næsta árs
á gamlárskvöldi í hlíðinni upp af
bænum undir Hvanneyrarskál. Á
Akureyri var þetta ekki gert. Þá
sögðu börnin við pabba sinn:
„Pabbi, þú átt að setja ljós í fjall-
ið“. Þá hófst Guðvarður handa við
að útvega blys og stillti þeim þann-
ig að þau mynduðu ártal næsta árs
í Vaðlaheiði. Fjölskyldan sá um að
viðhalda þessum sið nokkur ár á
eftir. Nú er hann orðinn að ómiss-
andi venju um hver áramót á Akur-
eyri. Þannig lét Guðvarður í raun
ljós sitt skína strax við komuna til
Ákureyrar og til að gleðja aðra á
gamlárskvöld lagði hann á sig
mikla vinnu, oft við erfiðar aðstæð-
ur. Ég er eiginlega sannfærður um
að þau þarna uppi í himnaríki hljóti
að hafa tekið á móti honum með
mikilli ljósadýrð og það kæmi mér
ekki á óvart þótt ótal kyndlar hafi
myndað nafn hans við komuna
þangað, rétt eins og við hér á jörðu
niðri sjáum logandi kyndla mynda
nýtt ártal austur í heiði um hver
áramót.
Valgarður Stefánsson.
Það er svo margt sem kemur
upp í hugann núna, fullt af góðum
minningum en einnig stórt tóma-
rúm. Þó er efst í huga mér þakk-
læti fyrir það sem þú hefur verið
mér og kennt mér með þolinmæði
þinni, bjartsýni og jafnaðargeði.
Aldrei sýndir þú mér annað en já-
kvæðni, fannst góðu hliðarnar á
öllu og aldrei heyrði maður þig
tala illa um nokkurn hlut eða mann.
Það voru ánægjulegar stundir
sem við áttum með þér á áttræð-
isafmæli þínu nú í nóvember,
stundir sem verða vel geymdar. Það
var líka líkt þér að vera búinn að
skrifa öllum jólakort og þakka fyr-
ir afmælið og spyija mig aðeins
klukkustundu fyrir andlát þitt
hvort ég væri búin að fá kortið frá
þér. Þú vildir aldrei gleyma neinum.
Elsku afí, með þessum fátæk-
legu orðum vil ég þakka þér fyrir
allt. Mér finnst eins og þú sért
ekki farinn heldur sért enn á með-
al okkar. Þú átt stórt pláss í hjarta
mínu og dætra minna og svo verð-
ur alltaf. Hafðu hjartans þakkir.
Ragnheiður Valgarðsdóttir
og fjölskylda.
Afi kvaddi fyrir jól. Sjálfsagt
hefur himnaföðurinn vantað rödd-
ina hans í himnakórinn fyrir hátíð-
armessuna og verðum við að virða
þá ósk hans. Núna hefur afi líka
örugglega rifjað upp kunnings-
skapinn við gamla kórfélaga og
aðra samferðamenn í gegnum lífið.
Hann hefur fundið sinn stól að sitja
á og rifjar upp sögur af mönnum
og málefnum. Umræðurnar enda
vafalaust með ættfræðilegum
bollaleggingum sem afi botnar með
,já, ég málaði nú hjá honurn". Afi
var máiari í ein 40 ár og ekki nóg
með að hann myndi líklega alla
staði sem hann hafði málað heldur
mundi hann einnig liti og litabrigði
á mörgum þessara staða.
Okkur barnabömunum birtist afi
sem einn geðbesti maður sem við
þekktum, stundum jafnvel þannig
að foreldrum okkar þótti nóg um.
Þeim fannst að við ættum e.t.v. v
frekar skilið að fá ofanígjöf en
ástúð. Einu sinni brutum við syst-
urnar t.d. óvart einn af dýrgripum
afa og bjuggumst sjálfar við að
verða skammaðar ærlega en afí var
bara hinn rólegasti því hann skildi
vel heim okkar barnanna. Þannig
ávann hann sér líka gegnheila virð-
ingu okkar og elsku.
Þótt afi sé nú farinn í sitt lengsta
ferðalag er hann samt hér hjá okk-
ur. Þegar við finnum til streitu eða
erum niðurdregin fitlum við við
„þægðarsteininn“, sem hann slípaði » '
og mörg okkar bera daglega í vas-
anum og hugsum til afa. Af hans
sálarró og geðprýði getum við hin
margt lært.
Við sjáumst síðar, afi. Kidda
systir kveður þig í huganum frá
Angóla.
Rut Valgarðsdóttir.
Það er erfitt að trúa því að afi
sé farinn burt frá okkur. Þegar ég
var lítil var ég mikið hjá afa og
ömmu. Minningamar sem ég á um
hann afa eru margar og væru efni
í heila bók ef ég myndi skrifa þær
allar. -
Afi var alltaf svo ljúfur og góður
og skeytti aldrei skapi sinu á öðr-
um. Hann var alltaf boðinn og
búinn til að hjálpa öðrum, og laun-
in sem hann vildi var gleði í hjarta.
Betra er að gefa en þiggja. Ef ég
gerði eitthvað fyrir hann afa,
hversu lítið sem það var, stóð aldr-
ei á þakklætinu.
Við afi áttum nokkrar góðar
stundir saman, þær voru bara allt
of fáar. Maður gefur sér aldrei tíma
fyrr en það er orðið of seint. En
þessar fáu stundir sem við áttum
saman eftir að ég eltist töluðum
við mest um ýmsa söfnun. Það hef
ég erft frá honum afa mínum að
safna ýmsum hlutum að mér. Eitt-C
safnið er mér þó dýrmætast og það
er spilasafnið mitt sem hann afi
minn gaf mér þegar ég fermdist.
Já, alltaf fannst mér gott að
koma til afa og ömmu. Og eftir
að ég eignaðist sjálf fjölskyldu var
alltaf farið til afa og ömmu í Afa-
stræti. Fyrst að afi átti heima þar
hlaut gatan að heita Afastræti en
ekki Aðalstræti. Það var aldrei leið-
rétt hjá börnunum, þau kölluðu
götuna Afastræti þangað til þau
fóru sjálf að lesa.
Minningin mun alltaf lifa hjá-
bæjarbúum þegar þeir horfa austur
í Vaðlaheiði um áramót og sjá ár-
talið. Og stolt er ég af því að geta
sagt: Það var hann afi minn sem
gerði ártalið í heiðinni fyrst.
Elsku afi minn, ég kveð þig nú
með söknuði og vona að þér líði
vel þar sem þú ert nú staddur.
Harpa. '