Morgunblaðið - 09.01.1997, Síða 51

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 9. JANÚAR 1997 51
+ Sigtryggnr
Kjartansson
fæddist í Stykkis-
hólmi 8. maí 1916.
Hann lést í Kefla-
vík 3. janúar síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru Kjart-
an Ólason, f. 3.4.
1890, d. 24.1. 1979,
og Sigríður Jó-
hanna Jónsdóttir,
f. 8.10, 1894, d.
21.9. 1972. Systkini
Sigtryggs eru Karl
Vilhjálmur, f. 1915
(látinn), Ólafur og
Ragnar, f. 1918 (látnir), María,
f. 1920, Jón Ásberg, f. 1921 (lát-
inn), Lúðvík, f. 1924 (látinn) og
Ivonna Sóley, f. 1929.
Hinn 6. nóvember 1943
kvæntist Sigtryggur eftirlif-
andi eiginkonu sinni Klöru Ás-
geirsdóttur, f. 3.8. 1925. Börn
þeirra eru: 1) óskírt barn, f.
15.11. 1942, d. 15.1. 1943. 2)
Kjartan, f. 8.4. 1944. Eiginkona
hans er Ása Steinunn Atladótt-
ir, f. 14.10. 1956. Börn þeirra
eru Kjartan Atli, f. 23.5. 1984,
og Tómas Karl, f. 23.10. 1990.
Börn frá fyrra hjónabandi
Kjartans eru Barbara Þóra, f.
29.7. 1970 og Steinunn Hildur,
f. 25.6. 1974. Fósturdóttir
Kjartans er Ruth Reginalds, f.
1.9. 1965. 3) Sigríður, f. 20.3.
1945. Sambýlismaður hennar
er Bill Joyner. Dóttir Sigríðar
er Guðrún Þráinsdóttir, f. 21.7.
1961. 4) Steinar, f. 21.12. 1947.
Eiginkona hans er Birna Mar-
í dag verður til moldar borinn
tengdafaðir minn, Sigtryggur
Kjartansson, Suðurgötu 24 í Kefla-
vík. Á kveðjustund rifj'ast upp
margar minningar og langar mig
að minnast hans hér.
Sigtryggur var næst elstur átta
barna hjónanna Sigríðar J. Jóns-
dóttur og Kjartans Olasonar, en þau
hófu búskap í Stykkishólmi en flutt-
ust til Keflavíkur þegar Sigtryggur
var ellefu ára gamall. Eins og títt
var um unga menn á þessum árum
fór Sigtryggur snemma að hjálpa
til við að draga björg í bú og hóf
sjómennsku á unglingsárum. Þegar
hann var tuttugu og fimm ára gam-
all, árið 1941, stundaði hann nám
í Stýrimannaskólanum í Reykjavík
og fékk við það skipstjórnarrétt-
indi. Tveimur árum síðar, árið 1943,
kvæntist hann Klöru Ásgeirsdóttur
frá Ólafsvík en þau felldu hugi sam-
an þegar þau hittust í heimabyggð
teinsdóttir, f. 17.1.
1947. Börn þeirra
eru Kjartan, f. 6.9.
1964, Ásgeir, f.
17.11. 1965, Sig-
tryggur, f. 19.1.
1971, og Sólrún, f.
6.7. 1979. 5) Krist-
ín, f. 28.2. 1951.
Eiginmaður henn-
ar er Hallur A.
Baldursson, f.
11.10. 1954. Börn
þeirra eru Halla
Ósp, f. 14.3. 1980,
og Tinna, f. 2.2.
1989. Dóttir Krist-
ínar frá fyrra hjónabandi er
Klara Öfjörð Sigfúsdóttir, f.
19.7. 1970. 6) Hólmfríður, f.
17.10. 1958. Eiginmaður henn-
ar er Þórður Kárason, f. 1.4.
1955. Börn þeirra eru Kári, f.
7.11. 1978, Freyr, f. 2.7. 1982,
og Elma, f. 21.2. 1994.
Sigtryggur ólst upp sín
fyrstu ár i Stykkishólmi og síð-
an á Hellissandi til ellefu ára -
aldurs, en fluttist þá til Kefla-
víkur. Sigtryggur stundaði nám
við Stýrimannaskólann 1941 og
var síðan skipstjóri á ýmsum
bátum til 1952. Hann stundaði
ígripavinnu hjá varnarliðinu á
Keflavíkurflugvelli og hjá Að-
alverktökum, hóf síðan akstur
sem leigubílstjóri hjá Ökuleið-
um í Keflavík 1954 og starfaði
þar til 1991 er hann hætti fyrir
aldurs sakir.
Útför Sigtryggs fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Klöru þar sem Sigtryggur var á
vertíð. Það var mikið gæfuspor fyr-
ir Sigtrygg að eignast Klöru. Fljót-
lega eignuðust þau fyrsta barnið
sitt, dreng, sem dó aðeins tveggja
mánaða gamall og var það þungbær
reynsla fyrir ungu hjónin í byijun
búskaparins. En ári síðar fæddist
þeim annar drengur Kjartan (1944)
og síðan komu börnin koll af kolli;
Sigríður (1945), Steinar (1947),
Kristín (1951) og Hólmfríður
(1957). Fyrstu níu búskaparárin var
Sigtryggur skipstjóri á ýmsum bát-
um og var á vertíðum á ýmsum
stöðum, m.a. hjá Haraldi Böðvars-
syni á Akranesi. Þá kom það í hlut
eiginkonunnar ungu að gæta bús
og barna og kom sér þá vel útsjón-
arsemi hennar og dugnaður. Hún
kynntist fljótt fjölskyldu Sigtryggs
í Keflavík, bæði foreldrum, systkin-
um og mökum þeirra. Náin vina-
bönd hafa ávallt verið milli Klöru
MINNINGAR
og Maríu systur Sigtryggs og Theó-
dóru ekkju Karls Vilhjálms bróður
hans. Árið 1952 hætti' Sigtryggur
sjómennskunni og kom í land. Þá
hóf hann störf hjá Hamilton bygg-
ingafyrirtækinu á Keflavíkurflug-
velli. Við þessi kaflaskil eignaðist
hann sína fyrstu bifreið, glæsilegan
Oldsmobile 1948 en á þessum tíma
var fátítt að fólk ætti einkabifreið-
ar. Sigtryggur sá að góður vaxtar-
broddur var í að bjóða bifreiðaþjón-
ustu og því stofnaði hann ásamt
nokkrum öðrum samferðamönnum
sínum leigubifreiðastöðina Bifreiða-
stöð Keflavíkur og hóf að aka leigu-
bifreið. Tveimur árum síðar sneri
hann sér alfarið að leigubifreiða-
akstrinum og stundaði sem atvinnu
alla tíð eftir þetta þar til hann lét
af störfum fyrir aldurs sakir þá 75
ára gamall. Allan þann tíma ók
hann á góðum og vönduðum bílum,
átti slysalausan feril að baki sem
bifreiðastjóri og eignaðist marga
góða kunningja og vini meðal bif-
reiðastjóranna og farþeganna. Eftir
að hann hætti að vinna fór hann
að stunda pútt með eldri borgurun-
um og eins og annað sem hann tók
sér fyrir hendur gerði hann það
með „trykki", náði góðri leikni og
vann til verðlauna.
Sigtryggur var allan sinn starfs-
tíma mikill vinnuþjarkur enda var
honum umhugað um að tryggja
ljárhagslegt öryggi íjölskyldunnar.
Samhent voru þau hjón í að byggja
upp glæsilegt heimili, fyrst á Klapp-
arstíg, þá á Faxabraut og síðast á
Suðurgötunni. Auk barnanna sinna
fimm ólu þau upp barnabarn sitt
Guðrúnu, dóttur Sigríðar, þar til
hún var átta ára gömul en þá flutti
hún til móður sinnar í Bandaríkjun-
um. Sigtryggur og Klara voru stolt
af börnunum sínum.
Ég kynntist Sigtryggi fyrir
fimmtán árum þegar ég kom inn í
fjölskylduna sem eiginkona Kjart-
ans, elsta sonarins. Þá var Sig-
tryggur í fullu fjöri við bifreiðaakst-
urinn og heyrði ég það utan að mér
að hann hefði ótrúlegt úthald við
aksturinn, mun meira en yngri
menn. Ég.var líka fljót að skynja
góða skapið sem alltaf hefur ein-
kennt hann. Hann tók aldrei stórt
upp í sig og hann forðaðist illdeilur
og rifrildi eins og heitan eldinn.
Ekki lagði hann vont orð til nokk-
urs manns svo ég heyrði. Þessi
glaða lund gerði lika að verkum að
börn hændust að honum enda var
hann alla tíð ákaflega barngóður.
Nú eru barnabörnin orðin sextán
og barnabarnabörnin orðin tólf.
Þeim þótti öllum vænt um afa sinn
og erfitt er fyrir þau að upplifa
brotthvarf hans og kynnast með
því dauðanum í fyrsta sinn. Ein-
stakt var samband Kjartans Stein-
arssonar við afa sinn og ömmu en
hann bar mikla umhyggju fyrir
þeim og reyndist þeim ómetanleg
stoð og stytta þegar heilsa Sig-
tryggs fór versnandi sl. tvö ár.
Ómælda ánægju hafði Sigtryggur
af að fá Kjarrana (son og barna-
barn) í heimsókn í hádeginu og var
þá glatt á hjalla og nýjustu brandar-
arnir sagðir.
Við að kynnast tengdaforeldrum
mínum hef ég alla tíð dáðst að sam-
bandinu þeirra á milli. Ég hef aldrei
orðið vör við að þau væru ósátt og
samheldnin einkenndi þeirra samlíf
sem nú spannar fimmtiu og fjögur
ár. Þau hafa ávallt verið ung í anda,
haft gaman af því að ferðast og
vera með öðru fólki, spila og gant-
ast. Bæði hafa ávallt verið fagurker-
ar og haft gaman af að klæðast
smekklega og hafa fallegt í kring
um sig. Þau hafa verið samhuga í
að efla hag barnanna sinna og glaðst
yfir hveijum unnum sigri.
Síðustu tvö árin fór heilsu Sig-
tryggs að hraka þó hann vildi sem
minnst úr því gera. Það er einhvern-
veginn þannig með Sigtrygg að
maður gerði sér ekki grein fyrir hve
fullorðinn hann var orðinn vegna
þess hve hress og ungur hann var
í andanum. En nú síðustu mánuðina
fann maður að hann var orðinn
þreyttur. Kallið kom samt óvænt.
Heimspekingurinn Nietzsche mun
hafa sagt: „Deyðu á réttum tíma!“
Ég held að Sigtryggur hafi einmitt
gert það. Hann var sáttur við Guð
og menn, búinn að skila góðu ævi-
starfi og hefði kunnað því illa að
vera upp á aðra kominn. Ég kveð
tengdaföður minn með þakklæti í
huga fyrir ánægjulega samfylgd.
Um leið votta ég ástvinum hans
samúð mína, en þó sérstaklega þér,
mín kæra Klara, sem sérð á eftir
kærum lífsförunaut.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og uppbiminn fegr’ en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Ben.)
Ása St. Atladóttir.
í dag kveð ég föður minn í hinsta
sinn. Og kveð ég hann með söknuð
í hjarta, og einnig þakklæti fyrir
að hafa fengið að njóta tilveru hans
í svo mörg ár. Betri föður gat ég
vart hugsað mér. Mikið ljúfmenni
var hann og ávallt var hann svo
kátur að það geislaði frá honum.
Margar góðar minningar rifjast
upp fyrir mér, þegar ég lít til baka,
minningar svo ljúfar og góðar að
gott er að geyma í hjarta stað,
margar verða þær minningar sem
ég ein mun minnast og svo með
öðrum.
Elsku pabbi minn, með þessum
fáu orðum vil ég þakka þér sam-
fylgdina og þær dýrmætu stundir
sem við áttum saman.
SIGTRYGGUR
KJARTANSSON
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hvíl í friði, elsku pabbi minn.
Þín dóttir
Hólmfríður.
í dag kveðjum við tengdaföður
minn, Sigtrygg Kjartansson. Sig-
tryggur var gæfumaður í flestu.
Hann kenndi sér aldrei meins þrátt
fyrir að ekki hafi hann alltaf farið
vel með sig. Hann bjó í ástríku
hjónabandi með eftirlifandi eigin-
konu sinni í meira en fímmtíu ár
og kom á legg fimm börnum sem
öll hafa komist vel til manns. Sig-
tryggur hefur lifað tímana tvenna
en að baki er löng og gifturík ævi
sem skilað hefur drjúgu dagsverki.
Ég kynntist Sigtryggi fyrir tæp-
um tuttugu árum. Að kynnast hon-
um og ná vináttu hans reyndist ekki
erfitt því það sem einkenndi Sig-
trygg umfram allt annað var sönn
lífsgleði og manngæska, sama hvað
á gekk. Minningar mínar um Sig-
trygg tengjast ögrandi glettninni og
glaðværum hlátrasköllum, ekki hvað
síst þegar hann lék sér við afaböm-
in. Dætur mínar hafa misst mikið,
en þær búa allar að ógleymanlegum
stundum með kærum afa sínum sem
kunni þá list öllum öðrum betur að
stytta þeim stundir í skemmtilegum
leik.
Ekki var síður kátt á hjalla þegar
við tókum í spil á góðum stundum
en Sigtryggur hafði unun af spila-
mennsku. Eg á Ijúfar minningar frá
slíkum spilakvöldum. Sigtryggur
hafði oftast betur því hann var snjall
spilamaður, en hann bætti okkur
hinum það upp með hláturmildinni.
Lífsgleðin fylgdi S'jgtryggi fram
á síðasta dag og ég er sannfærður
um að hún mun reynast honum
gott veganesti nú þegar hann tekst
á við almættið. Blessuð sé minning
Sigtryggs og megi hann hvíla í friði.
Hallur A. Baldursson.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku afi. Ég þakka þér fyrir
allar þær góðu stundir sem við átt-
um saman. Þú varst alltaf svo hress
og indæll. Þú varst mér svo kær.
Ég mun ávallt minnast þín og kveð
þig með söknuði.
Þín
Klara.
SIGFÚS
HALLDÓRSSON
+ Sigfús Halldórsson fæddist
í Reykjavík 7. febrúar
1920. Hann lést í Landspítal-
anum 21. desember síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Hallgrimskirkju 2. janúar.
Látinn er í Reykjavík Sigfús
Halldórsson tónskáld, sjötíu og sex
ára að aldri. Hann lætur eftir sig
konu og tvö börn uppkomin. Síð-
ari áratugi átti hann og fjölskylda
hans heima í Kópavogi, en þar var
Sigfús gerður að heiðurslista-
manni. Með Sigfúsi er genginn
einhver vinsælasti listamaður
þjóðarinnar á þessari öld, snilling-
ur á sviði tónlistar og ljúflingur í
kynnum við fólk. Hann var gaman-
samur í besta lagi og sagði sögur
til að skemmta fólki. Lengst af
ævi sinnar vann hann almenna
vinnu við bankastörf og kennslu.
Þegar ég kom til borgarinnar
skömmu fyrir 1950 var Sigfús
orðinn þekktur maður fyrir tón-
verk sín. Lög hans voru á hvers
manns vörum. Mig minnir að
Tondeleyo hafi þegar verið komin.
Skömmu síðar kom Litla flugan
sem sungin var í hveijum kima í
áratugi og er líklega sungin enn
á góðum stundum. Oll sín frábæru
músíkviðvik vann Sigús með ann-
arri vinnu eins og er við hæfi ein-
staklinga fámennisþjóðar. Nú er
aftur á móti komin sú tíska í land-
ið að menn eiga ekki að þurfa að
vinna fyrir sér fáist þeir á annað
borð við einhveija listgrein. Þetta
heitir til eflingar listinni og má
satt vera en varla dugir það í
margar litlar flugur vegna þess
að inntakið og andinn verður seint
veginn á mælikvarða pyngjunnar
þótt einhverjir kunni að hefna sín
með vondri list fyrir digra sjóði.
Sigfús var fijáls andi, skemmtileg
persóna og hafinn yfir dægurþras
og ríg.
Við vorum báðir orðnir fullorðn-
ir þegar við kynntumst. Það bar
við fyrir tilstilli Guðlaugs Rósin-
kranz þjóðleikhússtjóra sem lengi
setti svip sinn á Þjóðleikhúsið með
augljósum ágætum sem ekki hafa
verið leikin eftir þrátt fyrir miklar
upphrópanir. Guðlaugur var að
undirbúa töku á kvikmynd sem
núorðið þykir henta að kalla
danska mynd. Hann hafði af nas-
vísi sinni orðið var við að erlendum
myndum fylgdu sérstök lög, sem
gátu orðið eftirminnileg og hreinar
gersemar. Svo hafði verið um
Casablanca og Brúna yfir Kwai-
fljótið. Guðlaugur hafði hugmynd
um hver ætti að syngja lagið í
myndinni áður en textinn og lagði
hafði verið samið. Ég hafði ekkert
gert nema skrifað bókina (á ís-
lensku en ekki dönsku) og fannst
nú undarlegt að fara að hugsa um
hana að nýju vegna textagerðar.
í fyrstu baðst ég undan að
semja ljóð eða texta handa tón-
skáldi. En því varð ekki breytt.
Við Sigfús áttum stefnumót þar
sem ég orðaði hvort hann þekkti
engan sem vildi semja. Því var
neitað og brátt gleymdist þetta
yfir kaffibolla þar sem Sigfús fór
á kostum eins og hann vildi sanna
fyrir mér, að ég væri í góðum
höndum. Og víst var ég það. Innan
viku gat ég fengið Sigfúsi ljóðið
og ég held að enn styttri tími hafi
liðið þangað til hann hringdi. Hann
sagðist eiga aðgang að píanói í
gamla Iðnó. Ég held að við höfum
ekki talað alvarlegt orð saman um
verkefnið til þessa. Guðlaugur rak
á eftir okkur til skiptis og okkur
fannst hver mínúta skipta máli.
Ég fór spölinn úr Edduhúsi niður
í Iðnó og fann Sigfús og píanóið
á bak við eitthvert timburdót.
Ljóðið var skrifað á niðurskor-
inn pappír, sem blaðamenn notuðu
á þessum árum. Tónskáldið lagði
pappírsnifsið á píanóið og hóf að
spila. Ég hlustaði einkum eftir því
hvort mér fyndist það væmið. Svo
var ekki. Það féll undarlega vel
að tilfínningu sögunnar. Næst
söng hann það án þess að yrða á
mig í milli. Það hljómaði enn bet-
ur. Síðan urðum við Sigfús með
árunum eins og samvaxnir tvíbur-
ar hvenær sem þetta lag bar á
góma. Ég gerði mér ekki grein
fyrir því fyrr en síðar að með þessu
erindi fyrir kvikmyndina var ég
kominn í bland við eitt ágætasta
tónskáld þjóðarinnar á þessari öld
sem fékkst við að semja sönglög.
Við hittumst ekki teljandi oft á
þeim áratugum sem liðnir eru síð-
an lagið við kvikyndina var samið
en við vorum alltaf perluvinir. Ég
samhryggist konu og börnum og
mér er mikil eftirsjá í Sigfúsi. I
raun léttir hann lífsbaráttu hvers
þess sem kann og fer með lögin
hans.
Indriði G. Þorsteinsson.
Erfidrykkjur
PERLAN
Sími 562 0200