Morgunblaðið - 29.01.1997, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 29. JANÚAR 1997 35 -
mitt í sjálfu vonleysinu. Hvor var
meiri hetja, Ragnhildur eða Bene-
dikt? Aldrei skyldi gefíst upp, þann-
ig að þegar dauðann bar að, var
hann þrátt fyrir allt óvæntur. Og
þannig er fráfall Ragnhildar. Bene-
dikt og börnunum þeirra tveim
óbætanlegur missir og einnig móður
hennar og tengdamóður, en hún var
augasteinninn þeirra og allra ann-
arra ástvina, skyldmenna og vina.
Ragnhildur Teitsdóttir skilur
mikið eftir hjá okkur eftirlifandi:
Minningu um þessa elskulegu
stúlku sem bauð örlögunum birg-
inn, barðist til hinstu stundar og
kennir okkur, eftirlifandi, hvers
virði lífið er og hvemig eigi að lifa
því. Á svona stundu eru orð fátæk-
leg og hughreysting lítils megnug.
Hugsanir okkar eru með þér,
Bensi, og börnunum ykkar á þess-
ari sorgarstundu. Af reynslunni vit-
um við að bömin ykkar geta treyst
á þig til að skapa þeim ömgga og
bjarta framtíð og að minningin um
Ragnhildi gefur ykkur styrk til að
halda áfram og vinna bug á sorg-
inni. Við biðjum góðan Guð að
hugga ykkur þijú og alla góðu fiöl-
skylduna sem að ykkur stendur.
Helga og Björn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
í dag kveðjum við þig, kæra vin-
kona. Þú kvaddir þennan heim rétt
fyrir 34. afmælisdaginn þinn.
Minningamar streyma fram um
góðar stundir, bæði í saumaklúbbn-
um og við önnur tækifæri. Þú og
Bensi vomð búin að búa ykkur og
bömum ykkar yndislegt framtíðar-
heimili. Það var alltaf notalegt að
kíkja í kaffí og spjall, alltaf var
tekið vel á móti manni. Þú varst
svo stolt af bömunum þínum sem
em svo dugleg og sjálfstæð og vel
af manni gérð.
Barátta þín við illvígan sjúkdóm
var hetjuleg. Alltaf varst bjartsýn
og ætlaðir þér að sigra, þótt þróttur
þinn hafi farið þverrandi. Þú sem
ætlaðir svo sannarlega að fara á
bæjarrölt og kíkja á kaffíhús þegar
þú værir orðin hressari eins og þú
sagðir í byijun janúar. En nú hefur
lærði bókband, nám sem seinna
varð honum til mikillar afþreyingar
og ánægju.
Ábyrgð heimilisins hvíldi mest á
herðum Guðmundar þar sem faðir
hans átti lengi við heilsuleysi að
stríða og lést hann svo fyrir aldur
fram árið 1943. Hann bjó svo með
móður sinni þar til hann tók alfarið
við búinu 1948. Móðir hans var á
heimilinu þar til hún lést árið 1950
og bjó Mundi einn til ársins 1952
en hafði þó ráðskonur á sumrin. Það
ár fluttist systir hans, Svava, í
Srryörhól með fjögur böm sfn en
maður hennar var þá orðinn alvar-
lega veikur og lést hann árið 1954.
Þau systkinin bjuggu síðan sameig-
inlegu búi á Sn\jörhóli allt til ársins
1979 að Sigurður Birgir, yngsta
bam Svövu, tók við búinu. Guð-
mundur dvaldi hjá þeim það sem
hann átti eftir ólifað.
Á búskaparámm Munda vom
byggð ný fjárhús með áfastri hlöðu
sem seinna var sett súgþurrkun í
og eftir að Svava kom var svo íbúð-
arhúsið endumýjað. Árið 1966 var
tekin í notkun rafstöð við bæjarlæk-
inn sem enn sér heimilinu fyrir allri
raforku. Auk þessa var bætt við
ræktun og tún endurbætt og þó svo
að ekki hafi verið um stórbú að
ræða var alla tfð í nógu að snúast
og mörgu að sinna en öll verk bára
vott umhyggju, natni og nægju-
semi. Búið var með sauðfé og lengst
þú haldið í aðra för þar sem kærleik-
urinn og fegurðin em við völd. Við
trúum því að vel hafí verið tekið á
móti þér og þú sért laus við þjáning-
amar.
Elsku Bensi, Ágúst Már, Anna
Guðný, Dúna og fjölskylda. Þið
hafíð staðið ykkur hetjulega í þess-
ari baráttu sem nú er lokið. Við í
saumaklúbbnum sendum ykkur
hugheilar kveðjur og biðjum góðan
Guð að styrkja ykkur í sorginni svo
þið getið horft fram á veginn. En
minningin um yndislega eiginkonu,
móður, dóttur og kæra vinkonu
mun lifa.
Saumaklúbburinn,
R. Linda, Ásgerður,
Guðný, Anna, Ágústa,
Unnur, Hafdís og Fríða.
Leiðir okkar Ragnhildar lágu
fyrst saman í Danmörku, þegar við
bjuggum þar um nokkurra ára
skeið. Við vomm þar í svipuðum
spomm, ungar mæður með lítil
böm. Bjuggum á stúdentagörðum
og allt lífíð blasti svo áhyggjulaust
við. Þá þegar höfðu Ragnhildur og
Bensi fengið að kynnast erfíðleikum
og sorg, við hin gátum ekki sett
okkur í þeirra spor. Þau höfðu misst
ungan son stuttu áður en þau fluttu
til Danmerkur. Árið eftir fæddist
Ágúst Már, eitt af mörgum íslensk-
um bömum sem fæddust það árið
á görðunum. Það ríkti samheldni
meðal íslendinganna, sem áttu
ýmislegt sameiginlegt, margir með
ung böm fjarri fjölskyldum. Við
hjálpuðumst að, gáfum góð ráð og
nutum félagsskapar hvers annars.
Þegar kom að því að við flyttum
heim, höfðum við komið okkur fyr-
ir á Egegárden, sælureit fyrir utan
Kaupmannahöfn. Lis gamla sem
leigði okkur vildi fyrir alla muni fá
íslenska fjölskyldu f íbúðina, taldi
það góða tryggingu fyrir góðum
leigjendum. Ragnhildur og Bensi
tóku við íbúðinni og ekki varð gamla
konan fyrir vonbrigðum, síður en
svo. Þar upplifðu þau, eins og við
höfðum gert á undan þeim, ljúfustu
hliðar Danmerkur í nábýli við skóg-
inn og náttúmna. Oft höfum við
síðan minnst þessa tíma og rifjað
upp góðar minningar.
Allar þær minningar sem
streyma fram í hugann þegar ég
minnist Ragnhildar em á einhvem
hátt umluktar svo mikilli gleði. Eitt
af minningarbrotunum er frá Ege-
gárden sumarið 1991, en þá vomm
við samtímis í Danmörku. Við fór-
um á heitum, sólbjörtum sumardegi
að heimsækja Lis á Egegárden,
sátum í garðinum umlukin epla-
tijám og rósum. Þá var gaman. Oft
leið langur tími á milli þess sem
af hafði Mundi geitur, sér til ánægju
og heimilinu til búdrýginda auk þess
að vera með eina eða tvær kýr og
nokkra hesta.
Það er ekki víst að Munda hafi
dreymt um að gera búskapinn að
ævistarfí þvf bækur og alls kyns
fróðleikur vom honum alla tíð ofar-
lega í huga. Hann viðaði að sér
bókum og tímaritum sem hann lag-
færði og batt inn af varfæmi og
natni sem bar vitni virðingu hans
fyrir viðfangsefninu. Návistin við
bækumar færði honum líka fróðleik
sem hann fékk aldrei nóg af. Hann
skrifaðist einnig á við marga til að
afla sér efnis og upplýsinga og
þannig kynntist hann fjölmörgum
og fræddist um ýmislegt. Það var
ekki komið að tómum kofanum hjá
Munda þegar sest var að spjalli,
hvort sem rætt var um ættfræði,
ástandið í landsmálum, sögu héraðs-
ins eða náttúmvísindi. Það er minn-
isstætt þegar hann spurði einn okk-
ar hvort hann hefði komið að Jökuls-
árlóni sem og var. Þá var rætt dá-
góða stund um þetta náttúmundur,
hvernig það hefði hugsanlega mynd-
ast og um landslagið á þessu svæði.
Mundi ræddi um þetta eins og
heimamaður en þó er fullvíst að
hann kom aldrei á þessar slóðir.
Mundi var hægur í fasi og hóg-
vær í framkomu en mjög gestrisinn
og hafði gaman af þvf „að setjast
og spjalla" eins og hann orðaði það.
við hittumst, en það var samt alltaf
eins og við hefðum. síðast sést í
gær. Við höfðum svipaða lífssýn,
það var gott að tala við hana. Ég
minnist þess þegar ég var á leið til
Akureyrar, flugi var frestað vegna
ófærðar og ég bankaði uppá hjá
Ragnhildi snemma um morgun. Við
sátum fram að hádegi, dmkkum
kaffi og fómm S göngutúr um litla
Skeijafjörð. Þá var mikið spjallað
og tíminn leið hratt.
Við töfmðum fram danskt jóla-
hlaðborð eitt árið. Nú í haust áttum
við saman ógleymanlegan dag, dag-
urinn var tekinn frá fyrir undirbún-
ing kvöldverðar, við mættum
snemma og sátum lengi og borðuð-
um saman. Síðast nú í janúar þegar
Siggi bakaði pizzur var boðið til
veislu. Ragnhildur var þá orðin
mikið veik, sárþjáð. Ekki var það
sjálfsvorkunn sem kom frá henni,
henni var eðlislægt að hrósa öðmm
og draga fram það jákvæða. Siggi
fékk hrós fyrir pizzumar, þær vom
bæði girnilegar og flottar, en hún
varð því miður að sleppa þeim í
þetta sinn. Hún talaði eins og
ástæðan væri svolítið kvef eða
flensa. Hún naut þess að vera með,
þó líkaminn væri orðinn undirlagður
af þeim óvægna sjúkdómi sem varð
hennar banamein stuttu síðar.
Ég hef fylgst með erfíðu stríði
við óvæginn sjúkdóm, hún barðist
af hörku, gekk í gegnum ótrúlega
erfiða meðferð. Hún hélt alltaf í
vonina. Stundum virtist mér hún
rísa upp af eintómum viljastyrk.
Það vakti hjá mér undran og að-
dáun að tala við Ragnhildi í byijun
desember eftir langa legu á spítala,
þar sem sjúkdómurinn hafði náð
ógnartaki á líkama hennar. Hún var
útskrifuð, sagði að þetta gengi nú
bara ekki að liggja þarna lengur.
Nei, hún ætlaði heim. Hún gerði
sem minnst úr sínum kvölum, vildi
ekki vorkunnsemi.
Samvemstundimar vom alltof
fáar, en nú á ég þær í mínum minn-
ingasjóði, og er þakklát fyrir hvert
augnablik. Ég er ánægð með að
hafa þekkt Ragnhildi og ég kveð
hana með miklum söknuði. Það
þýðir ekki að spyija um réttlæti,
hvemig getur það verið réttlátt að
svona ung kona skuli þurfa að deyja
þegar öll framtíðin beið hennar?
Við trúum að henni hafi verið ætlað
stærra hlutverk en hún hafði hér á
meðal okkar, með litla baminu sínu
sem fékk ekki að lifa og föður sín-
um.
Kæra Benedikt, Ágúst Már,
Anna Guðný og Guðný. Við fjöl-
skyldan vottum ykkur okkar inni-
legustu samúð.
Hvíl þú í friði, kæra vinkona.
Borghildur.
Skarkali heimsins náði ekki til
Smjörhóls og þangað var gott að
koma og finna návist tímaleysis og
friðar þar sem virðing fyrir gróðri
jarðar, náttúmnni og velferð sam-
ferðamanna var ætíð í hávegum
höfð.
Guðmundur var trúmaður alla tíð
og var lengi meðhjálpari í Skinna-
staðakirkju sem hann unni mjög og
vildi veg hennar sem mestan. Þar
var hann jarðsettur laugardaginn
4. janúar síðastliðinn í kyrrþey að
eigin ósk. Hann hafði aldrei látið
mikið á sér bera og vildi hverfa
héðan með sama hætti og við því
var orðið.
Fagra, dýra, móðir mín!
minnar vöggu griðastaður,
þegar lífsins dagur dvín,
dýra, kæra, fóstra mín!
búðu um mig við brjóstin þín;
bý ég þar um eilífð glaður.
Fagra, dýra, móðir mín,
minnar vöggu griðastaður!
(Sigurður Jónsson frá Amarvatni.)
Nú er Mundi genginn á vit feðra
sinna og við kveðjum hann með
söknuði. Einhvem veginn er ein-
kennilegt að hugsa til Smjörhóls án
hans, að hann muni ekki lengur
fagna gestum í bæjardyrum með
sínu þétta handtaki. Blessuð sé
minning Guðmundar Ólasonar.
Haukur, Gylfi, Guðmundur
og Óli Guðmarssynir.
RAGNHEIÐUR
ÞÓRUNN
JÓNSDÓTTIR
+ Ragnheiður
Þórunn Jóns-
dóttir fæddist f
Reykjavík 18. maí
1917. Hún lést á
Elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund
18. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Jón
Runólfsson frá
Skálmabæ I Álfta-
veri, og kona hans
Guðbjörg Guðna-
dóttir frá Arnar-
hóli f Landeyjum.
Einn bróður átti
Ragnheiður, Guðna, d. 1993.
Arið 1942 giftist Ragnheið-
ur Vilhjálmi Kristni Ingi-
bergssyni, trésmíðameistara,
ættuðum frá Melhóli f Meðal-
landi, Skaftafellssýslu, f. 30.
nóvember 1909, d.
20. apríl 1988.
Börn þeirra eru:
Guðbjörg, f. 31.
maf 1942, maki ÓIi
S. Runólfsson;
Ingibergur, f. 14.
mars 1948, í sam-
býli með Ásu Ás-
mundsdóttur; Guð-
laugur Jón, f. 23.
mars 1955, í sam-
búð með Aðal-
björgu Baldvins-
dóttur; Haukur, f.
17. febrúar 1957,
maki Ólöf Stein-
arsdóttir. Barnabörnin eru 16,
þar með fimm stjúpbörn, og
barnabarnabörnin 10.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Fossvogskirkju f dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Á fögmm vetrarmorgni er sólin
ýtti skýjum himins frá og sendi
lágreista geisla sína til jarðar
kvaddi tengdamóðir mín þennan
heim. Það var eins og æðri máttar-
völd vildu með þessu lýsa henni
veginn til nýrra heimkynna.
Tengdamóðir mín lifði tíma
margra breytinga í þjóðlífi. Hún
leit þennan heim undir lok fyrri
heimsstyijaldar og lifði þá tíma er
margir núlifandi eiga erfítt með
að setja sig inn í. Eflaust hefur á
þessum tíma þurft meiri útsjónar-
semi og aðhald til að sjá sér og
sínum farborða og má ætla að það
hafí að nokkm mótað hennar af-
stöðu til seinni tíma.
Eftir að Ragnheiður giftist og
bömin komu hefur eflaust verið
nóg að gera, því jafnframt var
unnið að því að koma sér upp betra
húsnæði.
Ragnheiður vann sín heimilis-
störf af sérstakri natni, snyrti-
mennsku og samviskusemi svo af
bar.
Fyrir nær 40 áram veiktist
Ragnheiður af sárum á fótum, sem
hún mátti búa við síðan og varð
því oft, stundum nokkra mánuði á
ári, að dvelja á sjúkrastofnunum.
Nærri má geta að það hefur valdið
mikilli röskun á heimilishögum og
fjölskyldulífi. Hún var nægjusöm
og bar þennan kross með sérstöku
æðruleysi, en ég ætla að stundum
hafí meira reynt á en sýnilegt var
eða hún lét uppi.
Ragnheiður var fríð sínum, glað-
sinna og stutt í brosið, og hefur
það létt henni andstreymi. Hún var
frekar dul og flíkaði lítt tilfinning-
um slnum, svo ekki var alltaf vitað
hvemig henni leið.
Seinni árin dvaldi Ragnheiður á
Elli- og hjúkrunarheimilinu Gmnd,
fyrst ásamt eiginmanni sínum, á
meðan hann lifði.
Tengdamóðir mín er kvödd með
djúpri þökk og virðingu. Aldrei
heyrði ég hana hallmæla eða tala
illt orð til nokkurs manns. Ég vil
færa innilegar þakkir til Elli- og
hjúkranarheimilisins Gmndar, því
þar mat hún suma mjög mikils.
Innilegar samúðarkveðjur til ætt-
ingja og vina.
Óli S. Runólfsson.
Amma er látin. Farin burt úr
þessu jarðneska lífi. Það er erfitt
að trúa því að ég geti ekki heim-
sótt hana oftar. Það var alltaf gam-
an að koma til „stuttömmu", en
það kölluðum við systumar hana
til aðgreiningar frá langömmu.
Amma var iðulega glöð og hlátur-
mild. Hún var dugleg í höndunum
og alltaf átti hún sokka og vettl-
inga handa okkur barnabörnunum
og seinna barnabamabörnunum.
Mér er sérstaklega minnisstætt
eitt atvik frá því að ég var fimm
ára og bjó á Háaleitisbraut 49. Þá
fékk ég vinkonu mína, sem var sex '
ára, til að skrópa í skólanum. Síðan •>
löbbuðum við vinkonurnar inn í ’
Goðheima til „stuttömmu" og var **
tekið vel á móti okkur. Við fengum \
að sjálfsögðu góðgæti í gogginn (
og síðan settumst við á stofugólfið , .
og fómm að klippa út pappírsdúka. J
En allt í einu hringdi síminn. ,
Mamma var að láta ömmu vita að
við væmm týndar og að það ætti /
að fara að leita að okkur vinkonun- *
um. En þú hlóst og sagðir henni
að við væram hjá þér og allt væri
í lagi með okkur. Svona var hún,
glaðlynd, blíð og góð og gerði aldr- ;
ei neinum neitt nema gott eitt.
Elsku amma, þú stóðst þig alltaf |
eins o g hetja í öllum þínum veikind- |
um. Ég vona að þér líði vel þar sem \
þú ert núna. Blessuð sé minning
þín.
Guðrún H. Óladóttir.
Elsku amma, nú ert þú búin að
kveðja þetta líf og komin til afa,
þar sem Guð geymir ykkur bæði.
Allar þær góðu minningar, sem
ég á um þig, em alltaf ofarlega I
mínum huga. Það er sárt að hugsa
til þess að fá ekki að sjá fallega
brosið þitt lengur, sem þú gafst
okkur þegar við komum í heimsókn
til þín. *>>
Álltaf varst þú ánægð þegar þú
fékkst heimsóknir, því það stytti
þér oft langa daga. Ég gleymi því
aldrei þegar unnusti minn kom með
mér til þín I fyrsta skipti, hvað þú
varst ánægð að sjá hann. Þegar
ég kom án hans spurðir þú ætíð
eftir honum og börnunum. Þú
hugsaðir alltaf til fólks, um að öll-
um liði vel.
Ég tileinka þér eftirfarandi:
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð. ^
(V. Briem.)
Hvíl þú í friði, amma mín.
Ragnheiður.
Elsku amma mín.
í dag er komið að kveðjustund
og skiptast á blendnar tilfínningar.
Gleði yfír því að þú ert frísk á ný,
en söknuður yfír því að þú sért
ekki lengur hér hjá okkur. Ég veit
að þér líður vel því nú ertu komin
til afa. t
Hvfl í friði.
Far þú I friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fýrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hþ'óta skalt.
(V. Briem.)
Stefanía Óladóttir.