Morgunblaðið - 29.01.1998, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 29. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNB LAÐIÐ
OLGEIR
ELÍASSON
+ 01geir Eh'asson
fæddist á Þórs-
höfn á Langanesi 29.
janúar 1962. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 19. janú-
ar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Að-
alheiður Sigtryggs-
dóttir, f. 3.6. 1939, og
Elías Halldór Gunn-
arsson, f. 15.10. 1932,
hann drukknaði 9.4.
1963, ásamt öðrum
manni, er vélbáturinn
Magni frá Þórshöfn
fórst. Árið 1972 gift-
ist Aðalheiður aftur, Guðmundi
Karli Viglundssyni, f. 15.11.1946,
d. 7.10. 1993. Guðmundur gekk
Olgeiri og systkinum hans í föð-
urstað og fórst honum það sér-
staklega vel úr hendi, sem og
annað sem hann gerði. Systkini
Olgeirs eru sem hér segir: 1) Jó-
hann Magnús, f. 30.5. 1959. Börn
hans eru Elías Halldór, f.
21.7.1984, og Jón Rúnar, f. 31.8.
1991. 2) Drengur, f. 15.6. 1960, d.
15.6. 1960. 3) Ellý Halldóra, f.
7.2. 1963, d. 9.3. 1964. 4) Ellý
Halldóra, f. 26.3. 1968, hún er
gift Magnúsi Steindórssyni mál-
ara og eiga þau soninn Guðmund
Karl, f. 18.11.1995. 5)
Halla, f. 1.10. 1970,
og á hún dótturina
Karitas, f. 31.10.
1987. 6) Melkorka, f.
4.11.1973, hún er gift
Jóhanni Sigurði
Ólafssyni sjómanni, f.
19.9. 1966, og eiga
þau dótturina Agnesi
Ýr, f. 23.1.1992.
Árið 1995 hóf Ol-
geir sambúð með eft-
irlifandi unnustu
sinni, Ásthildi Ágústs-
dóttur, f. 2.1. 1971.
Til að byrja með
bjuggu þau í Reykjavík en í des-
ember 1995 réðst hann sem þjón-
ustustjóri til Islenskra sjávaraf-
urða hf. og var starfsvettvangur
hans austur á fjötðum og fluttust
þau til FáskrúðsQarðar í janúar
árið eftir og bjuggu þau þar síð-
an. Milli þess sem Olgeir var við
nám vann hann fyrir sér sem há-
seti á skuttogurum suðvestan-
lands nema veturinn 1989-1990 er
hann starfaði sem raungreina-
kennari við framhaldsskólann að
Skógum undir Eyjaljöllum.
Utför Olgeirs fer fram í dag
frá Víðistaðakirkju í Hafnarfirði
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku Olgeir. Hér sitjum við
systkinin og hugsum til þín með
söknuði. Nú er komið rúmt ár frá
því að þú lentir í slysinu og allan
þann tíma höfum við hugsað með
okkur að allar þær þjáningar sem á
þig voru lagðar, hlytu að hafa ein-
hvern tilgang en nú þegar þú ert
allur, þá er erfitt að sjá að tilgang-
'urinn hafi verið til staðar. Við trúð-
um því, kæri bróðir, og héldum
dauðahaldi í vonina um að þú mynd-
ir ná þér á strik, þannig að þú gætir
lifað sáttur. Við vorum þess fullviss
að ef minnsti möguleiki væri á bata,
þá hefðir þú kraftinn, trúna og
þrautseigjuna til þess að sigrast á
meiðslunum. En nú ertu farinn og
við huggum okkur við það að nú líði
þér betur og það er það sem sldptir
öllu máli.
Það er erfitt að hugsa til þess að
þú ert ekki lengur áþreifanlega á
meðal okkar, við getum líklega ekki
sætt okkur við það, en við verðum
að lifa með því. Við komum ekki til
með að heyra hlátur þinn eða rödd
' en hvort tveggja kemur til með að
lifa í minningunni.
Erfitt er að lýsa kostum þínum í
stuttu máli en það hvað börn okkar
systkinanna litu takmarkalaust upp
til þín og dýrkuðu, segir meira um
þig en nokkur orð geta. Elsku 01-
geir minn, við viljum þakka þann
tíma sem við fengum að eiga með
þér, þú skilur eftir þig miklar og
dýrmætar minningar, þær eigum
við alltaf.
Hér á eftir fer tilvitnun úr Spá-
manninum:
„Þótt ég sé látinn, harmið mig
ekki með tárum, hugsið ekki um
dauðann með harmi og ótta. Eg er
svo nærri, að hvert eitt tár ykkar
snertir mig og kvelur, þótt látinn
mig haldið. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug, lyftist sál
mín upp í mót til Ijóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífið gefur
og ég þótt látinn sé tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.“ (Höf. ókunnur.)
Bestu kveðjur.
Systkini, makar og börn.
Einhver mestu lífsgæði sem mað-
ur getur öðlast á lífsleiðinni eru
góðir vinir og verður góð vinátta
aldrei of metin. Vinur minn, Olgeir
Elíasson, verður borinn til grafar í
dag á fæðingardegi sínum, en í dag
eru liðin 36 ár frá því að hann var í
heiminn borinn. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur hinn 19.
janúar síðastliðinn eftir eins árs
legu. Hann hafði hlotið mikinn höf-
uðáverka í bílslysi austur í Vattar-
nesskriðum á leið til heimilis síns á
Fáskrúðsfirði, en þar hafði Olgeir
búið árið á undan vegna starfs síns
sem umdæmisgæðastjóri hjá Is-
lenskum sjávarafurðum hf. Veður-
skilyrði þennan örlagaríka eftirmið-
dag voru með allra versta móti og
áttu sinn þátt i því að Olgeir komst
of seint í höfuðaðgerð til að hægt
væri að koma í veg fyrir varanlegar
skemmdir á heilastoftii. Það er búið
að vera átakanlegt að horfa upp á
þennan stóra, sterka og fjörmikla
mann liggja hjálparlausan í heilt ár
án þess að geta svo mikið sem tjáð
sig á sinn rétta hátt. Þetta voru
þjáningarfullar aðstæður og þar
sem framtíðarhorfurnar voru ekki
góðar þá er í því nokkur léttir fólg-
inn að Olgeir fékk lausn frá þján-
ingum sínum.
Vinskapur okkar Olgeirs hafði
staðið yfir í vel á annan áratug er
hann lést, vinskapur sem sífellt
varð nánari og traustari, enda lagði
hann ávallt mikið upp úr því að
rækta vinskapinn með daglegum
símhringingum sem er sárt saknað
á mínu heimili. Ekki einungis lagði
hann sig eftir því að halda tengsl-
um við fjölskyldu sína og vini held-
ur einnig fjölskyldur og foreldra
vina sinna, sem að mínu mati segir
talsvert um hvemig hann var inn-
réttaður. Lyndiseinkunn Olgeirs
verður ekki gerð tæmandi skil í
minningargrein sem þessari, en þó
langar mig að nefna það sem mér
finnst hafa einkennt persónu hans
helst. Réttsýni og heiðarleiki voru
á meðal hans helstu kosta og var
honum mjög umhugað um að fólk
dæmdi ekki aðra eða drægi í dilka
eftir vegtyllum eða orðspori. Líkaði
mönnum ekki einhver, gat ástæðn-
anna oft verið að leita hjá viðkom-
andi eða hvorum tveggja og því
ástæðulaust að Olgeirs mati að
leita uppi sökudólg og kveða yfir
honum dóm. Að sama skapi var
hann gersneyddur öfund og gladd-
ist innilega yfir velgengni sam-
ferðamanna sinna. „Sannleikurinn
er harður húsbóndi en lygin þægur
þjónn, sannleikurinn stendur samt
með okkur og gerir okkur sterka
að innviðum en þessi þægi þjónn
breytist oft í harðstjóra," stendur
einhvers staðar skrifað. Þessi orð
eru einkennandi fyrir sýn Olgeirs á
lífið og svo sannarlega breytti hann
eftir því án þess að skeyta um
hvort að með þeirri breytni famað-
ist honum vel eða illa. Hæfileiki
hans til tjáskipta var einstakur,
skipti þá engu máli hvort að hann
beindi orðum sínum til ómálga
bams eða æðstu embættismanna
þjóðarinnar, allir höfðu sama út-
gangspunkt. Fullkomið hispurs-
leysi og feimnisleysi einkenndi
hans framgöngu hver sem í hlut
átti. Kímnigáfu hans var viðbrugð-
ið, ekki það að hann safnaði að sér
viðhlæjendum, heldur hitt hans
einstaki hæfileiki til að taka undir
spaugilegar athugasemdir sam-
ferðamanna sinna og að gera þær
ódauðlegar með nauðsynlegum
betrumbótum og áherslubreyting-
um. Þó Olgeir yrði aldrei gamall
maður fannst mér ávallt, í rökræð-
um okkar, að hann byggi yfir visku
og innsæi öldungs.
Ekki var hann þó gallalaus, 01-
geir Elíasson, var ákaflega ríkjandi
persóna. Átti bágt með að víkja af
sinni stefnu og vildi yfirleitt ráða
ferðinni. Hans öra lund, óþolinmæði
og réttlætiskennd var í senn hans
styrkur og veikleiki. Olgeir minn,
ég elska þig, virði og sakna af öllum
ofangreindum ástæðum. Megir þú
öðlast frið hjá frelsara þínum og
lausnara sem þú trúðir svo folskva-
laust á.
Elsku Hildur, Nanna og systkini
Olgeirs, ég ásamt konu minni,
Kristínu, og dætrum sendi innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Tryggvi Leifur Óttarsson.
Mánudagurinn 19. janúar líður
okkur seint úr minni. Fréttin að
okkar kæri vinur og skipsfélagi til
margra ára, Olgeir Elíasson, væri
látinn setti okkur hljóða. Gat þetta
verið rétt, við vissum jú vel um þau
alvarlegu veikindi sem hann átti við
að stríða eftir hörmulegt slys fyrir
rúmu ári, en menn eru alltaf jafn
berskjaldaðir og óviðbúnir þegar
dauðinn ber að dyrum.
Olgeir var góður starfskraftur,
hann var hraustur, ósérhlífinn og
mikill vinur og félagi. Þeir voru oft
líflegir kaffitímamir hjá okkur og
oftar en ekki var það Olgeir sem
orðið hafði. Hann var vel menntað-
ur, víðlesinn og kom vel fyrir sig
orði. Hann var maður orða sinna og
sagði sínar skoðanir umbúðalaust.
Hann hafði gaman af góðum sögu-
mönnum og var alltaf til í að setjast
niður, ræða málin og víkka sjón-
deildarhringinn.
Kæri vinur, þú hefur nú teflt þína
síðustu skák, klukkan er fallin, en
nú varðstu að láta í minni pokann.
Hetjulegri baráttu þinni á skák-
borði lífsins hefði þó enginn getað
skilað betur.
Megið góður Guð geyma þig kæri
vinur og gefa fjölskyldu þinni styrk
í þeirra miklu sorg.
Áhöfnin á Þerney RE 101.
Þeir sem guðimir elska deyja
ungir era orð að sönnu í þínu tilfelli,
elsku Olgeir minn. Okkur langar að
kveðja þig með nokkrum orðum.
Frá þeim tíma sem við kynntumst
þér fyrst, í kringum 1980, hefur þú
alltaf verið ofarlega í huga okkar.
Það var margt sem við tókum okk-
ur fyrir hendur og áttum við marg-
ar skemmtilegar stundir saman og
það sem okkur þótti einna best var
hvað lundin í þér var létt, sama á
hverju gekk. Má nefna eitt dæmi
sem þú hafðir gaman af að segja frá
sjálfur: Þegar Frikki og Sirrý eign-
uðust fyrsta soninn gerðir þú þér
ferð með rútunni suður til Keflavík-
ur til að heimsækja Sirrý á fæðing-
ardeildina. En þegar þú komst á
staðinn var Sirrý farin heim til
Sandgerðis þar sem hún og Frikki
búa. Þú sagðir að þú hefðir tekið
með þér blóm og konfekt handa
Sirrý en þar sem hún var á bak og
burt er þú komst á staðinn snerir
þú heim á leið með næstu rútu og
borðaðir allt konfektið sjálfur held-
ur en að halda áfram til Sandgerðis
Elsku Olgeir, það er margt sem
væri hægt að tína til sem vert er að
minnast en ekki ætlum við að gera
það heldur hafa það í minningunni
einni.
Að lokum viljum við segja þér
það að þín verður sárt saknað af öll-
um þeim sem höfðu einhver kynni
af þér í gegnum tíðina. Einnig vilj-
um við votta móður, bróður og
systrum hans okkar dýpstu samúð.
Hugur okkar hefur verið hjá þeim
vegna alls þess sem þau hafa gengið
í gegnum á síðastliðnu ári.
0, blíði Jesú, blessa þú
það bam, er vér þér færum nú,
tak það í faðm og blítt það ber
með bömum Guðs á örmum þér.
Ef á því hér að auðnast líf,
því undir þínum vængjum hlíf,
ogenglaþinnaláttulið
það leiða, og gæta slysum við.
Ó, gef það vaxi, í vizku og náð
og verði þitt í lengd og bráð
og lifi svo í heimi hér,
að himna fái dýrð með þér.
Friðrik, Sigríður og Hörður.
Nú er hann vinur minn hann 01-
geir dáinn. Ég man þegar ég frétti
fyrir rúmu ári síðan að Olgeir hefði
lent í alvarlegu slysi og lægi með-
vitundarlaus. Einhvem veginn
fannst mér alltaf að Olgeir hlyti að
ná sér þetta gæti bara ekki verið.
En tíminn leið og smám saman
dofnaði vonin um bata.
Við tímamót eins og þessi þá
verður maður áþreifanlega var við
tímans þunga nið. Dagurinn í dag
verður fljótJega minning gærdags-
ins. Það sem var er horfið, en minn-
ingin lifir. „Eitt sinn skal hver
deyja,“ þó okkur sé að sætta sig við
að ungur maður í blóma lífsins skuli
vera hrifinn á brott. Það er nú einu
sinni svo að okkur er ekki alltaf ætl-
að að vita tíð eða tíma. Ég minnist
ritningarvers sem ég veit að Olgeir
þekkti sem hljóðar svo: „Nakinn
kom ég af móðurskauti og nakinn
mun ég aftur þangað fara. Drottinn
gaf og Drottinn tók, lofað veri nafh
Drottins." (Job 1:21.)
Ég kynntist Olgeiri fyrir rúmum
áratug, þá vorum við báðir að hefja
nám í Iðnrekstrarfræði við Tækni-
skóla íslands. Það kom fijótlega í
Ijós að við vorum svo að segja ná-
grannar í Hafnarfirði. Við höfðum
báðir sameiginleg áhugamál eins og
skák og handbolta. Með okkur tókst
brátt góð vinátta. Það vora ófáar
stundimar sem við sátum í bfl-
skúmum á Þúfubarði og tefldum.
Þó svo að leiðir hafi skilið eftir
Tækniskólann þá héldum við ætíð
góðu sambandi og notuðum hvert
tækifæri til að hittast og ræða mál-
in eða taka skák.
Olgeir var mikill keppnismaður
bæði í starfi og leik. Hann hafði
sterkan vflja og gekk ákveðinn til
verka. Einn af þeim kostum sem
Olgeir hafði til að bera var falsleysi.
Hann var einlægur og sagði sína
skoðun umbúðalaust. Ég minnist
Oleirs fyrir gott geðlag. Hann gat
staðið fast á sínum skoðunum , en
það var alltaf stutt í brosið og ekki
minnist ég þess að okkur hafi nokk-
urntíma orðið sundurorða þannig
að skyggði á vináttu okkar.
Ég kveð þig kæri vinur með
söknuði og þökk fyrir samfylgdina
gegnum árin. Móður hans, unnustu,
bróður og systrum votta ég einlæga
samúð mína og bið Guð að styrkja
þau í sorg þeirra.
Sigurður Páll Guðjónsson.
Pau ljós sem skærast lýsa
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómm- fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllu sem það kvaddi
þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi Ijósið bjarta
þá situr eftir ylur
íokkarmæddahjarta.
(F.G.Þ)
Megi góður guð varðveita Olgeir,
við vitum að vel verður tekið á móti
honum og trúum því að þeir látnu
séu ekki famir að fullu heldur að-
eins famir á undan okkur.
Núersálþínrós
í rósagarði guðs
kysst af englum
döggvuð af bænum
þeirra sem þú elskaðir.
Aldrei framar mun þessi rós
blikna að hausti.
(R.P.Ó)
Elsku Nanna, Ásthildur, Jói,
Ellý, Halla, Melkorka og fjölskyld-
ur. Missir ykkar er mikill. Við biðj-
um algóðan guð að styrkja ykkur í
ykkar miklu sorg. Megi minning-
arnar um góðan dreng ylja ykkur
um ókomna tíð.
Hafrún Viglundsdóttir
og fjölskylda.
I dag kveðjum við fyrrverandi
samstarfsmann okkar hjá Islensk-
um sjávarafurðum hf., Olgeir Elías-
son.
Olgeir var þjónustustjóri á Aust-
fjörðum frá ársbyijun 1996 og þar
til hann lenti í alvarlegu bflslysi í
janúar á síðastliðnu ári. Fréttir af
slysinu komu eins og reiðarslag yfir
samstarfsmenn. Olgeir var á leið
heim til Fáskrúðsfjarðar að loknum
framleiðendafundi, en á Fáskrúðs-
firði hafði hann haft aðsetur ásamt
unnustu sinni.
Starf þjónustustjóra var nýtt
þegar Olgeir hóf störf hjá Islensk-
um sjávarafurðum hf. Starfið fólst
m.a, í því að vera tengiliður milli
framleiðenda, skrifstofunnar í
Reykjavík sem og sölufélaga er-
lendis.
Olgeir hafði mikfl samskipti við
marga aðila og fórst honum það
hlutverk vel úr hendi og hann lagði
sig fram við að þjóna vel sínum um-
bjóðendum.
Þar sem þetta var nýtt starf var
það á hendi starfsmanna að móta
starfið að hluta. Þegar Olgeir lenti í
slysinu var hann nýbúinn að senda
góðar ábendingar um hvemig starf-
ið gæti skilað betri árangri. Hluta
af þessum hugmyndum var þegar
búið að koma í framkvæmd og aðr-
ar biðu síns túna.
En margt fer öðravísi en ætlað er
„mennimir fyrirhuga en guð ræð-
ur“.
Við starfsmenn Islenskra sjávar-
afurða hf. þökkum Olgeiri sam-
fylgdina og vel unnin störf. Unn-
ustu hans, móður, systkinum, öðr-
um ættingjum og vinum vottum við
innilega samúð okkar og biðjum
Guð að gefa þeim styrk til að takast
á við lífið aftur eftir erfiða tíma
meðan á veikindum Olgeirs stóð.
Minningin um góðan dreng mun
lifa.
F.h. starfsmanna Islenskra sjáv-
arafurða hf.,
Aðalsteinn Gottskálksson,
Guðmundur Guðmundsson,
Siguijón Guðmundsson.
Fyrir rúmu ári bárast mér þær
hræðilegu fréttir að vinur minn 01-
geir hefði lent í umferðarslysi og
slasast alvarlega. Eftir langa og
erfiða baráttu hefur dauðinn nú
sigrað.
Leiðir okkar Olgeirs Iágu fyrst
saman í Tækniskóla íslands en þar
námum við Iðntæknifræði. Vin-
skapur okkar varð strax náinn enda
höfðum við lík áhugamál. Við voram
sífellt að etja kappi hvor við annan
hvort sem það var við taflborðið eða
yfir námsbókunum. Olgeir hafði
góðan mann að geyma, var réttsýnn
og sanngjarn. Þessir kostir hans
komu greinilega í ljós við taflborðið
en hann var góður skákmaður.
Alltaf tókst honum að stilla leiknum
þannig upp að hann væri í raun jafn
og spennandi. Þetta kom honum nú
stundum í koll eins og þegar hann
gaf andstæðingnum of mikla forgjöf
og tapaði fyrir vikið. Olgeir lagði
mikið upp úr að rækta vinskap okk-
ar og lét alltaf í sér heyra þó hann
væri til sjós, byggi erlendis og nú
síðast búsettur fyrir austan.
Það er sárt að kveðja tryggan vin
en ég veit að honum hefur létt við
að fá hvfldina. Guð geymi þig, kæri
vinur. Ég votta Nönnu, Hildi,
systkinum og öðram aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Valdimar Grímsson.