Morgunblaðið - 29.03.1998, Síða 36

36 SUNNUDAGUR 29. MARZ 1998
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
GUÐMUNDA
VIGFÚSDÓTTIR
+ Guðmunda Vigfúsdóttir
fæddist í Tungfu í Nauteyrar-
hreppi 1. júlí 1909. Hún andaðist
á Elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund 8. mars siðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Fossvogs-
kapellu 17. mars.
Vinkona okkar, Guðmunda Vig-
fúsdóttir frá Tungu í Dalamynni við
Isafjarðardjúp er látin.
Kannske var það táknrænt að hún
skyldi kveðja heiminn á alþjóðlegum
baráttudegi kvenna. Líf hennar ein-
kenndist af þrotlausri baráttu fyrir
heilsu og lífi, en sjúkdómurinn sem
þjáði hana var þess konar sem gríp-
ur sumar mæður eftir bamsburð og
áður fyrr var kallað að mjólkin færi
út í líkamann. A þeim tímum sem
Guðmunda var ung móðir munu
ekki hafa verið komin þau lyf sem
nú er beitt í baráttunni við þennan
sjúkdóm. Hennar hlutskipti varð því
ekki móðurgleði, heldur móðursorg.
Langtímum saman gat hún ekki
annast börnin sín. Sem betur fór átti
hún góðan mann sem reyndi að létta
henni lífið.
En eins og ekkert lífshlaup er ein-
tóm gleði, svo er heldur engin ævi
eintóm sorg. Guðmunda átti sína
gleðiglampa, jafnvel hin síðustu ár,
sem hún dvaldi ellimóð ekkja á
Grund í Reykjavík. Hún gaf um-
hverfinu, engu síður en það gaf
henni. Gott hjartalag hennar leyndi
sér ekki. Hún var ævinlega góð við
okkur starfsstúlkurnar, strauk okk-
ur um vangann þegar við vonim að
vinna í kringum hana og brosti til
okkar ef henni leið ekki mjög illa.
Við hugsum áreiðanlega allar hlýtt
til hennar.
Allar minningar frá stuttum
kynnum okkar Guðmundu eru já-
kvæðar. Það batt okkur ósýnilegum
böndum að við vorum báðar að vest-
an, þó ekki værum við úr sama hér-
aði. Stundum reyndum við að giska
á hvernig veðrið væri fyrir vestan
þann og þann daginn. Einu sinni gaf
Guðmunda mér útsaumaðan vasa-
klút sem hún átti. Hinn örláti hefur
alltaf eitthvað að gefa og fáar gjafir
hefur mér þótt vænna um. Um jólin
bað hún um að fá að sitja hjá að-
ventuljósunum. Hún unni ljósinu en
óttaðist myrkrið og storminn. Ef til
vill hefur hún aldrei átt heima í
þessari hörðu og köldu veröld.
Oft talaði hún um dætur sínar og
spurði eftir þeim, einkum síðustu
vikurnar. Kannske vissi hún að
hverju dró og vildi vera búin að
kveðja ástvinina.
Og nú er hún farin til ljóssins
heima, þar sem sólin skín ennþá
bjartar en á hásumardegi við Djúp-
ið, þar sem lítil stúlka fæddist fyrir
nærri níutíu árum.
Ragna Steinunn Eyjólfsdóttir.
Eg kynntist Guðmundu fyrst árið
‘93 þegar ég fór að vinna á Elliheim-
ilinu Grund. Hún var svo góð og blíð
í alla staði, alveg var sama hvað
gekk á hún hélt yfirleitt ró sinni.
Hún var ekki alveg í okkar heimi, en
gat tekið þátt í flestöllu sem fram
fór, þá meina ég að hún gat yfirleitt
verið á þeim stað hverju sinni; það
er að segja morgunstundunum í
setustofunni niðri sem margir í hús-
inu sóttu, messunum í kapellunni
o.fl.
Þegar við fórum út að ganga kom
hún yfirleitt með, hún vildi yfu-leitt
vera með í öllu sem við gerðum fyrir
fólkið á deildinni. Hún var á sjö
manna stofu og voru alltaf tvær með
stofuna, Gulla var alltaf þar og ég
yfirleitt líka. Þegar átti að fara að
koma konunum fram úr og klæða
þær, varð hún alltaf fyrst fyrir val-
inu því hún var svo samvinnuþýð og
gott að eiga við hana.
Eg hætti á Grund ‘95 og saknaði
fólksins mjög mikið, sérstaklega
Guðmundu. Eg reyndi að koma í
reglulegar heimsóknir, og sú síðasta
var fyiir hálfum mánuði. Þá sá ég að
hún var orðin veikari en fyrir mán-
uði. Mér brá mjög mikið þegar ég sá
dánartilkynninguna en það er mjög
gott að hún skuli vera búin að fá
hvíldina.
Ég þekkti ekkert af hennar skyld-
fólki því ég var bara að vinna fyrir
hádegi.
Ég sendi öllum hennar nánustu
samúðarkveðjur.
Megir þú hvíla í friði, elsku Guð-
munda mín, og þér líður örugglega
betur núna á öðru tilverustigi um-
vafin gæsku Drottins.
Eg elska Drottin
afþvíaðhennheyrir
grátbeiðni mína
hann hefir hneigt eyra sitt að mér,
og alla ævi vil ég ákalla hann.
Snörur dauðans umkringdu mig,
angist heljar mætti mér,
ég mætti nauðum og harmi.
Þá ákallaði ég nafn dauðans:
Ó Drottinn bjarga sál minni.
Náðugur er Drottinn og réttlátur,
og vor Guð er miskunnsamur.
Drottinn varðveitir vamarlausa,
þegar ég var máttvana hjálpaði hann mér.
(Ur Davíðssálmum.)
Minning þín mun ávallt lifa.
Hjálmfríður Þ. Auðunsdóttir.
+
Ástkær fósturfaðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓSKAR EYJÓLFSSON,
Sólvangsvegi 1,
Hafnarfirði,
verður jarðsunginn frá Víðistaðakirkju mið-
vikudaginn 1. apríl kl. 13.30.
Ásta Tarver, William G. Tarver,
Steinunn Suckley, Paul Suckley,
Ólafur Ingimundarson, Guðlaug Hanna Friðjónsdóttir,
Óskar Eyjólfsson, Berglind Gretarsdóttir
og barnabörn.
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og
amma,
FRÍÐA STEFÁNSDÓTTIR EYFJÖRÐ
íþróttakennari,
Víðihlíð 14,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur mánudaginn
23. mars.
Útför fer fram frá Dómkirkjunni í Reykjavik þriðjudaginn 31. mars kl. 13.30.
Friðrik J. Eyfjörð,
Jórunn Erla Eyfjörð, Robert J. Magnus,
Edda Magnus, Friðrik E. Magnus.
+
Innilegar þakkir færum við öllum þeim er
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför ástkærrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
JÓNU RANNVEIGU BJÖRNSDÓTTUR,
Hrafnistu, Reykjavík,

Sjöfn Axelsdóttir,
Gísli Axelsson,
Guðrún Flosadóttir,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.

+
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför móður okkur, tengdamóður,
ömmu og langömmu
VILHELMÍNU DAGBJARTAR
GUÐMUNDSDÓTTUR
Sólvangi Hafnarfirði,
áður til heimilis að Hraunkambi 8,
Hafnarfirði.
Guðrún Sigurðardóttir,
Brynjar Sigurðsson, Erna Ágústsdóttir,
Svanhildur Sigurðardóttir, Ólafur Þór Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
ASTA THORODDSEN
MALMQUIST
+Ásta Thoroddsen
Malmquist fædd-
ist á Húsavík 6. janú-
ar 1916. Hún andað-
ist aðfaranótt 20.
mars siðastliðinn á
Umönnunar- og
hjúkrunarheimilinu
Skjóli við Kleppsveg
í Reykjavík og fór út-
för hennar fram frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 27. mars.
Mikil heiðurskona,
Asta Thoroddsen, er
látin eftir langa sjúkra-
húslegu. Skarð er höggvið í sam-
heldinn systkinahóp. A undan eru
gengin Skúli, augnlæknir og Unnur,
lyfjafræðingur. Katrín lést í frum-
bernsku. Ásta, móðursystir mín, bar
nafn ömmu sinnar, Astu Þórarins-
dóttur, húsfreyju á Grenjaðarstað í
S-Þing., sem var skörungur mikill
og afbragð annarra kvenna. Naut
Asta móðursystir mín nafns þessar-
ar ömmu sinnar hvað geðprýði og
mannkosti snerti. Hafði hún alla þá
eðliskosti til að bera sem leiða til
farsældar. Hún var gáfuð kona,
hæglát og ljúf, og ávallt samkvæm
sjálfri sér. Af henni stafaði mikil
rósemi og festa og bauð hún af sér
mikinn þokka. Réttsýn var hún og
vönduð til orðs og æðis. Heimili
Astu bar vott um fágaðan smekk
með afar hlýlegu yfirbragði og fá-
dæma snyrtimennsku. Asta var og
afbragð annarra hvað vandvirkni í
starfi og skyldurækni áhrærði. Asta
var fíngerð og falleg eins og þær all-
ar systur og launkímin eins og hún
átti kyn til. Var hreinasta unun að
hitta þessar yndislegu systur í fjöl-
skyldusamkvæmum, glaðlyndar,
skemmtilegar og allar hver annarri
fallegri. Góðvildin og hjartahlýjan
þeirra aðal. Vart leið sá dagur að
þær hringdust ekki á og ávörpuðu
hver aðra svo ástúðlega að unun var
á að hlusta.
Móður sína, Regínu Magdalenu
Benediktsdóttur prófasts á Grenjað-
arstað, missti Ásta 13 ára gömul.
Lést hún á voveiflegan hátt frá sex
ungum börnum. Regína var annáluð
fyiir fegurð, leiftrandi greind og
kátínu. Hefur móðir mín sagt mér
margar sögur frá öndverðri öldinni
af bernskuheimili þeirra systkin-
anna á Fjólugötu 13 þar sem stór-
fjölskyldan bjó. Var þetta háborg-
aralegt menningarheimili með bó-
hemsku eða thoroddsenísku ívafi
þar sem bókmenntir, fagrar listir,
Crfisdrykkjur
pólitík og framar öllu
öðru húmor og hnyttin
tilsvör voru í hávegum
höfð. Guðmundur faðir
Ástu var næstelstur af
bömum Theodóru og
Skúla Thoroddsen.
Heimili þeirra var því
jafnan gestkvæmt.
Thoroddsensystkinin
voru heimagangar,
einnig komu í heimsókn
systkini Regínu
Magdalenu frá Þingeyj-
arsýslu. Á laugardags-
kvöldum spilaði faðir
þeirra, prófessorinn, á
píanó, móðirin söng, amman Ásta,
sem bjó hjá þeim í ekkjudómi sínum,
sat við hannyrðir og börnin og gestir
hlýddu hugfangin á. Og ekki má
gleyma kettinum sem fannst í
sýrutunnu og hlaut vitanlega nafnið
Sýrak og varð mikil eftirlætisrófa og
leit ekki við neinu nema nýðursoðn-
um laxi úr dós og rjóma. Á sunnu-
dögum var pantaður bíll og ekið út í
sveitir til að skoða furður náttúr-
unnar, þar kenndi faðir þeirra börn-
unum nöfn blómanna, litríkir og
skrýtnir steinar voru skoðaðir og
þóttust börnin greina vangamynd
stúlku eða trölls og annarra kynja-
vera í lögun steinanna, gott ef ekki
gægðist álfur út úr steini. Stóru
grjóti var jafnvel velt og undraheim-
ur skordýra kannaður. Á Fjólugöt-
unni voru jafnan heimiliskennarar
en Ásta lærði spemma að lesa hjá
frænku sinni, Olínu Andrésdóttur
skáldkonu, eftir bandprjónaaðferð-
inni og var eftir það jafnan kölluð
Ásta á bandprjónunum enda afskap-
lega leggjamjó. Hafði hún einnig
yndi af lestri alla tíð. Thoroddsen-
systkinin eldi-i fengu óhefðbundið
uppeldi, voru alin upp í miklu frjáls-
ræði á Bessastöðum og síðar í Von-
arstræti 12 sem aftur skapaði litríka
og skemmtilega einstaklinga og
framar öllu fordómalausa. Þessar
eigindir gengu svo í arf til systkin-
anna á Fjólugötu sem öll voru frjáls-
huga og víðsýnar manneskjur og var
þeim öllum í blóð borin rík samúð
með lítilmagnanum. Hvað uppeldi
varðaði kvað þó við annan tón þar
sem var amma þeirra, Ásta Þórar-
insdóttir, sem hélt uppi ströngum
aga en hún lét systurnar ganga um
gólf með bækur á höfðinu því ungar
stúlkur skyldu vera beinar í baki
enda formföst og siðavönd kona með
afbrigðum. Var hún ávallt þéruð af
tengdasyni sínum og ávarpaði hann
hana ávallt frú Ástu. Það orð fór af
prófastsfrúnni að hún hefði ekki ein-
ungis stjórnað prestssetrinu sem oft
taldi milli 30 og 40 manns heldur
allri sýslunni. Segir sagan að enginn
í sýslunni hefði vogað sér að kaupa
svo mikið sem snýtuklút eða slifsi á
þess að bera það undir maddömuna
svo mikla respekt bauð hún af sér.
Hún kenndi dætrunum hannyrðir
svo að hreinni snilld varð. Regína
móðir þeirra var einnig mikil lista-
kona í höndum. Ásta og móðir mín,
en hún heitir í höfuð hinnar ömm-
unnar, sem ekki var síður stórveldi,
Theodóru, skáldkonu, Thoroddsen,
guðmóður íslensku menningarmafí-
unnar, voru ólíkar að sumu leyti.
Sagði móðir mín mér hve Ástu var
jafnan hælt því hún var alltaf svo
þæg og góð, svo henni fannst nóg
um! Ásta var alvörugefin, yndi og
eftirlæti Línu Thoroddsen, seinni
konu föður þeirra, og beygði sig ljúf
undir aga hennar en Línu fannst
sennilega ekki vanþörf á því að tyfta
þessi galsafengnu börn ögn til. Samt
sló aldrei í brýnu á milla systkin-
anna enda öll ljúflynd og eftirlát
hvert öðru.
Hrafnhildur Gríma, öðru nafni
Daddí, var einstök stoð systur sinni í
veikindum hennar. Og á hún þakkir
skilið fyrir alla þá alúð og ómælda
umhyggju sem hún sýndi systur
sinni.
Lif manns skerðist og verður fá-
tækara þegar einhver nákominn
deyr. Ásta markaði djúp spor í huga
samferðafólks síns. Megi prúð-
mennska hennar og manngöfgi
verða okkur hinum sem yngri erum
að leiðayljósi.
Ég votta sonum Ástu, tengda-
dætrum, barnabörnum og öðrum
ástvinum mína dýpstu samúð.
Ragnhildur Bragadóttir.
CAPt-inn
Símí 555-4477
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í Kr-
inglunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið grein-
ina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk,
A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um
25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast
við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.