Morgunblaðið - 14.05.1998, Blaðsíða 54

*54 FIMMTUDAGUR 14. MAÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
VALGERÐUR
SIGURÐARDÓTTIR
+ Valgerður Sig-
urðardóttir
fæddist á Kálfhóli,
Skeiðum, Arn., 29.
júlí 1940. Hún lést á
Landspítalanum 7.
maf síðastliðinn.
For.: Sigurður Guð-
laugsson, múrari, f.
26. apríl 1914 í
Mundakoti, Eyrar-
bakka, Ám., d. 10
okt. 1984 í Rvík, og
Guðmunda Gests-
dóttir, húsmóðir, f.
24. aprfl 1918 á
Kálfhóli, Skeiðahr.,
Árn. Systkini: 1) Kristín, f. 19.3.
1943, eiginmaður hennar er Jó-
hann Helgason og eiga þau þrjá
syni. 2) Þuríður, f. 14.5. 1950,
eiginmaður hennar er Jóhannes
Ólafsson. 3) Eygló, f. 9.4. 1955,
d. 2.9. 1955. 4) Rafn, f. 20.7.
1958, sambýliskona hans er
Björg Kristjánsdóttir og hann á
tvö börn.
Hinn 19. október 1958 giftist
Valgerður Kristjáni Pálmari Jó-
hannssyni. Foreldrar hans vom
Jóhann Pálsson, pípulagninga-
meistari, og Guðrún Elíasdóttir,
húsmóðir. Valgerð-
ur og Krislján áttu
saman tvö börn.
Þau eru: Jóliann,
byggingatækni-
fræðingur, f. 9.
ágúst 1958, og Guð-
munda Birna,
sjúkraliði, f. 10.
nóvember 1959, eig-
inmaður hennar er
Indriði Arnórsson,
byggingaverkfræð-
ingur, f. 21. ágúst
1951, og eiga þau
þijú börn, Maríu, f.
9. febrúar 1982,
Pál, f. 25. febrúar 1984, og Jón
Pétur, f. 15. júní 1987.
Valgerður lauk sjúkraliða-
prófi frá Landakotsspítala
1971. Hún starfaði á Landakoti
1971-1974 og á gjörgæsludeild
Borgarspítalans frá 1974-1996.
Valgerður var trúnaðarmaður á
gjörgæsludeild 1978-1987.
Varafulitrúi í starfsmannafé-
lagi Reykjavíkurborgar 1986-
1988.
Utfór Valgerðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Þegar ég leystur verð þrautunum frá,
þegar ég sólfagra landinu á
lifi og verð mínum lausnara hjá
það verður dásamleg dýrð handa mér.
Dásöm það er dýrð handa mér,
dýrð handa mér, dýrð handa mér,
er ég skal fá Jesú auglit að sjá,
- það verður dýrð, verður dýrð handa mér.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Birna og Þuríður.
Og þegar hann, sem elskar svo heitt,
indælan stað mér á himni’ hefur veitt,
svo að hans ásjónu ég augum fæ leitt,
- það verður dásamleg dýrð handa mér.
Ástvini sé ég, sem unni ég hér,
árstraumar fagnaðar berast að mér.
Blessaði frelsari, brosið frá þér,
það verður dásamleg dýrð handa mér.
(Chas. Gabriel.)
Elsku mamma mín og systir, við
trúum því að þú sért nú komin á
hlýjan og góðan stað þar sem þér
líður vel og þrautum þínum sé lok-
ið. Þar er fríður fiokkur sem fagnar
heimkomu þinni. Fyrir nákvæm-
lega tveimur árum, 7. maí, fékkstu
slæmar fréttir, að þú værir með
krabbamein. Þar með hófst barátta
*sem við héldum öll að þú myndir
vinna vegna þess að þú varst svo
dugleg og hress og leist alltaf svo
vel út. Þú prjónaðir peysur á barna-
börnin, saumaðir út margar myndir
og um þig eigum við yndislegar
minningar, sem við geymum og
eiga eftir að ylja okkur um hjarta-
rætur. Hafðu þökk fyrir allt og allt,
við kveðjum þig með söknuði og
einlæg von okkar er að þér líði nú
vel.
Við Valgerður kynntumst fyrir
rúmum 10 árum. Starfsvettvangur
okkar var gjörgæsludeild Sjúkra-
húss Reykjavíkur þar sem oft er
stutt milli lífs og dauða. Þegar unn-
ið er náið saman í baráttunni fyrir
lífi og heilsu þjappar það starfsfólki
meira saman en annars. Einkalíf
blandast vinnunni, þ.e. við erum oft
komin inn á gafl hvert hjá öðru. Við
viljum auðvitað veita hvert öðru
stuðning þegar þess er þörf og það
er gott að vita af og finna stuðning
samstarfsfólksins sem þú eyðir góð-
um hluta lífsins með í leik og starfi.
Já, þannig kynntumst við Vala.
Það var gott að vinna með henni
því hún vann verk sitt af alúð og
samviskusemi. Þegar hún hafði
fundið út að við vorum frænkur
fundum við að blóð er þykkara en
vatn og vinátta okkar styrktist enn
frekar. Mitt í veikindum hennar sát-
um við saman við eldhúsborðið
heima hjá henni og rifjuðum upp
minningar af deildinni, aðallega þó
þessar skemmtilegu því oft gerist
margt skondið á stórum vinnustað.
Mikið hlógum við en hjá Völu var jú
alltaf stutt í brosið og hláturinn.
Síðan varð þögn og við horfðum
báðar út um gluggann. Já, svona
hafði þetta verið meðan lífið gekk
sinn vanagang.
Vala starfaði ekki bara þar sem
baráttan fór fram - nei, hún háði
sína eigin baráttu, fékk viðvörun
lángt um aldur fram. Við áttum líka
stundir þar sem stóru málin voru
rædd - líðan hennar, lífið og dauð-
inn. Lífið hafði verið henni gott.
Hún átti góða fjölskyldu, tvö böm
og barnaböm en umfram allt elsku-
legan eiginmann, hann Palla. Hún
sagðist aldrei hafa getað fengið
neinn annan eins og hann Palla sinn
og lagði þunga áherslu á hvert orð.
Vala bjó honum fallegt heimili sem
bar húsmóðurinni gott vitni. Þau
vom mjög samhent hjón í hvívetna.
Oft kom Vala fallega brún og sælleg
í vinnuna þegar þau Palli höfðu ver-
ið að koma úr ferðalagi en þau nutu
þess að ferðast og skoða heiminn.
Að sjálfsögðu fengum við okkar
„rapport" úr mörgum þessara
ferða.
I baráttu sinni við þennan sjúk-
dóm þar sem allt virðist æða stjórn-
laust áfram sýndi Vala og sannaði
sinn innri mann. Hún tókst rólega
en ákveðið á við þetta erfiða verk-
efni og sýndi mér mikið traust og
vináttu með því að deila líðan sinni
og tilfinningum með mér. I einni
heimsókninni upp á spítala var Vala
búin að koma sér vel fyrir í hæg-
indastól og var að lesa blöðin. Hún
leit upp og vegna þess hve vel hún
þekkti vinkonu sína bauð hún mér
afnot af rúminu sínu. Ég hafði kom-
ið með nokkur saumablöð og skipt-
umst við á blöðum. Það var ekki
mikið sagt og skömmu síðar sofnaði
Vala góða stund. Þegar hún vaknaði
leit hún á mig og sagði: Mikið var
þetta góð heimsókn - og við brost-
um til hvor annarrar. Það var gott
að vera með Völu og vinátta hennar
var einstök. Hún lá af og til á kven-
lækningadeild Landspítalans í veik-
indum sínum. Starfsfólk þessarar
deildar kann að hjúkra af alúð, mildi
og virðingu fyrir þeim sjúka. Vala
var mjög ánægð með þetta góða
fólk sem létti henni baráttuna eftir
megni og leyfði henni að halda reisn
sinni til síðustu stundar. Þó að nú sé
kveðjustund mun minningin um
góða vinkonu, samstarfsfélaga og
frænku lifa.
Ég bið góðan Guð að hugga og
styðja Palla, Jóhann og Birnu, syst-
ur Völu og aldraða móður í þeirra
miklu sorg. Takk fyrir vaktina,
elsku Vala.
Þín vinkona,
Elísabet Haraldsdóttir.
Kveðja til ömmu.
Elsku amma mín, ég á alltaf eftir
að sakna þín mikið, þú hefur alltaf
verið mér góð og þannig mun ég
minnast þín, ég á margar góðar
minningar tengdar þér, ég hef
ákveðið að minnast þín með þessum
orðum.
Ég gróðursetti fræ og upp óx
blóm. Blómið óx og óx, það stóðst
storma og vinda. Ár eitt veiktist
blómið ólæknandi sjúkdómi ég
reyndi allt sem ég gat, skipti um
MARKUS
JÓNSSON
+ Markús Jónsson, skipstjóri
og útgerðarmaður, fæddist í
Vestmannaeyjum 3. aprfl 1920.
Hann lést á St. Jósefsspítala í
Hafnarfirði 27. aprfl síðastlið-
inn og fór útför hans fram frá
Grensáskirkju 5. maí.
Ég hafði nýlega ráðist til starfa
sem hjúkrunarfræðingur á
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja er ég
kynntist fóstursyni Markúsar,
m^Gísla. Mér eru minnisstæðar við-
tökurnar á Bröttugötunni og
kynni mín af þeim hjónum, Mark-
úsi og Bíbí. Ég minnist fyrsta
jólaboðsins með fjölskyldunni og
frábærrar gestrisni þeirra.
Hjartahlýju þeirra og greiðvikni
mun ég aldrei gleyma. Alltaf voru
þau boðin og búin. Markús var af-
^^kaplega traustur maður og heil-
steyptur. Hann hafði gaman af að
segja frá og hafði margt að miðla
okkur yngra fólkinu. Hann var
hjálpsamur og úrræðagóður. Það
var ekki í kot vísað að leita til
hans. A stundum er mannlegur
máttur fær ei við ráðið var gott að
eiga hann að og þótt hann segði
ekki margt þegar orð dugðu ekki
var þögn hans hughreystandi.
Markús og Bíbí fluttu árið 1987
frá Vestmannaeyjum og bjuggu
sér fallegt heimili á Háaleitis-
braut í Reykjavík. Leiðir okkar
Gísla lágu ekki lengur saman, en
fjölskylduböndin héldust góð og
alltaf var gott að koma til þeirra.
Syni mínum Asmundi var Markús
alveg sérstakur og margar eru
orðnar ferðirnar í fótboltanum
sem hann dvaldi á Háaleitisbraut-
inni. Markús var sérstaklega
barngóður og skilningsríkur
gagnvart börnum. Því fengum við
hjónin enn betur að kynnast er
við heimsóttum Bíbí og Markús
með sonum okkar Bjarti og El-
vari. Og alltaf voru móttökurnar
yndislegar. Markús átti við veik-
indi að stríða seinni árin, sem
reyndust honum afar erfið á
stundum, en umburðarlyndið var
mikið og æðruleysið. Fyrir stuttu
heimsótti ég hann á Hrafnistu og
hafði ég þá ekki séð hann um
tíma. Ég hitti fyrir sama öðling-
inn; þótt líkamleg færni væri hon-
um erfið var andinn samur og
gamla góða og glettna blikið í
augunum. Ég er þakklát fyrir
kynni mín af Markúsi. Lífið er
innihaldsríkara eftir.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
Markús heitinn Jónsson með virð-
ingu og þakklæti. Megi góður guð
vera með þér, elsku Bíbí, og allri
þinni fjölskyldu og styrkja ykkur í
sorginni.
Elín B. Hartmannsdóttir.
mold og gaf því strauma og styrk í
von um það blómstraði á ný, en
blómið fölnaði, felldi lauf eftir lauf.
Morgun einn er ég vaknaði leit það
svo illa út að ég vissi að næst þegar
ég liti á það yrði það dáið.
Hver veit nema ég gróðursetji
annað fræ.
María.
Kveðja til ömmu.
í bljúgri bæn og þökk til þín,
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævistig.
Ég reika oft á rangri leið,
sú rétta virðist aldrei greið.
Ég geri margt sem miður fer,
og man svo sjaldan eftir þér.
Sú ein er bæn í brjósti mér,
ég betur kunni þjóna þér,
því veit mér feta veginn þinn,
að verðir þú æ drottinn minn
(Pétm' Þórarinsson.)
Elsku amma, við gerum okkur
ekki alveg grein fyrir því að þú sért
farin frá okkur, því við bjuggum
alltaf svolítið langt frá þér, þú fyrir
sunnan en við fyrir norðan. Én allar
þær stundir sem við áttum saman
og allar peysurnar sem þú prjónaðir
á okkur eru núna okkar dýrgripir,
það er erfitt að kveðja svona unga
ömmu sem átti eftir að fylgjast með
uppvexti okkar í leik og stai'fi. Við
biðjum guð að taka vel á móti þér,
við munum sakna þín sárt.
Páll og Jón Pétur.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefúr hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir Mðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
I dag kveðjum við kæra vinkonu
og samstarfskonu sem látin er langt
um aldur fram.
Á vinnustað sem okkar skiptir
samvinna og nálægð öllu. Tengsl
milli starfsfólks verða mjög náin og
við tökum hvert þátt í gleði og sorg-
um annars. Við erum sem ein stór
fjölskylda. En nú er höggvið stórt
skarð í okkar fjölskyldu. Hún Vala
okkar er dáin.
Valgerður lauk sjúkraliðanámi
frá Landakoti 1971 og kom til starfa
á gjörgæsludeild Borgarspítalans
1974 og átti þar farsælan starfsferil
alla tíð.
Margs er að minnast á liðnum ár-
um. Það sem einkenndi Völu var
hversu samviskusöm og ljúf hún
ávallt var, bæði gagnvart sam-
starfsfólki sínu og sjúklingum. Ekki
var heldur langt í hláturinn og já-
kvæðið. Margar gleðistundirnar átt-
um við saman, í vinnunni, að gleðj-
ast yfir bata og framförum sjúk-
linga og fyrir utan vinnu á gleði-
stundum.
Þannig geymum við minninguna
um góðan, traustan og skemmtileg-
an vinnufélaga. Valgerður mun
ávallt skipa stóran sess í hugum
okkar. Við sendum ykkur Palli,
Bima og Jói okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur, og megi guð styrkja
ykkur á þessum erfiðu tímum.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fýlgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Samstarfsfólk á
gjörgæsludeild SHR
Sé oss öllum sumargjöf
Jesú kraftur, frelsi, friður,
fógnum geislum stafi niður
lífsins sól á lönd og höf.
Eins og sólin sjónum manna
sumar ennþá færir nýtt,
Jesú, náðarsólin sanna
sálum vorum skíni blítt.
(Björn Halldórsson frá Garði.)
Þessar ljóðlínur standa í afmælis-
dagabók minni við 29.7. og þar
skrifaði hún æskuvinkona mín nafn-
ið sitt fyrir tæpum 40 árum. Vala
sem hún jafnan var kölluð stendur
mér enn skýrt í minni frá okkar
fyrstu kynnum með ljósu náttúru-
krullurnar sínar, brosandi og hald-
andi um hönd litlu systur sinnar.
Þótt hún ætti heimili á vestur Bakk-
anum, sem svo var kallað í þá daga,
en mitt heimili nær austast á Bakk-
anum. Þá áttu amma hennar og afi
heima í Mið-Mundakoti og þar átti
hún margar góðar stundir og vorum
við þá nánast á sama hlaðinu.
Það er af mörgu að taka úr minn-
ingunni frá samverustundum frá
æsku- og unglingsárunum á Eyrar-
bakka nú á ótímabærri kveðju-
stund. Við vorum oft búnar að tala
um hvað við hefðum átt góð æsku-
og unglingsár full af atorku, frjáls-
ræði og öryggi sem við kunnum að
meta (svo sannarlega). Við þurftum
oft ekki annað en að fletta góðum og
gömlum albúmum hvor hjá annarri
og rifja upp hvar og hvenær og af
hvaða tilefni þessi og hin myndin
var tekin og sátum oftar en ekki
tregafullar og dreymandi eða tók-
um bakfóll af hlátri þegar rifjað var
upp frá t.d. sundnámskeiði á Laug-
arvatni o.fl. o.fl. Þá liðu tímarnir
fljótt frá okkur í heimsóknum
hvorrar til annarrar.
Við flytjumst flestar úr þessum
stóra vinkvennahópi til Reykjavíkur
og stofnum heimili um 1958, gengn-
ar í hjónaband og búnar að eignast
frumburði okkar. Þá tekur alvara
lífsins við, móðurhlutverkið í háveg-
um haft og allt heimilishald líka.
Heimsóknir á milli tíðar, bera sam-
an bækur okkar um allt milli himins
og jarðar. Skipst á kökuuppskrift-
um fyrir barnaafmælin og fleiri
tækifæri, s.s. merkisdaga í lífi okkar
og makanna. Við gleymdum þvi
ekki, hvað okkur fannst gaman að
dansa, það lærðu unglingarnir í
gamla Fjölni á Eyrarbakka af eldra
fólkinu, en þá var lítið um kynslóða-
bil á ungmennafélagssamkomum,
17. júní eða gamlárskvöldum og
fengu unglingamir að vera með for-
eldrum, vinum og vandamönnum.
I Reykjavík héldum við dansgleð-
inni við með því að fara á ýmsar
uppákomur og árshátíðir ásamt eig-
inmönnum. Þegar Vala og Palli
voru flutt af Kleppsveginum og í
Kópavoginn, þá var ráðist í að
byggja sumarbústað í Eilífsdal, þar
sem þau dvöldu um helgar og í frí-
um. Vala var þá búin að drífa sig í
sjúkraliðanám og vann við það af
dugnaði og ósérhlífni eins og allt
sem hún tók að sér hvort sem var
vinnan eða að hlúa að fjölskyldu
sinni og búa henni hlýtt og fallegt
heimili. Það verður ekki upptalið
allt sem hún komst yfir að gera og
framkvæma. Henni féll aldrei verk
úr hendi, prjóna, sauma og ótalin
eru öll þau listaverk sem prýða
heimili þeirra hjóna, svo ekki sé
minnst á útsaum á nær hverjum
vegg, og varð mér oft á orði að hún
gæti veggfóðrað alla íbúðina með
handverki sínu, sem hún hló bara
að. Sumarbústaðaferðimar sem við
nutum með þeim voru ávallt lífleg-
ar, og voru þau þá ýmist að ryðja
burt urð og grjóti með handafli og
tyrfa í staðinn góðan blett framan
við veröndina. Bústaðurinn stendur
á undurfögrum stað upp á hamrin-
um. Eitt sinn vorum við Vala í eina
viku síðsumars fyrir nokkrum árum
með tvær yngstu dætur minar og
kunnu þær vel að meta göngut-
úrana og að klöngrast um svæðið.
Setið var við kertajós á kvöldin, við
sungum og lásum saman fyrir þær
og okkur. Stundum rifjuðum við
upp að það hefði verið gott að hafa
síma svona til öryggis því ekki voru
aðrar mannaferðir að sjá í nærliggj-
andi bústöðum, enda minntumst við
þess hve það gladdi okkur að sjá
ljósin á bílum eiginmannanna þegar
þeir renndu í hlað.
Eins og áður er sagt var hún vin-