Morgunblaðið - 03.10.1998, Page 52

52 LAUGARDAGUR 3. OKTÓBER 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
JÓN
HANNIBALSSON
+ Jón Hannibals-
son fæddist 17.
júní 1939 í Þernuvík
í Ogurhreppi. Hann
lést 23. september
síðastliðinn á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur. Foreldrar
hans voru Hannibal
Jóhannes Guð-
mundsson bóndi í
Þernuvík, f. 24.4.
1907, d. 9.12. 1984
'S- og kona hans Þor-
steina Kristjana
Jónsdóttir, f. 16.11.
1914. Jón átti 14
systkini, þau eru: 1) G. Sigur-
vin, f. 17.2. 1937. 2) Guðríður
Guðrún, f. 3.3. 1938. 3) Guð-
mundína Lilja, f. 28.6. 1940. 4)
Haukur, f. 18.9. 1941. 5) Hulda
Bryndís, f. 4.2. 1943. 6) Asdís, f.
20.3. 1944. 7) Bragi, f. 9.12.
1945. 8) Sigríður Halldóra, f.
17.12. 1947. 9) Sigrún, f. 21.4.
1950. 10) Margrét Guðbjört, f.
25.1. 1952. 11) Fjóla, 22.4. 1953.
12) Jóhann, f. 27.7. 1954. 13)
Rebekka Signý, f. 13.2. 1956.
14) Þorsteinn Jóhannes, f. 10.9.
1961.
Árið 1968 gekk Jón að eiga
eftirlifandi konu sína, Ragn-
hildi Þorleifsdóttur frá Foss-
gerði á Berufjarð-
arströnd, f. 16.4.
1943. Saman eign-
uðust þau þijú
börn. Þau eru: Þór-
unn Stefanía, f.
28.4. 1969, raf-
eindavirki, hennar
sambýlismaður er
Benedikt Halldór
Ilalldórsson bygg-
ingaiðnfræðingur.
Þorsteinn, f. 8.2.
1971, bifvélavirki,
og Berglind Hanna,
f. 14.8. 1979.
Jón ólst fyrst upp
í Þernuvík, þá fluttist hann að
Hanhóli í Bolungarvík þar sem
fjölskyldan bjó eftir það. Vorið
1959 lauk hann námi frá
Handavinnudeild Kennaraskóla
íslands. Starfaði hann svo við
kennslu í nokkur ár, aðallega í
Mýrarhúsaskóla á Seltjarnar-
nesi. Þá hóf Jón nám í húsa-
smíði og lauk því vorið 1972.
Vann hann siðan við smíðar þar
til hann hóf aftur að kenna árið
1978 og þá við Varmárskóla í
Mosfellsbæ, þar sem hann
kenndi eftir það.
Utför Jóns fer fram frá Lága-
fellskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Þau ljós sem skærast lýsa
þau ljós sem skina glaðast
Þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur
■*" (Friðrik G. Þórleifsson)
Þessar ljóðlínur hafa brotist um í
huga mínum síðan ljóst var að
hverju stefndi með einn af Islands
bestu sonum, Jón Hannibalsson frá
Hanhóli í Bolungarvík. Enginn skil-
ur þennan dóm. Enginn veit hver er
tilgangurinn með því að kalla burt
góðan son, ástkæran eiginmann og
föður, traustan bróður, mág, vin og
félaga á besta aldri. Mann sem hafði
ástundað heilbrigt líferni og aldrei
kennt sér meins fyrr en sá vágestur,
sem lagði hann að velli, birtist í sak-
leysislegri bólu.
Eg kynntist Jóni Hannibalssyni
fyrir 35 árum þegar við Haukur
_ bróðir hans ákváðum að ganga lífs-
^ veginn hlið við hlið. Á þau kynni hef-
ur aldrei borið skugga og fjölskyld-
ur okkar og reyndar öll 15 systkinin
frá Hanhóli hafa verið einstaklega
samhent fjölskylda. Jón byrjaði
ungur að taka til hendinni enda
mörg verk að vinna á mannmörgu
heimili. Hann var gæddur góðum
gáfum og dreif sig ungur til mennta.
Handavinnukennaranám varð fyrir
valinu enda á ferðinni mikill hag-
leiksmaður á tré og járn. Hann var
raunar það sem kallað er „þúsund-
þjalasmiður“ því allt sem smíða
þurfti og lagfæra var leikur einn í
hans höndum.
Jón var glæsilegur maður, dökkur
yfirlitum, hár og grannur, léttur á
fæti, dansmaður góður, mikill úti-
vistarmaður og gat verið orðhepp-
inn. Andlegar íþróttir heilluðu hann
svo sem gátur, myndagátur og
krossgátur og hann var slyngur að
finna út úr orðaleikjum hvers konar.
Hann var spilamaður góður og hafði
gaman af að grípa í spil. Kímni hans
og stríðnislegur hlátur biandinn
hlýju mun ekki gleymast frá spila-
kvöldum hjá spilaklúbbnum okkar,
sem hefur verið til í yfir 30 ár.
Rætur Jóns Hannibalssonar
liggja í umhverfi sem er
; hvorttveggja í senn heillandi og
hrikalegt. í slíku umhverfi þurfa
menn að takast á við tilveruna af
þekkingu og öryggi. Ef til vill hefur
uppeldið í stórum systkinahópi og
stórbrotið landslagið, ásamt góðri
fjölskyldu gefið honum æðruleysi til
að takast ákveðinn á við grimm ör-
lög. Eitt er víst, hann var hetja til
- hinstu stundar. I þessu erfiða stríði
kom samheldni þeirra hjóna og
óþrjótandi umhyggja hans góðu
konu vel í ljós.
Með þessum fátæklegu orðum
kveðjum við Haukur kæran bróður
og mág. Bömin okkar og fjölskyldur
þeirra þakka frænda sínum sam-
fylgdina.
Elsku Ragnhildur og börnin ykk-
ar og elsku Steina. Megi góður Guð
styrkja ykkur og alla sem nú eru
mæddir í hjarta.
Blessuð sé minning Jóns Hanni-
balssonar.
Sigurbjörg Björgvinsdóttir.
Við lát Jóns Hannibalssonar
kennara, manns Ragnhildar móður-
systur okkar, reikar hugurinn til
baka. Við Ragnhildur vorum saman
mörg sumur í Fossgerði þegar við
vorum börn og nokkra vetur var hún
hjá okkur í Kópavoginum. Á þessum
árum var hún nánast eins og stóra
systir okkar, enda ekki miklu eldri.
Undanfarna mánuði höfum við
fylgst með baráttu þeirra við erfiðan
sjúkdóm Jóns.
Við kynntumst Jóni þegar hann
fór að venja komur sínar í Kópavog-
inn til að heimsækja Ragnhildi. Þetta
var hár og myndarlegur maður, hæg-
látur í fasi. Strax mynduðust ánægu-
leg kynni. Spjallað var um heima og
geima, en ekki síst ferðalög um land-
ið. Eftir að þau settu saman heimili
hefur alltaf verið mikið samband á
milli fjölskyldnanna og Jón verið þar
ómissandi hlekkur. Samband þeirra
systra er nánast, en faðir okkar og
Jón áttu um margt lík áhugamál og
höfðu gaman af að hittast.
Samskiptin hafa eðlilega tekið
breytingum með tímanum og þó að
okkar leiðir hafi fjarlægst í biii hafa
aðrir tekið við. Yngstu systkini okk-
ar eru á sama aldri og eldri börn
þeirra Ragnhildar og Jóns, eru þau
góðir vinir og hafa haft mikið saman
að sælda, meðal annars hafa þau oft
verið saman í Fossgerði. Margra
samfunda er að minnast, síðustu ár
hafa fjölskyldurnar til dæmis komið
saman í tertuboð á heimili Jóns og
Ragnhildar um jól og enginn viijað
láta sig vanta væri hann ekki mjög
fjarri.
Jón Hannibalsson var uppalinn á
Hanhóli í Bolungarvík í stórum
systkinahópi, en fór þaðan ungur
eins og fleiri. Hann var alltaf mikill
Vestfirðingur og hafði áhuga á að
fylgjast með því sem þar gerðist.
Ragnhildur er mikill Austfirðingur
og höfðu hjónin gaman af að metast
um hvor landshlutinn væri betri. Á
sumrin fóru þau gjarnan austur eða
vestur til stuttrar dvalar. Jón hafði
gaman af útiveru og áhuga á fjall-
göngum. Sama var í hvaða átt var
farið, hann gat alltaf bætt við einu
og einu fjalli í safnið.
Aðalatvinna Jóns var handavinnu-
kennsla en oft vann hann við smíðar
af ýmsu tagi. Sem smiður hafði hann
mestan áhuga á fínsmíði ýmissa
gripa, en það varð að vera tóm-
stundagaman. Hann var einn af
þessum traustu reglusömu mönnum
sem unnið hafði ýmis störf á ævinni,
og gott var að leita til. Mörg hand-
tök liggja efth- hann við að laga
gamla húsið í Fossgerði sem fjöl-
skyldan í sameiningu ákvað að halda
í horfinu.
Við minnumst kynna við Jón með
þakklæti. Ásamt móður okkar og
systkinum sendum við Ragnhildi og
bömunum einlægar samúðarkveðjur.
Gísli og Björg.
Fátt er jafn heillandi og haust-
morguninn, þegar döggin glitrar á
laufinu, gulu, rauðu, grænu og
brúnu eins og allt kapp sé lagt á að
ná fram því fegursta áður en óvæg-
inn vetrarstormurinn feykir burt
síðasta haustlaufinu - allt of
snemma, það hefði verið gott að fá
að njóta lengur. Þannig var það líka
í lífí Jóns Hannibalssonar kennara,
þar haustaði of snemma.
Jón Hannibalsson var kennari af
guðsnáð og átti að baki afar farsæl-
an kennsluferil sem einkenndist af
gagnkvæmri virðingu kennarans og
nemandans.
I smíðastofunni hjá Jóni breyttust
óheflaðir spýtukubbar í nytjahluti og
stofustáss og óheflaðir óróaseggir,
urðu ljúfir sem lömb. Menn hand-
léku tæki og tól af nærgætni og alúð,
söguðu og pússuðu og pússuðu svo
aftur þangað til lærifaðirinn var sátt-
ur orðinn við handbragðið, báru svo
stoltir heim með sér, kertasjaka,
lampa, hillur og borð. Ef grannt væri
skoðað gæti ég trúað að finna mætti
á allflestum heimilum í Mosfellsbæ
smíðisgripi ættaða úr smíðastofu
Jóns Hannibalssonar. Slíkar voru
vinsældir Jóns sem smíðakennara að
menn gátu frekar hugsað sér að
missa af skíðaferðalaginu en að
missa úr tíma hjá Jóni. Hann hafði
einstakt lag á nemendum sínum.
Aidrei hækkaði hann róminn heldur
beitti aðferðum við agastjórnun sem
ekki verða lærðar af bókum. Þær má
öliu heldur rekja til meðfædds hæfi-
leika sem mótast hefur af uppeidi og
umhverfi og birtist svo í þroskuðum
persónuleika sem svo átakalaust hef-
ur töglin og hagldirnar.
Jón var mikill fjölskyldumaður.
Það kom helst í ljós þegar umræðan
barst að Ragnhildi og krökkunum
þehra, þá breikkaði brosið til muna
og það duldist ekki að þar fór ham-
ingjusamur maður.
I mínum huga var Jón kletturinn
á kennarastofunni. Það var eins og
hann hefði alltaf verið þarna og
myndi alltaf verða, svo óbreytanleg-
ur og traustur. Sjaldan sást hann
skipta skapi og aldrei heyrði ég
hann tala illa um nokkurn mann.
Framgangan einkenndist öll af hóg-
værð, lítillæti og ögun. Maður fékk
það á tilfinninguna að ekkert fengi
hróflað við honum.
En það kom að því að honum var
ógnað. Jón veiktist og það gekk
hratt fyrir sig. Nú hafa naprir vind-
ar lífsins sorfið svo klettinn að hann
fékk ekki staðist ásóknina. Eftir
stöndum við hnuggin og söknum.
Fyrir hönd Skólaskrifstofu Mos-
fellsbæjar vil ég þakka Jóni Hanni-
balssyni hans ómetanlega framlag
tii uppeldis- og menntamála í Mos-
fellsbæ í tvo áratugi. Ragnhildi,
börnunum og ástvinum öllum votta
ég samúð.
F.h. Skólaskrifstofu Mosfells-
bæjar,
Sigríður Johnsen skólafulltrúi.
Kæri vinur og vinnufélagi, mikið á
ég eftir að sakna þín. Ekki bara
vegna þess að þú varst góður vinnu-
félagi heldur og ekki síður vegna
þess að þú varst góður maður, já-
kvæður, brosmildur, elskulegur og
ævinlega tilbúinn að greiða hvers
manns götu.
Þegar ég hugsa til baka þessi tæp
20 ár sem við höfum verið vinnufé-
lagar þá er ég viss um að orðið „nei“
hefur lítið verið notað af þér öll
þessi ár, þú varst svo jákvæður og
greiðvikinn. Það var alltaf stutt í
hláturinn og er stutt að minnast
þess hvað við gátum hlegið að tús-
spennunum sem settir voru í póst-
hólfið þitt og þú tókst af samvisku-
semi með þér út í smíðahús í von um
skýringu á þessu pennafári seinna.
Skýringin kom og var sú að þeir sem
notuðu tússtöfluna gættu ekki alltaf
að og stungu pennunum niður í póst-
hólfið þitt og þú samviskusamur
tókst alltaf póstinn þinn þegar þú
komst inn. Þú varst manna
hressastur í blakinu okkar í gamia
daga og nú þegar blakið verður end-
urvakið eigum við örugglega eftir að
sakna þín.
Ekki má gleyma bolluvandaprik-
unum sem þú gerðir fyrir mig og
vinkonur mínar eða sviðsmyndunum
sem þú smíðaðir með og fyrir okkur
uppi í Bæjarleikhúsi.
Kæri vinur, nú þegar við kveðjum
þig og þökkum samfylgdina, sem
mátti vera miklu, miklu lengri, sendi
ég samúðarkveðjur til Ragnhildar
eiginkonu þinnar, barna þinna og
tengdabarna, einnig til systur þinn-
ar Gurrýjar og annaiTa ættingja og
vina.
Guð styrki ykkur í sorginni.
Guðrún Esther.
Bolungarvík, yst við ísafjarðar-
djúp, mikil verstöð að fornu og nýju
með gjöfui fiskimið skammt undan,
torsótt löngum en inn af víkinni
grösugir dalir með býli milli hán-a
fjalla. Náttúrugæði mikil en ekki á
færi aukvisa að nýta þau og njóta
hvort sem er til sjós eða lands.
Ovíða er meiri náttúrufegurð þeg-
ar Djúpið liggur spegilslétt og sér til
Snæfjallastrandar en utar til
Grænuhlíðar og Bjarnarnúps. Þar
er eitthvert fegurst sólarlag þegar
sóiin roðar Núpinn með síðustu
geislum dagsins. Þar býr kjarnmikið
fólk sem nýtt hefur gæði lands og
sjávar um aldir.
Þarna voru æskuslóðir Jóns
Hannibalssonar, kennara, sem jarð-
sunginn er í dag. Jón var ráðinn
handavinnukennari við Varmár-
skóla í upphafi árs 1978. Engum
þarf að segja hve mikilvægt það er
fyrir alla að kennari sem ráðinn er
að skóla sé starfi sínu vaxinn. Skól-
inn væntir mikils af honum og for-
eldra og nemendur skiptir það afar
miklu máli að kennarinn, sem trúað
er fyrir þessu vandasama staifi sé
vel til þess hæfur.
Þótt hann hafi lokið öllum prófum
sem krafist er verður hann ekki góð-
ur kennari nema hann eigi þá náðar-
gáfu sem ekki verður útskýrð en
veldur því að nemendur laðast að
honum, virða hann, deila með hon-
um gleði og góðum árangri og geta
rætt við hann um áhyggjur sínar
stórar og smáar.
Jón var sá hamingjumaður í starfi
að þetta veittist honum. Nemendum
þótti vænt um hann og virtu hann.
Hann vann hugi þeirra með sinni
hógværu hlýju sem blönduð var
notalegri gamansemi. „Hann
skammaði okkur aldrei, hann bara
talaði við okkur,“ varð þeim að orði
þegar fregnin um lát hans barst.
Hann var mjög samviskusamur í
starfi og hollur skólanum sínum.
Þess vegna er svo mikil eftirsjá að
honum. Það fór ekki mikið fyrir hon-
um á kennarastofunni en við vissum
að gott var að leita til hans með hvað
eina og ef hann tók eitthvað að sér
þurfti ekki að hafa frekari áhyggjur
af því. Hann var traustur og heill,
félagsiyndui', glaðsinna og góður
vinur.
Jón greindist með krabbamein,
sem lagt hefur svo marga menn að
velli. Síðastliðið skólaár kom hann
oft sárlasinn í skólann og sinnti
starfi sínu meðan stætt var. í apríl
fór hann í veikindaleyfi. Hann átti
ekki afturkvæmt til starfa. Þegar
skóli hófst í haust kom hann í heim-
sókn. Við vissum að róðurinn var
þungur og tvísýnt um iendingu en
þó datt engum í hug að endalokin
væru svo skammt undan. Hann lést
hinn 23. september sl.
Sólin hnígur yfir Snæfjallaströnd
og roðar Bjarnarnúp með síðustu
geislum dagsins. Hún boðar kvöld
og hvíld en um leið fullvissu þess að
aftur rís nýr dagur og nýtt líf. Með
það í huga kveðjum við kæran vin og
vottum eiginkonu hans og börnum
og öllum aðstandendum dýpstu
samúð.
Samstarfsfólk í Varmárskóla.
Jón Hannibalsson fæddist í
Þernuvík í Ögurhreppi við Isafjarð-
ardjúp hinn 17. júní 1939. Þegar
hann var fimm ára fluttu foreldrar
hans að Hanhóli í Bolungarvík og
bjuggu þar síðan. Jón var þriðji í röð
fimmtán systkma og sá fyrsti úr
þeim mannvænlega hópi, er fellur í
valinn. Börnin á Hanhóii stunduðu
þriggja vetra barnaskólanám sitt í
Bolungarvík. Að því loknu fóru
a.m.k. sum þeirra, og þ.á m. Jón, til
náms í skólann á Reykjanesi. Þar
var þá tveggja vetra fjölþætt verk-
námskennsla. Skóli þessi breyttist
síðar til fylgdar við hið almenna
skólakeifi landsins. Eftir þetta
tveggja vetra verknám á Reykjanesi
sneri Jón við blaðinu og tók að sér
kennslu þar einn vetur ásamt með
skólafélaga sínum. Veturinn þar
næsta, þá átján ára, hóf hann nám
við handavinnudeild Kennaraskól-
ans, eins og hún þá nefndist, og lauk
því með prófi um tvítugsaldur. Það-
an fór Jón beina leið til Patreks-
fjarðar og kenndi þar smíðar í einn
vetur. Eftir það lá leiðin til Reykja-
víkur og til sjö ára kennslu við Mýr-
arhúsaskóla. Þá brá hann sér til Sví-
þjóðar til þess að kynna sér bíla-
smíði. Heim kominn úr þeirri för fór
Jón í Iðnskólann og lærði húsasmíði.
Hann hafði því margháttaða kunn-
áttu og reynslu í farteskinu þegar
hann réðst til Varmárskóla í Mos-
fellsbæ haustið 1978, þar sem hann
kenndi smíðar við farsæld og fá-
dæma vinsældir til hinsta starfs-
dags.
Jón Hannibalsson andaðist að-
faranótt 23. september sl. Eftirlif-
andi eiginkona hans er Ragnhildur
Þorleifsdóttir frá Fossnesi á Beru-
fjarðarströnd. Þau eignuðust þrjú
börn.
Jón Hannibalsson var Vestfirð-
ingur að ætterni og uppeldi eins og
þegar er fram komið. Það eitt segir
margt um manninn. Eg sé iyrir mér
skýrar og hreinar línur hárra
traustra fjalla, sterkan bjarma stafa
af kyrrlátum fleti djúpanna óræðu
en gjöfulu og grasið, er seiglast við
að klæða urðir og jafnvel hamra-
belti. Þannig skynja ég náttúru
Vestfjarða og Vestfirðinga sem arf-
taka hennar. Jón Hannibalsson var
einn þeirra og ekki hinn sísti. Hann
var einstaklega skapprúður maður.
Aivörumaður til átaka en jafnframt
glaðvær og spaugsamur og hógvær
til orðs og æðis. Traustur sem bjarg,
vinsæll vel og gott var og hlýtt að
eiga hann að vini. Hann var styrkur
stólpi í hverju því samfélagi, sem
hann gekk til liðs við. Það vitum við
gjörla, sem verið höfum samstarfs-
menn hans um ára skeið og notið lið-
sinnis hans við störf og leik. Mér
fannst ætíð ég eiga Jón Hannibals-
son að sem öruggan hauk í horni til
þess að leysa hið óframkvæmanlega
þegar ég var að sýsla við leiksýning-
ar nemenda á sínum tíma.
Ég hygg, að nemendur hafi fundið
þessa sömu kennd trausts og örygg-
is í samstarfi við Jón og vinarhug
hans. Samband og samlyndi hans og
þeirra var heiðbjart og gott og með
þeim hætti, að aldrei reyndist þörf
fyrir afskipti annarra. Ekki er held-
ur vitað til, að Jón Hannibalsson
hafi skipt skapi gagnvart nemend-
um sínum eða hækkað róminn þeim
til áréttingar. Hann hélt þeim við
aga og afköst án þess með reglusemi
og vammleysi í orðum og athöfnum.
Jón Hannibalsson var hugmynda-
ríkur í verkefnavali handa nemend-
um sínum. Á mörgum heimilum í
Mosfellsbæ er að finna væna og
eigulega gripi smíðaða undir hand-
leiðslu hans.
Síðustu störf Jóns í þágu skólans,
jafnframt kennslu, hnigu að því að
hanna og skipuleggja, ásamt öðrum,
nýja kennslustofu til smíða. Hugur
hans starfaði hratt og skýrt þótt lífs-
fjörið færi dvínandi. Nú er það að
fullu þorrið og Jón Hannibalsson
hefur kvatt þennan vorn heim. Mér
finnst skólinn minn að Varmá og
raunar þjóðfélagið vera snauðara