Morgunblaðið - 20.05.2000, Síða 55

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 20. MAÍ 2000 55 *
MINNINGAR
stundum. Hjá ömmu og afa bjó lang-
amma, móðir ömmu. Svo að á þessu
heimili var alltaf einhver heima, ef
amma og afí vom að vinna var lang-
amma alltaf til staðar. Þannig að ég
kynntist aldrei leikskóla eða dag-
heimili, þama gat ég alltaf komið.
Afi var einstaklega barngóður og
blíður maður, við barnabörnin hans
fengum að kynnast því öll, og svo
barnabarnabömin þegar þau komu.
Nóg var af ást og hlýju.
Að alast upp í litlu þorpi úti á landi
era vissulega forréttindi, sem ég geri
mér alltaf betur og betur ljós. Þetta
öryggi sem er til staðar, þessi stóra
fjölskylda, já ég segi fjölskylda,
íbúarnh- sem byggðu þetta litla þorp.
Margar ömmur og afar, sem skiptu
sér af börnunum, þau gengu ekki um
með lyklana um hálsinn, þannig var
það ekki á þessum tíma.
Það er dýrmætt að eiga stóra sam-
heldna fjölskyldu, þar sem hver tek-
ur utan um annan, bæði í gleði og
sorg.
A hverjum jólum er jólaboð í stóra
húsinu sem stendur uppi á brekk-
unni, gamla spítalanum eins og húsið
er kallað, því þar bjuggu og störfuðu
Víkurlæknar um árabil, tignarlegt
hús og afar fallegt. Það kemur sér
vissulega vel að heimili ömmu og afa
hefur verið í þessu stóra og mikla
húsi, þvi fjölskyldan er stór, telur ríf-
lega 40 manns. Og allir sem mögu-
lega geta komið mæta.
Afi var ættstór maður og átti
marga ættingja og vini á Síðunni, þar
sem hann var fæddur og uppalinn. A
Mosum dvaldist fjölskyldan mikið og
þaðan á ég margar skemmtilegar
minningar. Gleði og glaumur ríkti
alltaf þær helgar sem afi og amma
vora þar, fjölskyldan naut samvist-
anna, jafnt stórir sem smáir.
Síðasta vetur bauðst mér að fara
til Finnlands í tvær vikur, þá tóku
amma og afi sig til og fluttu sig til
Reykjavíkur, inná heimilið mitt og
tóku að sér bömin mín þrjú, ekki
málið.!!! Afi sagði reyndar að hann
kæmi ekki til Reykjavíkur, nema
hann gæti haft eitthvað fyrir stafni,
og svo sannarlega fann hann sér eitt-
hvað að gera, dyttaði að öllu sem
þurfti, setti upp hillur í geymslunni,
setti upp snúrur handa mér og margt
annað. Eg vissi að ég þurfti ekki að
hafa áhyggjur af öllu heima, börnin
mín og heimili væri í góðum höndum.
Afi var afar duglegur og iðinn
maður, eftir hann liggja ófá handar-
verkin, hann varð að hafa eitthvað að
gera og ósjaldan fann maður hann í
kjallaranum, að dunda sér við að
dytta að bílum, smíða, eða annað það
sem til féll.
Svona var afi, það vita þeir sem til
hans þekktu.
Ég gæti vissulega skrifað ótal
fleiri minningar, en þær mun ég
geyma í hjarta mínu og ylja mér og
mínum á.
Nú hylur svæði heilög nótt,
hniginnerröðullskær.
Allt er svo kyrrt og alveg hljótt,
andareiminnstiblær.
Fjallabuna fagurtær
kveður nú ein með ástkærum rómi.
Nú ijómar stjama helgur her
umhiminsaliblá,
og segulljósin leika sér
léttkvikum vængjum á.
Fagrar of fölnuð strá
mána ljósöldur meginfagrar líða.
(Kristján Jónsson.)
Elsku afi, takk fyrir alla ástúð þína
og hlýju, hjálpina og styrkinn sem þú
veittir mér og börnunum mínum. Ég
veit að ég hitti þig þegar minn timi
kemur, færðu langömmu kveðju
mína og öllum sem þú hittir. Við sem
eftir stöndum höldum utan um hvert
annað eins og þú hefðir gert og gerð-
ir alltaf þegar einhver þurfti á því að
halda.
Elsku amma, megi guð gefa þér
styrk í sorg þinni.
Þín
Sólrún.
Elsku afi. „Nei, erað þið á ferðinni,
elskumar mínar," og stórt og hlýtt
faðmlag vora alltaf móttökur þínar
þegar við rákum inn nefið á leið okk-
ar gegnum Víkina. Nú þegar þú hef-
ur kvatt okkur hljóma þessi orð í sí-
fellu innra með okkur og vekja upp
hlýjar minningar. Þú varst svo góður
maður.
Kveðja þín kom okkur öllum í opna
skjöldu og vildum við gjai-nan hafa
haft þig lengur hér hjá okkur. En guð
kallaði þig til sín og nú fá aðrir gæsku
þinnar notið.
Þakka þér fyrir allt það góða sem
þú hefur gefið okkur.
Elsku amma, megi algóður guð
styrkja þig í sorginni og í því sem
framundan er.
Þín
Hrafnhildur, Tinna,
Atli, Einar og Birta Huid.
Að heilsast og kveðjast, það er lífs-
ins saga. Þessi setning leitar á hug-
ann nú þegar við kveðjum öðlinginn
Pál Jónsson. Það er svo að þegar ein-
hver manni kær kveður, þá deyr um
leið hluti af manni sjálfum. Palli,
maðurinn hennar Siggu móðursyst-
ur, var einhvern veginn eilífur eins
og klettur í mínum huga - ljúfmennið
með brosið í augunum, síungi
prakkarinn, maðurinn sem bar slíka
virðingu fyrir börnum að öll höfum
við dáð hann, þessar þrjár kynslóðir
sem efth- honum koma.
Ekki getur maður minnst svo
Palla að Sigga sé ekki nefnd í sömu
andrá, svo samhent og einhuga hafa
þau verið alla tíð. í ríflega fimmtíu og
fimm ár hafa þau búið saman í Vík-
inni, þar sem Sólveig amma átti
heimili hjá þeim allt fram undir það
að hún andaðist í hárri elli og bjuggu
þau þannig að henni að við hin fáum
aldrei fullþakkað.
Með fráfalli Páls verða þáttaskil í
ái-atuga búsetusögu Fögrubrekku-
fjölskyldunnar í Víkinni, sem hófst
fyrir réttum áttatíu áram þegar þau
afi og amma settust þar að og okkur
sem þangað eigum rætur að rekja
hnykkir við.
Þegar litið er yfir farinn veg má
segja að með tilkomu Palla í fjöl-
skylduna hafi heimili Sveins afa, sem
fórst með sviplegum hætti fáum ár-
um fyrr í sjóslysi sem skók hina litlu
byggð í Víkinni, fengið með nokkram
hætti framlengingu í heimahögum,
þessum einstaka stað, og við höfum
öll notið góðs af fram á þennan dag.
Þau systkini, Sigga og Þórður,
með mökum sínum og bömum, stóðu
af sér þrengingar byggðarinnar í
Víkinni og sú staðfesta hefur á seinni
tíð skilað sér með endumýjuðum
þrótti og stendur fjölskyldan þar
fostum fótum nú þegar tryggðatröll-
ið hefur skilað sínu dagsverki.
Við, sem nú eram á miðjum aldri,
vorum þeirrar gæfu aðnjótandi í
æsku að dveljast um lengri eða
skemmri tíma á hinu sameiginlega
heimili þeirra hjóna, Palla og Siggu,
ömmu og Þórðar. Þau elstu okkar
muna fyrst eftir sér í Fögrabrekku,
litla húsinu þeirra afa og ömmu uppi
á Bökkunum þar sem þau Sigga og
Palli hófu búskap sinn, síðan í „stóra
húsinu“ sem þau og Þórður byggðu
þar innar á túnunum, ofan við Sýslu-
mannshúsið og var lengstaf stærsta
íbúðarhúsið í Víkinni, og loks í
„Spítalanum", á Suður-Víkurtúninu
hinum megin við Víkurána.
Margar minningai’ koma upp í
hugann, ferðir austur á Síðu, í beija-
mó í eldhrauninu, við frænkur mínar
í heimsókn hjá Palla og Þórði mínum
á verkstæðinu þar sem angaði allt af
olíu sem var einhvernveginn svo
notalegt og táknaði vinnusemi. Þá
var pípan og pípuilmurinn órjúfan-
legur hluti af Palla og manni fannst
hann tákn um rósemi og yfirvegun.
Síðan hefur svona ilmi fylgt hughrif
bernskunnar, sem ljúft hugarþel
kveikti í upphafi. Hlýjan og kímnin
sem einkenndu þennan mann hafði
þau áhrif að honum tókst að ná því
besta fram í öllum. Hann tók börnum
á þeirra eigin forsendum, skilyrðis-
laust, umvafði þau hlýju og alúð
þannig að þau urðu ljúf sem lömb í
návist hans og ævarandi vinir hans
þaðan í frá. Þannig hélt t.d. sonur
minn lengi vel að Palli væri afi hans.
Hann hefur með fasi sínu og við-
móti, án þess að þurfa að fjölyrða,
verið einskonar mannasættir á sinn
hógværa og ljúfmannlega hátt.
Þau hjón hafa verið rómuð fyrir
einstaka gestrisni og gestagangur
meiri en í meðalhófi þó hvoragt vildi
við það kannast. Alla tíð hefur okkur
frændfólkinu verið tekið opnum örm-
um, hús þeirra staðið okkur opið,
sama hvenær mann hefur borið að
garði eða hvernig staðið hefur á, einn
eða heilu fjöldskyldumar, jafnan á
svo áreynslulausan hátt að manni
hefur liðið eins og heima hjá sér og
næstum gleymt að fara. Má segja að
hús þeirra hafi staðið um þjóðbraut
þvera í eiginlegri og óeiginlegri
merkingu. Hef ég fyrir satt að oft
hafi Palli á leið í matarhlé setið fyrir
rátunni í hádegis-stoppi í Vík og ef
einhver honum kunnur var á ferð,
eins og börn á leið í sveitina, var þeim
sama kippt heim í mat.
Ég veit að Palli hefur oft verið
þjáður síðustu árin en skaftfellska
æðraleysíð sem honum var í blóð
borið neitaði að kannast við það.
Þannig datt mér ekki í hug þegar þau
hjón komu í fermingu dóttur minnar
nú í apríl að það væri í raun kveðju-
stund þó faðmlagið hafi verið venju
fremur hlýtt, en líklega grunaði hann
sjálfan að hverju færi. Ég bið Siggu
minni og öllum börnunum hennai’ og
Palla, stóram og smáum, guðsbless-
unar nú á þessari sorgarstundu.
Guðrún Björk Tómasdóttir.
Palli, þú ert dáinn. Þegar ég frétti
á laugardaginn að þú værir dáinn
vildi ég ekki tráa því. Það bara gat
ekki verið, þú varst svo hress eftir
aðgerðina, og það er svo stutt síðan
þú varst að kjá framan í hann Breka
Þór í skírnarveislunni um páskana.
Þá vonaði ég að Breki fengi að kynn-
ast þér eins og ég kynntist þér.
Að sumu leyti leit ég á þig sem af-
ann sem mig vantaði, og þú varst sá
eini sem máttir kalla mig „Litla-
Svein“ án þess að mér sámaði, vegna
þess að ég vissi að þú kallaðir mig
það, til að aðgreina okkur nafnana.
Við Bjami Jón vorum leikfélagai’ frá
barnæsku og fór þá ekki hjá því að
við væram mikið heima hjá hvor öðr-
um að leika okkur. Það var alltaf
mjög spennandi að leika sér í kjallar-
anum þínum, en oft held ég að þú
hefðir viljað að við veldum annan
leikvöll en kjallarann, því ekki tókum
við alltaf til eftir okkur sem skyldi.
Ég man varla eftir því að þú skamm-
aðir okkur, nema ef vera skyldi þegar
við Bjarni fóram að fóðra mýsnar í
bflskúrnum. Samt held ég að þú hafir
haft lúmskt gaman af því uppátæki.
En ekki vildir þú hafa mýsnar inni í
kjallara þannig að okkar gæludýra-
hald varð endasleppt.
Einu atviki ég gleymi aldrei. Við
Bjami voram átta til níu ára gamlir,
það var á aðfangadag, við áttum ein-
hvem pening. Fóram í Shell-sjopp-
una og stálumst til að kaupa okkur
pilsner. Um kvöldið þegar ég kom
uppúr til ykkar Siggu og við fóram að
drekka kaffið þá vildir þú endilega
gefa okkur Bjarna pilsner. Það skild-
um við ekki þar sem okkur var aldrei
boðið uppá pilsner.
Kom þá í Ijós, að mamma og Sigga
höfðu verið að skúra í Stapa og þær
sáu okkur vera að þamba pilsnerinn
við sjoppuna fyrr um daginn.
Hjá okkur systkininum var það
stór hluti af jólahaldinu að fara upp í
Gamla-Spítala til ykkar Siggu og
ömmu, meðan amma lifði.
Þær vora margar ferðirnar sem ég
fór með þér í sveitapóstinn á Volvon-
um og þá var alltaf mesta sportið að
fylgjast með hvað þú keyrðir hratt á
„Skeiðílatarhraðbrautinni".
Ég var uppfrá hjá ykkur Siggu
þegar Vilhjálmur bróðir fæddist og
þú reyndist mér óumræðilega vel
þegar hann dó. Seinna þegar við unn-
um hjá Klakk kynntist ég þér enn
betur og þá sem vinnufélaga. Það var
mjög gott að vinna með þér þótt ég
hefði ekki alltaf við þér, þar sem þú
varst bæði íljóthuga og hraðvirkur
en á sama tíma útsjónarsamur.
Ég veit að pabbi og mamma eiga
eftir að sakna þín mjög mikið þar
sem þú lítur ekki oftar inn í kaffi til
að ræða málin, því þótt þú stoppaðir
ekki alltaf lengi komstu oft í heim-
sókn. Ég á líka eftir að sakna þín en
ég mun rifja upp samverastundirnar
sem vora svo margar og góðar. Elsku
Sigga mín, Anna Sigga, Sólveig, Ása,
Sveinbjörg, Sveinn, Bjarni Jón,
tengdabörn, barnabörn og barna-
barnabörn, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Minning um góðan mann lifir.
Sveinn Þórðarson.
t
Ástkaer eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
sr. HEIMIR STEINSSON,
Þingvöllum,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni miðviku-
daginn 24. maí kl. 13.30.
Jarðsett verður frá Þingvallakirkju að athöfn
iokinni.
Dóra Erla Þórhallsdóttir,
Þórhallur Heimisson, Ingileif Malmberg,
Arnþrúður Heimisdóttir, Þorlákur Sigurbjörnsson,
Dóra Erla, Rakel, Hlín og Heimir.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, stjúp-
faðir, tengdafaðir og afi,
HALLDÓR ÞORVALDSSON,
Strandaseli 11,
Reykjavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 18. maí.
Helga Guðmundsdóttir,
Birgir Halldórsson, Soffía Antonsdóttir,
Kristjana Halldórsdóttir,
Guðrún B. Halldórsdóttir, Páll Þ. Þorkelsson,
Sævar V. Bullock, Björg H. Sölvadóttir,
Gunnhildur ísleifsdóttir,
Hilmar Ingason, Brynja Þorleifsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
TRYGGVI GÍSLASON
pípulagningameistari,
Hraunbæ 103,
verður jarðsunginn frá Kirkju Óháða safnaðar-
ins miðvikudaginn 24. maí kl. 15.00.
Alda Sigurjónsdóttir,
Gísli Þór Tryggvason, Ingibjörg Steina Guðmundsdóttir,
Ólafur Þór Tryggvason, Svanhvít Hlöðversdóttir,
Sigurjón Þór Tryggvason,
Tryggvi Þór Tryggvason, Guðfinna Guðmundsdóttir,
Rannveig Tryggvadóttir,
Heimir Þór Tryggvason, Ólafía Gústafsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til þeirra, er sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför
VALDEMARS ÁSMUNDSSONAR
fyrrum bónda
á Halldórsstöðum,
Bárðardal,
Sérstakar þakkir til starfsfólks dvalarheimilisins
Hvamms, sjúkrahússins á Húsavík og sveitar-
stjómar Bárðdælahrepþs.
Guð blessi ykkur öll.
Ásmundur Valdemarsson,
Hulda Þ. Valdemarsdóttir,
Tryggvi Valdemarsson, Svanhildur Sigtryggsdóttir,
Valdimar Gunnarsson, Ingunn H. Aradóttir,
barnabörn og langafabörn.
t
Hjartans þakkir til allra er sýndu vinarþel, um-
hyggju og veittu hjálp í veikindum elskulegs
frænda míns,
ÓLAFS HALLDÓRSSONAR,
Eskihlíð 6a,
Reykjavík,
er lést fimmtudaginn 13. apríl síðastliðinn.
Guð blessi ykkur öll.
Sigþrúður Ingimundardóttir.