Morgunblaðið - 17.09.2000, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 17. SEPTEMBER 2000 35
sýndu þér til hinstu stundar.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði
Guð þér nú fylgi
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Að lokum biðjum við góðan Guð
að styrkja og styðja alla aðstand-
endur í sorginni.
Systkinin frá Hraungerði
og fjölskyldur.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
- augun spyrja eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma,
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil:
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til,
hann vill fá að hjúfra sig að
hennar brjósti sætt og rótt.
Amma er dáin - amma flnnur
augasteininn sinn í nótt.
Lítill drengur leggst á koddann
- lokar sinni þreyttu brá,
uns í draumi er hann staddur
ömmu sinni góðu hjá.
Amma brosir - amma kyssir
undurblítt á kollinn hans.
Breiðist ást af öðrum heimi
yfir beð hins litla manns.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Elsku amma mín, ég sakna þín
ósköp sárt.
Þinn ömmustrákur
Jón Bjarni.
Sólrún er dáin. Ekkert fær gert
við því. Eftir sitjum við og söknum
hinnar hljóðu hetju, sem um
tveggja ára skeið barðist af hug-
rekki og afli við vágest 20. aldarinn-
ar. Þessi viljasterka kona, sem lét
svo lítið yfir sér hélt sér ætíð til
hlés, bar ekki erfiðleika sína á torg.
Þess vegna vitum við minnst um
þær þjáningar sem hún varð að
þola. Þar endurspeglaðist að hún
vann störf sín ætíð hljóðlega og án
þess að láta á sér bera. Hún var vön
að beita hinum sterka vilja sínum
bak við tjöldin án þess að fjölyrða
um það og beitti áhrifum sínum
þannig án átaka við aðra. En hér
hitti hún þann sem enginn getur
stjórnað.
Eg hitti Sólrúnu fyrst í fimm-
tugsafmæli móður minnar þegar
bróðir kom með unga stúlku þang-
að og kynnti sem konuefni sitt. Það
, var upphaf að vináttu, sem hélst
síðan, þó ekki væri verið að fjölyrða
um. Fljótt varð ljóst að bróðir hafði
valið sér lífsförunaut sem styrkti
hann til allra góðra hluta. Þau gerð-
ust samhent hjónin og aldrei varð
annars vart en að þau væru einhuga
í öllu sem þau tóku sér fyrir hend-
ur.
Sólrún var uppalin austur á
Bakkafirði og mun strax í upp-
vexti hafa byrjað vinnu við dagleg
störf til sjávar og sveitar eins og
títt var. Móðir hennar var sí-
mstöðvarstjóri staðarins og
kynntist hún þar starfsemi þess
fyrirtækis, sem hún vann lengst
hjá á fullorðinsárum. Hún fór til
Vestfjarða undir tvítugt og fann
þar mannsefnið. Hún hélt síðan
stöðugt tryggð við þær slóðir og
fóru þau hjónin margar ferðir
þangað, sérstaklega til Aðalvíkur
og Hornstranda. Þau byrjuðu sinn
búskap á Bakkafirði. Eftir fá ár
fluttu þau til Reykjavíkur og síð-
ast til Hafnarfjarðar, þar sem þau
bjuggu frá 1975. Eftir að þau
fluttu suður fór Grétar fljótlega að
vinna hjá Vita- og Hafnamálast-
ofnun, sem þjónaði öllum höfnum
landsins. Var hann þá langdvölum
að heiman. Það féll því í hlut Sól-
rúnar að annast búið og hvíldi
barnauppeldið mest á herðum
hennar. Af æðruleysi og í hljóði
leysti hún allan vanda. Hún var
i ein af hvunndagshetjum þessa
lands, sem eru undirstaða þjóðfé-
lagsins. Þannig var Sólrún. Þó
Sólrún hefði sig ekki í frammi í
fjölmenni, þá var hún hin ræðn-
asta í fámennum hópi og alltaf
kímin og sá skondnar hliðar á
flestum málum. Sólrún var mjög
hjálpfús við aðra, en eins og
endranær auglýsti hún það ekki
fyrir öðrum en hjálparinnar nutu
við. í því sambandi má t.d. nefna
þegar Harpa dóttir hennar tók að
sér að vera stuðningsmaður við
þroskahefta stúlku, tók Sóirún
fullan þátt í því með henni og
gætti eigi síður en eigin barna.
Utivera hvers konar var Sólrúnu
mjög að skapi. Fjölskyldan notaði
því allan frítíma sinn í útiveru og
ástundun á vetraríþróttir og var
hún öll samhent í því. Þegar Grétar
fór að vera meira á heimaslóðum
gengu þau hjónin bæði til liðsinnis
við Flugbjörgunarsveitina í
Reykjavík og studdu hana með ráði
og dáð. Börn þeirra voru einnig
virkir þátttakendur þar. Það var
eðlileg afleiðing uppeldis og áhuga-
mála. Börnin tóku virkan þátt í
skátastarfinu í Hafnarfirði og Sól-
rún studdi starfið þar með ráðum
og dáð og mat mikils uppeldisáhrif
hreyfmgarinnar.
Nú er mér ofarlega í huga
sumarið 1984 þegar við ásamt fleiri
skyldmennum vorum á ættarmóti í
Aðalvík. Þá fórum við hjónin og þau
ásamt móðurbróður okkar bræðra í
gönguför, sem í upphafi átti að vera
einn til tveir tímar en varð á endan-
um 12 tímar. Við vorum illa undir
svo langa ferð búin, en það rigndi
þegar á leið. Ekki vorum við þó í
neinni hættuför þó um fjöll og firn-
indi væri farið, enda undir öruggri
leiðsögn móðurbróður okkar.
Gengum við m.a. að Stað og stöldr-
uðum þar við í algeru logni en úða-
rigningu. Stóðum við þá þögul og
nutum kyrrðarinnar, sem þó var
rofin af vængslætti álftanna á Stað-
arvatni og gaggi tóunnar í fjallinu á
bakvið. Áfram var haldið og reynt á
þolrifin en ekki heyrðist ein einasta
kvörtun um svengd eða þreytu, en
gott var að hvíla á leiðarenda. Þessi
dagur gleymist okkur aldrei.
Eg minnist líka samveru með
þeim hjónum á sama stað 1998. Þá
var Sólrún byrjuð að kenna sér
meins þó á engu léti bera. Ekki
grunaði okkur þá að hér væri upp-
hafið að tveggja ára bardaga. Um
haustið var gerð rannsókn og að-
gerð. Þar með hófst bardaginn. Nú
er bardaganum lokið og minningin
situr ein eftir. Við hjónin kveðjum
því Sólrúnu með trega og biðjum
hinni samheldnu fjölskyldu henn-
ar styrks til þess að standast raun-
ina.
Enginn veit hver annan grefur
ævina enginn fyrir veit.
Hjá Guði sínum Sólrún sefur,
sæl er komin í hans sveit.
Magnús Bjarnason.
Það er alltaf erfitt að sætta sig
við að vinir og samferðafólk falli
frá, jafnvel þótt löngu hafi verið
ljóst að hverju stefndi. Vinkona
okkar Sólrún er látin, langt um ald-
ur fram, eftir langa og hetjulega
baráttu við illvígan sjúkdóm.
Sólrún gekk til liðs við okkar litla
félag fyrir tíu árum, en Grétar eig-
inmaður hennar og sonurinn Sindri
höfðu þá verið mjög virkir félagar í
Flugbjörgunarsveitinni um alllangt
skeið. Sólrún varð þegar mjög
dyggur félagi og ósérhlífin og eins
og oft vill verða um slíka fljótlega
kosin til forystu og formannsstarf-
inu gegndi hún frá 1993 þar til í
febrúar sl., er hún lét af störfum
vegna veikinda. Hún gegndi starf-
inu vel eins og hennar var von og
vísa og oft meira af vilja en mætti,
en starfsemi Flugbjörgunarsveit-
arinnar var henni og þeim hjónum
báðum mjög hugleikin. Dugnaður
og æðruleysi einkenndu hennar
dagfar.
Við kveðjum Sólrúnu með þakk-
læti fyrir fórnfúst starf og
samverustundirnar og vottum
Grétari og fjölskyldunni allri djúpa
samúð.
Kvennadeild Flug-
björgunarsveitarinnar
í Reykjavík.
Sonur okkar hringdi til okkar á
sunnudagskvöldið 10. september og
tilkynnti okkur að Sólrún væri dá-
in. Hún dó á heimili sínu hjá þeim
sem henni þótti vænst um. Þótt
þessi atburður hefði átt sér nokk-
urn aðdraganda, kom hann okkur í
opna skjöldu. Raunveruleikinn
blasti við. Sólrún er farin í ferðina
miklu sem bíður okkar allra. Minn-
ingarnar um liðnar samverustundir
komu upp í hugann, ásamt þakklæti
fyrir það að hafa átt samleið með
þessari góðu konu og fjölskyldu
hennar í nokkur ár.
Þessi kynni hófust með því, að
Harpa Hrönn, dóttir Sólrúnar og
Grétars, og sonur okkar Hannes
Jón felldu hugi saman. Við tölum
oft um það, þegar við hittum Sól-
rúnu og Grétar fyrst. Það var ekki
eins og að hitta ókunnugt fólk. Það
var strax nóg um að tala, sameig-
inleg áhugamál, útivist og ferða-
lög bar þar hæst. Þetta var eins og
að hitta gamla vini. Oft höfum við
talað um það, hvað við vorum
áhuggjulaus yfir því, þegar Hann-
es Jón flutti inn á heimilið á Öldus-
lóðinni. Við þóttumst viss um, að
honum mundi líka vel hjá húsmóð-
urinni þar. Það kom líka á daginn.
Það fór ekki fram hjá okkur
hvernig hún umgekkst heimilis-
fólkið með kærleika og af menn-
þekkingu. Það ríkti friður og til-
litssemi í kringum Sólrúnu. Við
fórum alltaf þakklát og ánægð frá
þeim.
Við minnumst þess líka þegar
Sólrún og Grétar heimsóttu okkur
að Skógum. Þau komu úr Þórs-
mörk gangandi yfir Hálsinn í
rökkri og rigningu eitt haustkvöld
1994. Við löbbuðum á móti þeim
inná heiðina. Svo birtust þau á
bugðu á slóðinni. Þau leiddust eins
og þau hafa gert gegnum lífið. Þau
geisluðu af ánægju í rigningunni
eftir níu tíma göngu. Við fórum
heim og áttum gott kvöld saman.
Þau gistu hjá okkur um nóttina og
við morgunverðarborðið daginn
eftir tókum við upp spjallið þar
sem frá var horfið kvöldið áður.
Við töluðum um að fara saman upp
á hálendið.
Sólrún kom síðast til okkar í vor.
Þá var orðið ljóst að hún gekk með
ólæknandi sjúkdóm. Þess var þó
ekki vart hvorki í tali hennar né á
annan hátt. Síðast hittum við hana
fyrir rúmum mánuði á heimili henn-
ar, drukkum kvöldkaffi með henni
og Grétari. Hún sat í stólnum sín-
um og spjallaði við okkur um dag-
inn og veginn.
Nú kveðjum við Sólrúnu með
virðingu. Hún barst ekki mikið á í
lífinu en lifði því í kærleika og af
æðruleysi, sem er verðugt for-
dæmi. Eftir standa góðar minning-
ar og þakklæti fyrir að hafa þekkt
heiðurskonuna Sólrúnu Magnús-
dóttur.
Ættingjum hennar og tengda-
fólki sendum við innilegustu sam-
úðarkveðjur. Guð veri með ykkur
öllum.
Gerður og Marteinn.
Sólrún Magnúsdóttir, formaður
Kvennadeildar Flugbjörgunar-
sveitarinnar í Reykjavík, er látin.
Með henni er genginn öflugur liðs-
maður sveitarinnar og verður henni
seint fullþakkað framlag hennar til
starfseminnar. Það er kannski ekki
von að allir geri sér grein fyrir því
hve mikið starf þessi hógværa og
hljóðláta kona innti af hendi. Henn-
ar háttur var ekki að hafa hátt um
hlutina heldur lét hún verkin tala.
Hún og Grétar, eiginmaður hennar,
störfuðu bæði ötullega í þessum fé-
lagsskap og börn þeirra einnig.
Heimili þeirra hjóna varð oftlega
fyrir valinu þegar ræða þurfti ein-
hver mál og margar hugmyndir
fæddust þar yfir kaffibolla. Við fé-
lagar Flugbjörgunarsveitarinnar
viljum þakka henni fyrir fórnfúst
starf í okkar þágu, hlýlegt viðmót,
gestrisni og þolinmæði.
Missir þeirra Grétars, Ernu,
Sindra og Hörpu, foreldra Sólrúnar
og systkina er mikill. Við biðjum
guð að styrkja þau í þeirra miklu
sorg.
Félagar FBSR.
+
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
RAGNHEIÐUR BÖÐVARSDÓTTIR,
frá Minniborg í Grimsnesi,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli sunnudaginn
10. september.
Kveðjuathöfn fer fram frá Bústaðakirkju þriðju-
daginn 19. september kl. 10.30.
Jarðsett verður frá Stóruborgarkirkju kl. 15
sama dag.
Böðvar Stefánsson,
Ingunn Stefánsdóttir,
Ólöf Stefánsdóttir,
Áslaug Stefánsdóttir,
Hörður Stefánsson,
Sigrún Stefánsdóttir,
Hulda Stefánsdóttir,
Kristrún Stefánsdóttir,
Arnheiður Helgadóttir,
Guðmundur Jónsson,
Einar Einarsson,
Halldóra Haraldsdóttir,
Halldór Einarsson,
Sigurþór Sigurðsson.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
KRISTÍN EVLALÍA ÞORKELSDÓTTIR,
Eyjabakka 22,
Reykjavík,
sem lést á heimili sínu mánudaginn 11. sept-
ember, verður jarðsungin frá Grafarvogskirkju
þriðjudaginn 19. september, kl. 13.30.
Kristján B. Samúelsson,
Bergþór Kristjánsson, Valdís Gestsdóttir,
Björn Kristjánsson, Sigríður Lindbergsdóttir,
Kristján Lindberg Björnsson,
Anna Karen Björnsdóttir.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð, f
og vináttu við andlát og útför ástkærs
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUNNARS H. KRISTINSSONAR
fyrrv. hitaveitustjóra,
Stekkjarflöt 15,
Garðabæ.
Sérstakar þakkir til starfsfólks lyflæki
deildar St. Jósepsspítala, Hafnarfirði.
Gunnar I. Birgisson,
Þórarinn Sigurðsson,
Kristinn H. Gunnarsson,
Sigrún B. Gunnarsdóttir,
Karl Á. Gunnarsson,
Guðrún J. Gunnarsdóttir,
Katrín Gunnarsdóttir,
Hafsteinn H. Gunnarsson,
Auðbjörg Brynja Bjarnadóttir, Bjarki V. Guðnason,
barnabörn og barnabamaböm.
ilýhug
föður
Vigdís Karlsdóttir,
María Sif Sveinsdóttir,
Elsa Friðfinnsdóttir,
Hjörleifur Ingólfsson,
Guðlaug Bernódusdóttir,
+
Innilegar þakkirtil ykkar allra sem sýnduð okk-
ur samúð og vináttu við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
VALTÝS GÍSLASONAR,
frá Ríp,
Aflagranda 40.
Sérstakar þakkir til lækna og hjúkrunarfólks
deildar B-7, Landspítala í Fossvogi.
Eva Benediktsdóttir,
Rósa Valtýsdóttir, Baldur Baldursson,
Gísli Valtýsson, Elísabet Alla Gunnlaugsdóttir,
Bára Valtýsdóttir, Ragnar Jónsson,
Björg Valtýsdóttir, Kristinn Pálsson,
Óskar Valtýsson, Guðbjörg Rannveig Jónsdóttir,
Benedikt Valtýsson,
Valdís Axfjörð, Már Árnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát systur okkar og mágkonu,
BRYNDÍSAR ZOÉGA,
fv. forstöðukonu Drafnarborgar.
Áslaug Zoega,
Inga Zoega,
Geir Agnar Zoega, Kristín Zoega,
Gunnar Zoega, Hebba Herbertsdóttir.