Morgunblaðið - 17.09.2000, Page 11

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 17. SEPTEMBER 2000 B 11
Kanadafossinn við Niagara. Bátarnir sigla með ferðamennina nær alveg að fossinum.
Ljósmynd/Magnús Porkelsson
um húsið. Boðið leystist upp í skyndi.
Hundurinn hafði hitt skunk og
skunkurinn sprændi á hann. Okkur
þótti skondið að leigubílstjórinn vildi
hafa alla gluggana opna í bflnum á
leiðinni heim...
Að rennblotna og
borga fyrir það!
Föstudaginn 7. júlí var farið í
rútuferðir að Niagra-fossum. Foss-
amir eru furðulegt svæði. Þetta
mikla náttúrubákn er umvafíð ferða-
mennsku. Svolítið annað en íslensku
fossamir. Ég játa að það var vem-
lega mikil blöndun spennu og kvíða í
mér á leiðinni. Frá bamæsku hafði
ég látið mig dreyma um að koma á
þennan stað. Þá hafði ég heyrt fjöl-
marga lýsa fossunum. Myndi ég
verða fyrir vonbrigðum?
Þegar við komum þangað varð ég
hissa. I fyrsta lagi var okkur alger-
lega stýrt á leið okkar um svæðið.
Girðingar og öryggishlið um allt. En
vonbrigðin urðu engin. Það var auð-
velt að njóta fossanna. Við sigldum
að fossunum, fórum nánast upp að
þeim og fóram svo á bak við þá inn
um göng sem titraðu og skulfu.
Minnugur Suðurlandsskjálftans 17.
júní var ég örlítið á tauginni. En allt í
allt var þetta ótrúleg upplifun í mjög
vemduðu umhverfi.
Að því búnu vora tónleikar í litlum
bæ sem heitir St. Catharines þar
sem allir kóramir syngja hver sína
dagskrá. Það var gaman að sjá hvað
hinir vora að gera. Söngskrá kór-
anna var oft glæsileg og bar jafnan
keim af heimalandi þeirra. T.d. voru
austur-evrópsku kórarnir með
margs konar hreyfíleiki í lögum sín-
um en sá spænski og kórinn frá Ný-
fundnalandi afar hátíðlegir. Kórinn
frá Nýja-Sjálandi flutti lög sem bára
með sér hlýjan blæ Kyrrahafsins og
Ljósmynd/Magnús Þorkelsson
Borgin Ontario stendur við Ontariovatn, sem er líkara hafi en stöðu-
vatni.
Það var farið beint í NAC eða Nat-
ional Arts Centre (að vísu var stopp-
að í smánesti á leiðinni og skotið á
æfingu. Kórstjórar láta ekki að sér
hæða). Kórinn stóð sig vel og var
hreint bráðsnjall enda vora móttök-
umar góðar. Því var sérstaklega
fagnað þegar þess var minnst að
1000 ár væra frá því að Leifur fann
Ameríku og hafi því verið kallaður
heppinn (sem er að vísu ekki alveg
nákvæmt en...).
Um kvöldið var bærinn kannaður
en hann er snyrtilegur og ef grannt
er leitað má finna afar huggulegt
kaffihúsahverfi. Þá er það sérstakt
hve manni finnst maður vera öragg-
ur í kanadískum borgum. Kanada-
menn era ekki skipulagðasta fólk í
heimi en þeir era viljugir til að láta
hlutina ganga. Dálítið íslenskir. Þeir
yppta öxlum og láta hlutina reddast.
Næsta dag var dagskrá stóra
kórsins endurflutt fyrir fullu húsi.
Og viðstaddir stóðu undir dynjandi
lófataki í lokin. Sama dagskrá, sama
fólk nema - bæði sólóin í And so it
Goes vora sungin af íslendingum,
þeim Stefáni Erni og Ásdísi Kri-
stjánsdóttur. Það er grand að syngja
sóló og vera með 400 bakraddir!
Að þessu búnu var Kaggik lokið
nema við áttum eftir að fara í rosa-
grillveislu. Fyrst var farið í siglingu
á St. Lawrence ánni, milli Ottawa og
Hull - Ontaríó og Quebec, ásamt sló-
vensku og spænsku kóranum. En
rosagrillveislan þótti fremur ómerki-
leg og aðstæður lummulegar.
Mælikvarðamir hér heima og
þarna úti era ólflör. Hins vegar sagði
Bill okkur að hann hefði á dögunum
verið með hóp í þinghúsinu í Ottawa
og þá hefði þar borið að Cretien for-
sætisráðherra Kanada og Mr. Odds-
son, forsætisráðherra íslands.
Ljósmynd/Birgir Finnbogason
Slakað á í garðveislu í Boston. Lagið var tekið á milli rétta fyrir gestgjafa og nágranna þeirra.
Slóvenarnir fluttu eins konar leikrit
sem endurspeglaði götuhljóð og
dýrahljóð og það þegar skordýr ráð-
ast á ferðamann og éta hann! Tekið
var fram að slíkt væri þó mjög
óvanalegt í raun. Hér kom upp mikil-
vægi svona móts. Eitt kom í ljós. All-
ir kórstjórarnir áttu í sama slagnum
við sína kóra og allir kórarnir áttu í
erfiðleikum með misdyntótta kór-
stjóra.
Þrátt fýrir að allir væru spenntir
fyrir því að hittast og vera saman þá
var hópurinn dasaður eftir ferðina að
fossunum og undan nærri 35 stiga
hita þegar hæst bar. En það var sæl-
usvipur í bland við þreytuna eftir
viðburðaríkan dag.
Ottawa - höfuðborgin
Næsta dag átti að fara í miklum
spreng til Ottawa því þar vora næstu
tónleikar. Reiknað var með að við
færam kl. átta, mættum um kl. 13 og
syngjum um kl. 14. Kórarnir skyldu
leggja af stað í þeirri röð sem þeir
áttu að syngja en ein rútan bilaði og
okkar þurfti að bíða því nokkrir fóru
með föt í hreinsun. Hreinsunin átti
ekki að opna fyrr en hálf níu! Bill var
mjög órólegur því fyrirmælin vora
að fara ekki mínútunni seinna en
átta!
Aftur til Boston
Eftir vikudvöl og ferðalög í Onta-
riofylki var farið aftur til Boston.
Gary bílstjóri ók fremur greitt enda
þurftum við að ná til Boston fyrir kl.
20 og ná að versla í Manchester
(New Hampshire en þar er enginn
söluskattur á vöra). Bflstjórar þurfa
jú sinn matar-, kaffi- og hvfldartíma.
í Boston átti að slaka á, þó með
þeim fyrirvara að syngja átti tvíveg-
is. Annars vegar í Quincy Market
sem er fallegt svæði og skemmtilegt
við miðbæ Boston. Hins vegar í Bell-
mont á Payson Park Music Festival.
Boston er í margra huga yndisleg
borg og býður upp á fjölmargt. Hún
er afar evrópsk þó svo hún sé einnig
þekkt fyrir Kínahverfi sitt. Þarna má
án efa finna hvað sem er ef vel er leit-
að. I borginni er mikið menningarlíf,
fallegir garðar og fjölbreytt verslun.
I borginni er einnig mikið skólalíf ef
svo má segja. Þeim mun meira sem
menn nálgast Charles-ána enda era
þeir þá komnir í nánd við Harvard-
háskólann. í borginni era á sjötta
tug skilgreindra háskóla fyrir utan
allt annað. Paradís skólamannsins.
Engu að síður er margt öðravísi í
Ameríku en hér heima. Til dæmis er
annar skítastuðull og oft var kvartað
yfir lykt í herbergjum. Þá var maga-
kveisa tíð í hópnum. Svo era mat-
seðlar svolítið annars háttar en hér
sem sumum finnst spennandi en öðr-
um finnst kvíðavænlegt.
Daginn sem tónleikamir vora í
Quincy Market var siglingahátíð í
Boston. Glæsileg hámastra skip
komu frá Indónesíu, Japan, Rúss-
landi og víðar. Þrælsætir dátar í sjó-
liðabúningum fylltu bæinn. Strák-
arnir þóttust afskiptir og spáðu í
hvar væri hægt að fá matrósaföt.
í miðbænum tók Helen á móti
okkur, íyrrverandi kennari og kór-
stjóri. Hún sýndi okkur miðbæinn og
söguslóðir en þarna hófst frelsisstríð
Bandaríkjanna gegn Bretum. Eitt
hverfið er kallað Litla-Ítalía og er af-
ar ítalskt. Sumir horfðu í kringum
sig og veltu vöngum yfir því hvort
þeir sæju alvöra maíiósa.
Þegar kórinn hóf upp raust sína á
tröppum Fenuil Hall í Quincy Mark-
et var Helen búin að setja fram körf-
ur og viti menn - peningamir
streymdu inn! Skyldi þetta ganga
sem fjáröflun var spurt? En það er
ekki vist að við finnum jafnfallegt
veður og léttklætt/léttlynt fólk á
Lækjartorgi. Þrátt fyrir hitann gekk
allt vel og stemmningin var góð enda
var þeim vel fagnað og stór hópur
safnaðist saman til að hlusta á.
Bellmont Music Festival var að
vísu ekki af þeim stærðarflokki sem
okkur skildist af Helen. Þetta var
ekkert Woodstock. En kórnum var
vel tekið og með þessu var skyldu-
störfum lokið. Svona rétt í lokin var
farið saman á stórt veitingahús þar
sem við fengum okkur lokamáltíð
með góðum vinum, s.s. Kevin Leong,
Gary Morgan bflstjóra (ógeðslega
sætur sögðu stelpurnar og rosa sval-
ur sögðu strákarnir) og Hannesi
Högna Vilhjálmssyni sem er við nám
í MIT og tók hópinn heim til sín eina
kvöldstund. íslensk gestrisni lætur
ekki að sér hæða.
Og þarna var sungið og sungið og
sungið.
Þegar upp er staðið...
Þegar lagt var af stað til baka vora
flestir glaðir að komast heim. En all-
ir vora einnig vináttunni og reynsl-
unni ríkari. Það var auðfundið hve
vel þeim var tekið. Við fundum hjá
fólkinu í kirkjunni í Cambridge,
áheyrendum í Quincy Market og
annars staðar að áheyrendur vora
snortnir af sönggleði þeirra og
glæsilegri framkomu. Við vorum
spurð í þaula og fólk vatt sér að
Hrafnhildi kórstjóra á götu í Boston
og þakkaði henni fyrir konsertinn í
Quincy - síðast kona á Logan-flug-
velli fyrir framan kórinn. Einn gest-
gjafinn sagði við okkur að hann væri
snortinn af kurteisi þeirra og því hve
stolt þau væra af upprana sínum.
Ameríka er stór og margbrotin.
Við fóram 2.300 kflómetra og sáum
aðeins brotabrot álfunnar. Kórinn
söng í almenningsgarði, á torgi, í
kirkju, í útvarpi, húsagarði og í stór-
um tónleikasal þar sem gestir stóðu
upp til að fagna þeim. Þau tóku lagið
í lyftuhúsi við Niagara þar sem
hljómurinn var óskaplega glæsilegur
og reyndar gerðu þau það hvar sem
var von á góðum hljómi. Hvar sem
þau komu tók fólkið eftir þeim og all-
staðar var þeim fagnað vel. Það era
spor í Bandaríkjunum eftir Kór
Flensborgarskólans.
Það gerir ferðina eftirminnilega
fyrir kórinn - og þá sem hittu hann.
Höfundur er aðstoðarskdlameistari
Flensborgarskóla.