Morgunblaðið - 17.09.2000, Page 13

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 17. SEPTEMBER 2000 B 13
Sólin reynir að brjótast í gegnum dimma þokuna.
Ijósmynd/Spessi
fjalli í átt að mynni Bjamarfjarðar
helltist skyndilega yfír okkur nokkuð
þétt þoka. Við ætluðum að krossa
Fijarnarfjörð þannig að við stoppuðum
við lítið nes og tókum fram kortin til að
mæla út stefnu yfir fjörðinn. Fyndin
ömefni á ströndum. Við vorum sem sé
staddir við „Skaufasel". Hinum megin
við fjörðinn var annað sel, „Meyjarsel".
Við reram í þokunni eftir áttavita.
Stefnan var 142 gráður réttvísandi og
okkur fannst eins og þessa stefnuna
hefði margur vaskur sveinninn róið á
áram áður. Það er eitthvað mjög heill-
andi við að róa í þoku. Sléttum sjó og
þoku sérstaklega. Við dóluðum með
ströndinni, alit vaðandi í furðuveram
og skúlptúram. Á einu nesinu hafði
hópur hestamanna áð. Við reram með
hraustlegan hrotukór í bakgranninn
og hestamir horfðu á okkur forviða.
Bærinn Drangar birtist í þokunni
eins og leikmynd frá víkingatímanum.
Þar er myndarlegt æðarvarp og ein-
hver ferðaþjónusta. Áfram út með
Drangahlíðinni. Við vissum af Dranga-
skörðum. Sjö tignarlegir tindar yst á
Skarðafjalli. Það væri synd að sjá þá
ekki. Einn barði í borðstokkinn og
sagðist ekki fara fet fyrir Drangaskörð
í þessari þoku. Sagðist ætla að bíða
Ólafur Þ. Jónsson, Óli kommi, fyrrverandi
vitavörður og nú landvörður á Homi, með
Maó-kaskertið sem Spessi gaf honum.
Fyrsti eldurinn kveiktur í Látravík. Alls urðu bálin átján sem tendmð vom í ferðinni, enda nægur eldiviður til staðar.
þess vegna allt sumarið þar til þokunni
létti. Það var gerð málamiðlun. Rerum
fyrir skörðin og inn í Drangavík. Þar
innst í víkinni var tjaldað í lítilli para-
dís.
Við vöknuðum aftur inn í þokuna.
Það var samt yndislegt veður, heitt og
milt. Staðgóður morgunverður, varð-
eldur, sundsprettur í ósnum og hver
espressó-kannan á fætur annarri. Með
samstilltri hugarorku tókst okkur loks-
ins í lok dagsins að fæla þokuna af
Drangaskörðunum. Biðin var þess
virði. Þvflíkt útsýni. Sannarlega sigur-
stranglegir keppendur í fegurðarsam-
keppni fjallanna á Ströndum.
Við héldum áfram í suður og rákum
á undan okkur þokuna. Reram inn flóa
sem geymir þá Eyvindar-, Ófeigs- og
Ingólfsfjörð, nefnda eftir bræðram er
þar námu land eftir að faðir þeirra
hafði verið drepinn af Haraldi hárfagra
og hans durtum. Þriggja rétta máltíð
innst í Eyvindarfirði og síðan áfram.
Farkostimir vora eitthvað svo vfljugir
þennan dag. Við krossuðum Ófeigs-
fjörð frá Hrúteyjamesi beint á Seljan-
esvita. Fimm kílómetra kross í spegil-
sléttum sjó. Ekki langt frá miðjum
flóanum sáum við háhyming ekki langt
frá okkur. Hann fylgdi okkur smá-
Hvrtur fiörusandurinn í Bolungarvík á
Ströndum tók mjúklega á móti ræðurun-
um. Þeir breiddu út farangurinn í sólar-
breiskjunni.
stund í fjarlægð en hvarf svo í djúpin.
Veðrið var ótrúlegt. Við fylgdumst með
sólinni stinga tánni í Norður-íshafið og
hífa sig svo aftur upp á festinguna. Við
lentum innst í Ingólfsfirði aðfaranótt
sunnudags tæpum þrem dögum á und-
an áætlun eftir góðan dag á sjó.
Síðasb’ áfanginn
Við gáfum okkur góðan tíma daginn
eftir tfl að skoða draugabæinn og
verksmiðjuna sem var bara byggð,
aldrei notuð. Allavega ekkert sem tal-
andi er um. Þar er allt enn eins og farið
hafi verið skyndilega, sennilega bara í
kaffitímanum. Vegna þess hvað vel
hafði gengið ákváðum við að róa
lengra. Enda þetta í Djúpuvík þar sem
Ási, frændi Spessa, og Eva, kona hans,
reka hótel með miklum myndarbrag.
Við ætluðum að gefa okkur tvo daga í
viðbót til að komast þangað. Við feng-
um vægan mótvind út Ingólfsfjörðinn,
frískandi hafgolu. Fyrir Munaðames
loksins örlítil kvika og smá lens inn
með Krossnesinu. Við stoppuðum við
laugina í fjöranni og syntum aðeins og
nærðum okkur. Undarlegt kvikindi
hafði endað ævina þama í fjörunni. 5-
600 kg flykki, sennilega sæljón eða
rostungur. Það vantaði á það hausinn
þannig að það var ekki gott að segja.
Við kíktum á kortin og mældum
vegalengdir. Við ákváðum að krossa
Trékyllisvfldna beint yfir í Reykja-
neshymuna. Tæplega 6 kflómetrar og
þar undfr hymunni fundum við ansi
skemmtflegan helli í klettinum. Hægt
var að róa nokkrar bátslengdir inn í
myrkrið. Hann ku heita Dugguhola.
Ut með Reykjanesinu við Gjögur er
flugvöllur. Þar tjölduðum við undir
flugbrautarendanum. Skammt frá
heitur pottur í skerjunum og endalauk
fegurð hvert sem litið var. Það er ekki
lengur neinn heilsárs ábúandi á Gjögri,
en þar eins og víða annars staðar á
Ströndum sækir fólk í átthagana yfir
sumarið. Við reram inn í höfnina á
Gjögri síðasta daginn okkar á sjó.
Heimamenn vora að dytta að húsum
sínum en gáfu sér samt tíma í smá-
spjall. Kaffi og hressing vora borin út í
sólina fyrir okkur áður en við krossuð-
um Reykjafjörðinn og sigldum inn með
Reykjaijarðarhymu í átt að Kúvíkum.
Þar töfruðum við upp úr lestum bát-
anna alls kyns kræsingar. Enn var
samt nægur forði, og held ég að ég hafi
ekki verið sá eini sem helst vfldi halda
áfram í nokkra daga. En það er ekki
endalaust hægt að leika sér.
Síðasta spölinn bað Spessi okkur að
róa í takt. Sagði að Ási frændi vfldi
helst hafa það þannig. Og inn Djúpu-
vfldna, síðustu kflómetrana var það
taktfast „hægri, vinstri, hægri,
vinstri" með fögram bogadregnum
sveiflum aflir í takt.
í Djúpuvík var verið að undirbúa
komu herra Ólafs Ragnars. Við nutum
góðs af því. Við voram beðnir um sér-
fræðiálit á bakkelsinu sem til stóð að
bjóða forsetanum og hans fylgifólki.
Bragðaðist það alveg einstaklega vel.
Daginn eftir var félagi okkar, Sigurður
Hafberg, væntanlegur með keiru untJ^
ir kajakana að sækja okkur. Áður en
við gengum til náða í litlu húsi sem þau
hjónin buðu okkur til afnota gengum
við spölkom inn með ffrðinum og
brennuvargurinn í hópnum kveikti
átjánda eldinn áður en hann Ijósmynd-
aði hópinn sem nú hafði lagt að baki sex
daga og 160 kflómetra á sjó.