Morgunblaðið - 17.11.2000, Síða 50

MORGUNBLAÐIÐ
^ 50 FÖSTUDAGUR 17. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
EINAR
ÁRNASON
+ Einar Árnason
fæddist í Sjávar-
borg á Akranesi 23.
desember 1921.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur við
Hringbraut 8. nóv-
ember síðastliðinn.
Einar ólst upp á
Akranesi og voru
foreldrar hans Arni
B. Sigurðsson, rak-
, arameistari, f. 23.
júlí 1895, d. 19. júní
1968, og k.h. Þóra
Einarsdóttir Möller,
húsfreyja, f. 20. júlí
1898, d. 7. júlí 1939. Einar var elst-
ur ellefu systkina. Systkini Einars:
Sigurður, framkvæmdasljóri, f.
24. júli 1923, d. 14. maf 1999;
Þuríður húsfreyja, f. 24 mars 1925,
d. 18. janúar 1989; Geirlaugur,
hárskeri og síðar skrifstofustjóri,
f. 24. ágúst 1926, d. 13. júlí 1981;
Ámi Þór, vélvirki, f. 27. apríl 1930;
Hreinn, málarameistari f. 30.
ágúst 1931; Hallgrímur Viðar,
húsasmíðameistari, f. 7. október
1936; Rut, verslunarmaður, f. 19.
janúar 1939. Seinni kona Árna B.
^ Sigurðssonar var Viktoría Mark-
úsdóttir. Dætur þeirra em: Mar-
grét Ósk, ritari, f. 6.
febrúar 1944; Svan-
hvít, skrifstofumaður,
f. 21. júní 1947, og
Fjóla, myndlistar-
kona, f. 31. mars 1956.
Einar kvæntist hinn
14. júlí 1945 Sigríði
Unni Bjamadóttur, f.
27. desember 1925.
Hún er dóttir Bjarna
Jónssonar frá Kletti í
Reykholtsdal og Jó-
hönnu Hallsdóttur frá
Stóra-FIjóti í Biskups-
tungum. Börn Einars
og Sigríðar em: 1)
Þóra, launafulltrúi, f. 24. júlí 1946,
var gift Jóni Arasyni verktaka.
Börn þeirra eru: a) Einar, tónlist-
armaður, f. 2. janúar 1970, kvænt-
ur Halldóru Jónsdóttur. Synir
þeirra em Ásgrímur Ari og Jón
Arnar. b) Sigríður Unnur, nemi, f.
27. mars 1976. Sambýlismaður,
Ágúst Þór Jóhannsson. Núverandi
eiginmaður Þóru er Ingjaldur
Ásvaldsson, bifvélavirkjameistari.
2) Jóhanna, húsfreyja, f. 30. mars
1949, gift Páli Skúlasyni,
pípulagningameistara. Böm
þeirra eru: a) Helga, hárgreiðslu-
meistari f. 15. janúar 1970. Sam-
býlismaður, Valur Þór Einarsson.
Synir þeirra eru Darri Már og
Breki. b) Einar Árni, sjómaður, f.
17. júní 1972. Sambýliskona Lovísa
Barðadóttir. Synir þeirra eru Páll
Sindri og Hákon Ingi. c) Elísabet
Ösp, nemi, f. 28 ágúst 1981. Unn-
usti, Guðmundur Emilsson. 3) Sig-
urður Már, fiskifræðingur, f. 28.
desember 1955, kvæntur Önnu
Steinsen, skrifstofumanni. Synir
þeirra em a) Flosi Hrafn, f. 27. júní
1985, og b) Eggert Öra, f. 5. des-
ember 1991. Synir Önnu eru a)
Ragnar Már, hugbúnaðarfræðing-
ur, f. 4. mai 1975, sambýliskona,
Cecilia Larsson, og b) Friðrik
Rafn, nemi, f. 6. janúar 1978. 4)
Flosi, tónmenntakennari, f. 29
apríl 1961, kvæntur Kötlu
Hallsdóttur, hárgreiðslumeistara.
Börn þeirra eru: a) Ylfa, f. 4. sept-
ember 1989, og b) Hallur, f. 1. maí
1993.
Einar nam húsamálun hjá föður
si'num og síðar Lárusi Árnasyni
málarameistara og starfaði við þá
iðn til starfsloka, 1991. Framan af
sem sjálfstæður verktaki en frá
1970 hjá Sementsverksmiðju ríkis-
ins á Akranesi. Einar tók á yngri
árum virkan þátt í íþróttum og
spilaði m.a. knattspyrnu með ÍA
um árabil. Á síðari árum starfaði
Einar um skeið í Lionshreyfing-
unni og síðar í frímúrarareglunni.
Útfór Einars fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Elsku pabbi minn, það er erfitt að
færa í orð þær hugsanir og tilfinn-
ingar sem bærast í huga mér á
stundu sem þessari. Er þú lagðist
inn á sjúkrahús fyrir skömmu grun-
aði engan að þú ættir svo stutt eftir
sem svo í raun reyndist. Hins vegar
kom þó fljótlega í ljós að veikindi þín
voru alvarlegri en í fyrstu var talið
og nánustu aðstandendum var tjáð
að þú ættir ekki langt eftir. Því átt-
um við þess kost að sitja hjá þér síð-
ustu stundir ævi þinnar og er ég
mjög þakklátur fyrir að hafa fengið
tækifæri til þess.
Það kom berlega í ljós við þessar
aðstæður hve einstakur maður þú
varst. Þó svo þú vissir örugglega að
hverju stefndi, reyndir þú að slá á
létta strengi og játaðir aldrei að þú
fyndir nokkurs staðar til og
jákvæðnin skein úr augum þínum
allt til síðustu stundar. Er við sátum
hjá þér, systkinin og mamma,
streymdu fram ýmsar minningar
um þær stundir er við áttum saman.
Fyrstar koma að sjálfsögðu upp í
hugann allar veiðiferðimar sem við
fórum saman. Laxveiðamar voru
þitt stærsta áhugamál og smitaðist
ég snemma af þeirri bakteríu. Þú
kenndir mér handtökin, hvemig ætti
að lesa veiðistaðina og síðast en ekki
síst að umgangast náttúmna af virð-
ingu. Einnig uppgötvaði ég það síð-
ar, er ég fór að hugsa um það, að þú
innprentaðir mér sjálfstæði og tókst
alls ekki fram fyrir hendumar á mér,
þó svo ég gerði einhveijar vitleysur,
heldur vildir þú að ég ynni úr hlutun-
um sjálfur. Eg man hvað þú varst
glaður þegar ég landaði mínum
fyrsta laxi úr veiðistað sem heitir
Eggert við Haukadalsá. Þú kysstir
mig rembingskoss og hvattir mig til
frekari dáða. Þeir urðu svo ófáir lax-
amir sem við veiddum saman, ýmist
við Haukadalsá, Fáskrúð eða
Flekkudalsá. Ég man glöggt hvenær
þú veiddir þína síðustu laxa. Við vor-
um þá í Fáskrúð ásamt Kötlu, Halla
bróður þínum og Árna Þór, syni
hans. Þetta var í júlí 1989 og það var
ekki mikið að gerast. Þú varst orðinn
slæmur til gangs og því fór ég á milli
veiðistaða og kannaði aðstæður. Við
Laxhyl setti ég í lax og fór
samstundis upp í bíl og sagði þér að
koma til að renna. Þú lést þig hafa
það að ganga drjúgan spöl og viti
menn. Þú settir í þrjá laxa í röð og ég
gleymi seint gleðisvipnum á andliti
þínu er þú hafðir landað þeim öllum.
Ferðir okkar urðu svo endalaus upp-
spretta umræðna er við hittumst í
seinni tíð. Það leiðir einnig hugann
að því hversu góður sögumaður þú
varst og það var alltaf jafngaman að
heyra þig segja frá laxveiðum eða
bara alls kyns sögur af fólki sem þú
kunnir ógrynni af.
Vegna vinnu þinnar varstu mikið
að heiman þegar ég var barn en það
var alltaf tilhlökkunarefni er þú
komst heim því þá færðirðu mér
gjarnan einhverjar gjafir. Þegar þú
svo varst farinn að stunda vinnu þína
við Sementsverksmiðjuna var ég
farinn að nálgast unglingsárin. Þá
man ég að þú vaktir mig oft á laugar-
dagsmorgnum með heitum snúð sem
þú hafðir sótt í bakaríið og færðir
mér á bakka ásamt ískaldri mjólk.
Notalegra gat það ekki verið.
Fótboltinn átti einnig hug þinn all-
an. Sjálfur spilaðir þú með Skaga-
mönnum á fyrstu árum knattspyrn-
unnar á Akranesi og fylgdist grannt
með gengi þinna manna allt fram á
síðasta dag. Það var þér einnig mikil
ánægja að fylgjast með okkur strák-
unum í fótboltanum og síðar barna-
og barnabarnabörnum.
Það var einnig frábært að vinna
með þér í málningunni á sumrin og
var þá alltaf slegið á létta strengi og
sögur sagðar í tíma og ótíma. Þegar
ég hugsa til baka var það jákvæðni
þín og trúin á hið góða í samferða-
fólki þínu sem var þitt leiðarljós og
þú tókst ekki þátt í því að tala illa um
nokkum mann. Þú lifðir fyrir fjöl-
skyldu þína og hafðir yndi af barna-
og barnabarnabörnum þínum. Varst
alltaf til í að spila við þau og spurðir
reglulega hvort þau vildu ekki
nammi eða ís. Þannig er minning
mín um þig og ég gæti haldið enda-
laust áfram að rifja upp hluti sem
áttu sér stað bæði í æsku og á síðari
árum sem sýna hversu vænt þér
þótti um fjölskyldu þína. En hér læt
ég staðar numið og ætla að geyma
þær hugsanir fyrir sjálfan mig.
Elsku mamma, systkini og nán-
ustu ættingjar. Ég veit að við mun-
um öll standa saman í að lina þá sorg
sem fylgir fráfalli pabba. Vertu sæll,
elsku pabbi minn, hvíl í friði, minn-
ing þín lifir.
Þinn
Flosi.
Aðventan nálgast og skuggar
skammdegissólarinnar lengjast dag
frá degi. Okkur kristnum mönnum
er aðventan tákn þess að jólahátíðin
er í nánd. Við hlökkum til þessarar
hátíðar ljóss og friðar sem léttir af
okkur oki hversdagsins og gerir okk-
ur kleift að líta björtum augum fram
á veginn til hækkandi sólar. í æsku
var okkur systrunum aðventan ekki
einungis biðtími jólanna heldur líka
undanfari afmælis pabba og
mömmu. Þorláksmessan, afmælis-
dagur pabba, var okkur alltaf vissa
þess að jólin væru að nálgast. A af-
mælisdaginn hans, þegar þulurinn í
útvarpinu byrjaði að lesa jólakveðjur
til allra landsmanna, vissum við
systkinin að jólin voru að koma.
En nú verður Þorláksmessan ekki
söm hjá okkur en góðar minningar
lifa. Þegar pabbi veiktist fyrir rúm-
um þremur vikum grunaði okkur
ekki hve hratt veikindi hans myndu
ganga fram. Hann hafði aldrei kvart-
að, - það var ekki hans stfll. Já-
kvæðnin og æðruleysið var alltaf í
fýrirrúmi, allt til síðustu stundar.
Við fjölskylda hans áttum þess
kost að fá að sitja við rúm hans síð-
ustu dægrin. Það var okkur mjög
mikils virði. Við þökkum læknum og
hjúkrunarfólki frábæra aðhlynningu
og umburðarlyndi við setu okkar
aðstandenda.
Við vitum ekki hvort það er al-
gengt að finna þörf hjá sér til að
skrifa minningarorð um föður sinn
en fyrir okkur er þetta síðbúin
kveðja, upprifjun á minningum um
ástkæran föður og vin, minningar
sem ekki hafa sagnfræðilegt gildi en
eru okkur ómetanlega mikils virði.
Pabbi hafði brennandi áhuga á
samferðafólkinu og var alveg sér-
staklega laginn að kalla fram það
góða í mönnum og fá þá til að spjalla
og segja af einlægni frá sér og sín-
um. Hann hafði lifandi áhuga á fólki
og öllu því sem var að gerast í um-
hverfi hans. Til síðustu stundar lifði
hann sig inn í það sem var að gerast
hjá börnum sínum og barnabörnum,
sagði frá og hreifst yfir verkum
þeirra, námi og velgengni. Um sína
heilsu og líðan hafði hann ekki jafn-
gaman af að tala. Hins vegar hafði
hann gaman af að segja sögur frá þvi
liðna, af því sem hann upplifði í
æsku, eða síðar á lífshlaupinu, enda
var hann góður sögumaður og húm-
oristi.
Okkur er efst í huga þakklæti fyr-
ir að hafa alist upp á góðu heimili og
eignast góða foreldra og þar átti
pabbi sinn stóra þátt. Þegar við lít-
um til baka er okkur ekki grunlaust
um að það hafi ekki verið hans
sterka hlið að taka fostum tökum á
því neikvæða í fari okkar. Þar varð
mamma oftast að koma að málum.
En hann var duglegur við að hvetja
okkur og hrósa þegar við gerðum
eitthvað vel. Okkur em minnisstæð-
ar stundimar sem hann fór út að
keyra með okkur systurnar litlar, til
þess að mamma hefði næði við ýmis
heimilisstörf. Við fórum þá gjaman
niður á bryggju til að skoða bátana
eða fá í soðið. Marga sunnudags-
morgnana ókum við kringum Akra-
. ELÍN RANNVEIG
HALLDÓRSDÓTTIR
+ Elín Rannveig
Halldórsdóttir
var fædd á Isafirði 4.
apríl 1946. Hún lést á
Landspitalanum við
Hringbraut 7. nóv-
ember. Hún var dótt-
ir hjónanna Krist-
jönu Halldórsdóttur,
f. 17.9. 1927, og Hall-
dórs Gestssonar f.
5.9. 1925, d. 30.3.
1976. Hún var ein af
sjö bömum þeirra
» hjóna. Systkini Elín-
ar era: Jóna, f. 4.4.
1946, gift Erlingi
Runólfssyni og eiga þau fjögur
böm; Ásgeir, f. 7.12.1947, kvænt-
ur Erlu Jónsdóttur og eiga þau
fjóra syni; Gestur, f. 21.5. 1950.
Fyrri kona Margrét Jónsdóttir og
eiga þau þijú böm, þau skildu.
Seinni kona Ingibjörg Ágústsdótt-
ir og eiga þau einn son; Halldór, f.
31.1. 1952, kvæntur Guðmundu
Jensdóttur, og eiga þau eina dótt-
ur og fósturson; Sturla, f. 10.2.
1955, kvæntur Bryndísi Kjartans-
dóttur og eiga þau fjögur böm;
Ingibjörg, f. 1.6. 1961, gift Ólafi
Petersen og eiga þau þrjú böm.
Elín Rannveig giftist 6.6. 1964
Sigurði Guðjónssyni,
f. 1.3. 1943. Þau
skildu. Þau eignuð-
ust sex börn og em
fimm þeirra á lífi. 1)
Guðjón Páll, f. 15.5.
1964, sambýliskona
Elsa Magnúsdóttir.
Hann á þrjú böm. 2)
Svanhvít Anna, f.
19.10. 1965. Hún á
þijú böm. 3) Sólveig
Vilborg, f. 1.4. 1967,
gift Jens-Peter Lar-
sen og eiga þau þijú
böm. 4) Stúlka, f.
9.12. 1972, d. 9.12.
1972. 5) Kristjana Dóra, f. 13.11.
1978. Sambýlismaður Geir Atle
Gussiás. Þau eiga eina dóttur. 6)
Ingv;u-, f. 31.1.1980. Unnusta Sig-
urást Heiða Sigurðardóttir.
Elín Rannveig ólst upp hjá for-
eldmm sínum á ísafirði til 1964 og
átti eftir það heima í Reykjavík.
Elín Rannveig giftist 4.1. 1992
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Guðna Auðunssyni, f. 4.10. 1951
fráÁsgarði í Landbroti.
Útför Elínar Rannveigar fer
fram frá Fella- og Hóiakirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Elsku bamið mitt.
Mig langar til að kveðja þig með
þessum versum. Þú varst elst ásamt
^tvíburasystur þinni í mínum stóra
hópi og sú fyrsta sem kveður. Nú
tekur pabbi þig í faðminn sinn, elsk-
an mín.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífs þíns nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
égbiðaðþúsofirrótt
Þó svíði nú sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví
að laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þáauðnu aðhafaþighér.
Og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfín úr heimi,
égWttiþigekkiumhríð,
þín minning er Ijós sem lifir
oglýsirumókomnatíð.
(Þórunn Sig.)
Þín
mamma.
í faðmi fjalia blárra
þar freyðir aldan köld
ísölumhamrahárra
áhuldangóðavöid
semlæturblysinblika
um bládimm klettaskörð
er kvöldsms geislar kvika
og kyssa ísafjörð.
(Guðmundur Guðmundsson.)
Þetta kvæði er mér efst í huga nú
þegar ég kveð systur mína. Það
minnir mig á æskustöðvar okkar á
ísafirði en þangað reikar hugur
minn nú. Hún flutti ung að heiman til
Reykjavíkur að skólagöngu sinni
lokinni ásamt Jónu tvíburasystur
sinni og höfðu þær aðsetur hjá
ömmu okkar og afa á Langholtsveg-
inum. Hún vann við ýmis störf í
gegnum tíðina ásamt því að sjá um
heimili sitt og ala upp börn sín.
Aðstæður okkar höguðu því þann-
ig að leiðir okkar skildu þar sem hún
flutti til Reykjayíkur og síðar for-
eldrar okkar en ég varð eftir á ísa-
firði og ólst upp hjá fósturfoður mín-
um. Við héldum þó alltaf góðu
sambandi símleiðis eða með heim-
sóknum þegar ég átti leið til Reykja-
víkur eða hún til ísafjarðar. Avallt
var hún fús að passa börn mín þegar
ég þurfti á því að halda. Örlögin ollu
því að samskipti okkar jukust mikið
undanfarna mánuði með heimsókn-
um og símtölum.
Systir mín var glaðlynd mann-
eskja að eðlisfari þó svo að lífið hafi
oft verið henni þrautaganga. Það er
rúmt ár síðan hún greindist með
þann sjúkdóm sem nú hefur lagt
hana að velli eftir hetjulega baráttu.
Þrátt fyrir að henni hefði ekki verið
ætlaður langur tími á meðal okkar
eftir að hún greindist var hún ávallt
ákveðin í að beijast. Hún kvartaði
aldrei en hvatti í staðinn aðra til
dáða.
Fyrir tæpum 10 árum kynntist
hún eftirlifandi eiginmanni sínum,
Guðna Auðunssyni. Með honum átti
hún góð ár og sýndi hann henni ætíð
umhyggju og hlýju. Margar ferðir
fóru þau á hans æskuslóðir austur að
Klaustri. Á leið úr einni af síðustu
heimsóknum sínum þangað kom hún
við á heimili mínu á Selfossi. Þá
skynjaði ég hversu ánægjulegar
þessar ferðir voru henni auk þess
sem hún hafði oft orð á því hversu
hlýjar móttökur hún fékk hjá ætt-
ingjum eiginmanns síns.
Síðustu ferð sína á æskuslóðimar
fór hún í maí síðastliðnum til þess að
halda upp á 40 ára fermingarafmæli
sitt ásamt fermingarsystkinum sín-
um. Sú ferð var henni afar mikils
virði og hafði hún orð á því hvað
henni hefði þótt vænt um þessa ferð,
ekki síst vegna þess hversu vel tekið
var á móti henni á heimili frænku
hennar og eiginmanns hennar,
þeirra Diddu Annasar og Ómars
Ellertssonar. Vil ég þakka þeim fyrir
þann stóra þátt sem þau áttu í að
gera hennar síðustu ferð sína á
æskuslóðimar svo eftirminnilega.
Að endingu vil ég votta eigin-
manni hennar, bömum, bamabörn-
um og tengdabömum samúð mína.
Að auki vil ég þakka móður minni,
sambýlismanni hennar og systkinum
mínum þá miklu umhyggju sem þau
sýndu henni í veikindum hennar.
Gestur Halldérsson.
í dag verður borin til grafar mín
uppáhalds og kærasta frænka, hún
Elín Rannveig Halldórsdóttir. Hún
Ella mín var ekki bara frænka mín.
Hún var tvíburasystir móður minnar
og óaðskiljanlegur hluti hennar. Ég
hef alist upp við mikið samneyti milli
foreldra minna og fjölskyldu Ellu.
Þær systur hafa haft samband nær
því daglega frá því ég man eftir mér.
Þannig varð hún Ella mín „hin
mamrnan" í uppeldi mínu. Oft á tíð-
um hefur það komið sér vel að eiga
tvær mömmur. Það var gott þegar
mig langaði til að fara sem au-pair til
Bandaríkjanna, þá var móðir mín
ekki par hrifin af því. Þá spurði ég
bara Ellu mína og henni leist ágæt-
lega á áformin og hvatti mig til þess
að fara. Einnig var mjög gott að eiga
tvær mömmur þegar vel gekk hjá
mér, til dæmis ef vel gekk í prófum,
átti ég tvær mömmur sem hrósuðu
mér. Ella átti alltaf auðvelt með að
sýna hrós sitt.
I dag bý ég á Isafirði, í heimabæ
þeirra. Þar finn ég glöggt hve nánar
þær voru því nöfnin .EUa og Jóna