Ármann á Alþingi - 01.01.1829, Síða 9

9
beitffu fpvir fvf/ pcgttv funbum pittum kr fumcm
clb bítnifa, ef pú ert f«r ttm fttt; fat er ecfi fv>o
líttíétterbt fem fú œtíar, at tala vel fitt móburmóí,
$oí auf pefá, at £at er jfömm at uera mjeg »an*
fumtanbi í puf/ pá fímir Seralbarfagan, at pegar
ein pjðb beftr werit farin at tmnrœf ja fttta eflitt túngu,
pá l;eftr l;ún verit í aptrfer, fiwf fat er rnerfi uppó,
at pjóbin ber ecfi tiíplfbiíiaa uprbfngu ft;rir fjóilf#
ri fe'r.
öuat pitt framrarp ól;rcrrir/ um Slfurttrfju,
©fágaplentutt og gabrffr (fent oib majfé flctttm
fallat oerffmibjur og oerffmibja:i;bnir), er pú ttilt
at ófamt ebruttt níbreptíngum imtíeibtji bcr þjó
ofé, <pó parf nú meira emt fegja pat jootta atþuga#
laujf útf loptib.
&gbv: oitríiga talar pii, samlimabr! og fé
eg at pá gétr frotbt ofá unt marga l;(uti, og géfit
ofé merg fteilrcebi, og poi oií eg fegja jjér unbir*
rótitia til jjeffarar ocfar oibrctbu, ft;r|t {Hmr pafa
ecfi gért fat. 2>ib ábttm aílir fantan uppi á -^of/
mamtaflo'tf nótt, en af pof oib oilbum botía þejta
ocfar í bag, fom ocfr fantatt ttm, at ríba ftíngat,
til at fjá pennan fteibaríiga jíab, í;oar forfebr oorir
^élbtt 2llpfng; — @g fmtrbiff innoottié pegar eg
{turabi tií pefí, at búit oceri at ttibrleggja pettab
elbgamla og aípjábliga fíng, og lét í íjóft forgar
tilfiínníttgar mfnar pftr fiof, at íanbftné óffattb