Ármann á Alþingi - 01.01.1829, Page 116

ii6
Seinð&abrdtuu4
ffitum flóbfritflum
^tjtní^ölNr^ f i) ít i
■áévfíösptófafii { £><tvt>fíftv(inZ>av ftjflit/ og
pcefrt' ttl 'K(tttðöf«n&s og pðtctjcfiðcöftc
ftct’fttfóinfl fenðtc
©ððcrt Slafafoit
foebju fínð!
S3*Híitguv þe|si imtiljclðuv í»<vði t þvetttuv ftefutn;
yvíiscfttið uiM'c’muv n«ttúvufr«ði, t>ufp«pavl)«ttum og
fiíutm.
5yvfí« ftefið cv ttm ðagligt Itf almcmtntgs t Iattði
»ovu, Ijoovfu þctta It'f vomim tváöav tveWfl og cyfciji
og þrýtuv t ómcitffitligum, óluitðcvftilliim, ouugligum og
ccttð fyitófttmligum og ófvtvgum ðoð«.
líitttcð flcfið ti'Jítv ttm, foovfu mc.ðuvittit, «ð liðit-
um I'vvnjTu ávumtnt, mvv fullurn þvofFtt, og fvoppiv fttt
ynðtcluftu fior, leiððttr ttf ffynfcmittni fcm ffittð I)efir
gefið I)onttm til oevníxtv, og l)inni lifttnði náttúru, cn
ttntfvam ttllt <tf tvítuftinu <t ffittði.
þviðjít ftcfið ft’yviv fvö’, þoovfu maðuvinn mcð I)j<tlg
ffiuðs og Iciðfogu tutttúrunmtv þclðttr þefsum ynðceht
fjovttm við It’ði, meó ffyliur<vfr, fvc.ntfýni og óþvcyton;
ligri foflgcefni, til <tIísfon<tv, tcðfftt og cevxtvattði fcillc
fjálfum fc’v, ftnum »<tnð«monnttm, og þot mannliga fe’;
lagi þannlifiv t, og foovfu ljann þattitig t’ þcilagvi ttnað;
fcmð þofafi fvam <t elli «vin.