Alþýðublaðið - 09.12.1959, Side 11

■ttiuiiiuiiiiHuimiiuHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniMKiiin
15. dagur
■iiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii*
„Það er aðeins barnamatur
fyrir sterkan mann“, sagði
hann stríðnislega og sendi
henni fingurkóss, tók upp
mjólkurföturnar og gekk að
fjósinu. Tess andvarpaði og
fór inn. Þau höfðu sagt Til-
lett, kaupamanninum, upp
vegna þess að þau höfðu ekki
efni á að borga honum kaup.
En hafði það verið réít?
Henni fannst Símon vera far-
inn að láta á sjá. Lífið er erf-
itt, mjög erfitt, egar engir
peningar eru til, hugsaði
Tess og velti því fyrir sér, —
hvernig hún gæti sparað
meira en hún gerði.
10.
Brúðkaupsdagurí Carol rann
upp, það var kalt veður og
þoka. Það var einn þessara
leiðinlegu septembermorgna,
þegar maður lieldur að sólin
sé hætt að koma upp. Hún sá
ekki annað út um gluggann
sinn en naktar greinar trjánna
í garðinum og fólk, sem flýtti
sér, klætt í regnkápur og dúð-
að gegn kuldanum.
Carol skalf og leit í hrott.
Hún vafði sloppnum fast um
sig, og fór að snyrta neglur
sínar. Það var snemmt og hún
var glaðvakandi og eirðarlaus.
Brúðkaupsdagur hennar! —
En hvað það var yndislegt!
Það var líkast því sem hún
svifi milli himins og jarðar.
Voru allar brúðir jaf-n ústyrk-
ar, óvissar um sjálfa sig og
allt umhverfis þær? Um hvað
hugsaði Vian? Var hann tauga
óstyrkur? Æstur? Hana lang-
aði allt í einu til að tala við
hann en hún lét það ekki
eftir ser að taka símann og
hringja. 'Var það ekki bara
hjátrú að það boðaði illt að
tala við mann sinn áður en
maður hitti hann í kinkjunni á
brúðkaupsdaginn? — Carol
starði á neglur vinstri handar.
Eftir nokkra tíma væri gift'.ng
arhringurinn á þeirri hendi.
„í blíðu og stríðu“ það var
.... sparið yður hlaup
6 rajHimargra veralana!
OÓMJOöL
6 ÓllUM
HtWM!
- AusturstrseCi
næstum því óhugsanlegt að
hugsa um það . . . eða var það
annars ekki? Myndi það kann
ski veriða til þess að maður
legði sig allan fram ef forlög-
in hefðu eitthvað illt að færa?
Nei það voru ekki orðln sem
hún var hrædd við, heldur
tilhugsunin um allt það fólk
sem hún þekkti, sem hafði
byrjað sitt hjónaband með
sömu vonunum og sömu
draumum og vonum sem end-
uðu með skilnaði! Þetta hafði
verið gott fólk, sem einnig
•hafði gift sig og ætlað að láta
allt blessast. Hvað hafði skeð?
Hvað var það sem kom og
drap von!na og splundraði
fallegu draúmunum? — Var
hiónabandið ekki annað en
glitrandi sápukúla, falleg, —
ljómandi og töfrandi', en að-
eins mynd sem brast og varð
að engu? Þekktust þau Vian
nægilega vel til að þau gætu
vonast til að hiónaband þeirra
yrði hamingjusamt?
Hún sá alvarlegt andlit sitt
í speglinum og rak út úr sér
tunguna. En hvað Vian hlægi
ef hann ' v'ssi um hvað hún
var að hugsa! Hún var viss
um að hann myndi skemmta
sér kostulega yfir henni. —■
Hann var ekki einn af þeim,
sem efuðust um nokkuð sem
þeim sjálfum viðkom.
Það var barið að dyrum og
móðir hennar kom inn.
„Ég bjóst við því að þú vær-
in vöknuð', brosti Anna.
„Ég er búin að biðja um
morgunverð fyrir okkur og
þegar þú ert búin að klæða
þig langar pabþa þinn til að
fara með þér út að ganga. Þú
hefur gott af því, ef þér líður
eins og mér leið í þínum spor-
um“,hló hún.
„Það verður skemmtilegt“,
sagði Carol og lagði nagla-
þjöiina frá sér.
„Hvernig leið þér?“ sagði
hún og leit spyrjandi á móð-
ur sína.
„Hræðilega“, viðurkenndi
hún og þær hlógu báðar. Car-
ol hlustaði af athygli á móð-
ur sína, sem sökkti sér niður
í endurminningar sínan, en
hún minntist ekki á sinn eig-
in efa og kvíða.
Eftir morgunverðinn fór
hún í bað og klæddi sig til að
fara út að ganga.
„Hvað höfum við mikinn
tíma til umráða?“ spurði Hay-
man og brosti ánægður, þegar
Carol sagðist ekert annað hafa
að gera en vera með honum
fram að mat.
„Þarftu ekkert að æfa þig?
Ekki nein æsing að vera til-
búin?“ spurði hann og kink-
aði ánægjulega kolli þegar
hún sagði að allt væri til. „Ég
sé að þú ert lík pabba gamla.
Þú lætur ekkert á þig fá. Og
ef mér ekki skjátlast er mað-
urinn þinn e!ns“.
Hayman Mainwaring var
stoltur og sjálfumglaður þeg-
ar hann gekk við hlið dóttur
sinnar. Hann dáðist að grönn-
um, fallega vöxnum líkama
hennar, sem var svo léttstígur
við hlið hans og þetta var dótt
ir hans! Hann var hreykinn af
henni og hann fann ekki leng-
ur til vonbrigðanna yfir að
hafa ekki eignast son. Það var
aldrei neinir erfiðleikar með
Carol. Það sem hún sagði, —
meinti hún og það sem gerði
— gerði hún.
Carol var undrandi yfir
því hve tíminn leið hratt. —
Hún hafði alltaf getað talað
við föður sinn, en heima í
Ameríku hafði hanan alltaf
svo mikið að gera, að hann
sást varla. Hún gekk við hlið
hans og brosti með sjálfri sér
og hlustaði á vel meintar en
mjög órómantískar hugleið-
ingar hans um lífið yfirleitt.
Klukkan var að verða eitt
þegar þau komu loksins til
baka.
„Loksins! Það lá við að ég
hringdi til Vians og segði hon
um að við yrðum að fresta
brúðkaupinu11, sagði frú Main
waring taugaóstyrk.
„Carol mín, flýttu þér! Við
eigum eftir að borða líka!“
Carol hafði verið svo róleg
allan morguninn og haft svo
gott vald á sér en hún gat
samt ekke.’it borðað. Hendur
hennar voru þvalar og henni
fannst hjartað vera í hálsinum
á sér.
Það var með létti að hún
fór að skipta um föt. Tess
hringdi og sagði að allt væri
í lagi. Hún skilaði kveðju frá
ímoni, sem fannst það leiðin-
legt að hann skyldi ekki kom-
ast. En hann óskaði henni alls
góðs og vonaði að allt gengi
vel.
„Þakka þér fyrir“, svaraði
brúðurin og varð fyrir von-
brigðum þó Símon hefði sagt
henni fyrirfram að hann bygg
ist ekki við að komast.
En svo viku vonbrigðin fyr
ir reiði. Það hefði varla verið
svo erfitt að fá einhvern til
að líta eftir dýrunum í þetta
eina skipti? Hann vildi ekki
koma. Það var gœinilegt að
hann hafði ekki einu sinni
reynt að fá neinn til að hugsa

fer að leika við hann.

um dýrin fyrir sig! Þá skyldi
hann bara gera það sem hann
vildi. Ekki skyldi hún gráta
það!
Carol var búin að mála sig
en hún varð að mála sig aft-
ur og þá hugsaði hún einu
snini enn reiðilega til Símon
Carew.
„Þú ert falleg Carol, mjög
falleg,“ andvarpaði móðir
hennar og hi'isti höfuðið eins
og hún ætti erfitt með að
hugsa þar sem hún horfði á
Carol í öllum sínum skrúða.
Faðir hennar leit inn til að
vita hvernig gengi og hann
starði eins og dáleiddur á
dóttur sína,
,,Þú kannt svei mér að
klæða þig, stúlka mín“, sagði
hann og blístraði.
Og það fannst fleirum það
sama sem sáu Carol ganga eft-
ir kirkjugólfinu við hlið föður
síns.
Þó sól'n hefði gleymt sér
þennan dag, var eins og hún
kæmi upp, þegar Carol gekk
inn kirkjugólfið.
Hún hafði ekki viljað vera
hvít brúður, í stað þess líkt-
ist hún gylltum loga. Lang-
erma kjóllinn var úr gulllamé
og kóróna sem virtist vera úr
köngur.lóarvef hélt gylltu slör
inu niðri.
Augu Tess voru full af tár-
um en Vian leit á hana aðdá-
unaraugum og Rachel, sem sá.
það gat varla leynt örvænt-
ingu sinni. Það var henni of-
viða að sjá þessa jarðarför
drauma sinna og vona!
Allir bögðu þegar brúðurin
og brúðguminn krupu fyrir
framan prestinn.
Carol hugsaði furðulegustu
hugsanir meðan hún hlustaði
á eldgömul orðin. Það var
blettur á hempu prestsins, —
það var visið blóm í krúsinni
v'ð altarið skella á teppinu,
en hváð Vian var rólegur. Sú
hugsun, að þetta væri í hundr
aðast skipti, en ekki það
fyrsta sem hann gifti sig, —
flaug henni í hug. Hann var
svo algjörlega ósnortinn af
þessu öllu. Svör hennar voru
skír en ekki jafn örugg.
„í blíðu og stríðu“ . . . þá
var, teningunum kastað og eng
in leið til baka.
Nokkrum mínútum seinna
sátu þau í bílnum og flýttu sér
að. skilja alla blaðamenn og
ljósmyndara að baki.
„Var það eins vont og þú
hélzt?“ spurði Vian stríðnis-
lega. „Heldur.ðu að þú hafir
lagt á þig of þunga byrði?“
Augun, tónnin og bros hans
kom henni til að þrýsta sér
að honum og um leið tók hann
utan um hana og hún var
kysst svo rækilega að hún gat
varla náð andanum.
„Vian, ekki þetta! Við eig-
um að taka á móti gestum á
eftir“, bað hún hann en gat
ekki að sér gert að hlæja.
„Það þarf ekkí minna en
einn klukkutíma að ná sér eft
ir að þú kyssir mann að ég
nú ekki minnist á að ég þyrfti
að snyrta mig á ný!“
„Þú lítur mjög vel út“, —
sagði hann alvanlegur og tók
um andlit hennar með hönd-
unum — „þú lítur út eins og
ánægt og sa.tt tígrisdýr sem
hefur fengið eitthvað gott að
borða og sleikir út um á eft-
ir!“
„Guð minn góður! Þér dett-
ur það furðulegasta í hug!“
tautað; hún og snéri sig ákveð
in af honum.
„O, þú átt eftir að sjá að
það skeður alltaf eitthvað ó-
vænt þar sem ég er, ástin
mín!“
.....................
* ■
: Hersveit hinna *;
fordæmdu.
■ POLITIKEN segir: ... Mað-;
[ ur sleppir ekki bók Sven«
[ Hassels eftir að hafa opnað:
; hana. Hún er alltaf spenn- •
■ andi og hrífandi. Hörð og ó- ;
■ svikin karlmannabók, sern 5
[ allir ættu að lesa. Sterkasta:
: stríðsbók, sem skrifuð hefur;
■ verið. ■
: Að sigra eða deyja, :
jLýsingin á átökunum millijj
■ risa-vígdrekanna skammt :j
[ fyrir vestan Ísland, sem lykt;!
[ aði með því að Hcod sprakk «j
; í tætlur og eltingaleiknum :j
■ við Bismarck er ógleymanleg J
[ lesning. — Hrikalegasta sjó- *l
[ arusta, sem sagan greinir. S;
Með þessum höndum i
Sigurför þessarar bókar
ur verið óslitin og hún hefur ji
unnið hjörtu kvenna um all- [:
an heim, i
: Læknakandidatinn :
* Hefur verið gefin út 37 sinn. *
j.um í heimalandi sínu. Ungir [
[ sem gamlir geta g’latt sig við 5
;þessa bók um jólin. J
Alþýðublaðið — 9. des 1959