Alþýðublaðið - 07.01.1960, Qupperneq 15

ur, sem hún gætl verið á. Það
getur verið að mér skjátlist,
en viltu leyfa mér að tala við
Símon?“ Carol neyddi sig til
að vera róleg til að auka ekki
á hræðslu Tess, en þegar hún
heyrði 1 Símon skömmu
seinna gat hún ekki haft hem
il á sér lengur, heldur bað
hann ákaft um að koma strax
til hallarinnar.
„Það er áríðandi, svo hræði
lega þýðingarmik ð“, sagði
hún off hann bað ekki um
neina útskýringu heldur sagð-
ist koma strax. Og innan
fimmtán mínútna var hann
kominn.
„Ertu með bílinn?“ spurði
hún og þegar hann kinkaði
kolli bað hún hann um að aka
til London eins hratt og hann
gæti.
„Ég skal segja þér allt á
leiðinn'. en við verðum að
flýta okkur“.
„Rachel?“ scurði hann að-
eins og Lún kinkaði kolli og
hljón niður tröppurnar.
„Hún hefur farið með Vi-
an. Símon. Ég er viss um
það“, sagði hún um leið og
hann ók inn á aðalbrau+ina.
„Hi'm sagði mér, að hún
elskaði han.n þegar ég hitti
hana um helgina. Hún var
æst og utan við sig. en ég
hélt ekki. mig dreymdi ekki
um að þetta Pæti skeð“.
„Hvar er Vian?“
„Hann fér t;;l Bermuda flug
leiðis í dag. Hann vildi mig
ekki með, hann sagðist vera
búinn að fá uóg af að vera
bundinn. Ég hélt að hann færi
einn. Guð minn . .. að hann
skvldi 0°ra ekkin' öllum þetta
...“ sasfði Carol biturt.
„Bíddu bansrað til að við
sjáum hvort bað er rétt“,
sagði Símon rólega. „Það gæt.i
e'tthvað annað hafa komið
fyrir“.
„Það held ég ekki, ég var
fífl. sem skyldi ekki að hún
var svo æst, að hún hefði get-
að gert hvað sem var til að
vera hiá Vian“.
,.Éí? var fífl líka“.
Hún leit undrandi á hann.
;,Vi«sir þú það?“
„Já“.
„Ég vildi að guð gæfi að ég
hefði aldrei til Englands
komið“, sagði Carol óham-
ingjusöm.
Símon var hörkulegur til
munnsins. Hann spurði af
hvaða flugvelli flugvélin
færi. Hún sagði honum það,
en hún vissi ekki hvenær.
„Hvað éigum við að gera ..
ef við komum ekki nægilega
snemma?“ spurði hún örvingl
uð.
„Ég fer á eftir með næstu
vél“, svarað' Símon rólega.
Carol hafði aldrei ekið jafn
hratt. Hún hefði verið hrædd
ef einhver 'annað hefði verið
við s'ýrið, jafnvel þó það
hefði verið Vian, en hún var
ekki hrædd með Símon. Hvað
sem hann gerði hafði hann
alltaí stjórn á sér.
Það var langt liðið á dag

þegar þau komu tll flugvall-
arins.
„Bíddu hér...“ sagði hann
þegar Carol ætlaði að
stökkva út úr bílnum. „Ég
veit hvert ég á að snúa mér.
Ég kemst fljótlega að því,
hvort flugvélin er farin“.
Hún vissi að hann gerði það
til að hlífa henni við því sem
myndi ske ef hann hitti þau.
Hún hlýddi os sat kyrr og beið
titrand' af ótta.
Hann var lengi á brott og
þegar hann kom, sá Carol að
eitthvað hræðilegt, hafði skeð.
Eitthvað var að ... eitthvað
hræðilegt hafði komið fyrir ..
„Hvað er að?“ kallaði hún.
„Símon, hvað er að?“ endur-
tók hún óttaslegin, þegar hún
sá hve augu hans voru star-
andi. Það leið löng stund unz
og bíða hér“, sagði hann, þeg-
ar hann sá andlit hennar, „en
ég vil að þú farir heim, Carol.
Ég læt þig vita strax og ég
frétti eitthvað".
„Eins og þú vilt“. Rödd
hennar var líflaus og hann
vissi að hún hafði fengið mik-
ið áfall. „Og ... takk fyrir...
Símon“.
„Elskan mín“, sagði hann
klökkur og snéri bílnum og ók
brott.
Þau töluðu ekki saman á
leiðinni til íbúðarinnar. Þetta
var allt svo hræðilegt! Carol
bað hann um að fara strax
aftur, en hann heimtaði að
fá að fylgja henni heim og
hversu fegin varð hún ekki
seinna, að hann skyldi gera
það! Því þegar þau hringdu,
opnaði ekki ráðskonan dyrn-
Tess. um pabba, um þig og
ég skammaðist mín svo.
„Rachel snéri sér frá þéim
og snöikkti hátt. Carol ætlaði
að taka utan rnn hana en Sí-
mon kom í vég fyrir það.
„Eg skal sjá um þetta,
Carol,“ sagði hann og Carol
fór inn til sín.
Það veit enginn hvað fór
systkinanna á milli né hvérn
ig Símo;n sagði Rachel frétt-
irnar af Slysinu, en þegar
hún hálftíma seinna barði að
dyrum hjá Carol og rétti
hendurnar þegjandi fram,
lopnaði Carol faðminn' og kón-
an, sem hafði elskað Vian
Loring í raun og veru, grét
ibitrum tárum við öxl eigin-
konu hans.
unum, sem hún hafði verið
þar og öllu, sem þeim fylgdi.
„Það hefur verið.“
„Sorgarleikur frá upphafi,“
sagði Tass lágt. „Eg ásaká
mig Carol fyrir að segja þér
ekki hvemig Vian var, ég
þekkti hann svo vel.“
„Þú vissir ekki hvað ég
myndi segja við því,“ svaraði
Carol. „Maður verður að læra
af sinni eigin reynslu.“
„Já, af biturri uppskerú
lífsins,“ sagði Tess Carev ró-
lega.
Carol ætlaði til London um
léið og jarðarför Lady Ðau-
benay hafði farið fram en hún
fékk tilkynningu frá lögfræð-
ingi hennar, þar sem hún var
beðin um að vera við, þegár
arfleiðsluskráin yrði lesin.
Hún varð mjög undrandi yfir
NAN SHARP:
VÖLUNDARHÚS ÁSTARINNAR
„Þeir voru einmitt að frétta,
að það hafi orð ð slys, Carol“.
Hún sagði ekkert, sat þarna
aðeins stíf og starði blindum
augum á flugvöllinn. Það var
ekki satt... það gat ekki ver-
ið satt. Slys . . á flugvélinni
til Bermuda? Vian og Rac-
hel? Nei, það var ekki rétt.
Símon var brjálaður. Þetta
kom fyrir aðra en aldrei fyrir
hana! Vian—Rachel? Nei, það
var hlægilegt!
Hún tók ekki eftir því, að
Símon hafði farið frá henni
fyrr hann rétti henni glas.
„Drekktu þetta, Carol“,
heyrði hún að hann sagði
langt í burtu.
„Og hallaðu svo höfðinu
áfram“.
Hún gerði eins og fyrir
hana var lagt og þokunni fyr-
ir augum bennar létti.
„Fvrirgefðu ...“ sagðí hún
skjálfandi. ,.Það var ... það
var. . hún hafði ekki
stjórn á rödd sinni.
„Vertu róleg“, sagði Símon
og tók um hönd hennar.
„Er það . . . getur ekki ver-
ið að það séu mistök?"
„Það er verið að bíða eftir
nánari fréttum“, sagði hann
henni. „Það bárust fréttir um
þetta rétt áðan. Ég fer heim
með þig“, sagði hann ákveð-
inn, þegar hann fann hve á-
kaft hún skalf.
„Það tekur sinn tíma að
vita. hvsð hefur skeð og það
er ekki til neins að við bíðum
hér. Ég skal fara aftur hingað
ar, heldur Rachel sjálf ...
Carol studdi sig við arm
Símons og hún varð náhvít.
„Rachel...“ stamaði hún.
„Já ... það er ég“, svaraði
hún með röddu, sem sýndi
Símoni, að hún var að fá
taugaáfall.
„Ég veit ekki hvernig þér
datt það í hug, Carol, en ég
ætlaði að fara með Vian. Við
vorum búin að ákveða það.
Mér var sama hvað skeði —
ég elskaði hann svo... svo
hræðilega mikið“. Hún þagn-
aði, en aðeins brot úr mín-
útu. „Við ætluðum að hittast
á flugvellinum. Ég fór þang-
að. Vian var þar... hann hló
þegar hann sá mig ... sagðist
ekki hafa búist við að ég
þyrði. Það var engu líkara en
hann væri að henda gaman að
mér ... ég ... ó, ég veit ekki
hvernig það skeði...“ Rachel
talaði hraðar og hraðar og
reyndi að halla aftur af grát-
inurn, sem var að koma í
augunum á henni. „Eg varð
svo réið .. ásakaði hann fyr
Sr að gera grín að mér. Eg
sagði .... sagði hræðilega
Ijóta hluti . . . Ég hugsaði um
3
28.
Það lifði enginn slysið af.
Flugvéliin hafði bilað yfir At-
iantshafi og ekki náð :landi.
Eirðarlaust líf Vian Lorings
var á ©nda. Síðasta ævintýri
hans var lokiið.
Rachel fór með Símon til
P'.lgrims Row og Carol fór
til hallarinnar, því áfallið
hafði gert Lady Deubenay
gott.
Þegar hún kom þangav —
sögðu tvær hjúkrunarkonur
og læknir henni sannleikann.
En það var einn ljóspunikt-
ur í lífi Ca'rol. Carov-fjöl—
skyldan átti enn Pilgrims
Row. Ekki hennar vegna,
heldur vegna gömlu konunn-
ar, sem hafði boðið hæst
allra og hlotið setrið.
Carol vissi hve gleði þeirra
hafði glatt gömlu konuna og
hún syrgði hana mjög.
Rachel var farin að vinna
á ný. Þetta var breytt Rach
el, en Rachel sem stóð Carol
hafði hjálpað henni yfir
mestu erfiðleika hennar unga
lífs.
Carol sá Símon sjaldan.
Skyldi hann, að hún þurfti að
hugsa sig um nú?
Tass kom oft og heimsótti
hana og eitt sinn spurði hún
Carol hvað hún hefði hugsað
sér að gera og Carol sagðist
mundi fara aftur til Ameríku
og reyna að hefja lífið þar
sem hún skyldi við þegar hún
kom til Englands. Hún ætlaði
að reyna að gleyma mánuð-
því, en meira undrandi varð
hún samt, þegar Símon var
vísað inn. Hann hristi höfuðið,
þegar hún leit spyrjandi á
hann.
En þau voru ekki lengi í ó-
vissu. Erfðaskráin var skír og
greinileg. Skyldi frændi henn
ar Vian Loring deyja átti 'S'í-
mon Carev elzti sonur vina
hennar Tess og Craig Carev,
Pilgrims Row, Brickington,
Kent — að erfa höllina.
Hvorki Símon né CarOl
hlustuðu á meira. Hún leit
ljómandi augum á hann og
hann leit hrifinn á hana.
„Lady Daubenay er samdi
þessa erfðaskrá nýlega,“
sagði lögfræðingurinn. „Svo
ég sé nákvæmur, fyrir tveim
mánuðum síðan. Hún sagði að
frændi sinn væri maður, sem
lifði hættulegu lífi og hún
vildi tryggja sér að höllin
kæmist í góðar hendur, ef svo
færi, að hann létist. Og henm
þótti mjög vænt um yður og
hún dáðist að yður, ef mér
leyfist að segja það, herra
Carev og ég veit að hún var
hamingjusöm, þegar hún
vissi, að þér mynduð erfa
hana. Til hamingiu herra Car-
ev.“
Hann rétti Carol næst bréf.
„Þetta er t.il yðar, frú Loring,“
bætti hann við, áður en hann
fór. Símon fylgdi honum til
dyra.
Carol opnaði bréf'.ð. Það
var ekki langt og tárin stóðu
í augum hennar, þegar hún
Alþýðubláðið -— 7. janúar 1960 Jlg
V '