Alþýðublaðið - 08.01.1960, Blaðsíða 8

„í ÁTTA ÁR hef ég hald-
ið til í frumskóginum. Ég
þekki hið græna ríki dauð-
ans. Ég þekki lífið og dauð-
ann þar. Ég hef barUt fyrir
lífi mínu við Djöflaeyju
norð-vestur af Cayenne. —
Þegar ég fór yfir Maroní-
fljótið, og báturinn minn
brotnaði, komst eg í kast við
þúsundir pírana, en ég slapp
þó lifandi. Ég hef á sama
nátt bjargast úr klóm fleiri
blóðþyrstra óargadýra, seni
umluðu í græðgislegum blóð
þorsta út í rökkri skógarins,
tilbúin að stökkva á mig og
gæða sé" á líkama mínum
Ég þekki þúsundir ógna
í dimmu og kjarri frumskóg
arins. Ég þekki fegurðiná og
töfrakraftinn, sem sífellt lað
ar að sér mannfólkið, þótt
alls staðar úi og grúi, bæði
í h.fti, vötnum og á jörðu af
hí ndbendum djöfulsins, and
siyggilega viðbjóðslegum
smákvikindum, sem drepa
og eyðileggja á einni svip-
srundu, háma í sig kjötið og
spú eitri inn í æðarnar. ■—
Ég þekki litbrigðin umhverf
is botnlaus dýkin; hitasótt-
irnar, sem eru landlægar
hér, þekki svörtu flugnaský
in, — hinn syngjandi og suð
andi dauða, sem þyrstir í
mannablóð . . . Guð minn
góður, ég þekki alla vígvelli
dauðans . . .“ Þannig hljóð-
aði frásögn portúgalska
verkfræðingsins Caracazo í
Bogota, þegar Karl vinur
minn og ég sátum á heimili
hans og dreyptum á léttu
víni.
,,í átta ár hafði ég brot-
izt í gegnum frumskóginn í
leit að auði og olíu. Hvor-
ugt hafði ég fundið. Það eina
— sem ég fann, var dauðinn
í ótal myndum. En það er
unnt að vara sig á öllu og
forðast hætturnar, aðeins ef
varkárni er gætt. Ég er ekki
að gera lítið úr ógnum frum-
skóganna. Frumskógarnir
hafa ætíð verið eins og gráð
ugt villidýr, sem hrifsar til
sín bráð sína miskunnar-
laust, en það er unnt að forð
ast fljótin, sem vitað er, að
full eru af pírönum og öðr-
um illhvelum. Það heyrist
til villidýranna, áður en þau
stökkva, en það sem ég nú
ætla að segja ykkur frá, er
það hryllilegasta, sem ég
nokkurn tíman hef lent í.
Það var í kolumbiska
frumskóginum rétt við Ven
ezuelsku landamærin. Aðal-
persónan í sögu þessari er
lítið dýr, — rauð könguió á
stærð við baun og með
svarta fætur. Og þar eð hún
hefur svo fagran og hnell-
haldið áfram leit minni án
nokkurs styrktar, peninga-
laus. Það var enginn í víðri
veröld, sem vildi veita mér
stuðning sinn, enginn, sem
hafði sömu trú og ég á olíu-
lindum frumskóganna.
Var því nokkur furða, —
þótt mér fyndist sem for-
sjónin hefði kastað óskastein
í lófa mér, er ég las blaða-
auglýsingu, þar sem óskað
var eftir mönnum til könn-
unarferða inn í frumskóg-
inn. Um þessar mundir var
ég staddur í Medellin. — Ég
sagði við sjálfan mig, þegar
ég sá auglýsinguná. Loksins,
— loksins er hér komið þitt
ullna tækifæri. Það gat ekki
verið um annað að ræða . . .
Auðvitað ætti að leita eftir
ohu. Hjarta mitt tók gleði-
kippi. Olía, olía . . . mitt
gullna tækifæri, — — —
minn öskastcinn. Peningar,
auðæíi, olía'
þessum vágesti. Ég ve
gera athuganir og tilr
— og til þess verð ég ac
— þessar köngulær.
vegna hef ég auglýst
mönnum, sem vilja 1
á hendur ferð inn í :
skóginn til að leita þ
Ég veit að þetta er h
verk, veit að þetta er I
við dauðann.
En þessir menn
þjóna vísindunum ón
lega, og ekki aðeins v
unum — öllu mannk;
munu þeir færa stórgj
Auk þess greiði ég 50C
ara fyrir hverja „
perlu“.
Það varð löng þögn.
Þegar ég kom til M.
essors var a. m. k. 80 r
í biðstofunni og ford;
Meira að segja voru al
ar konur meðal þeirra
þarna biðu. En þega
kynnt var, hvað hér
33
LA GOÍA
íí
99
RAUÐA PERLAN
í
inn líkama er hún kölluð
„La Goya“, sem þýðir „Perl
an.“
f LEIT AÐ DOLLURUM:
Nú hef ég í næstum tíu ár
verið' á höttunum eftir hinu
gullna tækifæri. Ég hef á
því bjargfasta trú, að inni í
þessum dimma þögla yilli-
skóg séu olíulindir. í þúsund
um leiðslna gæti hin dýr-
mæta olía runnið. En engin
trúir mér. Allir halda, að ég
sé geðbilaður. Og hvað get
ég þá gert? Hvernig get ég
„LA GOYA i- PERLAN'*.
En hve vonbrigði mín
voru sár, er ég tveim tim-
um síðar sat í glæsilegri
,,höllu“ fyrir framan einn
helzta vísindamann Suður-
Ameríku, og ég fékk að
heyra um hvað raunveru-
lega var að rseða.
Hinn virðulegi öldungur,
með alskegg og gáfuleg augu
bak við gullspangargleraugu
horfði rannsakandi á mig.
Svo asgði hann: Þér hafið
sjálfsagt heyrt eitthvað um
„Ógn Catatumbos?" Þegar
ég svaraði þessu neitandi
hélt hann áfram: „Jæja, ■—
hlustið þér á mig. „Ógnin“,
og er þá vægt að orði kveð-
ið, hinn ískaldi gustur,, sem
næði um Rio Catatumbo, er
örlítið, undurfagurt dýr. —
Rauð könguló, sem ekki er
stærri en baun, — með lcol-
svarta fætur. Hún hefur ver
ið skírð „La Goya“ af því
að hnöttóttur fagur líkámi
hennar minnir á perlu. La
Goya er þó ekki skaðlaust
smádýr, •— engin gleðiperla.
Hún vekur hvorki hrifningu
né ánægju þess, sem hún
birtist, heldur veldur hún
flótta og dauðansangistar. —
„La Goya“ færir eyðingu og
dauða. „La Goya“ er við-
bjóðsleg padda. „La Goya“
er morð-könguló.
La Goya er ekki stærri en matbaun og hefii
svarta fætur . . . La Goya veldur skelfingu
ótta.. . La Goya er hægfara dauði. . . . Sá,
verður La Goya að hráð hlýtur að deyja hiir
dauða í hinum hræðilega frumskógi.
Þessi litla könguló er
hræðilegasti óvinurinn í
frumskógahéruðunum um-
hverfis Catatumbo. Bit henn
ar er ekk[ sársaukafullt, —
það finnst varla en þegar
næsta dag, getur fórnarlamb
ið einskis neytt. Allur mat-
ur kemur jafnóðum upp aft
ur — fórnardýrið er dæmt
til hryllilegs dauðadaga, —
sulturinn sverfur hægt og
hægt að, — þar til loks ekk
ert er eftir af holdi, — líf-
ið fjarar út úr holdlausum
líkamanum.
standa menn varnarlausir
gegn eitrinu, sem gagntek-
ur likamann þegar, er eitur-
flugan hefur sett sitt örlitla
mark, sem vart er hægt að
greina.
Aðeins ein von er til. Ef
bitið er uppgötvað nógu
fljótt, má láta nokkra dropa
af Curaina drjúpa í sárið og
einnig taka inn ‘ nokkra
dropa af þessu lyfi. En þetta
kemur því aðeins að gagni,
að bitið sé uppgötvað þegar
í stað, en það kemur sjald-
an fyrir, „La Goya“ læðist
að, án minnsta hljóðs, án
minnsta sársauka. Ár hvert
verða þúsundir manna ,,La
Goya“ að bráð.
um að ræða stóð eini
annan upp og fór . . .
ur helmingur sat eftir
andi, — f jöldinn starð
fyrir sig . . . en alltaf
fleiri og fleiri til dyr
Þeir vildu ekkert haf
„La Goya“ að gera.
I FRUMSKÓGINU]
HÆTTULEG
SENDIFERÐ.
Jafnvel á sjúkrahúsinu í
Cucuta og annars staðar í
heimi læknavísindanna, —
Ég hef nú ákveðið að beita
öllum mínum kröftum til
þess að finna móteitur gegn
PrófesSorinn gerði r
inn leiðangur, sem €
að stjórna. — Leið ok
fyrst frá Medellin ti
cuta — og frá Cucuta
urátt. Við vorum aðe
í hópnum. Eftir vik
ferðalag vorum við
komnir í nánd við V<
elsku landamærin. Du
þoka hvíldi yfir frunn
um. Hægan streymdi
ið ,sem er fullt af ey?
ingu og gráðugum :
dýrum. Við erum á
kænum og okkur teks
g 8. janúar 1960 — Alþýðublaðið