Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Side 16

lf)
firfti, er töluverð lamlselaveifti og útsela, ftykir veiði
fiessi liggja undir tjóiii. verfii selaskot ekki afmáfi
með öllu' f)vi trautt verfta þau um liöiul liöfð, nema
svo aö kallá rétt viö selalátur og lagnir, uppidráps-
sker eður varpeyar. jþá er hákalla veiðin >; hafa
nienii sótt liana af alefli á öld þessárl, ernla vetur og
stimar, fiykir þaö lmekkja lienni, er tíðkast nú freniur
en áöur, að veiöimenn hirða aö eins lifrina, en ldeypa
skrokkunum niður. Jað er og ekki umtalsmál, að
næsta mjög spillist arðsemi hákallaveiðarinnar af sam-
takaleysi manna hæði i því, að fást ekki við veiði-
brögð þessi um hávetur, oglikahinu, að skera eingan
hákall í sjó fyrirsumarmál. Laxveiöi og silúngs-
veiði er lítið stunduð á Vestfjörðnm, enda er |>ar fátt,
uin fiskivötn og veiðiár. Á hinn hóginn eru mikil bún-
aðarnot orðin að hrognkelsaveiöi, sem tíðkuð er
um og eptir sumarmál í kostnaðarlitlum nótum; sum-
staöar taka menn og hrognkelsin . á útfjörum sjáfar
meö höndunum eður lítlum stíng. ÍJm llornstrandir,
í Látrabjargi og á eiustaka stað víðar vestra eru
töluverð búdrvgindi að bjargfuglaveiði. Er fiað
um veiði j>á að segja, einsog aðra bjargræðisvegi,
ao ekki er henni aðdugað sem skyldi; mundi veiðin
verða góðum mun meiri, ef betri veiðarfæri og marg-
breyti ari væru viðhöfð1 2 og margir feingju að taka
1) Viða livar liér á Vestfjiirftuin eru hákallaveiðar sóttar á
róftrarski[Miin, .eptir f>ví sem stemiur á tíinnin og hentugleikuni;
en hvergi fara meiin i útver lil aft stiinda fuer eingaungu, iiema,
ef til vill, lílinn tíma vift Isafjaröardjúp. I Strandasyslu, f)ar
sein lieilir á Gjögri, er hákallaveiftin einka sjáfaratlinn, og
sótt allan selnni liluta vetrar og fyrri tíma vors, og liefir lnin
fiar nni lángan lima liæfti orðið arftsöni og nolaleg, og verftur
ei grcinilegar skýrt frá henni að sinni.
2) Lik'egt er aft veifta inætti vestra nokkuð af hinni óteljandi
niorgft lijargfiiglsins meft tlekiun, er fuglasnörur eru áfestar,