Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Blaðsíða 80

80
orni liarns |iíns og tillineiníngnm, svo J>ú sjáir í tima, vilji
jiíifl lim'igjiisl til eintivers jiists, aft jni getir koniift l veg fvr-
ir liann. Á eitt lieti eg enn jiá aö minnast, áður en eg skilst
við þetta mál, og lijálpar jiað livað hel'/.t til, að liörnin ven-
jist á vandað franiferði, en jiað er, að foreldrarnir1 sén hörn-
nnum fögnr fyrirmyud uppá guðrækið og vandað framferði bæði
í orðmn og athöfnmn, og forði jieim svo mikíð sem jieir geta
við vonduni solli; j»ví mestu áhrilin helir jiað á hjartalag hins
íinga, er hann sér daglega fyrir sér, og hvernig geta foreldr-
arnir ætlast til. að hörnin verði siðpnið og vönduð, sjái jiau
hvorki siðprýði né vöndunarsemi til j>eirra né annara, enda
jiótt jieir jiykist leggja stund á að venja j>an vel. O! að all-
ir foreldrar kostnðu jiví af alhuga kapps iim, að vanda allt
sitt framferöi, og liafa góðan heimilisbrag ; af J>ví munii bæði
sjállir jieir, hörn jieirra og heimilisfólk, og félag manna yfir
íiöfuö, uppskera ena heztii ávexti og heilladrjiigustii.
J>ó eg láti nú ienda hér við í þetta skipti, veit eg samt,
að enn jiá er margt miður athugað, en vera skyldi, og snmu
gleymt, er jiyrfti að takast fram, einsog líka hér er einúngis
taliið iim vana jiann, er viðvikur liinu siðferðislega, og enu
andlega að nokkru leyti; nuin eg síðar, ef eg lili, vekja máls
á }>eiin atriðiim barnavanans, er hita að mentiininni á and-
legan hátt og líkamlegan.
1) J)ó að eg liæði hér og annarstaðar í ritlíngi þessiun nafn-
greini að eins foreldrana, og sveigi rædu mina einúngis til
jicirra, má nærri geta, að orð mín miða til allra, er eiga að
venja hörn, hvort heldiu' jiau eru jieim skyld eður vandalaus.