Ársritið Gestur Vestfirðingur - 01.01.1847, Blaðsíða 65

skaftræfti ofdrykkjunnar, einsog {>arf, til aft fá
viftltjóf> á lieiini, sem ljótum lesti, og sannfærastum,
aft luin sé inesti glæpnr; Jjví liryllilegt er til f>ess að
liugsa, ef svo er, sem Hjaltalín segir, að á Islandi
teljist brennivín með nauðsynja vöru. Eg ætla f>ví
aft biftja yftur, að gefa mér ágrip af lýsíngu syndar
fjeirrar og skaftræftis, er meim steypa sér í meft of-
drykkjiiniii, og ætla eg aft hafa fiaft upp fyrir börn-
um minum og heimilisfólki, áftur en liugarfarið spill-
ist meira, en komift er.
Prest ur segir: Á fietta er nokkuð drepift í
ritgjörft lljaltalíns, er eg liefi Optsinnis skírskotaft
til. 5*’1 skal eg í fáum orðum geta fiess, er mér
hugkvæmist í þetta skipti, til aft sanna skaftræfti
ofdrykkj uiinar, og er þaft á firefaldan liátt:
1) Á siftferftislegan hátt. Sérhverr drykkju-
maftur spillir gófiri siösemi og hneykslar samlífi manna
augljóslega. Sé hann aft náttúrufari skapbráftur og
reiftigjarn, hverfiyndur og livikull, er honum ærift
liætt vift, í drykkjuæftinu, aft drýgja óttaleg ódáfta-
verk, og llana útí ýmsa skaðlega vitleysu. Sé liann
geftspakur í lund, og hafi náttúrufar til aft vera öftr-
um geftfjekkur,. tælist hann auftveldlega í ölværftinni
til lauslætis og annara glæpa og lasta, og gjörir fiar
hjá optsinnis hæfti sig og sína aft fésnauftum fiurfa-
mönnuin. Sé hann þúnglyndur og geftmikill, verft-
ur hann ödrum fremur undirúfur til kýfni, áreitni,
sundurlyndis, og fyrstur allra drykkjumanna til aft
leggja liendur á sjálfan sig ogjafnvel, ef til vill,
skapa sér aldur. Sé hann aft öftru leyti illa iníirætt-
ur, vélafullur og hrekkjóttur, verftur liann í ölæftinu
inanna ósvífnastur, og gjarn á aft fremja skammir
og hrekkjabrögð. Sé liann glaftlyndur og gefinn fyr-
ir aft skemta öfirum, temur hann sér eptirhermur,
keskni, glettur, illt umtal og uppljóstun um náúng-